...κι αέρας στο μέτωπό μου

Στη σκιά μου που πάει μπροστά κουβαλώ τις πληγές μου

Περπατώ αργά και βήμα βήμα απολαμβάνω

Λες να πάρω μια μπάλα παγωτό από τον Κωνσταντινίδη;

Μπα,όχι τώρα...θα ρθει η ώρα και γι αυτό

Σε ένα σταθμευμένο αμάξι ένα ζευγάρι που φιλιέται...

Η δαχτυλιδένια μέση,τα μακριά της μαλιά τα κλειστά της μάτια και τα ενωμένα της χείλη...

Κάνουν το φιλί αξιοζήλευτο.

Έρωτας;Πάθος;Απλά μια στιγμή;

Έκλεψα λίγο κι από εκεί.

Και συνέχισα να κουβαλώ στις πλάτες μου το ραγισμενο μου εαυτό...

Αν δεν κάνω καμμιά κίνηση επικοινωνίας κανείς δε θα ενδιαφερθεί

Ας μείνω στην αδρανεια και τη μοναξιά

Κάνει κρύο σήμερα με ήλιο

Παγωμένη λιακάδα

Κι ο κόσμος φαντάζει ασχημος τρομακτικός αφιλόξενος

Η κιθάρα μου έκανε λίγο παρέα αλλά δεν αντλω καμμια απόλαυση ούτε από εκεί

Το πρόσφατο τραύμα σιγά σιγα ενταφιάζεται βαθιά στο υποσυνείδητό μου και χτίζει ιστούς και ουλές που πνίγουν την ψυχή

Κι ας ανακουφίζεται το συνειδητό.

Τι να το κάνεις;

Αδράνεια.Καμμία κίνηση.Που να πας;

Έχεις κάπου;

Έπρεπε να συνέχιζα εκεί.

Είχα την ευκαιρία.

Απλά όχι την υπομονή.

Θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο έγραψα και αποχαιρέτησα τη Δημητρα και το ερωτικο της γραμμα.

Παραλίγω να της πάρω την παρθενιά.

Πόσο όμορφο θα ήταν.

Εξελίχθηκε σε πολύ όμορφη γυναικα.

Οι σκεψεις μου καθως χαζευα την ιστοσελιδα της.

Η ζωή κενή.Κάθε μπουκιά στιγμών χωρίς γεύση.

Δε νοιώθω ούτε θαυμασμό ούτε τίποτα για τον δειλό εαυτό μου.

Μην είμαι και αχάριστος όμως.

Έχω την υγεία μου για την ώρα.

Κι ένα πονοκέφαλο που πέρασε ευτυχώς.

Το χτύπημα ακόμη πονά τη ραγισμενη μου αυτοεκτιμηση.

Μια νέα πραγματικότητα πολύ δύσκολη.

Δεν συνηθίζεται.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει.

Απλά υποφέρεις και περιμένεις να περάσει ο χρόνος.Τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,οι ώρες.

Σε αυτό το σημείο έφυγαν όλοι.

Έμεινες μόνος.

Δεν έχεις δυνάμεις να ενδιαφερθείς για κάτι ή για κάποιον.

Παραίτηση από τους φίλους από τη δουλειά από την πραγματικότητα.

Ακινησία.Είπαμε πως οδηγεί στο θάνατο.

Στο μηδέν.

Τραυμα δυνατο.

Με παγωσε.

Με αχρηστευσε για λιγες σημαντικες στιγμες

Επρεπε να χα κανει αυτο επρεπε να χα κανει το αλλο

Τζαμπα φιλοσοφιες πεταμενα λογια

Κομματια στο σωμα και την ψυχη

Καποιοι χαρηκαν γι αυτο

Ο χρονος ειναι ο καλυτερος η ο χειροτερος γιατρος;

Δεν ξερω

Δεν ονειρευτηκα εγω αυτα

Αλλα θελησα κι αλλα ειχα.

Δεν ειμαι αχαριστος.

Ειμαι ζωντανος τουλαχιστον.

Το τραυμα της ψυχης βαθυ.

Δεν ξερω ποσο καιρο θα κανει να επουλωθει και φοβαμαι τα καταλοιπα που θα αφησει.

Ολα μαζεμενα.Ολα μαζι.Ποτε ηρεμια.

Ποτε θα γαληνεψει η ψυχη.μου;

Δεν εχω ξαναφτασει τοσο χαμηλα και φοβαμαι.

Χθές έμαθα πως έγινε μια τραγωδία και αίμα έβαψε τους γκρίζους δρόμους μιας πεζής πραγματικότητας...σε μια περιοχή που είχα διανύσει χιλιόμετρα προβληματισμών μου

Καλό τους ταξίδι σε ένα μέρος που πράγματι τα σπουργίτια γίνονται αετοί και αψηφούν τους νόμους της λογικής...

Απότομη και αυτόματη επιδείνωση.

Ξαφνικά δε νοιώθω καλά.

Τίποτα δεν έχει γεύση.

Όλα έχουν απειλιτική όψη και τραυματίζουν.

Διηγήσεις,παλιές ιστορίες κυρίως άλλων ανθρώπων.

Που κανονικά δεν έπρεπε να με αφορούν.

Η άνοιξη πλησιάζει με τη φλόγα της.

Έχει το χαρακτηριστικό πως ότι νοιώθεις στο πολλαπλασιάζει.

Αν νοιώθεις χαρά τότε την πολλαπλασιάζει επί 10.

Την θλίψη την κάνει αβάσταχτη και σου χαρίζει και άρωμα λουλουδιών μαζί.

Σου φαίρνει κόμπο στο λαιμό σαν να ήπιες χυμό από φιάφουρα φρούτα που έχουν μόνο κοκούτσια.

Αβοήθητος.

Δεν υπάρχει σωτηρία.

Αλλά κυρίως δε θέλω κάτι τέτοιο.

Το πιο σημαντικό.Θέλω την καταστροφή μου.

Είναι η μόνη λύση.

Τίποτα δε γίνεται.

Το όμορφα του κόσμου είναι απλά μια ψευτικη βιτρίνα και τα άσχημα αβάσταχτα.

Η θλίψη μου έχει κάτι το αληθινά όμορφο.

Δε το έλέγχω.

Ας μες κάψει.

Σε ένα αγωνιώδες όνειρο.

Η μισητή Αλίκη έγινε αγαπητή.

Με περίμενε στο μπαλκόνι ενός διαμερίσματος στον πρώτο όροφο.

Φαινόταν από το δρόμο χωρίς να μπορώ να διαβάσω με ακρίβεια τις εκφράσεις τις στο πρόσωπο.

Η μπόρεσα αλλά ξέχασα και δε θυμάμαι καλά το όνειρο.

Το διαμέρισμα βρισκόταν στη μεταμόρφωση εκεί που έμενε ο Θείος μου,αλλά όχι στο ισόγειο που κανονικά ήταν η κατοικία του.

Μπήκα μέσα.Η Αλίκη αμίλητη απλά εγω ένοιωθα την ανάγκη να δακρύσω και να το μοιραστώ μαζί της λες και ήταν εκείνη τη στιγμή ο πιο αγαπητός μου άνθρωπος.

Να δακρύσω απέναντι από ένα τραπέζι γεμάτο εικόνες του Θείου μου και κεριά.

Απέξω ήταν λυκόφως.Πριν ανατείλει η πριν δύσει άγνωστο.

Ήταν όμως ερημιά.

Φωτάκια στο διαμέρισμα και κεριά.Κι ένα κόκκινο ημίφως.

Μαγευτικό,δραματικό,απόκοσμο.

Ωραίο τραγούδι που συνόδεψε σαν ψεύτικο ντεκόρ άνθος την ατμόσφαιρα του πρωινού μου καφέ.

Μπορεί να βάψει με ασήμι τη σκουριά λέει όταν έχω εσένα.

Και μπογιατζής δηλαδή.

Κάνε ένα βήμα να κάνω εγω το επομενο.Και γκρεμός ακριβώς δίπλα για να σε δω να πεφτεις να γελάω χαχα

Σήμερα είναι η παγκόσμια γιορτή της γυναίκας.

Με αφορμή αυτό θα διηγηθώ μια σύντομη ιστορία.

Συνέβη κάποτε σε δεύτερο ραντεβού με ένα νεαρό κοκορόμυαλο κορίτσι.

Προς το τέλος της βραδιάς της προτείνω να βρεθούμε ιδιαίτερα κάπου μόνοι μας.

Κι εκείνη θέλοντας να είναι συνεπής στη δήλωση που έκανε μετά το πρώτο μας φιλί,πως δε φιλά στο πρώτο ραντεβού κι αυτό που έγινε της συνέβη για πρώτη φορά,ζήτησε χρόνο.

Χρόνο για να με γνωρίσει καλύτερα.

Αμέσως σχεδόν μετά θέλοντας να διαχωρίσει πως άλλο πράγμα σεξ κι άλλο σχέση,μου έριξε χτύπημα κάτω απο τη ζωνη.

"Έχω κάνει μια φορά one night stand με κάποιον τελείως άγνωστο".

Αναίρεσε έτσι τη διαφήμιση που η ίδια ξεκίνησε για τον εαυτό της.

Ξαφνικά δεν ήθελα να τη γνωρίσω ούτε και να μπω στη διαδικασία σχέσης μαζί της.

Είναι βαρύ να σου λένε πως άλλαξαν στρατηγική και ο άτυχος θα είσαι εσύ.

Πλεον είπε δεν την εκφράζουν οι ξεπέτες.Μίλησε μάλιστα για ελευθερία λόγου και έργων.

Με χαρακτήρισε στενόμυαλο.

Επειδή της είπα πως καλό θα ήταν να αποφύγει την ψευδή και άσκοπη διαφήμιση του εαυτού της πως δε φιλά στο πρώτο.ραντεβού.

Επειδή στηλίτευσα την υποκρισία της.

Μου μίλησε και για τα ίσα δικαιώματα της γυναίκας και του ανδρα στην ξεπετα.

Σωστο κοινωνικοπολιτικο λογο έβγαλε το αλαφρόμυαλο ον.

Γυναίκες ίσες σε συνταγματικά δικαιώματα,σε μόρφωση σε όλα,αλλά όχι σε σεξουαλική συμπεριφορά.

Πρωτίστως γιατί το να θες κομμάτι απο αυτη την πιτα της σεξουαλικης ασυδοσιας δε σε τιμα αγαπητη γυναικα και μελλοντικη μανα.

Η γενετήσια συμπεριφορά δεν.μπορεί να είναι η ίδια στα δύο φύλα.

Δυστυχώς αυτή είναι η σύγχρονη μορφωμένη μάλιστα γυναίκα(να.ήταν αμόρφωτη και αγράμματη θα της συγχωρούσα τέτοιο σκεπτικό):Σου σερβίρει την επανασταση της και στην τριβει ευνουχιστικά στη μούρη

"Είμαι ελεύθερη και σκεπτόμενη.Γαμήθηκα με άλλον σε ξεπέτα.Αλλά σε σένα θα το παίξω δύσκολη.Γιατί άλλαξα μανιφέστο.Γιατί δε με εκφράζει πλεον η ξεπετα.Άλλαξα απόψεις.Κι έχω την ελευθερία να το κάνω."

Αδιαφορώντας για την αντίδραση του άλλου.

Βαφτίζοντας αυτή την άτιμη τρικλοποδιά ειλικρίνεια.

Πόση τοξικότητα.

Αυτές είναι όμως οι γυναίκες του σήμερα.

Ασύδοτες.Τοξικές.Δήθεν ελευθερες.

Με άποψη.

Ανασφαλείς.

Θέλουν να έχουν το σίγουρο λιμάνι τους,τον άνδρα που θα τις αγαπήσει και θα τις κάνει να νοιώσουν ασφαλείς.

Τον μελλοντικο πατερα των παιδιων τους.Που σαν τα μωρα τους γεννηθουν θα τον ευνουχισουν πνευματικα.

Το βλέπω να συμβαίνει συχνά.

Παράλληλα θα έχουν αυτη τους της ωραιοπάθεια.

Πως να αρέσουν γενικώς.

Θα παίζουν με τα μάτια.Θα φλερτάρουν.Κι όσο δεν προχωρούν σε πράξεις όλα καλα.

Αυτες ειναι δυστυχως οι συγχρονες γυναικες.

Καταδικαζουν τις φυσιολογικες ορμες του ανδρα.

Προσπαθουν να περιχαρακωσουν το ερωτικο του παιχνιδι σε βολικα γι αυτες μετρα.

Το δικο τους παιχνιδι οργιαζει.

Εχω πολλές άλλες σκεψεις πανω στο θεμα.

Ομως δεν θα τις γραψω ολες εδω.

Απλα ετσι οπως εγιναν τα πραγματα σημερα δε χωρα να εισαι ουτε λιγο ρομαντικος.

Γιατι αν αυτο συμβει θα ισοπεδωθεις απο τα πλασματα που λεγονται γυναικες.

Που ειναι αρκετα δηθεν:αγαπουν γλυκουλια μωρακια αρκουδακια σκυλακια γατακια,γινονται βιγκαν,σεβονται τη φυση,νοιαζονται για τα μαυρακια στην αφρικη αλλα την ιδια στιγμη ειναι σκληρες πουταναρες στην ψυχη και το σωμα.

Αυτα τα λιγα.Καμμια ευχη απο μενα.

Τίποτα δεν συγκλονίζει απόψε.

Αίσθημα κενού.

Απογοήτευση από τις τελευταίες εξελίξεις.

Πόσο εγωιστές όλοι μας.

Εμείς να μαστε καλα και τίποτα στον κόσμο.

Αφού η συνοδός μου έφτυσε το πιάτο της γνωριμίας μας με μια αηδιαστική ροχάλα και θεώρησε την κατάκριση της πράξης της,παραβίαση της ελευθερίας της...

Αφού μου έδειξε πόσο χυδαία είναι...

Προχώρησα παρακάτω.

Σήμερα είδα και το επόμενο θύμα της γυναίκας αράχνης.

Καλύτερα χαρούμενος και ανυποψίαστος.

Ρώτα κι εμενα.

Ελπίζω η αντίληψη σου η το συναίσθημά σου ,αγαπητε καινουριε φιλε της, να μην είναι ιδιαίτερα υψηλά.

Έτσι θα περάσεις καλά.Τέλεια.Απλά χώρισέ την την κατάλληλη στιγμή και σαφώς έχε και άλλες γυναίκες μαζί.

Δεν είναι καλό για σένα να είσαι αφοσιωμένος.

Εγώ κάποτε είχα συναίσθημα γι αυτό το φτωχό πλάσμα.Μετάνοιωσα,γιατί δεν απόλαυσα τα γαμήσια της όσο θα θελα.

Η τύπισσα είναι μια Τζούλια Αλεξανδράτου στο πιάτο σου.Μια πορνοσταρ.Γλεντα χωρις να αγαπας.

Μην επικοινωνησεις με την αδεια ψυχη της γιατι θα σε αδειασει και σενα.

Της σπερματοδοχους κυστεις να αδειασει.Αυτες ναι.

Γιατι ειναι εκφυλη και πορνοσταρ.

Αυτα τα λιγα.

Η ζωη αλλαξε σελιδα.

Ειμαι ηρεμος απλα οχι χαρουμενος.

Ισως κινηθω παρακατω.

Ισως και οχι.

Adele γαμιεσαι να το ξερεις.

Εισαι χειροτερη και απο φτηνη πουτανα στο μεταξουργειο.

Το ειδα και αυτο.

Κακηνυχτα