Τα τέκνο που μεγάλωσα πορώθηκα πόθησα πληγώθηκα γέλασα κι ονειρεύτηκα

Τα άκουγα στο λεωφορείο ΖΩΗ με προορισμό το μέρος ΘΑΝΑΤΟ

Γράφω πιωμένος καλύτερα...

Κοπέλα στα 19 φαντάρος το μικρό παιδί...

Τι λες τωρα...ποτέ δεν είχα τόσο όμορφη κοπέλα...

Ναι δε λεώ γαμησα πολλες αλλα...

Τι κοπελες και μαλακιες...τωρα στα 41?Κοπελα δεν εχω...

Αγαπώ μια γυναίκα ναι...που είναι και μητέρα παιδιών που δεν είναι δικά μου

Ουισκάρα πέφτει στο στομάχι και δακρύζω πάλι...οι ίδιες νότες ακούγονται με τότε που ζύγιζα 20 κιλά λιγότερα και κάρφωνα σε κανονική μπασκετα...κι ημουν ο κυριαρχος...

Τωρα μονο αναμνησεις...

Πουτανα ζωη...γιατί να μην είμαι πάλι νέος?

Γιατί με μεγαλώνεις?

Φοβάμαι...όχι τόσο γρήγορα...

Σε ένα άλλο πλανήτη είμαι 15 και φιλάω την Ιφιγένεια στο στόμα και μου φαίνεται παράξενα όμορφο...

Κάπου στο Πασαλιμάνι κι είναι απόγευμα και λέω πως είμαι 1,90 ενώ είμαι 1,86 χαχα

Τώρα τι να πω που ξεπερασα τα 40 και ειμαι ΜΟΝΟΣ....

TAKE YOU TO THE POINT OF NO RETURN

Η ζωή δε γυρίζει πίσω ΜΑΛΑΚΕΣ...

...απεικόνιζε δύο χαμογελαστά πρόσωπα.

Ενός νεαρού ζευγαριού.

Η ευτυχία δεν θα μπορούσε να είχε καλύτερο πορτρέτο.

Τους χάζεψα πριν γκαζώσουν και χαθούν μέσα στην πόλη.

Σκέφτηκα πως ίσως έχουν τις δουλειές τους και μια ισορροπία στη ζωή τους.

Πως είναι ερωτευμένοι.

Αλλά και πάλι τώρα σκέφτομαι...τί σημασία έχει;

Ήταν ή δεν ήταν μια τέλεια στιγμή ξεγνοισιάς γι αυτούς;;