Καλοκαίρι σε λίγες ώρες...άλλη μια πύρινη περίοδος στο τέλος της οποίας η δροσιά που θα ακολουθήσει θα σηματοδοτήσει και τη σμίκρυνση της αναμονής μου για την αποφυλάκισή μου...

19 μήνες και 8 ημέρες...τωρα...16 μήνες με τα πρώτα πρωτοβρόχια.

Τι παράξενο να αναπολεί κανείς το τέλος του καλοκαιριού ήδη από την αρχή του.

Δείγμα πως δεν είναι μαθητής η δάσκαλος.

Οραματίζομαι εκεινη τη μέρα που θα φύγω και θα τα αφήσω όλα πίσω μου...

Έκανα τη δοκιμή μου,πήρα τη γευση μου...

Δεν είμαι εγω για εκεί.

Πόσο δύσκολα περνάει ο καιρός.

Πόσες εντάσεις και αλλαγές στη διάθεση.

Αυτη η μερα ομως θα ναι ονειρικη...η μερα του τελους...θα φυγω και θα αφησω την πυλη πισω μου...θα παω στο πιο αγαπημενο μου μερος...ίσως καπου με θαλασσα,ίσως καπου σκοτεινα δεν ξερω...

Αυτο που φοβαμαι ομως πιο πολυ απ ολα ειναι μη και διαπιστωσω πως αυτη η φυλακη ηταν τελικα το μοναδικο μου σπιτι...

Ξερω,με περιμενει ατελέιωτη μοναξια...

Ξερω,ίσως και να αναζητησω λίγη ταλαιπώρια στη ζωη μου.

Οξύμωρο φανταζει αυτο,αλλα καμμια φορα οτι φανταζει αφορητο τη στιγμη που το βιωνεις,μετα μπορει και να το αναπολησεις.

Οπως και να χει τα παντα ειναι θεμα επιλογων...

Ποσο μου τη σπαω οταν γραφω ετσι.

Τεσπα.

Για να δουμε τι μου επιφυλασσει η ζωη.Για να δουμε αν ειμαι αρκετα ικανος να βρω το δρομο μου μεσα απο το μονοπατι που ακολουθησα.

Τωρα νοιωθω την αναγκη να σβησω οτι εγραψα.Γιατι διαπιστωνω οτι ειναι ανευ ουσιας γραφη.

Ανευ ουσιας γραφη.

Ξαφνικα απεκτησα αναστολες και σκεψη.Κατακρινω και κρινω τα γραφομενα μου.

Να τη θυμαμαι αυτη τη στιγμη ως μια στιγμη δυστυχιας.

Δυστυχια απο αυτη που σε κανει να νοιωθεις πως ολα ειναι αδιεξοδος.

Δε βλεπω πουθενα το φως,δεν φαινεται η εξοδος.