Ποιός το φανταζόταν πως αν υπερλειτουργεί ένας αδένας στο σώμα μας τα συμπτώματα είναι τόσο έντονα.

Η επαφή με τον κόσμο έπαψε να είναι άμεση

Η ανάσα ζυγίζει τόνους και το βήμα ασταθές

Πόσο θελω να νοιωσω ξανα υγιης

Πάντα μου άρεσε η μουσική.

Όταν ήμουν μικρός μια γκουβερνάντα έπαιζε φλογέρα διαβάζοντας μια παρτιτούρα και είχα μαγευτεί με τον τρόπο που τα σύμβολα γινόταν ωραίος ήχος με νόημα.

Στην Α γυμνασίου ανυπομονούσα να αποκρυπτογραφήσω αυτό το όμορφο μυστήριο στο μάθημα της μουσικής.

Μας έμαθαν τις αξίες και τους συμβολισμούς των μουσικών φθόγγων κι εκεί σταμάτησε αυτό το όμορφο μυστήριο για να μας αραδιάσουν στη συνέχεια ένα σωρό ιστορικές ξενέρωτες αηδίες που αφορούσαν στην εξέλιξη της μουσικής ανά τους αιώνες στους διάφορους πολιτισμούς.

Αυτό πάει να πει στείρα γνώση.

Όταν έγινα φοιτητής στο πρώτο έτος έκανα παρέα με δυό συμφοιτητές μου

Το Μιχάλη και το Δημήτρη

Και οι δύο τραγουδούσαν και έπαιζαν κιθάρα

Ο Μιχάλης Μπομπ Ντυλαν ο Δημητρης Μπίγαλη

Κι εκεί άρχισαν να αποκτούν σιγά σιγά αξία οι νότες.

Οι συγχορδίες πάντα ακουγόταν πιο ζεστές και πλούσιες από μια νότα μόνη.

Οταν έμεινα μόνος λοιπόν χωρίς φίλους έχτισα σιγα σιγα τη δικη μου αρμονια.

Μπορεί ο Μιχάλης και ο Δημήτρης να ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους μα στη ζωή μου παρέμειναν παρούσες οι μπασαδούρες του Μπομπ Ντυλαν και τα γυρίσματα του Μπίγαλη.

Η ανάσα ομορφαίνει όταν τραγουδάς.Η ακοή εμπλουτίζεται όταν ακούς μουσική και την αναπαράγεις με δικό σου τρόπο.

Ακούγονται στο δωμάτιο

Το τραύμα τόσο βαθύ που χτίζονται ψεύτικοι παράδεισοι για να σώσουν το βασανισμένο είναι.

Η τυμπανική μεμβράνη της ακοής μου χορεύει και ο εγκέφαλος φωτίζεται από μέσα σα συναυλιακός χώρος.

Μια ψευδαίσθηση μα αληθινή.

Σε μια επιφάνεια ακουμπώ τις παλάμες μου και ατενίζω 

Νοιώθω τη δροσιά της να με διαπερνά

Αισθάνομαι μια κάποια εμπιστοσύνη

Η ανάσα μου δεν είναι δεδομένη πια

Καμμία ευτυχία δε μου έμεινε στο χέρι

Μόνο αυτή η ξύλινη επιφάνεια...

Άνοιξα την κουρτίνα και κοίταξα το γαλανό του ουρανού

Τα σύννεφα άρχισαν να παίρνουν σχήματα 

Ένας δρομέας που στην πορεία έγινε ντόνατς και μια γηραιά καμπουριασμένη κυρία που μεταμορφώθηκε σε μπαλαρίνα ήταν το σκηνικό.

Σκηνοθετης η φαντασία.

Το μυαλό ανοίγει πόρτες και το σώμα απλά ακολουθεί.

Σε μια γκρίζα πολιτεία βρίσκει χρώμα και στη βροχή φτιάχνει λιακάδα.

Προσοχή όμως.Μην την αφήσεις να σε ξεγελάσει.Μπορεί να κάνει το όνειρο εφιάλτη.

Να χτίσει φοβίες ζωγραφίζοντας σκελετούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Μυαλό...a beautiful servant but a dangerous master.

Σιχαίνομαι να γράφω συμβουλευτικά και να προτείνω το σωστό δρόμο μια και δε γνωρίζω καμμιά συνταγή ευτυχίας.

Μπορώ όμως,με σύμμαχο τη φαντασία μου να χτίζω μικρούς παραδείσους στη δυστυχή και κατεστραμένη ζωή μου.

Να αλλάξω ριζικά δε γουστάρω.Δε θέλω και δεν μπορώ.

Μπορώ όμως να κακακτώ χαμηλές κορυφές και να σηκώνω φαινομενικά ασήμαντα τρόπαια...

Σήμερα ήταν όμορφα.

Έκανα βόλτα στο παρκάκι

Είχε πράσινο και καθαρό άερα

Καφέ στο χέρι και περπάτημα

Τί όμορφο να περπατάω με τον αγαπημένο μου άνθρωπο δίπλα...

Ήταν μια ανάσα δροσιάς για την ψυχή μου

Μπορεί το μέλλον να φοβίζει...μπορεί η ζωή να μην είναι τέλεια...μα οι στιγμές είναι...