Δύο νέοι άνθρωποι αγκαλιάζονται...ένα φιλί πάθους και μια μαγική ένωση 2 σωμάτων σε ένα...φόντο,ένα ηλιοβασίλεμμα που καθώς ο ήλιος δύει,η θάλασσα κοκκινίζει και βάφεται στο χρώμα του άιματος...όλα δακρύζουν...ο πίνακας του σκηνικού που περιγράφω λοιώνει σαν κερί από μια φλόγα...

Μια φλόγα που μου καίει τα σωθικά...το κερί στάζει στο σώμα μου και το τσουρουφάλει...γιατί στον πίνακα αυτό ζωγραφικής δεν μπήκα ποτέ...δεν ήμουν εγώ αυτός ο νέος...ήταν άλλος...πάντα θα ναι άλλος...πάντα θα τον κουβαλάω...και όταν μια νέα με ζεσταίνει με τη θέρμη της καρδιάς που είναι πρόθυμη να μου δώσει,θα λοιώνει τον πίνακα και θα στάζει πάνω μου το καυτό κερί...

Αφιερώνοντας 5 λεπτά χρόνου στον εαυτό μου μπήκα παρανόμως για να γράψω...

Πόσο άσχημοι μπορύν να γίνουν οι άνθρωποι και πόσο όμορφη θα μπορούσε να είναι η ζωή...

Δε θα τους επιτρέψω να μου τη χαλάσουν γαιτί είναι δική μου.Ας καταστρέψουν τις δικές τους ζωές.

Εγώ ήρθα για να περάσω καλά.

Ένα χανόγελο προς όλους τους άσχημους ανθρώπους.

Μακάρι να ανακαλύψουν την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους.

Πίσω στο καζάνι τώρα χαχα