Το καραβάνι τον εγκατέλειψε...

καθως ο ηλιος σβηνει...η ερημος απλωνεται απειλιτικη...ο ανεμος φυσαει λυσσασμενος...

η αμμος τον χτυπαει παντου...

οι παλμοι ανεβαινουν...

κι εκεινη του χορευει γυρω απο μια φωτια....

οαση η πραγματικοτητα??

Ο σιρόκος φυσαει κοντρα μα εκεινη μαγευτικη λινκιζεται σε εντονα ερωτικους αμανεδες...

αποκεφαλιζει άνθη από κοκκινα τριανταφυλλα...σαν αιμα...πως βρεθηκαν αυτα στην αφιλοξενη γη των κακτων?

καθως πλησιαζω πιο κοντα...βλεπω...μια τιγρης φρουρει τη γυναικεια φιγουρα που κρυβει το μισο του προσωπου της κατω απο ενα ημιδιαφανο μαντηλι...

θα παλεψω με την οαση μου...θα διακρινω τη φαντασια απο την πραγματικοτητα...τους φοβους απο το μυθο...

και στη χειροτερη θα βρεθω αγκαλία με την παγωμενη αμμο...χανοντας την οραση μου....

Ετσι δυστυχως ειναι για καποιους η ζωη.

Γιατι ανθρωποι να πληγωνονται?

Γιατι να μην βρίσκουμε όλοι την αγάπη?

Το πλάσμα που θα πληγώσω σύντομα Θεε μου βοήθα να βρει την αγάπη.

Ξερω ποσο ασχημο ειναι να πληγωνεσαι.

Δυστυχως στον ερωτα και στον πολεμο υπαρχουν και απώλειες.

Ειδικα όταν δεν μπορείς να έχεις αυτόν που θες.

Η σφαίρα που τρως από τον άνθρωπο που σ απέρριψε προορίζεται για αυτόν που θ απορρίψεις.

Πλασμα κι αυτο δυστυχισμενο με τον πονο ζωγραφισμενο στα ματια του.

Ο ερωτας ομως δεν εχει ελεημοσυνη.

Δεν τη ζητησα ποτέ.Δεν την προσφέρω.

Τι παραξενο.Προσφατα μου πηραν το κεφαλι κι εγω δημιος θα αποκεφαλισω αλλη ψυχη.

Μακαρι οχι αλλο αιμα.

που ειναι ο ερωτας που η αγαπη?

Η ζωη σκληρη δεν χαμογελα.Πρωτα με κοβει σαν ψυχρη λεπιδα και σαν να μην εφτανε αυτο...μου δινει λεπιδα για να κοψω κι εγω...

Κι η ελπίδα?

Κι η αγκαλιά?

Το χτυποκάρδι?

Ο Έρωτας?

Που είναι όλα αυτά?

Γιατί μια φορά Θεε μου δεν με αφήνεις να ζήσω κάτι όμορφο?

Γιατί να μην χαμογελάσω χωρίς αλλά?

Γιατί πάντα θα πρέπει να φιλοσοφώ για να μη γίνομαι έρμαιο των συγκυριών?

Γιατί θα πρέπει να εκτιμώ μετριότητες από το τίποτα?

Αυτός είναι ο έρωτας λοιπόν?

Ένας κακός συμβιβασμός.με το εφικτό?

Μια ατελείωτη μάχη με αίμα να κυλά?

Μια ζωή υπομονή κάνω για να ζήσω κι εγω το υπεροχο...

Φαινεται πως δεν το δικαιουμαι δεν το μπορω και δεν το αξιζω...

Πρεπει μονο πονο να παιρνω και να δινω.

Κόψε τα φτερά μου άλλη μια φορά.

Πόνεσέ με.Ξεκόλησέ τα να μου προσγειώσεις τα όνειρα.

Μη σε νοιάζει η κραυγή μου.

Κύτταρα που σπάνε στα δυο,πληγή που ξανανοίγει.

Όσες φορές κι αν συμβεί αυτό και πάλι θα ξαναφυτρώσουν φτερούγες.

Η πληγή μου με καίει.

Τραυματισμένο σπουργίτι γεμάτο λάσπες από την πτώση.

Νόμισα πως είδα ουρανό.Πίστεψα στη λάμψη.

Θα επιβιώσω.Σας χαμογελώ απο τον βουρκο της αποτυχίας και σας ευχομαι να μην εχετε την τυχη μου!!

in the morning....

Θεέ μου στείλε μου ένα άγγελο...

Κάνε τον βαθυ μου πόθο πραγματικότητα...

Κάνε με ικανό νμα διεκδικήσω αυτη την πιθανοτητα...

Μακαρι να παψει αυτο το ατελειωτο μνημοσυνο σε παλιες καλες αναμνησεις

Ε ψιτ Αγγελε...

Ελα κοντα μου να σε κανω βασιλισσα μου...

δεξου το θρονο που σου δινω...

Μην καταστρεψεις τα παλατια που χτιζω για σενα,Ω Κλεοπατρα της Αιγυπτου μου...

Μην με κανεις να κατοικησω μονος με τις σκονες της ερημου...

Μπες μεσα Αγγελε και δωσε μου ζωη

Για σενα τα βραδια μου για σενα η χαρα μου 

Για σενα ολοι οι κηποι της καρδιας μου

Μην αφησεις το δακρυ μου να τους ποτισει

Γινει λουλουδια να τους ομορφυνεις

γινε χαδι

γινε παθος ομορφο που δεν καταληγει σε πονο καρδιας

αλλα στη γεννηση ενος παιδιου που θα τ αγαπω γιατι θα σου μοιαζει....

Ουφ...εβγαλα το κουστουμι και την επιστημονικη μου φορεσια και φορεσα το σκισμενο τζιν και τη μαυρη μπλουζα με τα ροκαμπιλικα συνθηματα!!

Πηγα για καφε στην παλια τη γειτονια μονος μου παρεα με το δροσερο μεσημεριανο αερακι,τους ηχους της πολης και τις παιδικες μου αναμνησεις!!

Σε καθε ρουφηξια καφε και μια καταδυση του νου σε σκεψεις...

Η ζωη μου ξεκουραζεται για την ωρα...

Πως γλυκαίνει η μοναξιά ώρες ώρες...

Εχει γευση νικοτινης και βραζιλιας στον καφε...

-Τί βάρος γεννήθηκα μπαμπά?

-3800...ήταν δύσκολος τοκετός!

Γεννήθηκες με μια πάθηση που ο ένας μυς που κρατάει το κεφάλι στη θέση του ηταν πιεσμένος και μικρότερος του άλλου...

Ήταν μια δύσκολη γέννα.

Γι αυτό το ένα μισό του προσώπου σου είναι διαφορετικό από το άλλο.

"Κρίμα.Θα μπορούσες να είσαι ένας άγγελος" πρόσθεσε και έκλεισε η κουβέντα εκεί...

Αντί αυτό η φύση με έκανε έναν ασύμμετρο δαίμονα...άσχημο...

Όταν έφτασα στην εφηβεία και άρχισε να μ ενδιαφέρει το φλερτ με τα κορίτσια το ένοιωσα...

Αυτη η απόρριψη...τα πρώτα μου βήματα τραυματικά...

Κλείστηκα στον εαυτό μου.

Γέμισα αναστολές και κρύφτηκα πίσω από βιβλία

Κοιταζόμουν στον καθρέφτη για να δω την ασχήμια του εαυτού μου και να τον χλευάσω εγω ο ίδιος πρώτος

Τραυμα βαθυ.Τραυμα χρονιο.

Βύθισε στο σκοτάδι την ευτυχία μου.

Ένας κουασιμόδος που αδύνατον να αγαπήσει κανεις αληθινα.

Συνεχιζω να ζω κουβαλώντας το βάρος στις πλάτες μου

Απλά απο ενα σημειο και μετα ειπα:

Θα δωσω τη μαχη μου με τα εφοδια που μου εδωσε ο Θεος.Δεν θα συνεχισω να Τον προσβάλλω απαξιώνοντας τα καλά στοιχεία μου

Κι έτσι συνέχισα τη ζωή

Ειδικά μάλιστα όταν ξύπνησα μια μέρα καλωδιωμένος σε μια μονάδα εμφραγμάτων σε κάποιο νοσοκομείο της επαρχίας...

Ένοιωσα πως η ζωη ειναι πολυ γλυκια μεχρι την τελευταια της ανασα...

""Γιατρε θελω να φυγω απο το νοσοκομειο"

Διευθυντης:"Κινδυνευεις ανα πασα ωρα και στιγμη με αιφνιδιο σταματημα της καρδιας σου..."

Ασθενης:"θα υπογραψω...αν ειναι να πεθανω προτιμω αυτο να συμβει καπου ομορφα και να χω και καλη παρεα και οχι εσας και τα καλωδια"

Υπεγραψα κι εφυγα

Η ζωη ειναι τοσο ομορφη και μικρη

Δεν θα κατσω να περιμενω την αγαπη απο αλλους ανθρωπους

Θα τη διεκδικησω με ολες μου τις δυναμεις χωρις παραπονο

Ειμαι ενας ασχημος δαιμονας αλλα κι εγω ακομη δικαιουμαι ενα αγγελικο χαδι

Κι ας ξεψυχησω μετα

Καθώς το φως απειλεί να νικήσει τη μάχη με το σκοτάδι και να διώξει τα μεθυσμένα αστέρια από το μπαρ του ουρανού,σκορπίζοντας λυκόφως...τα χέρια μου έχουν μια παράξενη μπλε απόχρωση...

όλη τη νύχτα θρηνούσα τα σκοτωμένα μου όνειρα

Ολη τη νύχτα πυρετός

Τωρα blue strange color blue στα ακροδαχτυλα μου

και στ αυτια μου

Madrugada

Παμε παρακατω

Σε λιγο θα κλεισει το νοσοκομειακο ξενυχτι και δεν θα εχω που να παω

Μα γιατι τα ονειρα να ναι απλα μακρυνα ουρανια σωματα που ζουν στο σκοταδι και να μην ζουν στο φως της μερας?

Γιατι να πρεπει να τ αποχαιρετας σε εκεινο το λιγο χρονο που σου παρεχει το μπλε του ξημερωματος?

Καλως ηλθες ξημερωμα σορυ ξενερωμα

Χρόνος να τελειώσει τη μπύρα του μοναχικός εργένης=χρόνος φιλιού ερωτευμένου ζευγαριού δια 10.

Άρα χρειάζομαι άλλες 9 μπύρες για να φτάσω τον έρωτα με το αλκοόλ :-)

Αφρός ήταν η προχθεσινή μας συνάντηση μετά απο σχεδόν χρόνο,Αθηνούλα.

Πήγα να πληρώσω τη σερβιτόρα και ξαφνικά νοιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει

Γυρνάω και τι να δω

Η Αθηνά.μπροστά μου με σάρκα και οστά

Δεν ήταν φάντασμα

Μου χαμογελούσε με ένα πολύ ζεστό τρόπο

"Τι κάνεις είσαι καλα?".με ρώτησε

Πότε με.είδες της λεω

Μολις μπηκες μεσα στο μαγαζι μου απαντα

Να πω οτι δεν χαρηκα θα πω ψεμματα

Δεν μπηκα σε αλλες σκεψεις 

Το αφησα εκει σα φουσκα να σκασει και σαν αφρος να ξεχειλισει

μερικα πραγματα πρεπει να τ αφηνεις στην ησυχια τους

Την άλλη μέρα το μόνο που με έπειθε ότι η συνάντηση συνέβη ήταν απλά το άγγιγμά της

Έκανα μια σκέψη και μια αυτοκριτική.

Με την Αθηνα υπηρξαμε εραστες.

Ηταν μεγαλο παθος.μου.

Ομως το μυαλο μου δεν ειναι εκει πια.

Ηταν απλα ενα ευχαριστο ξαφνιασμα και τιποτα αλλο.

-Μεσημερι και η οσμη απο το γιασεμι μου θυμισε οτι η ανοιξη ειναι κοντα.Επανεφερε στη μνημη μου ποσο ευφορικο ειναι το συναισθημα να εισαι ερωτευμενος και αμεσως μετα ποσο πονει το ανοιξιατικο "πληγωμα"

Ο δικος μου αληθινος ερωτας ειναι πολυ μακρια...

Μια φιγουρα αχνη και ασαφης...

Και κατι κρατα...

Μαχαιρι να μου το μπηξει ξανα αφηνοντας με heartless η μια ζεστη αγκαλια επιτελους?

Ποσο θελω Θεε μου αυτο το καλοκαιρι να αγκαλιαζω δυο ματια ποθου και εμπιστοσυνης...δυο χερια για μενα και μονο να με χαιδευουν στην παραλια...

Και τα δυο ιδια χερια να με σκεπασουν οταν θα σβησει το χειμερινο τζακι στο σαλονι μου...

Μακαρι...

Δεν αντεχω αλλο τοσο μονος τοσο παγωμενος...

Η ανοιξη με γαργαλα και ξυπνα τα παντα μεσα μου

Απο την εξισωση λειπεις εσυ 

Χ+....=LOVE να γραψει καποιος εφηβος σε ενα παλιο πολυκαιροσμενο τοιχο που χαζευει ωκεανους και ουρανους σε μια παιδικη ζωγραφια 

Λευκοί χωρίς χρώμα 

Νοιώθεις μοναξιά

Αυτοί οι τοίχοι πλησιάζουν ολοένα και πιο κοντά

Κρύβουν τη θέα προς τον ουρανό

Η ανάσα βαραίνει

Κι αυτοί οι πονοκέφαλοι όλο και πιο συχνοί

Και η φαγούρα στο σώμα σαράκι που με τρώει

Οι τοίχοι πιέζουν το κορμί και την ψυχή μου

Πουθενά παράθυρο

Και εγώ ο χτίστης τους

Ερωτήσεις αεροπλάνα που δεν θα βρουν ποτέ προορισμό...

Θεωρουσα εκεινη τη στιγμη στο ασανσερ τοσο μοναδικη τοσο δικη μας...

Ποιός σου έκανε τη βάρδια την καλύτερη και τι ηταν αυτο που εκανες και με ποιον...

Δε θα βρει ποτε απαντηση αυτο

Ηρθα να σε δω απο κοντα γιατι ποιος ξερει ποτε θα σε ξαναδω...

Θα μας χωρισουν οι τσακωμοι και τα εμποδια.

Ηδη ενα μπηκε αναμεσα μας.

Η Κνησμός άνοιξη  σε είναι  όλο εδώ  το έφτασε σώμα

ΓιαΤι άλλη γίνεται μια πια φορά

Ποιάς Θέλω αρρώστιας να στάδιο ζήσω περνώ

ελεύθερος Μόνος και να ευτυχής ψήνομαι σα μικρό στις παιδί πληγές ζητώ  μου μια δεύτερη ευκαιρία

"Δε σε κρινω που δεν μ αγαπας" με αλλαγη κλιμακας σε καθε δευτερη συλλαβη...ελεος...θα τον σκοτωσω αυτο τον δολοφονο της ακοης μου!!!!

Ώρες ώρες στεγνώνουν οι πληγές και χάνουν τη δροσιά.

Μολύνονται.

Ψεύτικη αγάπη ίσον σε αγαπάω και σε σκέφτομαι και σε νοιάζομαι από μακριά.Από απόσταση.Από εκεί που δεν είσαι απειλή για τη βολή μου.

Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ήταν δίπλα μου τώρα θα ήταν για μένα σημαντικός

Δε βρίσκω την παραμικρή ουσία στις απλές καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις

Δες από απόσταση τους άλλους...τί έχουν?

Πόσοι από αυτούς είναι στ αλήθεια ευτυχισμένοι?

Σκέψεις που κάνω ενώ περιμένω την αλλεργική μου αντίδραση να υποχωρήσει

Φοούσκωσαν τα μάγουλά μου πρήστηκαν τα χείλη μου

Και είπα δεν αντέχω άλλο

Σιγα σιγα θα ξανατοποθετησω τα κομματια μου στη θεση τους

Ευχομαι να ανακαλυψω την ευτυχια καπου καπως καποτε

Βαρεθηκα τη φιλολογια και τη φιλοσοφια

Την αναλυση και τα "σοφα" λογια

Θα θελα να μαι βλακας και χαρουμενος εστω για λιγο.

Να μη χρειαζοταν να "μοχθησω" για την ευτυχια μου

Αυτες οι αλλεργιες χειροτερεψαν παλι

Νομιζα τις ειχα αφησει πισω μου

Βαρεθηκα πια να ζω ετσι

Η Θεότητα αυτή σε ακούει όταν είσαι ταπεινός

Όταν αποκτάς γνήσιο ενδιαφέρον για το συνανθρωπό σου

Όταν δεν την απασχολείς χωρίς ουσιαστικό λόγο

Όταν έχεις ψυχική ισορροπία μεταξύ λογικής και συναισθήματος

Όταν βλέπεις πίσω από την ηλιθιότητα των ανθρώπων

Ξέρεις πως δούλεψες πολύ σκληρά για να αποκτήσεις τα μισά απ όσα άλλοι μπαμπουίνοι απολαμβάνουν μην έχοντας κάνει τίποτα περισσότερο από το να μασουν τροφη σαν αθλια μυριλαστικα και να αποπατουν σαν κακομαθημενα θηλαστικα...

Ξέρεις πως μισείς τους ανθρώπινους ήχους.Τις δυνατές ομιλίες τους ήχους των γνάθων και οδοντοστοιχιων ενω μασουλανε...

Τον τροπο που εισβαλλουν στην ηρεμια σου ενω βλεπεις ενα ομορφο εργο η διαβαζεις κατι...

Ομως πρεπει να νικησεις αυτη σου τη μισανθρωπία αν θες η θεότητα της Ιατρικης να σε ακουσει και να σε γεμισει σοφια...

Αυτα τα αθλια ανθρωπίδια μερικές φορες πονουν και χανουν τους εκνευριστικους τους ηχους και γινονται "ξεκουραστοι" για τα αισθητηρια σου...

Βρες τη δυναμη να τους θεραπευσεις και να ακουσεις τη θεοτητα και την καρδια σου...

Κανε καλο και απομακρυνσου απο τα αθλια μειγματα DNA που το μονο που ξερουν ειναι να ενοχλουν

-πείτε μου πόσος καιρός μου μένει ακόμη γιατρέ...

-αρκετός για να ζήσεις αληθινά

Θα ζήσω αληθινά λοιπον...

Το τώρα έχει τεράστια αξία

Γεμίζω τα πνευμόνια μου με δροσερό καθαρό αέρα

Τα χέρια μου με ζεστές ειλικρινείς χειρονομίες

Στολίζω την ακοή μου με υπέροχη μουσική

Την όραση μου με φωτεινα χρώματα

Το μυαλο μου με ενα μπουφε ομορφων αναμνησεων

Δε φοβαμαι το θανατο αν αγαπω τη ζωη

Παράξενο άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες στις οποίες έχει σβηστεί το πρόσωπό σου...

Όλα όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει μαζί...

Αν ήσουν μαζί μου...

Κορίτσι όνειρο,όμορφη πολύ με τρυφερή καρδιά 

Δυστυχώς ανήκεις αλλού

Μακάρι να ησουν ελευθερη και ξενοιαστη να μοιραστεις πρωινες παραλιες καφε διπλα στο κυμα απογευματινες βολτες βραδινα ταγκο και ερωτα κατω απο τ αστερια...

Ξεφυλιζοντας το αλμπουμ...κανω ονειρα που μαλλον δεν θα γινουν ποτε αληθεια.

Ποναει η πραγματικοτητα.

Ηταν οι πρωινες μου σκεψεις που συνοδευουν ενα πρωινο καφε διπλα σε ενα ομορφο παραθαλασσιο τοπιο

Είναι επώδυνο να στριμώχνεις ένα άνθρωπο που σημαίνει κάτι για σένα και να τον ξεβρακώνεις για να διαπιστώσεις πόσο καρναβάλι ήταν.

Θα πρεπε να χαίρομαι που είχα δίκιο?

Να το βρασω.Μακαρι να ειχα...εσενα...

Οι δυο ανθρωποι που θα γινοταν ευτυχισμενοι θα ηταν εγω κι εσυ.

Αλλα όσα μπορει το μυαλο του καθενος να καταλαβει...

Τι κριμα να φερνεις το φως κοντα και να βλεπεις ξεκαθαρα την πραγματικοτητα.

Τα επιχειρηματα του αδυναμου και του ψευτη ανυπαρκτα.

Βοηθεια του η ειρωνια και η εξυπναδα.

Ποσο λυπηθηκα οχι για μενα.

Αλλα για σενα.

Εγω ευτυχως εχω το μυαλο και τον τροπο να μυριζομαι την απατη.

Στην άσφαλτο κουρσάρος...20 χρόνια!!

Τώρα πια δεν με ενθουσιάζει τόσο η οδήγηση όσο κάποτε!!

Οταν πηρα το διπλωμα στα χερια μου...ανυπομινουσα να γυρισω το κλειδί στη μίζα και ν ακουσω τον κινητήρα να βρυχάται χαχα

Τι να βρυχαται δηλαδη γατακι ηταν με 1 λιτρο κυβισμο και μολις 54 αλογα στο καπο ενος τογιοτα σταρλετ!!

Ξαφνικα οι δρομοι της Αθηνας εγιναν η πιστα οδηγησης μου και οι προορισμοι ολοι μια ανασα κοντα!!Απο Γλυφαδα Κηφησια κι απο Θησειο Καλαμακι!!

Απο το Βορρα μεχρι το Νοτο κι απο Ανατολη στην αγρια δυση!!

Απολαυση οι αλλαγες των ταχυτητων το παρκαρισμα οι στροφες ολα...

Και φυσικα οι αναμνησεις με τους παλιους μου φιλους και τα κοριτσια...

Πολλα αμαξια αλλαξα,πολλα τιμονια εστριψα η ισχυς καθε φορα ανεβαινε και η φιλοσοφια αλλαζε!!

Τωρα με τα 200 και αλογα ενος σιροκο σκιζω τους δρομους και γουσταρω!!

Οι οδηγοι ο δρομος και η ασφαλτος παραμενουν τα ιδια...

Ειδικα η ασφαλτος...

Ποτε ζεστη ποτε κρυα...ποτε στεγνη ποτε δακρυσμενη...

Θελει σεβασμο οπως και να εχει...

Η ταινία ξύπνησε ένα γλυκόπικρο συναίσθημα της περασμενης εφηβειας.

παντα να διατηρεις τον εφηβο μεσα σου παντα να κυνηγας τονονειρο οσες φορες και αν σ αφησει

δυστυχως η εμπευση της στιγμης σβηστηκε κατα την τροποποιηση το κειμενου αλλα δε βαριεσαι

Ομορφη ταινια ωραιο κοριτσι υπεροχα συναισθηματα

Ενοιωσα εφηβος ξανα

συνομιλια με το μικρο χρηστο σε ενα σκοτεινο δωματιο συντροφια με τσιγαρο και μπυρα και απολυτα ξενερωμενος που σβηστηκε η αυθορμητη γραφη μου

να ξαναγραψω οτι σκεφτομουν δεν παιζει

η στιγμη πεθανε και ζω την επομενη

Στην είσοδο ενός μαγαζιού με δυνατή μπιτάτη μουσική...

ο αέρας κρύος αλλά δροσερός χωρίς να τρυπά το κόκκαλο

η σελήνη χλωμή να κοιτά

σκιές να λικνίζονται σε διονυσιακούς ρυθμούς

κι εγώ να χορευω βαλς με τη δική μου...

Μια σκιά που απολαμβάνει τη δροσιά του φεγγαριού

Που δραπετευει απο το σωμα μου και φλερταρει με το σεληνοφως...