Ακομη μεγαλωνω...

Μαθαινω να φωναζω τα θελω μου!!!

Δυνατα!!!!

Με επιχειρηματα!!!

Να δινω βημα στην ψυχη μου!!!

Οχι να την κλειδωνω σε κλουβια υποσχεσεων γυαλινων παραδεισων!!!

Για ενα ωραιο κορμι...για ενα φλογερο γ#$@σι!!

Αγαθα μεν αλλα για λιγο...αν η ψυχη τραυματιζεται...δωσε της βημα...

Φωναξε!!!

Πες τα θελω σου!!!

Χωρις διπλωματια

Τοσο απλα...

Κι ας χασεις ανθρωπους...

Δεν θα χασεις τον εαυτο σου ομως!!!

Μεγαλωνω κι ερχομαι πιο κοντα σου εαυτε μου...

Μαθαινω να σ αγαπω...

Κι ας ποναει οπως πονουν τα νεογιλα δοντια οταν αποπιπτουν για να δωσουν τη θεση τους στα καινουρια μονιμα!!!!

Τα ατσαλινα!!!

Οπως η ψυχη μου!!!!

Σας απαγορευω να την καιτε με τις σταχτες των τσιγαρων σας!!!!

Να την πονατε!!!

Εξω οι καταπατητες!!!! 

Παραξενη περίοδος...

ξαφνικα το τελος της θητειας του ιδρυματος σε αποσταση αναπνοης...

μολις 6 μηνες...

Κι ηρθαν στην επιφανεια οι δαιμονες του παρελθοντος...

Αρρωστημενα ερωτευομαι τελικα...

γεματος φοβιες...με ταραχη...δεν αντεχω αυτο το συναισθημα...

ξυπναω παντα με ενα αγχος.

Περα απο αυτο ομως...

η καθημερινοτητα μου οσο ταραγμενη κι αν ειναι,δεν ειναι βαρετη.

Μπορει να παλευω με τα κυματα των κακως κειμενων του ευατου μου,μπορει να αγωνιω να αφοριωθω και λιγο στη μελετη των εν οψει εξετασεων μου...

αλλα τουλαχιστον δεν πληττω!!

Ποσο δυσκολο ειναι ωρες ωρες να κουμανταρω τον παραξενο και ιδιαιτερο,σχεδον ανισσοροπο εαυτο μου...

τις διακυμανσεις της διαθεσης του,τα τραυματα του,την οργη του...

παντα εχω το ρολο καπετανιου να τον οδηγω σε λιμανια ηρεμιας...

Μοιαζω με καποιον μεθυσμενο...η μεθη ομως αυτη ειναι διαρκειας...

οι σκεψεις μου μικρα γκαζακια που βραζουν...οταν κοχλαζουν τα σβηνω με αλκοολ...με μουσικη τα νανουριζω.

Οταν σβηνουν και υποχωρει το θερμικο εγκαυμα απο τη σκεψη μου...ονειρα και χαρουμενες σκεψεις ανθιζουν!!

Ακούγοντας το τραγούδι που μου έκανε συντροφιά στην θλίψη της εφηβείας μου...

Δακρύζω...τα μάτια μου γίνονται σκοτεινα μπλε...σαν το βαθυ του ωκεανου...που κρυβει τη σκοτεινη μου καρδια...

την εχω βαρεθει...σαν καρβουνο ειναι...παει να ζεσταθει...και με καψαλιζει επωδυνα...

σβηνει...και μαυριζει...

Δεν ειμαι αχαριστος ομως...δε ζητω να πεθανω...

Θεε μου σ ευχαριστω για ολα οσα μου εδωσες και ολα οσα μου πηρες.

Ειμαι αυτος που ειμαι.

Οταν μαθω στα σκοταδια για πολυ καιρο...δεν το μπορω το φως...

Αφηστε με ησυχο στο σκοτεινο παλατι της μοναξιας μου.

Δε σας ενοχλω.

Σαν γκρευπ φρουπ παντς ηταν η γευση της σημερινης εξομολογησης...

ποτε δεν μπορεσα να διανοηθω την εικονα της με αλλον ανδρα.

Κι ομως συνεβη...κι εχει γευση πικρη σαν γκρεηπ φρουτ...

δεν μπορω να πω...ποσες γυναικες γνωρισαν το δικο μου κορμι...

δικαια πραγματα,αλλα ποιος ειπε πως ολα αυτα εχουν να κανουν καμμια σχεση με τη δικαιοσυνη?

Απο τη μια το ποτηρι με το γκρεηπ φρουτ,απο την αλλη ενας μπουφες με αλλα ποτηρια ισως γευστικα.

Ηταν βελος,με χτυπησε,αλλα η χρονικη στιγμη που με βρηκε με ταρακουνησε απλα λιγο.

Την απωθω την εικονα.Μπορω.Αλλα απο εκει που δεν το περιμενω,δραπετευει ξανα και προβαλλεται...

Ξερω πως ακομη νοιωθει πραγματα για μενα κι αυτο με τραυματιζει λιγο παραπανω.

Εγω δεν ξερω τι νοιωθω.

Απο τη μια μου αρεσει παρα πολυ η νεα μου γνωριμια...απο την αλλη...

ξυπνα αυτο το αρχεγονο,ακατανοητο και κοντρα στους νομους της λογικης συναισθημα.

Εχω ομως τη δυναμη πλεον να το εντοπισω και να το κατανικησω.

Εγωισμος πληγωμενος δεν υπαρχει γιατι ημουν εγω αυτος που την εδιωξα.

Μετανοιες να ξαναγυρισω πισω επισης δεν υπαρχουν μια και ξερω τον εαυτο μου πως ποτε δεν θα δεχοταν αυτη τη γυναικα στη ζωη του...ποτε στο φως...παντα θα την ειχε πνιγμενη στο παρανομο λυκοφως της ηδονης.Εκει που τα συναισθηματα μπερδευονται,ξεγελιουνται η ακομη χειροτερα...δεν εχουν ακομη ακουσει το ξυπνητηρι τους...

Υπαρχει απλα αυτο το ακατανοητο κατι.

Αυτη η γευση που ποτε γλυκιζει και γεμιζει το χωρο με ομορφα αρωματα και γευσεις...

και ποτε πικριζει και απομακρυνει...

Γκρεηπ φρουτ παντς καλοκαιριατικα.

Πικριζει.

Αλλα στον παγκο παιζουν κι αλλα ηδυποτα...

καλο μου σερβιρισμα

...το παραδεισένιο όμορφο νησάκι με τις καταγάλανες παραλίες και τις εξωτικές φοινικιές,πλημμύρισε...

μια μικρή έκταση έχει μείνει μόνο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας...

ξεκινώ να φτιάχνω τη σχεδία διαφυγής μου...

αποχαιρετώ τις ομορφιές του...

το γνωστό μου πεπρωμένο επαληθεύεται...

Πλεον εμπειρος και γενναιος ταξιδευτης ξερω ακριβως τι να κανω...ξερω τι με περιμενει...

αλλαζω κατοικιες τοσο γρηγορα...

Αντιο Ονειρο...ηταν μια νυχτα παθους μονο,το ξερα...

Παμε...ανεβηκα στη σχεδια...εμπρος λοιπον...

καταιγιδα ερχεται...κουπί γερα...

μη με τρομαζουν τα τεραστια κυμματα του ωκεανού της μοναξιάς...

ούτε οι θυελλώδεις άνεμοι...

και οι αστραπές...

το διάλεξα...

ΕΜΠΡΟΣ ΓΕΝΝΑΙΑ!!

Σημερα μιλησαμε για πρωτη φορα...

Οι ματιες μας συναντηθηκαν...

Ποσο ομορφη εισαι Θεε μου...

Γρηγορα βρεθηκαμε να φιλιομαστε με παθος...

Πριν λιγο καναμε σεξ...

Ισως ηταν μια ξεπετα,ενα one night stand αλλα...

Δε σε χορτασα...εγω σου εκανα ερωτα...

Πρασινοματα πιτσιρικα μου...σου ριχνω 20 καλοκαιρια...

Μα αυτο το καλοκαιρι...μου εφερες γλυκο καυσωνα προωρα...20 καλοκαιριων μαζι...

Τωρα κανω τσιγαρακι μονος στ αμαξι...

Ακομη κι αν δε σε ξαναδω...τι υπεροχος σταθμος Θεε μου...