Ένα μοναχικό αγόρι είχε ξαπλώσει στο κρύο χιόνι και κοιτούσε τον  πεντακάθαρο  ξάστερο ουρανό...τ αστεράκια του,έμοιαζαν με μικρές κουκίδες  που  αναβόσβηναν σαν φωτάκια σ ένα πελώριο Χριστουγεννιάτικο  δέντρο... ένοιωθε τα  χιλιάδες παγωμένα κρυσταλάκια του κατάλευκου  σεντονιού στο οποίο  αναπαυόταν,να το φιλούν στο κορμάκι του και  προσπαθούσε γλυκά να τ  απωθήσει,κουνώντας τα χεράκια του πάνω κάτω  σαν φτερά αγγέλου που του έδιναν την  αίσθηση πως ταξίδευε προς  τα φωτεινά ουράνια θαύματα αυτής της νύχτας...

Ξάφνου,ένα αστέρι πολύ πιο φωτεινό απ όλα τα υπόλοιπα άρχισε να  λαμπιρίζει,καλώντας το αγοράκι να το ακολουθήσει...κι εκείνο,χωρίς να χάσει  χρόνο,ξεκίνησε να κινεί τα χεράκια  του με πάθος,ακόμη πιο γρηγορα,λες  κι είχε φτερά και πετούσε προς την μαγική εκείνη λάμψη...προσπέρασε  φεγγάρια,ήλιους και κομήτες...κι ένοιωθε ολοένα και πιο πολύ μια θέρμη να  το  αγκαλιάζει και να διώχνει σιγά σιγά το ψύχος της νύχτας αυτής... Όταν έφτασε εκεί,το φως του αστεριού το τύφλωσε...το έκανε να χάσει την όρασή  του κι όλες τις λοιπές του αισθήσεις...

Η μέρα το βρηκε ξύπνιο να κάθεται  στην αυλή του σπιτιού του,μόνο που χιόνι  δεν υπήρχε...οι ηλιαχτίδες μια  ζεστής καλοκαιρινής μέρας χάιδευαν το μέτωπό  του...ένοιωθε ένα δροσερό  αεράκι να τρυπώνει σε κάθε εκατοστό του σώματός του  και να του ψυθιρίζει  μικρά μυστικά.Άκουγε τα τζιτζίκια να τραγουδούν ένα πολύ  χαρμόσυνο σκοπό  που θύμιζε...απαγγελία ενός παλιού ξεχασμένου σκοπού από παιδίκή  χορωδία...

Το αγόρι σηκώθηκε εμβρόντητο νοιώθωντας το κεφάλι κι όλο του το σώμα  πολύ  βαρύτερο απ ότι συνήθως.Μια απορία σχετική με την απότομη αλλαγή του  χώρου που  το περιέβαλλε είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του.''Πως από  Χειμώνας έγινε Καλοκαίρι  ξαφνικά?Και πώς ξημέρωσε τόσο  γρήγορα???Εγώ,αντίθετα,νοιώθω να κοιμήθηκα...χρόνια  ολόκληρα...πως αλλοιώς  να εξηγήσω ότι αισθάνομαι τόσο...βαρύς κι ασήκωτος??'' Έτρεξε προς την είσοδο του σπιτιού του,το οποίο ωστόσο έμοιαζε ίδιο κι  απαράλλακτο.Στην ξύλινη πόρτα του παρέμεναν τα ανάγλυφα σχέδια του ξυλουργού  που  την είχε πρωτοφτιάξει...δύο περιστεράκια να πετουν μαζί...Με το που  μπήκε στο  εσωτερικό του χώρου φώναξε...''Μαμά!!Μπαμπά!!!???'' αλλά δεν  πήρε καμμιά  απάντηση...Η δε φωνή του ακούστηκε πολύ  μυστήρια..βαριά..δυνατή..μπάσσα...κι ο  ασυνήθιστος αντίλαλός της έκανε  μέχρι και τα τζάμια του σαλονιού να τρίξουν  συντονιζόμενα στο ''βόμβο'' της συχνότητάς του...

Απ την κουζίνα μια υπέροχη μυρωδιά,του γαργάλησε την όσφρηση...''μμμ  κάποιος  φτιάχνει κουλουράκια'' σκέφτηκε το αγόρι...''και πως  πεινάωωωωω''...Έφτασε  τρέχοντας στην  κουζίνα...κι είδε πράγματι ένα  ταψί που μόλις είχε βγεί απ  το φούρνο.Ήταν γεμάτο λιχουδιές ποικίλλων  σχημάτων.''Αστέρια'',''μισοφέγγαρα'',στρογγυλοί ''πανσέληνοι''  και ''ήλιοι'',κοσμούσαν σαν μια φαντασμαγορική ουράνια ταπετσαρία,τον μαύρο σαν  σκοτεινή νύχτα πάτο του ταψιού και  καλούσαν το αγοράκι να  δοκιμάσει μια μπουκίτσα.... Κάνει να πάρει ένα σοκολατένιο μισοφέγγαρο που του φώναζε από  μακριά ''φάε με,είμαι μια σκέτη λιχουδιά''!!Μα με το που άγγιξε το  πεντανόστιμο σοκολατί κουλουράκι με σχήμα  ημισέληνου,τσουρουφλίστηκε...''ΑΟΥΤΣ!!'' αναφώνησε με πόνο...ενώ το κουλουράκι  του,έπεσε κάτω και θρυμματίστηκε σκορπιζοντας τα ψίχουλά του στο χώρο σαν  μικροσκοπικά σοκολατένια δάκρυα μιας ραγισμένης μικρής καρδούλας που μόλις  στερήθηκε μια μπουκίτσα με όλη την αγάπη του κόσμου συμπυκωμενη εκεί.

Λίγο πριν το αγοράκι βουρκώσει,ο τόπος έλαμψε.Μια εκθαμβωτική  γυναικεία φιγούρα εμφανίστηκε δίπλα  του...τόσο έλαμπε,που του θύμισε το  αστέρι εκείνου του χειμερινού ουρανού... ''Μη στενοχωριέσαι αγάπη μου'' του είπε η μυστηριώδης γυναίκα με παρηγορητικό  ύφος...''τι κι αν  χάσαμε ένα φεγγάρι...έχουμε έναν ολόκληρο ουρανό  λιχουδιές στο ταψί''είπε και φίλησε το αγόρι τρυφερά στο μάγουλο... Αυτό ήταν... Έκατσαν οι δυό τους κι έφαγαν όλο το ταψί...Για να διαπιστώσουν,όταν  καταβρόχθησαν τα πάντα, πως στον πάτο  του καθρεφτιζόταν σαν  κλεμένο από πίνακα ζωγραφικής ένα  υπέροχο,ευτυχισμένο ζευγάρι ενηλίκων  ανθρώπων με χαμόγελα στο πρόσωπό τους,να  μοιράζονται ολόγιομα φεγγάρια και  να θαυμάζουν αγκαλιασμένοι έναν γεμάτο λαμπερά  αστεράκια  ουρανό...

...sixteen tons on the moon...a little slice of its light surface is missing,and is dark and wicked...don t be afraid though...cause in this place,you ll draw your dreams and paint it blue...strange color blue...sixteen tons on the moon...nearly there...nearly there...

Πόνος που ξεχειλίζει από τον πάτο της καρδιάς ως δάκρυ στα μάτια...δεν ξέρω γιατί...όμως αυτό μου προξενεί η μελωδία που ακολουθεί...over the hill μπορώ να διακρίνω μια θάλασσα δακρύων που είναι τόσο δροσερή...βουτιά για έναν ήλιο που δύει και ανακουφίζει τον πυρετό του εκεί...ξεπλένει τη μελαγχολία και η μπογια της βαφει τη θαλασσα πορτοκαλι...