Σήμερα πρώτη φορά ζέστη.. 

Και λοιπον;

25η Μαρτιου με παρελάσεις στους δρόμους 

Και λοιπον;

Η ζωη συνεχιζεται

Το λοιπον

Αποτελείται από τον πατέρα,τη μητέρα και τα παιδιά.

Πατέρας είναι ο εργάτης της επιχείρησης αυτής.Ο σκλάβος.Αυτός που τον πιο πολύ από τον ιδρώτα του τον ξοδεύει για τη διατροφή κι ένδυση του σώματος και του πνεύματος των τέκνων του μα και της συζύγου.

Μητέρα είναι εκείνο το πλάσμα που η μητρότητα της αλλοιώνει την κρίση και την αίσθηση δικαίου.Δε βάζει τίποτα πιο πάνω από το καλό των τέκνων της,αλλά ταυτόχρονα απομυζά είτε υλικά είτε ηθικά το σύζυγό της επικαλούμενη το καλό των τέκνων 

Στη σύγχρονη εποχή που και η μητέρα εργάζεται,μπορεί να ανακουφίζει λίγο το σκλάβο συζυγό της,αλλά θέτει τους δικούς της απάνθρωπους όρους για τη συνδιαχείρηση της επιχείρησης και την τοξική ανεξαρτησία της...σήμερα η γυναίκα θέλει τα πάντα.Θέλει να ναι και μάνα,επιζητά να ναι και καριερίστρια και γκόμενα.

Παιδιά είναι οι νέοι άνθρωποι που προέκυψαν από τη συνουσία στην οποία το θηλυκό παγίδευσε το αρσενικό με τα ψεύτικα αρώματα και χρώματά της.

Στην αρχή οι νέες υπάρξεις είναι εξαιρετικά ενοχλητικές θορυβώδεις και ενίοτε...δύσοσμες.

Επίσης πάνε πακέτο με τη μητέρα τους η οποία είναι πιο χοντρή και πολύ πιο παράξενη απ όταν ο άνδρας τη γνώριζε την περίοδο του φλερτ τους.

Αργότερα σαν νήπια και νεαρά άτομα είναι όλο απαιτήσεις και ευθύνες.

Αφήνουν τον πατέρα να ανασάνει μόλις αποκτήσουν δική τους αυτοδυναμία.

Κι αργότερα φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες και πολλές φορές παραγκωνίζουν τους γονείς τους στο περιθώριο με ποικίλλους τρόπους.

Ω ναι αυτή είναι η οικογένεια αγαπητέ πατέρα.

Δεν έχει τίποτα το κακό το πάθος,ο έρωτας ακόμη κι η "αγάπη"(που στην πραγματικότητα δεν έχει καμμία θέση εδώ)απλά μη βάλεις πουθενά την υπογραφή σου και χωρίς προφυλάξεις το...πουλί σου

Η αληθινή αγάπη για να κλείσω,δεν έχει σχέση με έρωτες και δεσμούς αίματος...αλλά με αληθινή επικοινωνία ψυχής...και δε ζητά κανένα αντάλλαγμα...

Σαν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην πολυκατοικία μας,το κιγκλίδωμα της σκάλας που σ ανέβαζε στους ορόφους αν δεν έπαιρνες το ασανσέρ ήταν φρεσκοβαμμένο...καμμία σχέση με τη σκουριασμένη φθαρμένη εικόνα του σήμερα...

Ήταν τότε που το βήμα μου ζύγιζε 15 κιλά πιο λίγο

Μόλις είχα γίνει 18 και παντού υπήρχε η γεύση του καινούριου..

Γύρω μας απλωνόταν παρθένα εξοχή με καθαρό αέρα,μυρωδιά πεύκου και γαυγίσματα αγελέων σκύλων

Θυμάμαι που είχα κάνει ολόκληρο ταξίδι για να πάω στη Βάρκιζα να συναντήσω τον κολλητό μου... παίρνωντας 3 λεωφορεία...

Ήταν τότε που είχα ντροπή και ρομαντισμό στην καρδούλα μου...

Τότε που στο καρτοτηλέφωνο σχημάτιζα με προσμονή τα ψηφία του τηλεφώνου της κοπέλας που αγαπούσα και διεκδικούσα...

Τότε που ανυπομονούσα να πάρω το δίπλωμα οδήγησης και να οργώσω τους δρόμους...

Τότε που ζούσαν όλοι οι γείτονες στην πολυκατοικία

Τώρα,25 χρόνια μετά...σκουριά,φθορά κι απώλεια...

Μα τα βουνά κι η θάλασσα στον ορίζοντα ακόμη εκεί...να φαίντονται σοκαριστηκά αμετάβλητα από τη θέα του μπαλκονιού μου...

Απεγνωσμένα ψάχνω μια παρηγοριά εκεί...και στέλνω πέρα τη ματιά μου...

Αναζητώ την ελπίδα της αναγέννησης...

Τη χαρά μιας επανεκκίνησης...να ξαναγίνουμε παιδιά...

Κι η ζεστή ανεμελιά του 1997 να μας αγκαλιάσει ξανά...κι ας έχουν αλλάξει μόνο τα ψηφία της χρονολογίας...