Κολύμπι σε άγνωστα νερά.

Δύσκολο.

Ανασφαλές.

Απειλιτικό.

Πρέπει να γίνεις ο ήρωάς σου.

Αν θες να βγεις στη στερια.

Αυτός ο Ήρωας δεν ειναι ο ασταλινος σουπερμαν που θα θελες να εισαι.

Ενας άλλος Τζειμς Μποντ με ακέραια αυτοπεποίθηση και ανίκητος.

Αυτος ο Ηρωας εχει αδυναμιες.Φοβάται.Στενοχωριέται.

Λυγίζει.

Αγάπα τον και μην τον πολεμάς.

Έχει τεράστια δύναμη.

Άστον να βγει στην επιφανεια.

Δεν ειναι 2 μετρα και 20 οπως μικρος ονειρευοσουν οτι θα εισαι.

Ουτε σηκωνει αυτοκινητα με το ενα χερι.

Κουβαλα εσενα στους ωμους του ομως.

Ειναι χειροδυναμος και ατρομητος στους φοβους του.

Θα σε βγαλει στην ακτη.

Αγαπα και εμπιστευσου τον.

...έσκασε στη βραχονησίδα της ακοής μου και έκανε την ψυχη μου να χορεψει στους ρυθμους του...

Οι δρομοι αδειοι κι η πολη φαντασμα.

Ετσι μ αρεσει.Ετσι την προτιμω.

Τραυματισμενος και μοναχικος στρατιωτης που κουτσαινει...

Θα με βρεις αν ακολουθησεις τις κηλιδες απο αιμα που αφηνω...

Ψαχνω να βρω ενα ομορφο μερος να ξεψυχησω με την ησυχια μου.

Εκει το αιμα θα γινει λιμνη.Γαλαζια.Θα μεταμορφωθει σε ονειρα.Ονειρα με  χερια ικανα να παιζουν με δεικτες ρολογιων και με τροχιες αστερων.

Χρονος...ποσο φιλος και εχθρος μιας ομορφης στιγμης...της δινει πνοη για να τη σκοτωσει σε μια...στιγμη...

Τοσο ζουν και οι σκεψεις μου...

Ετσι ζω κι εγω...για την στιγμη...τη νεογεννητη ετοιμοθανατη αληθεια μου...

Ηχος ορμητικων κυματων και αερα...απολυτο σκοταδι...μονος στη μεση του πουθενα...ταξιδι αφιλοξενο...στερια η ανθρωποι πουθενα...φοβαμαι...το πελαγος με νικα...ασπλαχνο αδυσωπητο...

Ησουν ο καλυτερος μου φιλος...

Θυμηθηκα.που μου εδειξες πως μα εμφανιζω φωτογραφιες σε σκοτεινο θαλαμο!...

Ηταν κατι το μοναδικο τωρα που το σκεφτηκα ετσι φευγαλεα!

Συγκινηθηκα...και καταλαβα ποσο θα ηθελα να ηταν αλλοιως...

Αυτα...

Ανεμος φυσα...ανακατευει την αμμο και ανυψωνει τους κοκκους της σε τρελο χορο...νικα τη βαρυτητα για λιγο...

Το φεγγαρι καθρεφτιζει τον εαυτο του στα τσαλακωματα του μαυρου της θαλασσας...

Κοσμος πολυς μα εγω ακουω τους ηχουςωτης φυσης

Ειμαι μονο εγω το σεληνοφως και το αερακι.

Εγω κι εκεινη η λαμψη που θα αναψει τα ονειρα μου...και η πνοη που θα τα ταξιδεψει...

Ρε δε γαμιεμαι λεω γω...καθομαι και γραφω ουτοπικες παπαριες για να σκοτωσω τη βαρεμαρα μου.

Που εισαι ποθε να μου σβησεις τις λεξεις?

Πληττω...

Όταν ξαναγεννιέσαι όλα ξεκινούν από το μηδεν και το τίποτα.

Δεν είναι πάντα και τόσο ευχάριστο το συναίσθημα να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα μέρος που δεν ξέρεις κανενα και τιποτα.Ετσι ειναι οταν ξεκινας απο την αρχη.

Εξαφανιζεις τα παντα απο το παρελθον σου.

Απομακρυνεις τους παντες.

Κανεις ενα refresh μια καινουρια αρχη...πω πω τι ομορφες λεξεις αλλα εγω αισθανομαι αυτη τη στιγμη σαν να πηγαινω ξανα α δημοτικου η σαν νεοσυλλεκτος στρατιωτης.

Το περιβαλλον αφιλοξενο,οι σκεψεις μου γεματες αγχος προσαρμογης και σεναρια καταστροφης.

Ας το δω σα μια δοκιμασια και αυτο.

Καλυτερα ηταν εκει που ημουν πριν?

Με ενα σωρο λαθη να με συνοδεουν και χρόνια να με τραυματίζουν?

Παμε λοιπον να υπηρεησουμε θητεια ξανα...

οχι εκεινη του στρατου ξηρας αλλα εκεινη του να βρεις σε μια αγονη και αφιλοξενη ξερα νερο και ανθρωπους.