Άκουσέ τη αν κάτι δεν σου αρέσει σε μια κατάσταση.

Συνήθως θα σε προειδοποιήσει με μια γλώσσα που είναι λιγάκι δύσκολο να γίνει αντιληπτή.

Έχει λάβει ο πολύτιμος εαυτούλης μας,το άλλο μας ''σοφό'' εγώ κάποια μηνύματα με ταχύτητα αστραπής και έχει αναγνωρίσει την απειλή,αλλά δεν έχει στόμα να μιλήσει.Αυτό είναι το κακό.

Το δεξί ημισφαίριο στους δεξιόχειρες δεν έχει ευκολία λεκτικής έκφρασης.Το αντίθετο συμβαίνει με τους αριστερόχειρες.

Τεσπα,δεν είναι εκεί η ουσία.

Η ουσία είναι πως αν κάπου βρεθείς και νοιώσεις δυσφορία,δεν κάνεις λάθος.Μην προσπαθείς απαραίτητα και πάντα να εκλογικεύσεις το συναίσθημα αυτό.

Κάποια μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά τσίμπησαν τα ρανταρ της αντίληψής σου.

Αυτη πέρασε ταχύτατα χωρίς λεκτική επαξεργασία στο ''υποσυνείδητο''(βάζω '' '' γιατί μεταχειρίζομαι με όχι αυστηρό τρόπο μια έννοια που κυριολεκτικά έχει αυστηρή σημασία)και έμεινε εκεί να δίνει σήματα SOS που εκφράζονται ως δυσφορία.

Άκου τη φωνή της συνείδησής σου.

Σταμάτα να λιθοβολείς τον μοναδικό σου σύμμαχο,τον εαυτό σου,λέγοντάς του πως είναι υπερβολικός ή κάνει λάθος.

ΔΕΝ κάνει.ΞΕΡΕΙ ΑΥΤΟΣ.

Προφητικό τραγούδι...το καλοκαίρι πόνεσε σαν π@#@#&να...πάμε να ανεβάσουμε τα κέφια...με μια ''άλλη'' εκτέλεση του τραγουδιού!!

Βρέχει κι έχει αρχίσει να κάνει κρύο...φθινόπωρο μπαίνει...

περπατώ στους γκρίζους δρόμους της πόλης...κοιτάζω τους περαστικούς και μερικές φορές νοιώθω πως θα συνατήσω τη φιγούρα σου...αλλά είναι απλά η εντύπωσή μου...

όλα είναι μαύρα και άσπρα...εδώ και καιρό η ζωή δεν έχει χρώμα,αλλά είναι ήρεμη...

Σταγόνες βροχής ζωγραφίζουν χαμόγελα σ ένα τζάμι κάποιου ξεχασμένου καφε...

πίσω από αυτό το τζάμι βλέπω ένα χαρούμενο ζευγάρι να απολαμβάνει ζεστό ρόφημα...είναι όλο αγκαλιές και φιλιά...είναι ευτυχισμένοι...τι όμορφο και ζεστό θέαμα...σαν πολύχρωμος πίνακας μέσα στο γκρίζο τοπίο...

Σε 2 χρόνια και 5 μήνες αποφυλακίζομαι από αυτό το βρωμερό κόσμο που οικειοποιήθηκα  για να ρθω κοντά σου Πατέρα...

Άνθρωποι κενοί συναισθημάτων,φιλόδοξοι,ψεύτικοι με περιστοιχίζουν...

Για λίγο μόνο,όταν φεύγω από αυτό το μέρος που βρωμάει ιδρώτα,αίμα και ούρα νοιώθω ευτυχής...

Πόσο περιμένω εκείνη την ώρα που θα φτύσω μια ροχάλα πάνω από τον κόρφο μου και θα γυρίσω την πλάτη στο ίδρυμα και τους ανθρώπους του!!

Δεν είμαι από τον κόσμο σας ρε τ ακούτε???

Είμαι από μέρη μακρινά που η ρηχή σας φαντασία και το κενό σας μυαλό δεν μπορούν να συλλάβουν!!

Σαν βγω απο αυτη τη φυλακη...μποστα στην πυλη θα σταθω...και ούτε καν το φρουρό θα χαιρετίσω!!