Ανούσιο.

Έδιωξε την σιγή του λυκόφωτος.

Ενοχλητικές ανθρώπινες φωνές γύρω μου.

Ο καθένας τα θέλω του και στον κόσμο του.

Σαν ενοχλητικά ζωύφια τους βλέπω.

Ας διασώσω εδώ τη στιγμή και το υπέροχο άκουσμά μου.

Οι άνθρωποι χρησιμεύουν για να ανταλλάσσουν οργασμούς και χρήμα.

Όχι για να ζαλίζει ο ένας τα αρχίδια του άλλου με τις μαλακίες τους.

Περιγραφές που σόκαραν και καύλωσαν μαζί.

Ένας βαθύς πόνος σαν αρρώστια μπήκε μέσα στα κύτταρά μου.

Μου άρεσε να ακούω τι έκανε με τον άλλον.Ταυτόχρονα ένοιωθα τα πάντα μέσα μου να πεθαίνουν.

Να γρατσουνίζονται βαθειά.

Λύτρωση η εκσπερμάτωση της αλήθειας που ποτέ δεν θα μάθω.

Κι όλα αυτά ένας γρίφος.

Ηδονή και πονος μαζι.

Εκρηκτικός συνδυασμός.

What'll you do when you get lonely And nobody's waiting by your side? You've been running and hiding much too long. You know it's just your foolish pride. Layla, you've got me on my knees.

Layla, I'm begging, darling please. Layla, darling won't you ease my worried mind.

I tried to give you consolation When your old man had let you down. Like a fool, I fell in love with you, Turned my whole world upside down.

Δεν μπόρεσε να νικήσει η καλή μου πλευρά.

Τα έχασα όλα.

Το τραγούδι αυτό μου αρέσει να το ακούω όταν είμαι ο μεγάλος χαμένος.

Ποιός θέλει να ζήσει για πάντα αναρρωτιόνται οι στίχοι.

Φιλοσοφικό ερώτημα.

Καθόλου χρήσιμο.

Σημασία έχει πως η ζωή μου άλλαξε τόσο γρήγορα.Τόσο απότομα.

Μια στιγμή...τι δύναμη έχει ρε γαμώτο.

Και οι άνθρωποι τι εγωιστές που είμαστε.

Δεν εκτιμούμε τίποτα.

Εδωσα αγαπη και εισέπραξα μαχαιριά.

Δεν ειναι το ερωτημα ποιός θέλει να ζήσει για πάντα.

το ερώτημα είναι πώς ζείς τελικά.

Σημασία έχει να απολαμβάνεις το εδώ και τώρα.Θα βαρεθώ να το λέω.

Έχει καταντήσει κλισέ και βαρετό.

Όλα τα ανθρωπάκια το υποστηρίζουν αλλά η ζωή τους αποτελείται από ένα σωρό κωμικές απεγνωσμένες προσπάθειες να διατηρήσουν το τώρα για πάντα.

Έρχεται ο καιρός να κόψεις τα δεσμά.

Γιατί αν συνεχίσεις,θα χαλάσουν τα όμορφα.

Θα δηλητηριαστούν.

Οι άνθρωποι δεν είναι αλάνθαστοι.Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και στην παρασπονδία.

Μα κανείς στην αιωνιότητα και στο για παντα.

Πονάει απο αποχωρισμός βέβαια.

Η ζωή είναι αντίο.

Όχι για δύο.

Το χω γράψει και αυτό κάπου.

Σήμερα είμαι πιο ήρεμος και πιο αποφασισμένος.

Καλύτερα η απόσταση.Έτσι θα κρυώει ότι τώρα σε ζεματάει.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Μπροστά μας αχανής θάλασσα με τίποτα.Καμμιά στεριά να φαίνεται.

Φόβος.Απόγνωση.

Είναι το τίμημα της επελευθέρωσης από την τοξικότητα.

Κανείς δεν το θέλησε.

Μα οι ανθρώπινες αδυναμίες βγήκαν στην επιφάνεια και συγκρούστηκαν.

Φταίνε και οι δύο πλευρές.

Αυτό όμως δεν αλλάζει το αποτέλεσμα

Κι όμως μπορεί να είναι τόσο επιβλαβές.

Νοιώθω πως δεν μαζεύονται οι συνέπειες.

Κάνω προσπάθειες.

Κάποιος άλλος θα μπορούσε μέχρι και να το διακωμωδήσει.

Κάποιος άλλος να πει "σιγά το πράγμα".

Εγώ δεν μπορώ να το πω.

Όσο περνάει ο χρόνος οι ώρες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα διαπιστώνω πόσο μεγάλο βάθος έχει το χτύπημα.

Φάνηκε σαν γρατσουνιά στην αρχή.Μετά σαν τραυμα που βγάζει λίγο αίμα παραπάνω.

Τελικά όμως ήταν χειρότερο.

Βαθυ.

Κάνω υπομονή να με γεμίσει ο Θεός σοφία και να κρίνω σωστά.

Να αδειάσει το μυαλό μου από τον πληγωμένο εγωισμό που θολώνει τα πάντα.

Δεν μπορώ όμως να κάνω και πολλά.

Η απουσία του ανθρώπου που απομακρύνω είναι αισθητή και υποφέρω.

Έλα μου όμως που και μαζί του δεν είμαι και τόσο καλά.

Νοιώθω "χαιδεμένος"."Κακομοίρης" και "δεύτερος"

"Ωχουτο μωρε το στενοχωρησαμε το παιδι.Του θιξαμε τα ιερα και οσια.Συγνωμη δεν το εννοουσα"

Μια μορφή οίκτου δηλαδή.

"Συγνώμη δεν το εννοούσα έτσι όπως το είπα"

"Το είπα για να καλύψω τη δική μου ανασφάλεια" 

"Κοιτα ποσο αδυναμος είσαι Θα παρω εγω το βαρος των πραξεων μου αν και στην αρχη ηταν ολα ξεκαθαρα"

Ενα μικρο γλυστρημα και η γνωριμια επεσε και σκονταψε απο σκαλοπατι υψους 30 εκατοστων.

Επεσε και επασε το λαιμο της.

Και μαλλον πεθανε ...

Κοιτα τι σου εκανε ενα τοσο δα χτυπηματακι...

Κουράστηκα.Να κατοικώ σ ένα σώμα που ζυγίζει όλο και πιο πολύ

Που η ανάσα βαραίνει

Που η φαγούρα και το κάψιμο δεν μ αφήνει να ηρεμήσω

Κουράστηκα.

Θέλω να αναπαυθώ κάπως...

Δεν ξέρω πως...

Δεν αντέχω άλλο ατυχία

Άλλο πόνο

Ίσως φτάσαμε κοντά στο τέλος;

Βασιλιάς κάποτε στα ψέμματα ένοιωσα που νόμισα πως είχα κατακτήσει μια χάρτινη καρδιά.

Με ένα ποτηστήρι κάποιος γέρος μου την λέρωσε και μούλιασε και σκίστηκε μα ο πόνος αληθινός.

Το τραύμα βαθύ.

Πέρασαν στρατώνες καταπάτησης.

Διοικητες,συζυγοι,νεοι δεσμοι...

"Για ενα πηδημα" ειπε μια καλη μου φιλη θα την ειχε ο πρωην συζυγος της.

Ολοι κατουρησαν στον ταφο του πεθαμενου μου ονειρου.

Το εθαψα πριν καιρο μα που και που ξυπνα ο πονος.

Εγω εκεινη ερωτευτηκα καποτε.Δεν μου τυχε σαν και σας υποκριτες,το δηθεν κοριτσι απο σπιτι.

Τι να κανουμε.

Στα βαθη της ψυχης μου ακομη ειναι η λευκη πριγκηπισσα καποιου ξεχασμενου παραμυθιου.

Την αφησα να φυγει γιατι ετσι επρεπε.

Δεν θα αλλαζα κατι.

Αναγκαστηκα γιατι οι βελονες ηταν πολλες.

Αλλη μια προσφατα.

Εγω φταιω.Εγω το αφησα να συμβει.

Να γινω περιγελος μεσω περιπαιχτικων σχολιων.

Οι σκεψεις κανουν κυκλους.

Φαινομενικα μονο τα αφησα ολα αυτα πισω.

Στην πραγματικοτητα οι φρασεις τα γεγονοτα ολα παιζουν στο νου μου.

Ψαχνω να βρω ακρη στο μπερδεμενο κουβαρι.

Ωρες ωρες δεν μπορω και μ εκνευριζει.

Θα τραβηξω γι αλλους δρομους.

Η υγεια μου δε με.βοηθα.

Το σωμα.μου ποναει παντου.

Θελω να βρω ενα καταφυγιο.

Ενα ανθρωπο που την αξια του να μην μπορει κανεις να την αγγιξει.

Μια τζούρα δηλητηριασμένης σκέψης αρκεί να παγώσει τα εγκεφαλικά κύτταρά.μου

Να παραλύσει την καρδιά

Ωρες ωρες ξεχνιεμαι και ηρεμώ

Άλλες γεμίζω οργή

Γιατί αναπαράγω αυτα που ακουσα που ανταποκρίνονται σε ότι πιο πολύ με ενοχλεί

Τι θα κανω;

Ειμαι σαν καταστροφικη ατομικη βομβα

Ακομη δεν μπορω να πιστεψω οτι εμεινα μονος μου

Τίποτα δεν είναι το ίδιο με χθες.

Μουδιασμένα όλα.

Έχασα την καλύτερη μου φίλη.

Στη θέση της είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να προσέχω τί λέω.

Να χτίσω άμυνες.

Έχω τάση για εμετό.

Μια παράξενη ναυτία.

Ξεγελάω τον εαυτό μου κανοντας ατομικα σχεδια.

Προσπαθωντας να βρω ξανα τον εαυτο μου.

Ο δρομος συνεχιζεται.

Κανενα δε μισω.Πολυ λιγους αγαπω.

Και ολους τους χαιρετω.

Και συνεχιζω μονος.

Με την αβασταχτη παρεα του ειναι μου.

Δεν παραπονιεμαι.

Αυτο ειναι το δικο μου πεπρωμενο.

Να κουβαλαω τραυματα

Κι ο παραδεισος μου;Η επομενη σκια που θα κατσω να παρω μια ανασα να πλυνω τα τραυματα αυτα και να δροσιστω...

Άσχημος ύπνος.

Φαγούρα στο σώμα.

Σκέφτομαι τις ήττες μου.

Πάντα δευτερος.

Μια απο τις κορυφές της πλαστής ετερόφωτης αυτοεκτίμησής μου πρόσφατα χτυπήθηκε.

Την είχε ταπεινώσει βάναυσα κάποτε ένας άσχημος καραφλός μάγος.

Στο σήμερα διαπίστωσα πως ακόμη πονάει η ταπείνωση απ όπου κι αν έρχεται.

Το βράδυ μένω μόνος με τα δαιμόνιά μου.

Με τυρρανούν.Με καψαλίζουν.

"Για ένα πήδημα θα την είχε"...την δική σου κορυφή...την έχει ξαναπατήσει...ήταν ο κανόνας του.

Βαθειά πληγή.Φαίνεται να μην έχει διέξοδο.

Φύγε κακέ δαίμονα που μου τρυπάς την ψυχή.

Έλα άγγελε να μου δώσεις δύναμη στα κόκκαλα της ψυχής να ξαναχτίσω τον εαυτό μου....

Οι πληγές θέλουν χρόνο όμως να κλείσουν.

Να ρθει η ηρεμία και η συμφιλίωση του επαναστατημένου πληγωμένου εγωισμού με μια εναλλακτική πραγματικότητα.

Την άποψη μιας γυναίκας που υπερααπιζόταν το αίμα της και γι αυτό προτίμησε να χύσει το ξένο το δικό σου.

Είναι κατανοητό και απόλυτα συγχωρήσιμο.

Πάμε παρακάτω.Πιο πληγωμένοι μα πιο δυνατοί.

Ακόμη περισσότερο κόκκινο στα μάτια μου...

Το όποιο εγωισμό.

Κατάλαβα πολλά.

Πρέπει να συγχωρείς το συνάνθρωπο για τα λάθη του.

Γιατί κι εσύ αλάνθαστος δεν έίσαι.

Γιατί τομ βλέπεις να πονά.

Τι κι αν ήσασταν σε μια βάρκα που με 4 βουλιάζει και 3 μπορει μα ταξιδεψει.

Κι επρεπε εσυ να βουτηξεις στη θαλασσα.

Εσυ θα βουταγες.

Εσενα θα εριχναν μεσα.

Κι εσυ αυτο θα επελεγες.

Δεν ειναι καινουργιο οτι κανεις δεν σ αγαπα.

Αυτο δεν σημαινει ομως πως δεν εχεις αγαπη  να δωσεις...

Ανοίγεις σε ένα άνθρωπο που υποτίθεται εμπιστεύεσαι τον προσωπικό σου χώρο.

Του γνωστοποιείς πως ένοιωσες για κάποια πρόσωπα.

Κι εκείνος ο άνθρωπος παραβιάζει βάναυσα τον χώρο σου.

Σε μαχαιρώνει έμμεσα.

Γιατί?

Για να προστατέψει τον εγωισμό του.

Γιατί αντλεί αξία από ανάξιους ανθρώπους ενώ δεν θα πρεπε να συμβαίνει αυτό.

Έλα μου όμως που εξέλαβε λαθεμένα έμμεσα μηνύματα υποτίμησης του εαυτού του από την κατάκριση των επιλογών του.

Δε θα μπω σε λεπτομέριες.

Οι άνθρωποι που προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα είναι εχθροί.

Το απέδειξαν σε ολόκληρη την πορεία της χθεσινής νύχτας.

Το φως της μέρας έρχεται και το ξημέρωμά της φωτίζει μια νέα αρχή.

Εχω τη συνείδησή μου ήσυχη.

Οι πιο κοντινοί και αγαπητοί σου άνθρωποι είναι εκείνοι που θα σου κάνουν κακό τελικά.

Επίσης διαπίστωσα με μαγικό τρόπο πως το αίμα νερό δεν γίνεται

Είδες τι έκανε η άλλη για να υπερασπιστεί τον πατέρα των παιδιών της...αφόδευσε στον κήπο των δικών μου συναισθημάτων...λογικό.

Τελικά καθένας αξίζει τις επιλογές του.

Το τραγούδι μας πάει 24 χρόνια πίσω..άλλες εποχές..

Υπερφυσικά ψηλή η γέφυρα που περνάει πάνω από την εθνική οδό που πάει προς Κόρινθο.

Σχεδόν δεν την φτάνει το μάτι αν είσαι οδηγός που κατευθύνεται από ή προς Λεφωρο Καβάλας.

Μα σαν εξωπραγματική.

Αλήθεια.

Δίνω φωνή σε ανύπαρκτα πρόσωπα και κατασκευάζω φίλους.

Η μοναξιά,ο πόνος τα χτυπήματα.

Θανάσιμο το τελευταίο.

Με έχει μολύνει και με σκοτώνει κάθε μέρα.

Τρωει τις σαρκες μου.

Η απώλεια του πατέρα από τη ζωή μου και το γκρέμισμα και του τελευταίου φρουρίου ελπίδας.

Πήγα να χτίσω κάτι μικρό και διαλύθηκε αμέσως.

Τωρα δεν ξερω τι να κανω.Δεν θελω να παλεψω.Εχω κουραστει.

Τα χτυπηματα της ζωης και οι μικρες ματαιωσεις της συνεχιζονται.

Υπεφυσικα ψηλη η γεφυρα.Την θαυμαζω.Την σκεφτομαι.

Αραγε ποσο ψηλη να ειναι σε μετρα?

Αγγιζει σχεδον τον ουρανο θαρρω...

Η όραση έχει μαγικές ιδιότητες,αλλά θέλει το μυαλό να αποκτήσει καρδιά για να σηκώσει το βλέμμα του και να ξεφύγει για λίγο από το στενό πεδίο του εδάφους και της πεζής πραγματικότητας.

Εκείνη την ώρα δεν πέρναγε κάποιο ωραίο γκομενάκι με φούστα οπότε το βλέμμα μου χάζεψε το φόρεμα οτυ ουρανού.

Κάτι πτηνά ταξιδιάρικα τον διέσχιζαν έτσι καθαρός και απέραντος όπως μου φάνηκε.

Ένα αεροπλάνο ταξίδευε και άφηνε ουρά.

Με πήρε για λίγο μαζί του.

Προσπάθησα να το αποθανατήσω με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου,αποτυχημένα όμως.Την πρώτη φορά το αεροσκάφος χάθηκε στιγμιαία σε κάτι γκριζωπά σύννεφα και τη δεύτερη φάνηκε σαν μια κουτσουλιά με άσπρη ουρά.

Όσο καλά αποθήκευσε τη στιγμή το μυαλό μου με γυμνό μάτι,τίποτα άλλο δεν τα κατάφερε.

Αυτό και το τέλειο χαμόγελο ενός κοριτσιού που η υγεία του ταλαιπωρείται...

Όσο να ναι πονάει.

Όσο καλά και αν το κρύβω.

Ο πατέρας μου επιβεβαίωσε πανηγυρικά την επί τόσο καιρό απορριπτική συμπεριφορά του.

Πλέον το γυαλί ράγισε και δεν ξανακολλάει.

Πάντα υπέφερα που δεν θα είχα την πολυτέλεια να τον ζήσω πριν τον χάσω ή πριν χαθώ.

Ίσως κάποτε το μετανοιώσω.

Όμως τίποτα δεν σώζει πλεον τη σχέση αυτή.

Τραύμα βαρύ και χρόνιο.

Σαν να μου κόπηκε το χέρι.

Υποφέρω.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν έβλεπα έστω λίγο ανθρωπιά.

Πάει και αυτό.

Τα χτυπήματα των τελευταίων 2 μηνών αθροίστηκαν και δέχτηκα και άλλο ένα πιο δυνατό.

Πλεον νοιώθω σαν πτηνό με σπασμένη φτερούγα.

Το ηθικό κομμάτια.

Η ψυχή αιμορραγεί.

Το σώμα ακολουθεί.

Ο δρόμος μου είναι ένας.Το τέλος πιος ξέρει πόσο κοντά βρίσκεται...