Πόσο όμορφη πια...δεν υπάρχεις...ακόμη σκέφτομαι το γλυκό σφηνάκι που ήπια μαζί σου.

Πάνε τόσοι μήνες που τελείωσε η περιπέτεια μας.20 χρόνια μικρότερη μου.

Κι εγω ενας ωριμος κυριος που πηρα λιγο γευση φρεσκαδας και εφηβειας...sweet 18...

Τι ωραία η ανάμνηση,τι όμορφη εσυ...

Αθηνά...

Μοναχικό πάπλωμα

Τι κι αν η μικρη σομπα ειναι αναμενη

Μετα το ντους η στιγμιαια δροσια πριν την παγωνια

Νυσταζω...κλεινουν τα ματια

Μοναξια χωρις τελος

Παίζοντας με το φαγητό μου.

Φτιάχνω ουρανούς με κομήτες και αστέρια στο πιάτο μου.

Μακαρονακια με διαφορα σχηματα με ταξιδευουν μακρια

Εγω απο το παραθυρο φαινεται ο μαυρος ουρανος με το φαγητο του Δημιουργου να παιρνει σχηματα.

Ισως εχει κι Εκεινος το συμπαν σε μια μεγαλη πιατελα και παιζει με το φαγητο του.

Σκεφτηκα για μια στιγμη.

Χρονος μοναχικος ισον χρονος για να σκεφτω.Για να δωσω στο μυαλο μου παραξενες τροχιες.

Να το μετατρεψω σε εναν διαβατη που περπατα σε μια ερημο.Τα ποδια του καιγονται τη μερα απο την καυτη αμμο.Τα ματια του δροσιζονται τη νυχτα απο την αστροφεγγια.

Οι μονοι φιλοι μου τα μακρινα αστρα που τρεμοπαιζουν ρυθμικα σε ενα τρελο χορο.Ομορφιες που μπορω μονο να θαυμασω και οχι να προσεγγισω.

Περπατώντας μοναχός σε κάποιο από αυτά...διαγράφοντας βάδην τη διαδρομή από τον σταθμό του ηλεκτρικού προς την οδο Φίλωνος...κλωτσόντας ένα άδειο μπουκάλι μπύρας που κάποια στιγμή σπάει και γεμίζει την ατμόσφαιρα αλκοολ αναμνησεων.

Εκει οι βολτες μου ως εφηβος.Το πρωτο μου φιλι.Οι μοναχικες μου βολτες να χαζευουν τα βαπορια και να παιρνουν φωτια τα ονειρα απο το σφυριγμα τους...

Σε ενα μικρο ημιυπογειο σε καποιο σοκακι...ενα παλιο ραδιοφωνο επαιζε καποιο αριστουργημα του Ξαρχακου και συγκινηθηκα.

Καθισα στο πλατυσκαλο εκει κοντα,βγαζοντας το σακακι μου που το μετετρεψα σε μαξιλαρι για να κατσω...και δακρυσα.

Για ολα οσα εχασα.Για ολα οσα κερδισα.Για την ομορφια των στιγμων και της μουσικης...

Αερας θαλασσας μπηκε στα ρουθουνια μου κι εκανε το δακρυ μου αλμυρο σαν κυμα...χαιδεψε απαλα τo μαγουλο μου που εκαιγε απο πυρετο ωσπου εφτασε ως τα χειλη και το ηπια...και μεθυσα ξανα...με νεκταρ απο τα παλια...

Καπου στον ομορφο Πειραια...

Όμορφα φιλικά σφηνάκια χθες το βράδυ.

Η φωνή μου σήμερα έκλεισε.

Φλερτ με μια ενδιαφέρουσα γυναικεία παρουσία γλύκανε την ατμόσφαιρα κάπως πιο πολύ.

Η εξομολόγηση του φιλαράκου μου ''Την Κ. την προορίζουμε για τον κουμπάρο''

''Πάσο φιλε μου'' απάντησα,άλλωστε το παληκάρι φαινόταν να ενδιαφερόταν πραγματικά για εκείνη.

Ήρθα σε δύσκολη θέση όταν φευγοντας η τυπισσα μου ψυθιρισε κάτι στι αυτι...

Οχι οτι δεν μου αρεσε οτι ακουσα.

Οχι ομως και να χαλασω τη φιλια μου με τα παιδια.

Φευγοντας,εκει γυρω στην περιοχη,σταματησα στο ΤΑΒΕΡΝΑΚΙ απεξω.Ειχε κλεισει τα φωτα του.

Θυμηθηκα την Κυριακη...με επιασε ενα παραπονο...

''Θυμάσαι που μετα τη δουλεια πηγαιναμε σε αυτο το ομορφο ταβερνακι και απολαμβαναμε λιχουδιες με ομορφη μουσικη που θυμιζε δεκαετιες του παλιου καλου ελληνικου σινεμα?Με μπουζουκακι και αρχοντο λαικη ατμοσφαιρα?

Κρασακι να γλυκαινει το λαιμο μας,μα πιο πολυ...η παρεα της...

Ολα γκρεμιστηκαν βιαια μεσα σε λιγες ωρες...

Κυριακη σου αφιεωρωνω τη μερα και τη θυμιση...

Δε μετανοιωνω για την αποφαση,ευχομαι αυτη τη στιγμη να εισαι καπου ευτυχισμενη και να σε αγαπουν οπως και οσο σου αξιζει.

Η ζωη για μενα ειναι σφηνακια στιγμων.

Μπορω να μεθαω απλα με τη θυμιση τους.

Αυτο ειναι η ιδια η ζωη αλλωστε.Στιγμες.

Να οπως χθες σ εκεινο το μπαρακι με τους φιλους μου.

Ενα πατρικο χαδι αγαπης απο τα φιλαρακια μου,που μου θυμισε το χαδι του πατερα μου.

Ενα φλερτ με το υπεροχο χαμογελο της Κ.

Μια συναντηση με τις αναμνησεις απο το ταβερνακι που πηγαινα καποτε με την Κυριακη...

Τι αλλο να ζητησω...

Η ελπίδα είναι μια φτηνή κολώνια.Την πουλάνε στο κατάστημα του τρίτου ορόφου.

Την δοκίμασα κι εγω καποτε και ειχα παθει αλλεργια στο ψευτικο αρωμα της.

Την ειχα ''κοστολογησει'' πριν μαθω πως ''ψωνίζεται'' σε πολύ χαμηλες τιμές.

Ακουσα ενα χρονο μετα σε ποια σωματα κυλησε και τα αρωματισε.Και με ποιους τροπους.

Η κολωνια ''Μυρτω'' ηταν αθωα και ξεπερασμενη,για γριες.

Το αρωμα ''Ελπίδα''... η οσμη μιας γερικης προστυχης σαρκας που ειναι θεμα συζητησης σε πηγαδακια ανδρων,για το ποσο χαμηλη τιμη μπορεις να πετυχεις σε αρωματα που σου χαριζουν την ευτυχια μιας στιγμιαιας εκτονωσης.

Εμενα μου θυμισε παντως αρωμα που χρησιμοποιουν σε ξεπεσμενους οικους ανοχης για να καλυψουν την ιδρωτιλα σαπιων κορμιων.Ακομη και γι αυτα υπαρχει...Ελπιδα ;-)

Αναδρομή σε ότι έχασα.

Σε ανθρώπους που προσπάθησα να κρατήσω στα χέρια,αλλά κύλησαν σαν αλμυρό θαλασσινό νερό μέσα από πληγιασμένα χέρια...

Πόνεσε η απώλεια τους κι άδειασαν απότομα τα χέρια.Μόνο για μια στιγμή ένοιωσαν γεματα.

Γκρέμισα το θρόνο της βασιλισσάς μου και έμειναν μόνο ερείπια.

Αναμνήσεις από στιγμές να θυμιατίζουν την ατμόσφαιρα με ένα τεράστιο γιατι.\

Λες και δεν δικαιούμαι κομμάτι από την πίτα της ευτυχίας.

Λες και πρεπει να συμβιβαστω σε κατι που δεν με εξιταρει,που δεν αγαπω...

Γίνεται ο έρωτας να ναι μια μετριότητα,μια αυτάρκεια,κάτι που απλά εκτιμάς?Κατι μετριο?Οχι ο κεραυνος?

Απωλεια μια ζωη...

θρηνω τα ματια της τα ομορφα και το αγγιγμα της που ηρθε κι εφυγε.Τα ονειρα που εκανα για κεινη χωρις εκεινη.

Το ονειρο που εγινε ενας βρωμικος εφιαλτης.

Τωρα στην παγωμενη βαρετη μου καταψυξη,δεν πονω,αλλα ειμαι νεκρος.

Η ανοιξη με τυρρανα με τ αρωματα της.Η μυρωδια της θαλασσας και των λουλουδιων με οδηγει στο να ονειρευομαι.

Ξερω τι θελω.Οι αισθησεις μου το ζωγραφιζουν μπροστα σαν οραμα.

Το ζωγραφιζω στη αμμο.Αλλα το κυμα μου το χαλαει.

Μια ζωη απωλεια.

Τελικα ολη η ζωη ειναι μια στιγμη πριν την σβησει η επομενη.

Διαλεξε στιγμες

Μετρα τες ρουφα τες.

Ακομη κι αν ειναι να ζησουν για λιγο.

Δεν υπαρχουν οι παραδεισοι που ονειρευτηκες.

Κι αν καποτε υπηρξαν αλλοι τους κατεκτησαν πιο γενναιοι και τυχεροι.

Σε δρόμους εξωτικούς που απέχουν μακριά από το σπίτι...

τα μάτια γίνονται καθρέφτης μια ερυθράς απόχρωσης που έχει λίγο από αιμορραγία και κάτι από ήλιο λίγο πριν πνιγεί σε ένα σκοτεινό ορίζοντα

Η νύχτα απλώνεται μα ο ουρανός είναι θαμπός και ασαφής.Τα αστέρια δεν φαίνονται καν.Σύννεφο καπνού αγκαλιάζει πάθη και αδυναμίες.

Ο κόσμος γύρω αδιάφορος ή μυστήριος.

Μαχαίρι που αντανακλά το κόκκινο...είναι αίμα από το λαιμό σου ή απλά μια από τις αποχρώσεις του λυκόφωτος σε κάποιο χαμένο σοκάκι κάπου στη Βενεζουέλα?

Κόκκινα τα πάντα φαίνονται εκείνη την αδιάφορη ψυχρή νύχτα,σε ένα εξωτικό,μακρινό μέρος...

Το κόκκινο όχι της φωτιάς.Δεν έχει θερμότητα.Μόνο ψύχος λεπίδας και θανάτου.

But look at us now, quit driving, some things hurt more much more than cars and girls.
Just look at us now, start counting, what adds up the way it did when we were young?
Look at us now, quit driving, some things hurt much more than cars and girls.

...κάνε με για λίγο Θεό και δώσ μου δυναμη να βοηθησω ενα μικρο πλασμα που παλευει για τη ζωη...

Κανε την αυριανη μερα να ξημερωσει και να ναι ολα καλα για τη γυναικα εκεινη που κινδυνευει να χασει το μωρο της...

...κι όχι μόνο!

Πετυχαίνει με τα βέλη του λάθος στόχους!!

Όλα να ναι τέλεια εκτός από μια μικρή λεπτομέρια.

Η γυναίκα που θες πολύ δεν είναι δική σου γυναικα..τρομερό ε?

Μόνο μερικές βραδιές πάθους και αυτο ηταν ολο.

Εραστης περιστασιακος κι εκεινη αμαξαρα ομορφη και αεροδυναμικη με υπεροχα καθισματα κι επιταχυνση που σε στελνει σε αλλους παραδεισους,αλλα...τα βραδια επιστρεφει σε αλλου το γκαραζ

Αλλος ειναι ο ιδιοκτητης κι αλλος την κανει οτι θελει οποτε θελει.

Εσυ μονο βολτες οποτε τυχει.

Κι εκεινη ηταν μονο για μοιρασια.Μονο για ψεμμα.Ενα πολυ ωραιο ψεμμα.

Δεν πειραζει.

Ισως εκεινο το τυφλο ανοητο ανθρωπακι που πεταει βελη,ριξει αλλο ενα βελος λιιιιιγο πιο δεξια και πετυχει τον καταλληλο στοχο.

Δε ζηταω πολλα.Ενα κοριτσι να καρδιοχτυπω δυνατα για εκεινη κι εκεινη για μενα το ιδιο.Να ναι δικη μου και δικος της μονος.Οχι δανεικη.Η μηπως ζηταω πολλα τελικα?

Μηπως ετσι επρεπε να ειναι τα πραγματα οπως ακριβως ειναι?

Μηπως ποτε δεν θα ειναι ολα σωστα αλλα η μαγκια θα βρισκεται στο να δεχθεις και λαθη που μπορει να σε πληγωσουν?

Δεν ξερω.Ως τωρα νοιωθω οτι εκανα το σωστο.

Κι ομως εκεινα τα φιλια της αξεχαστα...η αισθηση του κορμιου της μαγικη...το χαμογελο της υπεροχο.Παιδικα τρυφερο και γυναικεια ακαταμαχητο και σεξυ.

Ωραιο αμαξι ωραιες βολτες.Τοσο γευστικο σφηνακι.

Παει καιρος απο τοτε που το ηπια τελευταια φορα κι ομως αναπολω τη γευση του...

Ταιριάζει στην ατμόσφαιρα ενός ήσυχου πρωινού,πριν γεμίσει ασχολίες...

Πάει πακέτο με το απογευματιάτικο αεράκι να φυσά και να γεμίζει τα πνευμόνια άνοιξη...

Σερβίρεται σε τραπέζια που ακουμπούν τα χέρια τους ζωές που ανταλλάσουν βλέμματα και απόψεις

Είναι μόνιμος σύντροφος ενός μοναχικού ανθρώπου που προτιμά να βουτά τις σκέψεις του σαν παξιμάδι,στο ζεστό και γευστικό χαρμάνι...

Κάπου κάπου πικρίζει,όπως η ίδια η ζωη ωρες ωρες...

Σε ενα συννεφο καπνου απο το αρωμα αυτο...παντα θα διακρίνω ομορφιά ακόμη και στην πιο άσχημη στιγμη της ζωης μου...

Αρωμα καφε...ταξιδι στο χρονο...περιπλάνηση σε αναμνησεις...οι πεντε αισθησεις δινουν ραντεβου με αρχηγο την οσφρηση σε ενα μερος που βλέπεις περισσότερα με τα μάτια κλειστα...

Κακή διάθεση.

Πληγή που ξαναφουντώνει

Η φλόγα της με καίει

Με πονά

Κάνω να την ξεριζώσω και βγαίνουν δικά μου κομμάτια

Που είναι η ευτυχία?

Η ομίχλη του καπνού της φωτιάς μου την κρύβει

Πυρετός ζεματά τα μέσα μου

Ψάχνω δροσιά μα βρίσκω μόνο ξερό χωμα.

Από αυτό που δεν φυτρώνει τίποτα

Κουράγιο.Θα τελειώσει η κρίση.

Θα περάσει

Μετά από πολύ καιρό ξενιτιάς...

επιστροφή ενός αγαπημένου προσώπου...

αυτού που θεωρούσες για πολύ καιρό πεθαμένου κι όμως ένα πρωί σου χτύπησε την πόρτα και δεν πίστευες στα μάτια σου την επιστροφή του...

Έτσι μια μέρα θα επιστρέψει η γαλήνη και η ισορροπία στη ζωή μου

Ο καλός μου εαυτός

Θα τον υποδεχτώ με δάκρυα συγκίνησης και χαράς στα μάτια

Αυτά τα μάτια που έχουν δει τόσα πολλά

Κι έχουν αποθηκεύσει στην μνημη ένα σωρό σκηνές

Κράτα αυτη την ομορφη σκηνη σαν τελευταια

Τη σκηνη που αυτος που αγαπας σε βρισκει

Τη στιγμη που συναντας επιτελους τον αληθινό σου εαυτό