Μου αρέσει να περιπλανιέμαι και να φαντάζομαι πως είμαι μόνιμος κάτοικος στις γειτονιές της Αθήνας

Να προσποιούμαι πως ψωνίζω από το φούρνο της συνοικίας...πως πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι κάποιου τρίτου ορόφου

Να χαζεύω τις διάφορες εισόδους πολυκατοικιών...και να με γαργαλά στα ρουθούνια η μυρωδιά κάποιου σπιτικού φαγητού

Από την μπαλκονόπορτα ενός ημιορόφου σήμερα άκουσα τους ήχους κάποιου πληκτροφόρου να παίζει το "hallelujah"...δεν αντιστάθηκα να τραγουδήσω συνοδεία του το ρεφραίν...

Ήταν εκεί κοντά που πάρκαρα το σιρόκο μου,τον πιστό λευκό κεραυνό μου

Κάθε γειτονιά έχει το χαρακτήρα της

-Το Κουκάκι έχει τη γεύση της παλιάς Αθήνας των αρχαίων της Ακρόπολης...τον ρομαντιαμό των σοκακιών της γειτονικής Πλάκας...και τον κοσμοπολιτισμό του τουρισμού

-Τα Εξάρχεια φέρουν τις παιδικές μου αναμνήσεις ανεξήτιλα γραμμένες σε κάθε στενό,σε κάθε γωνιά τους...ακόμη και στον αέρα που ανασαίνω όταν περιπλανιέμαι ανάμεσα σε Μπενάκη και Ζωοδόχου Πηγής...σε Βαλτετσίου και Διδότου...σταθμός ανάμεσα στην γλυκιά καλτ ατμόσφαιρα της Ομόνοιας και την κυριλέ ατμόσφαιρα του Κολωνακίου

-Το Μεταξουργείο η απόλυτη παρακμή που όμως κρύβει πίσω της ιστορίες όμορφες και μαγικές στα σκοτεινά σοκάκια του Ψυρρή και στις ιστορίες που έχουν να σου ψιθυρίσουν τα παλαιά αρχοντικά της περιοχής...

-Η περιοχή πίσω από το Δημαρχείο με το παλιό ξενοδοχείο το "ΣΕΡΡΑΙΟ"...μου θυμίζει κάτι βράδια που συναντούαα μια όμορφη πόρνη πρεζού...στο άθλιο βρωμερό δωμάτιό της εκτός από πεταμένες χρησινοποιημένες σύριγγες είχε  και μια αφίσα του Παύλου Σιδηρόπουλου 

Με μια κιθαρα που ειχε παρατημενη ο συγκατοικος της και της ελειπε η Μι μπασσα χορδη της επαιζα

Ληστέψανε την τράπεζα

Και τι με νοιάζει εμένα

Δεν είμαι με κανένα

Σου λέω καλά της κάνανε

Γιατί μας προκαλούσε

Γεμάτη εκατομμύρια

Ενώ κι ο θεός πεινούσε

Περαστικοί αδιάφορα

Εκάτσαν και κοιτούσαν

Του διευθυντή της οι κοιλιές

Κι αυτούς τους ενοχλούσαν

Κάποιος πανικοβλήθηκε

Μπας κι ήτανε ο γιος του

Κι ο ιδρωμένος λογιστής

Μπας κι ήταν ανεψιός του

Κι όσο για τον ταμία που πήγε ν' αμυνθεί

Όταν αναρωτήθηκε για ποιον και το γιατί

Στα αρχίδια μου ψιθύρισε

Και γέμισε τις τσάντες

Άντε και καλή τύχη μάγκες

Και το 

Σου γραφω παλι απο αναγκη 

Η ωρα 5 το πρωι

Το μονο πραγμα που χει μεινει

Ορθιο στον κοσμο εισ εσυ

Τι να τις κανω τις τιμες τους...τα λογια τα θεατρικα...

Μες την οθονη του μυαλου τους...χαρτινα ειδωλα νεκρα...

Να μ αγαπας...

Γειτονιές...ζήσε σ αυτές...ρούφα μια τζούρα απ το χθες...

Το φθαρμένο μου δίπλωμα οδήγησης...μαρτυρά πως κάποτε υπήρξε όντως το μακρινό 1997...

Ήταν Δεκέμβρης άκουγα House,techno και ημισκούμπρια

 Κι ανυπομονούσα να κρατήσω το τιμόνι του παλιού μας τογιότα στα χέρια μου

Επίσης,ήμουν φοιτητής σε άλλη πόλη της Ελλάδας...όχι πολύ μακριά..

Η απόσταση μου επέτρεπε να επιστρέφω τα ΣΚ στην Αθήνα και να νοιώθω σα στο σπίτι μου σε σχέση με συμμαθητές μου που τους "έτρωγαν" τα ξένα...

Η παλιά ουλή στο χέρι μου...αδιάσειστη απόδειξη πως κάποτε ήμουν πέντε...κι έπαιζα με τα ξυραφάκια από τις ξύστρες μολυβιών με τη μικρή τότε αδελφή μου...την πλήγιασα κατά λάθος στην παλάμη της...

Η αίσθηση δικαίου με ώθησε να πληγιάσω κι εμένα στη ράχη του δεξιού μου χεριού...

Δεν έγινε συρραφή του τραύματος ως έπρεπε με αποτέλεσμα η ουλή να μείνει και στους δύο

Το πορτοκαλί πορτατίφ που φώτιζε το σαλόνι στο παλιό μας σπίτι στα Εξάρχεια,ενώ έξω  είχε συννεφιά και μέσα το πικ απ έπαιζε μπαλάντες του Λεοναρντ Κοέν...μάρτυρας κι αυτό μιας άλλης μακρινής εποχής...

Οι αναμνήσεις που δεν αποθανατίστηκαν σε φωτογραφίες είναι σαν τοιχογραφίες στα χτίσματα της μνήμης μας...Μπορεί να ξέφτισαν,να αλλοιώθηκε η έντασή τους...να φύτρωσαν κισσοί που τις έπνιξαν και φαινομενικά τις εξαφάνισαν...μα τα συναισθήματα που γέννησε η δημιουργία τους είναι πάντα παρόντα...σα μια Τζοκόντα μυστική καλά φυλαγμένη στην προσωπική και απόκρυφη πινακοθήκη μας...κι έγιναν "αερικά" που στοίχειωσαν τα παλιά υπάρχοντα.. 

Αχ αυτά τα παλιά τα πράγματα...ζουν κι ανασαίνουν με ένα δικό τους τρόπο...που παίρνει αξία όταν τα αγκαλιάσουμε με τις πέντε και άλλη μια αισθήσεις μας με τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε...