Μπουκιά γλυκιά και αλμυρή μαζί.

Αποξηραμένη αγάπη και αγκαλιά στο στόμα μου.

Κάθε μάσημα κι ανάμνηση.

Πότε παιδί σε αλάνα λίγο πριν παίξω κυνηγητό με τους φίλους μου καλοκαιράκι στο χωριό.

Πότε μεγάλος σε εστιατόριο πολυτελείας απολαμβάνοντας επιδόρπιο κι έχοντας ωραία θέα απο ψηλα,τη φωτισμένη Ακρόπολη.

Μπουκιά και κατάποση.Αναμνήσεις που χωρούν στο στομάχι της καρδιάς και χωνευονται.

Θελω να κρατησω για παντα τη γευση.Φιλι γλυκο και ζουμερο,σωμα που σταζει ιδρωτα και αλατι.

Ας μην τελειωσει ποτε.

Ζωη γλυκια ζωη...γεματη σα μπουκια απο σταφιδες και ψωμι.Ποτε μη μου τελειωσεις.

Κι εκει που ημουν καλα...το τραυμα ξαναφουντωσε.

Η εικονες αυτες οι ασχημες.

Καποτε ερωτευτηκα καποια που στα ματια μου ηταν ομορφη οχι τοσο για την ωραια της εξωτερικη εμφανιση αλλα για τις μικρες εκεινες ανθρωπινες λεπτομερειες που την εκαναν ανθρωπο που μου μοιαζει.

Αυτη η ομορφη εικονα λερωθηκε.Ταπεινωθηκε βαναυσα.

Απο πριγκηπισσα αποτομη μεταμορφωση σε φτηνη πορνοσταρ.Γνωρισα κατα προσωπο τους υπερβολικα ασχημους εραστες της.Ποσο αρρωστη θα πρεπει να ταν που τους επελεξε.

Ιδια αντιδραση με το να τρως γκουρμε γευμα και να διαπιστωνεις πως οι μαυροι κοκκοι του δεν ειναι εξωτικα καρικευματα αλλα βρωμερα εντομα με θανατηφορα μικροβια.

Φτυνεις το φαγητο σου και παραλληλα θρηνεις του ποσο ωραια γευση θα μπορουσε να εχει αν δεν ειχε μαγαριστει...

Αυτος ειναι ο κοσμος μας.

Οι πριγκηπισες ειναι πορνοσταρ και κερδιζουν τις καρδιες τους ασχημοι καραφλοι μαγοι.

Την κουβαλαω αυτη την πληγη.

Αλλα ξερω θα κλεισει.Οταν εμφανιστει η αληθινη μου πριγκηπισσα.

Αλλα πρεπει να ειμαι κι εγω για εκεινη αξιος και ανταξιος.

Γι αυτο αποφασισα να ξαναγινω 18 χρονων.Να επαναφερω το ρομαντικο εαυτο μου.Εκεινο που μου πηραν πισω κι εχασα στην πορεια απο τις τραυματικες και φτηνες γνωριμιες μου.Εκεινον που ειναι παραλληλα αρκετα εξυπνος και διορατικος να ξεχωριζει τις παλλακιδες απο τις πριγκηπισες.

Το επόμενο ΣΚ δεν έχω καμμια υπορχεωση στη δουλεια...

Και δεν εχω κανενα λογο να με κρατα Αθηνα.

Φλερταρω με τη σκεψη να φυγω προς το βορρα...

Παρασκευη μεσημερι αναχωρηση απο ΑΘηνα.Λαρισα σταματημα για βραδυ.Ποτακι στα μπαρακια της...Το πρωι αγου παρω πρωινο εκκινηση για Θεσσαλονικη...Τρελο Σαββατο στη συμπρωτευουσα.

Χωρις σκοπο.

Μονο με την ανασα στα πνευμονια μου.

Βενζινη στο λευκο κεραυνο μου.

Νομιζω θα το ηθελα.

Θα το χρειαζομουν.

Είναι μεγάλη ευλογία να παίρνεις ένα μάθημα από όλα τα στραβοπατήματά σου.

Ατυχείς μου επιλογές και το ταξίδι στην Ιθάκη του Καφάβη μακρινό.

Γνώρισα πολλές σαν την Κίρκη(παντρεμένες χαμηλής αξίας και ήθους,18 χρονα που δοκιμάζουν τωρα τη ζωη με λαθος τροπο αποκτωντας πολλους εραστες και ξαφνικα θα θυμηθουν να γινουν μαμαδες καπου στα 25,χωρισμένες με κολλήματα στους πρωην,ενα σωρο)αλλα πλεον αναζητω την Πηνελοπη μου.

Παλιοτερα βιαζόμουν να βαφτισω καποια ετσι αλλα τωρα εχω τη σοφοια να ξεχωρισω τα σκαρτα απο το διαμαντι...

Κοινοί άνθρωποι.

Μουτσούνες.

Κοινή λογική.Προβλέψιμη.

Περιφέρομαι στο χώρο της δουλειάς.

Τους βλέπω.

Αγαπούν πολυ τα μωρα τους.

Δεν δινουν δεκαρα για τα ξενα.

Σιγα το κατορθωμα.Σιγα το ξεχωριστο.

Τους ακούω να περιγράφουν βαρετές οικογενειακές στιγμές.

Πως ο μικρός τους γιος θελει να μοιασει του μπαμπα.

Αυτη ειναι η ζωη τελικα?

30 χρονια απο τα οποια το 1 εισαι βρεφος που δεν καταλαβαινεις γρι,τα 4 εισαι νηπιο και ως τα 18 ανεμελη εφηβεια κι επειτα...ενα 12 αρι χρονια στα οποια θεωρειται πως ''εζησες'' πως γνωρισες τη ζωη και αρα πρεπει στα 30 και σου να κανεις οικογενεια?Τα υπολοιπα 50 που θαζησεις τη θα κανεις?

Θα εχεις εναν ανθρωπο να ''σε αγαπα'' να δεις τα παιδια σου να μεγαλωνουν και εγγονια?

Μα ποσο κλισε...

Δεν κατακρινω αυτους που σκεφτονται ετσι.Απλα για μενα δεν το επιλεγω.

Επιλεγω το μεγαλειο της εξερευνησης των δυνατοτητων του εαυτου μας.Του να δοκιμαζουμε διαφορα πραγματα.Να γινομαστε δυνατοτεροι.Εξυπνοτεροι.Να μαθαινουμε τεχνη κι επιστημη.

Να φλερταρουμε με τη ζωη και να ξεφευγουμε απο το θανατο.

Να ειμαστε παρατηρητες και πρωταγωνιστες αυτης της γλυκιας και μυστηριωδους καταστασης που λεγεται ζωη.

Επιλογη.

Εχει τα αρνητικα της.Εχει μοναξια.Εχει κι ελευθερια.

Μοναχικος αετος που σκιζει ουρανους.

...χαζευω την παλιροια και την αμπωτη...το κυμα να σκαει ποτε ηρεμο ποτε αγριεμενο στην αμμουδια.

Κοιτω τα καραβια που πανε κι ερχονται.

Δεν κανω σημα καπνου.

Δε με νοιαζει να σωθω.

Η ερημος μου σωτηρια μου.

Μονος.

Ανήκει σε κάποιο από τα μέλη μας...

τρομερη δημιουργία...

οποτε το ακουω ανεβαίνω...

το ποσταρω...

https://soundcloud.com/npf-2/etsi-8elei/s-TDBY7

Δεν είχε ξαναβρεθεί σε μεγαλουπόλεις...Περιπλανιόταν στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και στα στενά πλακόστωτα πεζοδρόμια  κάποιας απ αυτές εντελώς χαμένος.'Ενοιωθε πως δεν είχε λόγο να βρίσκεται εκεί.Αισθανόταν το περιβάλλον απειλιτικό,ξένο.Από τους επιθετικούς ήχους της κόρνας των αυτοκινήτων που οξύτονα διαμαρτύρονταν να προχωρήσουν στο μποτιλιάρισμα των λεωφόρων,μέχρι το καυσαέριο που βίαια μπούκαρε στα πνευμόνια βαραίνοντας την ανάσα του,τα πάντα φάνταζαν πέρα για πέρα αφιλόξενα.

''Μου λείπει η ζωή στην εξοχή''σκέφτηκε...''Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν πίσω στο αγρόκτημα όπου γεννήθηκα,μεγάλωσα κι έζησα τα καλύτερά μου χρόνια'' συμπλήρωσε τη σκέψη του,κλέινοντας τα μάτια του γεμάτος ονειροπόληση.Τη στιγμή αυτή σαν να πάγωσε ο χρόνος.Το πνεύμα δραπέτευσε απ το κορμί του και η σκέψη τον ταξίδεψε σ ένα μέρος με καταπράσινα λιβάδια...εκεί που ο ήλιος ζέσταινε το μέτωπό του χωρίς να κρύβεται πίσω από τσιμεντένια μεγαθήρια... που ο άνεμος σφύριζε μελωδικά σκοπούς ξενοιασιάς κι απόλυτης ελευθερίας χαιδεύοντας απαλά τη χαίτη των μαλλιών του...Σ ένα τόπο που σαν η νύχτα σκέπαζε την πλάση με τη μαύρη έναστρη φορεσιά της,ήχοι τριζονιών και θροίσματα φύλλων βελανιδιάς τον νανούριζαν...ώσπου,το πρώτο φως της ημέρας έδινε το παρών του,με το λάλισμα του πετεινού και τα τιτιβίσματα των πουλιών να αποτελούν για εκείνον το πιο ευχάριστο ξυπνητήρι.

Ένα απότομο σκούντηγμα στον ώμο από κάποιον βιαστικό διερχόμενο περαστικό τον επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα.Γρήγορα διαπίστωσε πως όχι μόνο το περιβάλλον,αλλά και οι άνθρωποι της πόλης είναι διαφορετικοί...απόμακροι,απρόσιτοι,σχεδόν αδιάφοροι για το συνανθρωπό τους...κλεισμένοι ερμητικά σ ένα δικό τους κόσμο,δίχως την παραμικρή γέφυρα ουσιαστικής επικοινωνίας με τους άλλους...ρομποτάκια-δεσμώτες της απόλυτης αποξένωσης που είχαν προγραμματιστεί να βαδίζουν υπνωτισμένα στους δικούς τους ρυθμούς,φάνταζαν οι πρωτευουσιάνοι...

''ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ!!''απευθύνθηκε σε κάποιον άλλο περαστικό ''μήπως ξέρεις πως θα βγώ στο σταθμό των τραίνων για να ταξιδέψω πίσω στο μέρος που αγαπώ??''είπε ολοκληρώνοντας την ερώτησή του...Μα το μόνο που εισέπραξε ήταν ένα βλέμμα όλο περιφρόνηση και φυσικά καμμία απάντηση.Ποιός-τάχα μου-θα έδινε σημασία σ ένα ρακέντητο ηλικιωμένο αγρότη που με δυνατή,αλλά γεμάτη καλοσύνη και ειλικρινή αφέλεια φωνή,διατύπωνε τις απορίες του?Οι πιο πολλοί ήταν φυλακισμένοι μιας ''δήθεν'' ευγένειας κι ενός κάλπικου ''καθωσπρεπισμού''...οπότε απέρριπταν αμέσως το ''βαρβαρικό'' χαιρετισμό του υπερήφανου χωριάτη της ιστορίας μας...Όσοι δε απαντούσαν σ αυτόν,το έκαναν με αγένεια,μοχθηρία ή ψάχνονταν για καυγά...

Μη λαμβάνοντας την επιθυμητή ανταπόκριση απ τον κόσμο,ένοιωσε να βρίσκεται σε αδιέξοδο.''Θα περιπλανηθώ στην πόλη''σκέφτηκε ''και ίσως κάποιο στοιχείο εντοπίσω που θα μπορούσε να με κατευθύνει σωστά προς το δρόμο του γυρισμού''...Εκεί που προχωρούσε παρατήρησε στη βιτρίνα μιας πινακοθήκης κάτι που τον υποχρέωσε να σταματήσει κοιτώντας εμβρόντητος...ήταν ένας μισοτελειωμένος πίνακας ζωγραφικής,που στο ολοκληρωμένο μισό του κομμάτι απεικόνιζε ένα αγρόκτημα ολόιδιο με το δικό του.Στο άλλο μισό του καμβά,τα χρώματα ξεθώριαζαν,γινόντουσαν ασαφή κι έκαναν το σύνολο να μοιάζει με αφηρημένη τέχνη.

Πήρε το θάρρος και μπήκε μέσα στη γκαλερί της πινακοθήκης.Κόσμος πολύς να θαυμάζει εκθέματα,όλοι κρυμμένοι πίσω απ τα αψεγάδιαστα μαύρα ή γκρι κουστούμια υψηλής ραπτικής που φορούσαν.Στο κέντρο της αίθουσας παρατήρησε μια νεαρή γυναίκα να βρίσκεται στη διάθεση του κοινού,έτοιμη να εξηγήσει τη σημασία του κάθε πίνακα της έκθεσης.Ήταν η μόνη που δεν είχε προσέξει την εξωτερική της εμφάνιση.Φορούσε ένα πράσινο ολόσωμο φορμάκι με ζωγραφισμένα πάνω του φύλλα διαφόρων αποχρώσεων,καφέ ''χωμάτινα'' παπούτσια στο χρώμα της παρθένου μάνας Γής που δεν την έχει αγγίξει ακόμη τσιμέντο πόλης,κι ένα στεφάνι αγιοκλήματος να κοσμεί τα μαλλιά της...

''Πολύ εκκεντρική'' σκέφτηκε ο ταπεινός μας αγρότης.Την πλησίασε και με σιγανή,σχεδόν ψυθιριστή αυτή τη φορά φωνή τη ρώτησε δειλά δειλά:''Μπορείς να μου πείς λίγα λόγια για τον πίνακα στη βιτρίνα''??Το κορίτσι τον κοίταξε καλά καλά με πολύ διεισδυτικό βλέμμα που ανάγκασε την καρδιά του να χτυπήσει σε τρελό χορό...ένοιωσε πως κάπου το γνώριζε αυτό το βλέμμα...τόσο οικείο...

''Πατέρα??'' αναφώνησε με δάκρυα στα μάτια η εκκεντρική γυναίκα...''Τί θα γίνει με σένα??''συνέχισε το ίδιο βουρκωμένη.Μ ένα μείγμα θυμού κι ανακούφισης να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της,βρήκε το κουράγιο να ολοκληρώσει το συλλογισμό της:''Πάααλι χάθηκες???Σε ψάχναμε για μέρες!!!Είχαμε δηλώσει την εξαφάνισή σου και στην αστυνομία...ΠΟΥ ήσουν????''

Όμως δε έλαβε καμμιά απάντηση από τον ηλικιωμένο πατέρα της...αυτός,το μόνο που έκανε ήταν να τείνει το ζαρωμένο του χέρι,χαιδεύοντάς την τρυφερά στο κούτελο...όπως ακριβώς συνήθιζε να κάνει όταν την  κρατούσε νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά του...Αυτό ήταν...αμέσως μετά,η βάρκα της μνήμης του χάθηκε και πάλι στον αχανή ωκεανό του υποσυνείδητου...και τα χρώματα του πίνακα της πραγματικότητας που αντιλαμβανόταν,ξανάρχισαν να ξεθωριάζουν...

Σίγουρα για να γίνει πλακί τον έπιασαν στα δίχτυα οι επίδοξοι ψαράδες...

Αρα δεν ηταν και τόσο έξυπνος μπακαλιάρος!!

Τα πραγματικά έξυπνα ψαράκια κολυμπούν ελευθερα στην ανοιχτη θαλασσα και που και που βγαζουν έξω το κεφαλάκι τους και χαζευουν τα γλεντια τςη στεριας!!

Βλεπουν κοσμο στις ψαροταβερνες να απολαμβανουν σκορδαλια και πλακι τους...χαζους η ατυχους συγγνεις τους...

αλλα παρατηρουν τις γαλανολευκες σημαιες ν ανεμιζουν σε μικρα καικακια που λικνιζονται σαν μικρες μπαλαρινες απο το ευγενικο αερακι του καιρου...

Η στερια γιορταζει και κανει παρελαση...

βηματισμοι και κυματισμοι...χαρουμενα εμβατηρια...

Τι αλλο να πει κανεις γι αυτη τη μερα...

Που σε παει μια ανασα πιο κοντα στο καλοκαιρι...

Που σου θυμιζει λιγο απο την αρμυρα και τη θαλασσι ατμοσφαιρα του...

Σε ταξιδευει σε νησια και μερη που εχει παντα ηλιο...

Μετά τη βροχή λένε βλέπεις ένα πολύχρομο μονοπάτι να υψώνεται υπερήφανα στο γαλανό του ουρανού...κι ο ήλιος να χορεύει μαζί του αγκαλιά...

Είμαι ένα σπουργίτι αδέσποτο ελεύθερο κι αλήτης...μόνος μου εχθρός οι αδυναμίες μου και το κακό εγω μου...

Το ταξιδι μεγαλο κι ενδιαφερον...

Η διάθεση πολύ καλή,άψογη...

Αγαπώ τον εαυτό μου πολύ για να τον άφηνα να γίνει έρμαιο ψυχοφθόρων καταστάσεων.

Τώρα που οδήγησα το αμάξι της διάθεσης μου μέσα από στενα δρομακια και βουνα,μεσα απο κακοτραχαλους χωματόδρομους,βγηκα επιτέλους απο την παρακαμπτηριο στην Εθνικη Οδο...

Ταμπελα που γραφει ΕΥΤΥΧΙΑ γραφει μπροστα μου...ορθονεται επιβλητικη και φωτιζει υπερηφανα μεσα στη νυχτα...

Εχω αμαξι δυνατο και ασφαλες...ειμαι εξυπνος οδηγος...δε με φοβαμαι...εχω το ραδιο ανοιχτο κι εχω και φιλο μου το δρομο...

κι απο τα ηχεια παιζει ευθυμο τραγουδακι...

Τερμα γκαζια!!

Η βροχή πέφτει στους δρομους αδυσώπητη.

Ο καλός κόσμος έχει μπει μέσα σε σπίτια και ακριβά αμάξια.

Ο υπόλοιπος κάτω από υπόστεγα.Εχουν ολοι στοιβαχτεί ασφυκτικα και ζεσταινονται με τις ανασες τους.Τα τσιγαρα καποιων απο αυτους σαν μικρα φαναρακια φεγγουν σε πασχαλινή ανάσταση.

Κι εγω μονος περπατω...δεν εχει για μενα χορο...οι σταγονες της βροχης με αγκαλιαζουν και γινομαι ενα μαζι τους...μουσκεύουν τα ρουχα μου,σκίζουν τις σημειωσεις μου,τους χαρτες μου,το σχεδιο της ζωης μου...

Δε μενει τιποτε παραπανω παρα να απολαυσω το τραγούδι της βροχης...

Dj έγινε  ο Θεος,κονσόλα του έκανε τη Γη,αγκαλιαζοντας την με τα απο συννεφα χερια του...και παιζοντας με τα υδάτινα ακροδάχτυλά του χαρούμενη μουσική...

Μ αγγιζει...μ εξαγνιζει...

...ακολουθεί ανάρρωση...υπάρχει πληγή κι ας εξαιρέθηκε κάτι τοξικό,που θα πλήγιαζε ακόμη περισσότερο με την παραμονη του στο σώμα...

Ψαλιδιές,μαχαιριές,θερμικοκαυτηριάσεις εσωτερικές...σκόρπιες αναμνήσεις που όταν φουντώνουν ζεματούν...

Πυρετός.Ιδρωτας.Πονος.

Μερα με τη μέρα τα συμπτωματα υποχωρουν.

Θρέφει το τραυμα.

Επίσκεψη στο θάλαμο του χειρουργημένου.

Σηκώνεται απο το κρεβατι.

Τα ραμματα τραβουν.

Κανει μικρες βολτες.

Οι επωδυνες κρισεις εχουν μειωθει.

Οι ωρες διαύγειας και καθαρότητας της καρδιας και του μυαλου εχουν αυξηθει.

Μερα με τη μερα και καλυτερα.

Θέλει χρόνο,μη βιαζεσαι.

Θα κλεισει που θα παει.

Η πορεια αναρρωσης ειναι ομαλη.

Συνιστάται αποφυγη ερεθισματων που θα επιδεινωσουν την κατασταση.

Ιδανικη θα ήταν η αλλαγη περιβαλλοντος...9 μήνες και 23 μέρες ακομη...

Για την ωρα δεν γινεται αυτο...καταλαβαινεις...

Κυριαρχει η φοβια πως κατι θα συμβει,κατι θα μαθει κατι θα ακουσει και θα τον κανει να κυλησει...

Παντως σηαμντικη η παρατηρηση πως οταν απομακρυνεται απο το ιδρυμα,ολα χρωματιζονται με πιο φωτεινα χρωματα.

Δεν ειναι πως ξεχναει.Απλα βλεπει πιο αισιοδοξα.

Οσο απομακρυνεται απο την ημερα της επεμβασης τοσο καλυτερα αντιλαμβανεται τους λογους που επρεπε να παρει αυτη την αποφαση να χειρουργηθει.

Ηταν καρκινος κακοηθεστατος.Νεκρωνε εσωτερικα τα παντα.

Παγωνε την καρδια.Φιμωνε την ανασα της ψυχης.

Την παγιδευε σε ενα εσωτερικο κοσμο υποδουλωσης κατωτερων ενστικτων.

Φαυλος κυκλος η ικανοποιηση τους.Ο καρκινος θρεφοταν.Αφηνε λιγο το κορμι να ανασανει και μετα επεστρεφε πιο ασφυκτικος.

Τι κριμα απο την αλλη.Ενα κυτταρο καποιου ανθρωπου συναντα καποιο αλλο ενος αλλου.

Ενωνονται με την πρωτη επαφη με τα ματια,με το αγγιγμα,με το φιλι η τον ερωτα...

Και ειτε που θα οδηγησουν σε μια ομορφη ενωση και θα πολλαπλασιαστουν γεμιζοντας χαρα και αρωματα τον τοπο,κανοντας ευτυχισμενους τους ανθωρπους που αφησαν να ενωθουν τα κυτταρα τους,ειτε που θα οδηγησουν σε ενα καρκινωμα...

Ενα καοηθεστατο μορφωμα που τρωει τα σπλαχνα απο μεσα.

Τσακιζει καρδια και ανασα.Ροκανιζει κοκκαλα,κουραζει και οδηγει σε αργο θανατο.

Θελει χειρουργειο οσο ισχυρη κι αν ηταν η ενωση.

Νοιωθεις ελαφρυς την πρωτη μερα με ενα οχι και τοσο βαρυ πονο,διαχειρισιμο...

Οταν περνανε οι μερες  ομως και διαπιστωνεις πως δεν θα ξαναδεις τον ανθρωπο με τον οποιο εγινε η εστω ατυχης ενωση κυτταρων,αποκτας πενθος.

Νοιωθεις την ελαφροτητα του ειναι σου αβασταχτη.Νοιωθεις το κενο.Φουντωνουν τα συμπτωματα.

Αλλα ξερεις θα περασει ολο αυτο.

Ξερεις ο οργανισμος σου θα γεννησει υγιη κυτταρα στη θεση των παλαιων.

Ξερεις θα δυναμωσεις.

Θα γινεις ξανα ο εαυτος σου.

Καλη αναρρωση.

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd meet somebody like you
And I'd never dreamed that I'd lose somebody like you

No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you
With you (this girl is only gonna break your heart)

What a wicked game you played to make me feel this way
What a wicked thing to do to let me dream of you
What a wicked thing to say you never felt this way
What a wicked thing to do to make me dream of you

And I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd love somebody like you
And I'd never dreamed that I'd lose somebody like you

No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)

No, I (this girl is only gonna break your heart)
(This girl is only gonna break your heart)

Nobody loves no one

Οταν ημουν εφηβος ησουν κι εσυ...

ταξιδι στο χρονο.

Εχουμε παει σε μια συναυλια με πολυ κοσμο.1995 η χρονολογια...

Οι ροκ κιθαρες και τα ντραμς σκεπαζουν τις ζητοκραυγες του πληθους...

Σε βλεπω και με βλεπεις...

Παιδια ακομη πριν οι δαιμονες και οι αγγελοι μας μας κανουν τους ενηλικες που γιναμε...

Ερχομαστε ο ενας προς το μερος του αλλου...και στη μεση του πληθους χορευουμε το δικο μας χορο...αγκαλιασμενοι...διωχνοντας τους εφιαλτες μακρια...

Αγαπημενο τραγουδι απο το παρελθον.

Η γευση αυτη δεν υπακούει σε λογική...

απλά τη γεύεσαι και το ξέρεις από την πρώτη στιγμή...

χωρίς πρέπει μη και γιατί...

Έρως με την  πρώτη ματιά...

Αυτό το βιντεακι μου θυμισε πως τον ειχα αντιληφθεί όταν ήμουν παιδί...

Γι αυτό αξίζει να ζήσεις μια ζωή...για τίποτα άλλο!!!

Κατώτεροι θεοί όπως ασφάλεια,δήθεν βολεψιά,συμφέροντα,οικογένεια...καλα ολα αυτα,αλλα δεν πιανουν μια μπροστα στον Ερωτα με την Πρωτη Ματια!!

Η πληγές μου θηρίο που κοιμάται...

Αχτίδες λιακλαδας φώτισαν τον ουρανο της ψυχης μου...

Ας απολαυσω τη στιγμη μαζι με το μεσημεριανο μου φαγητο...

Η επουλωση θελει χρονο,αλλα νοιωθω τα πρωτα σημαδια της υγειας του μυαλου και της καρδιας...

Μπορει να χτυπησει κανονικα χωρις αυτο το βασανιστικι συρματόπλεγμα να την αγκυλωνει καθε φορα που φουσκώνει στον παλμό της..

Τι ωραίο αίσθημα η γαλήνη...

Ενα μικρο μωρο παιδι

που παιζει με παπακια

ανθρώπων δυό είναι το κλαρί

που σμίξαν με φιλάκια

Πινει το γαλα από βυζι

μητερας που αγαπαει

και ο πατερας του πια ζει

χαρουλες να του κανει

Ποσο ωραιος ο καρπος

δυο ερωτευμενων

ποσο ποναει ο χωρισμος

καποιων καταραμενων

το σπιτι τους γκρεμιστηκε

και το κουνακι αδειο

τους πηραν το μωρακι τους 

σε ασχημο καρναγιο

εκει που τα πλεουμενα

ποτε δεν επιστρεφουν

κι εκει που τα πετουμενα

κορακου οψη εχουν

Αμαν πια.

Σε βαρεθηκα ''σοφε'' εαυτε μου,συνειδηση μου...

Μπορεις να σταματησεις να μου προβαλεις τα ορθα επιχειρηματα σου?

Εχεις δικιο το παμε.

Ολα ειναι οπως τα ειπες.

Το ξερω,σε εμπιστευομαι γι αυτο και σου εδωσα την καρδια μου να την κανεις κομματια.

Να την χειρουργησεις και να την ξαναφτιαξεις και παλι υγιη.

Ασε με ομως ρε κουστουματε κυριε με τα μαυρα για λιγο.

Ασε με μονο να κλαψω διπλα στο μπλε της θαλασσας.

Ασε με να την αποχαιρετησω οπως θελω.

Δε ζητω κατι υπερβολικο.Δεν ζηταω κατι λαθος.

Ανθρωπος ειμαι κι εγω κι εκανα λαθη.Υπεπεσα σε παθη.

Ασε με να την κλαψω.

Και θα μπω μαζι σου στο αμαξι κοστουματε δημιε.

Δεν προκειται να φυγω ουτε να παω μακρια.

Βαλε αλαρμ στο αμαξι και ασε με δεκα λεπτα να τη θρηνισω χωρις να την κατακρινω.

Μη μου μιλας αλλο για καραφλους εραστες της ειναι αληθινοι το παμε.

Μη μου μιλας για τις ψευτικες αγκαλιες της.Για το ποσο ιεροδουλη ειναι.

Σταματα.Ασε με να τα αρνηθω ολα για λιγο και μετα θα μπω στο αμαξι μαζι σου.

Δωσε μου δεκα λεπτα κλαμμα.

Ανθρωπος ειμαι και δεν ντρεπομαι γι αυτο.

Εκανα λαθος το ξερω.Σκασε για λιγο.

Σκασε κι ακου.

Το νημα μου σκιστηκε.Σε καποιο σημειο της διαδρομης.

Την Αριαδνη μου σκοτωσα αθελα μου.

Κι εχασα το δρομο μου σε λαθος λαβυρινθο.

Σε αλλουνου πεδιο μαχης μαχομαι.

Για αλλων αμαρτιες εγω πονω.

Κι αυτος ο καποιος τα πινει με το δικο μου Μινωταυρο.

Ενω εγω παλευω με τον λαθος.

Πριγκηπας Θησεας σε λαθος παραμυθι.

Το δικο μου Αιγεα επνιξα γυριζοντας απο την ψευτικη μου νικη.

Σκεψεις μου αυτες που γραφονται με καπνο τσιγαρου στην ατμοσφαιρα του δωματιου που ασφυκτικα με περιβαλλει...

κι ακουω...

Το διαφανές το χρώμα μου.

Δεν φαίνομαι νοιώθομαι.

Είμαι βροχή που μουσκευει

Είμαι δάκρυ που κυλα

Ειμαι κυμα που ταξιδευει

Δε φαίνομαι δειχνω ειδωλα και θεα

Ειμαι καθρεφτης και παραθυρο ανοιχτο

ειμαι τα αχρωματιστα κενα σε ενα μισοτελειωμενο καμβα ζωγραφικης

Δεν πιστευω σε τιποτα,ειμαι ιδεα

Ιδεα που γεμιζει μυαλα,γυαλια για ματια που δε βλεπουν

Ειμαι φως που ταξιδευει με την ταχυτητα της σκεψης

Φωτιζει αναμνησεις.Ζωντανευει παραστασεις.

Δεν φυλακιζομαι ποτε.

Δεν αποθανατιζομαι απο κανενα φωτογραφικο φακο.

Ειμαι ανειπωτο συναισθημα.Ειμαι χαρτι κενο και αδειο,κολλα αδιαβαστου μαθητη,λεξεις ερωτευμενου ποιητη μα ντροπαλου να πει.

Ειμαι παγακι σε ποτα,λοιωνω και μπαινω σε κορμια...

Μαθαινω αληθειες

Ειμαι ο αερας που ανασαινεις,ειμαι καπνος ντουμανιαστος

ζεστος

ζωντανος

για παντα υπαρκτος.

Σχοινοβατεις...το ξερεις...μεγαλο υψος απο κατω...ωραια μα και τρομακτικη η θεα.

Ξερεις ειναι σκληρη.Αν πεσεις δεν θα σε αγκαλιασει.

Αν πεσεις θα χτυπησεις πολυ και θα πεθανεις.

Περπατα στο σχοινι που ειναι τεντωμενο αλλα μην κοιτας κατω.

Μην ασχολεισαι με τις λεπτομερειες του τοπιου.

Που θα συναντηθουν ποταμια,που εχει πεδιαδα,ποσα κυμματα εχει η θαλασσα...

μην ακους τον ανεμο που σφυριζει απειλητικα.

εχε εμπιστοσυνη στο σχοινι...και στα ποδια σου...

ειναι δυνατα...εισαι δυνατος...

το ξερω οτι φοβασαι...

το ξερω πως θα ηθελες να ησουν κατω...μερος του φαινομενικα ωραιου σκηνικου

σ ενα ξυλινο σπιτι διπλα στην παραλια...με τη γυναικα που βλεπεις απο μακρια να αποχωρει απο εκει...να εισαι ο λογος για εκεινη να μεινει...

μην ξεγελιεσαι...το σπιτι ανηκει σε καποιον αιμοβορρο.Το σπιτι αυτο επισκεπτονται κι αλλοι.

Καραφλοι ξυλοκοποι.Αγνωστοι διαβατες.Κουστουματοι πλασιε.

Δεν θα θελες να εισαι εκει.

Συνεχισε στο σχοινι σου...

στην αλλη πλευρα του βραχου ασαφες το τι σε περιμενει.

μην κοιτας τη θεα.θα πεσεις.Κι αν πεσεις δεν θα ειναι σε τρυφερη αγκαλια.

Θα ειναι σε σκληρα βραχια.

Κλεισε τα ματια για λιγο.

Μην φοβασαι.Η ανησυχια σου ειναι ενας εχθρος ψευτικος που εσυ τρεφεις.

Ασε τη μοιρα να παιξει το ρολο της.

Σταματα για αλλη μια φορα να κοιτας τη θεα.Να κανεις εικονες που πονουν.

Σταματα τωρα.

Το ξερω.Ειναι ενταξει.Εισαι δικαιολογημενος.Μην θυμωνεις με τον εαυτο σου που ζαλιζεται.

Συνεχισε να περπατας.

Επιτρέψτε μου να συστηθώ...ή μάλλον να σας συστήσω το αγαπημένο μου χόμπυ...Είμαι συλλέκτης...Τι συλλέκτης??Σίγουρα όχι συνηθισμένων πραγμάτων όπως νομίσματα ή γραμματόσημα που μαζεύουν άλλοι...η δικιά μου συλλογή αποτελείται από αντικείμενα που έχουν ένα κοινό...τους λείπει κάτι που αν το διέθεταν θα μπορούσαν να πραγματοποιούν ευχές...ναι...καλά διαβάσατε...ΕΥΧΕΣ....

Έχω γεμίσει μια ολόκληρη αποθήκη με τα αποκτήματά μου....ένα μέρος σκοτεινό,υγρό γεμάτο ιστούς αραχνών να περιφρουρούν το θησαυρό μου,ένας χώρος που ποτέ φως δεν εισβάλλει ούτε γι αστείο...Μια ξύλινη ετοιμόρροπη κλίμακα που τρίζει και σου δίνει την εντύπωση πως θα καταρρεύσει κάθε φορά που την κατεβαίνεις οδηγεί εκεί,αφού πρώτα κάποιος ανοίξει την καταπακτή που είναι κρυμμένη κάτω απ το χαλάκι του δωματίου μου...

Το χώρο αυτό λοιπόν τον έχω ονομάσει ''Κάμαρα των Ευχών'' και σπάνια κατεβαίνω εκεί πλεον....ούτε καν θα ξόδευα μελάνη για ν αναφερθώ σ αυτό το ζοφερό γεμάτο σκοτεινά κι απόκρυφα μυστικά μέρος που ούτε ένα μικρό παραθυράκι-ούτε καν μια μικροσκοπική χαραμάδα-δε διαθέτει να επιτρέπει λίγο φως ημέρας να το φωτίσει,αν χθες βράδυ δε συνέβαινε το εξής απίστευτο περιστατικό...ενώ καθόμουν κι άκουγα απ το παλιο πικ απ το δωματίου μου την εισαγωγή του Enter Sandman των Metallica,αμέσως μετά το ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ της εισαγωγής άκουσα τους χτύπους να συνεχίζονται σαν εκκωφαντικός θόρυβος που έμοιαζε να έρχεται κατευθείαν απ την κάμαρα των ευχών...

Χωρίς να χάσω χρόνο,παραμέρισα το χαλάκι που έκρυβε την καταπακτή και την άνοιξα γεμάτος αγωνία,ενώ ο δίσκος στο δωμάτιό μου συνέχιζε να παίζει το τραγούδι που ειχα ξεκινησει να ακούω...exit light,enter night...άκουγα ενώ κατηφόριζα βιαστικά την ετοιμόρροπη σκάλα και κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας έλουζε το κορμί μου...Ακούμπησα το χερούλι της πόρτας που πίσω της βρισκόταν η Κάμαρα των Ευχών,σχεδόν αγκομαχώντας...δοκίμασα να το γυρίσω μα έμοιαζε να ζυγίσει τόνους ολόκληρους...με όση δύναμη μου είχε απομείνει,τα κατάφερα τελικά...άνοιξα και μπήκα στο απόλυτο σκοτάδι του δωματίου των ευχών...exit light...enter night συνέχιζε ακάθεκτη η μουσική να δημιουργεί μια ακόμη πιο τρομακτική ατμόσφαιρα...

Εκ πρώτης όψεως ο χώρος φαινόταν όπως η μνήμη μου τον είχε αποτυπώσει την τελευταία φορά που ήμουν εδώ....Τα πάντα στις προβλεπόμενες θέσεις τους...Σε κάτι ψηλα ράφια μπορούσε κάπιος να διακρίνει κομμάτια πετρωμάτων από μετεωρίτη που τους έλλειπε η ενέργεια μια λάμψης για να πετάξουν ξανά σκίζοντας ουρανούς ως περίφανα πεφταστέρια και πραγματοποιώντας ευχές που κρυφά και όλο πόθο ψελλίζονται από ερωτευμένους...Σε μια άλλη γωνίτσα,δίπλα από κάτι άψυχες ξύλινες μαριονέτες βρισκόντουσαν παρατημένα κάτι κεράκια τούρτας γενεθλίων που μια φλόγα ζητούσαν να τ ανάψει και μια παιδική ανάσα να τα σβήσει,ώστε όνειρα να γίνουν πραγματικότητα...

Στο κέντρο της κάμαρας,πίσω από το απόρθητο σχεδόν φρούριο που έχτιζαν ιστοί από αράχνες,πάνω σ ένα παλιό κομοδίνο βρισκόταν ένα αρχαίο,σκουριασμένο λυχνάρι που εκτός απ΄τη σκόνη του χρόνου που είχε περάσει από πάνω του και το είχε ολοκληρωτικά σκεπάσει,κουβαλούσε πολλή Ιστορία...ίσως ήταν το πιο πολύτιμο κομμάτι της συλλογής μου...Πανίσχυροι Πρίγκηπες της μακρινής Ανατολής το είχαν στην κατοχή τους ως και φιλόδοξες Βασίλισσες της Δύσης...μα κανείς τους ποτέ δεν είχε καταφέρει να απελευθερώσει το τζίνι  του...τί το έτριβαν,τί προσευχές έλεγαν,τι μαγικά...όλα μάταια...ποτέ και κανείς δεν είχε εκπληρώσει ευχή με τη βοήθεια του...έτσι όλοι πέιστηκαν πως επρόκειτο απλά για ένα σκέυος με όμορφα ανατολίτικα σχέδια χαραγμένα πάνω στην επιχρυση και πλεον φθαρμένη επιφάνειά του,τα οποία παρίσταναν τη γνωριμία ενός νέου και μια νέας,με σύμβολα φεγγάρια και αστέρια που κανεις ποτε δεν είχε αποκρυπτογραφήσει τη μυθολογική τους σημασία...

Ωστόσο το λυχνάρι είχε κάτι το διαφορετικό εκείνει τη νύχτα...έμοιαζε να φωσφορίζει μεσα στο απόλυτο σκοτάδι της κάμαρας με μια λάμψη που άλλοτε γινόταν εντονότερη κι άλλοτε εξασθενούσε λιγάκι....το τρομακτικό της υπόθεσης ήταν πως το έκανε με ρυθμό που ακολουθούσε τους χτύπους των παλμών της καρδιάς μου...Με πολύ κόπο κατάφερα να διαλύσω με τα γυμνά μου χέρια το ''κουκούλι'' που είχαν πλέξει γύρω απ το λυχνάρι οι αραχνοιστοί που το περιέβαλλαν....μπόρεσα να τ αγγίξω...ήταν ζεστό...σαν να είχε ανάψει πρόσφατα...ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ άκουσα ξανά ένα υπόκωφο απομακρυσμένο θόρυβο....που ήταν πολύ χαρακτηριστικός της εξώπορτας του σπιτιού μου...

Και μια και δυό,άρπαξα το λυχνάρι κι άρχισα να τρέχω διασχίζοντας γοργά την Κάμαρα...σαν αστραπή ανέβηκα την ξυλινη σκάλα η οποία κατέρρεε ξωπίσω μου...ως από θαύμα κατάφερα να φτάσω στην έξοδο της καταπακτής και να ξαναβρεθώ και πάλι το δωμάτιό μου....Το σκοτάδι της Κάμαρας είχε δραπετεύσει και είχε απλωθεί σε όλο το σπίτι,παρατήρησα...το πικ απ είχε πλεον σωπάσει και μόνο ένα φφσσσσ απο την εκτροχιασμένη βελόνη της κεφαλής του,που πλεον δεν ακουμπούσε βινύλλιο,ακουγόταν...

Φτάνοντας στην εξώπορτα είδα να στέκεται μια γυναικεία φιγούρα που φορούσε ένα λευκό καφτάνι το οποίο φωσφόριζε κι αυτό...όπως ακριβως το λυχνάρι μου...πλησίασα πιο κοντά...διέκρινα το κοριστίστικο πρόσωπό της,τα μεγάλα καθαρά μάτια της,τα υπέροχα χείλη της κι ένα χαμόγελο που διέλυε τη μαυρίλα της νύχτας όπως η Σελήνη κάνει όταν είναι γεμάτη...η παρουσία της με έκανε να νοιώθω ζεστασιά...όπως ακριβως αυτή του λυχναριού...κι έδιωχνε από την καρδιά μου της σκόνες της,αποκαλύπτοντας ξεχασμένα,θαμένα σαν αρχαίους θησαυρούς συναισθήματα...

''Θα μου φωτίσεις το δρόμο της επιστροφής μου με το λυχνάρι σου''??μου απευθύνθηκε το κορίτσι με φωνή που μόλις και μετα βιας μπορούσε να βγει απο τα χείλη της...τα λόγια της πρόδιδαν πως ήταν φοβισμένη και ένοιωθε χαμένη...

''έχασα το δρόμο μου πάνω στην παρόρμηση να εξερευνήσω το άγριο δάσος και να ψάξω να βρω απαντήσεις που θα με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω τις ευχες μου'' συνέχισε διστακτικά και κάπως απολογιτικά το κορίτσι

''Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω'' της είπα...''Το λυχνάρι είναι παλιό και ίσως να μην μπορεί να κρατήσει για πολύ τη φλόγα αναμένη''

''Θα τα καταφέρεις'' μου είπε η κοπέλα πριν χαθεί ξανά στη σκοτεινη δίχως φεγγάρι νύχτα....

Έκανα να γυρίσω στην ασφάλεια της οικίας μου,αλλά κάτι δε με άφηνε...ίσως η διακριτική γοητεια του χαμόγελου του μυστηρώδους κοριτσιου...δεν ξέρω...έτσι ξεκίνησα την αναζήτησή του στο ακόμη πιο σκοτεινό και απ την κάμαρα των ευχών δάσος που περιέβαλλε το παλιό σπίτι μου...έκανα να ανάψω το λυχνάρι μ ένα απ τα σπίρτα που είχα στο ματσάκι στην τσεπη μου,ωστε να φωτίσω το διάβα μου...μια ασθενική φλογίτσα άναψε γιακανα δυό δευτερόλεπτα...ίσα που πρόλαβα να δω που πατάω....ξάφνου ένα περήφανο,φαωτεινό πεφταστέρι έπεσε και η λέμψη του μου εδειξε τα χνάρια της κοπελιάς...

Μετά από λίγο,πάλι σκοτάδι....κάνω να ανάψω το λυχνάρι με ένα δεύτερο σπίρτο...αυτη τη φορα το άτιμο δεν κατάφερε να ανάψει...κι εκείνη ακριβως τη στιγμή που ήμουν έτοιμος γεμάτος θυμό κι απελπισία να εκσφεντονίσω μακριά το λυχνάρι να χαθεί εντελώς στη μαυρίλα του δάσους και της νύχτας...ένα αεράκι σαν παιδική ανάσα που σβήνει κεράκια γενεθλίων και ζητά κρυφή ευχή,χαίδεψε απαλά το μετωπό μου,καλμα΄ρωντάς με...ταυτόχρονα σήκωσε σε χορό στροβιλισμων κατι ξερα φύλλα κι αφου τα χόρεψε στο ρυθμο του,τα προσγείωσε κάνοντάς τα να στρώσουν ένα μονοπάτι....

Ακολουθώντας το άρχισαν να φτάνουν στ αυτια μου πάλι οι ήχοι απ το ρεφραιν του κομματιού του πικ απ μου...¨ομως οι στίχοι ήταν διαφορετικοί...enter light,exit night έλεγαν και take my hand,we re off to never-never land''...ξάφνου,ένοιωσα την  παρουσία της ξανά κοντά μου...ένα χέρι πολύ απαλά άγγιξε το δικό μου και το κράτησε...το μυστηριώδες κορίτσι ήταν και πάλι κοντά μου...

''Εσύ είσαι το Τζίνι μου''...μου είπε...

''με βοήθησες να βγω απ το αδιέξοδό μου και έκανες τις ευχές μου να βγουν αληθινές...τωρα κατάλαβα τι πιο πολύ ζητούσα κι έψαχνα να βρω...''

Εκστασιασμένος την κοίταξα και της απάντησα ''Κι εσύ είσαι το κορίτσι των ονείρων μου''...

Αμέσως την πήρα αγκαλιά και της έδειξα το δρόμο πίσω στο σπίτι μου...

Αυτό ήταν....από τότε η σκοτεινή μου κάμαρα των ευχών γέμισε με φως...τα πετρωματα μετεωριτων ξύπνησαν απ τη νάρκη τους,άναψαν κι έγιναν ξανά αστέρια...το κεράκια μπήκαν σε πεντανόστιμες τουρτίτσες παιδικων γενεθλιων φωτίζοντας τα χαμόγελα των μικρων μας φίλων....ενώ οι μαριονέτες ζωντάνεψαν κι έγιναν κανονικοί με σάρκα και οστά άνθρωποι...Κι εγώ...αχ εγώ...πλέον κατάλαβα...το τζίνι που πραγματοποιέι ευχές δε βρίσκεται μέσα σε παλιά,σκουριασμένα λυχνάρια...αλλά μέσα μας...

Νυχτα.Σκοταδι παντου.Το ρολοι ακουραστο τακ τακ.

Πηρα τη δοση μου απο τι μαγικο παυσιπονο.

Γαληνεψα.

Δεν κανει κρυο.Καιρος γλυκος.

Τακ τακ το ρολοι συνεχιζει.

Τι ωραιος ηχος...

Τακ τικι τακ τικι τακ τακ τακ

Η φαντασια μου παιζει ντραμς...

Η καρδια μου μια μπαλαντα...

Συναυλια που κρατα μακρια τις κακες σκεψεις με τους δαιμονες...

Παυσιπονο σωστο...

Τικι τακ λαμπ νταπ...

Καληνυχτα...