Γλυκό και πικρό μαζί.

Τίποτα άλλο δε θα γράψω.

Μερικά πράγματα δεν πρέπει ούτε στο χαρτί να γράφονται.

Η ζωή είναι ένα.μυστήριο.

Μια παλίρροια που σου παίρνει και σου δίνει.

Ας συνεχίσουμε.να τη ζούμε.

Έτσι όπως εμείς διαλέξαμε.

Καλή μας συνέχεια..

Καθώς περίμενα σε ενα φαναρι με τ αμάξι είδα στο δίπλα πεζοδρόμιο να περπατά ένας πεζός κρατώντας από το λουρί ένα σκυλί.

Σκέφτηκα αμέσως:

Τί σόι αγάπη προς το ζωντανό είναι αυτή που σε κάνει να του περάσεις ένα λουρί?

Να το οδηγείς στη στείρωση γιατί λυπάσαι τα κακόμοιρα τα αδέσποτα σκυλάκια που θα προέκυπταν από τον οίστρο της φύσης?

Ποιός είσαι εσύ στην τελική που καθορίζεις τη μοίρα των ζωντανών?

Κανείς Θεός μήπως?

Πράγματι.ποτέ δεν ταίριαξα με τους λεγόμενους ''σκυλάνθρωπους''

Είναι άτομα συνήθως πολύ εγωκεντρικά,δήθεν ψυχόπονα και ευγενικά,που ξέρουν πάνω απ όλα αυτοί πιο είναι το καλό.

Αγαπούν τα γλυκούλια τα σκυλάκια γιατί αυτά δεν μπορούν να τους φέρουν αντίρρηση,δεν είναι ικανά να προκαλέσουν την ευπρόκλητη κακία και δυασανασχέτησή τους.

Γι αυτό συχνά θα ακούσεις από το στόμα τους:''Οι άνθρωποι είναι τέρατα,τα ζωάκια ψυχούλες'' ε βεβαια ειναι ψυχουλες αφου δεν σου φερνουν αντιρρηση και δεν αντιδρουν στα αρνητικα του κωλοχαρακτηρα σου.Αρκει να τα ταιζεις και να τους χαιδευεις την κοιλιτσα.

Κατα τ αλλα το λουρι λουρι και η στειρωση στειρωση.

Γιατί δεν περνάτε ένα λουρί να σας δέσει τους λαιμούς και όχι να τα κρατάτε το λουρί απο το χερι??

Γιατί δεν κάνετε στείρωση στους ευατούς σας επίσης?

Αρκετούς αδέσποτους ανθρώπους γεμίσαμε...

Θυμάμαι παλιά που στη φυσική εξετάζαμε τη λειτουργεία ενός κυκλώματος με αντίσταση,πηνίο και πυκνωτή.

Ανάλογο είναι και το κύκλωμα γυναίκα-συντροφικότητα-μωρό.

Σήμερα ήρθα αντιμέτωπος με το έντονο κλαμμα ενος μωρού.

Με γέμισε νεύρα.

Ήθελα να βγάλει το σκασμό.

Δεν βρήκα τίποτα το ωραίο και το γλυκούλι στη σκηνή αυτή.

Φαντάστηκα για μια στιγμή τον εαυτό μου γονιό και αηδίασα.

Σήμερα απέριψα οριστικά μια γυναίκα με κατά κοινή ομολογία όμορφη εμφάνιση.

Επέμενε να συναντηθούμε.Το ''κλάμμα'' της όμως με εκνεύρισε.

Εγινε τοξική.

Η αναίδειά της.

Η δήθεν εμβάθυνσή της σε διάφορα θέματα.

Κι όμως τόσο ρηχή.

Στο κούτελό της έγραφε το ''ζητείται καλό παιδί να είναι σωστός σύζυγος και οικογενειάρχης''

Για τις ορέξεις του κάτω ''φίλου'' μου να βρεθώ να κατανοώ τις αναποδιές ενός εγωκεντρικού θηλυκού νάρκισσου και να μεγαλώνω τα παιδιά μας...

Αυτά έλεγε η λανθάνουσα γλώσσα.Διατυπωμένα αλλοιώς βέβαια.

Οχι ευχαριστώ.Να γαμήσω ήθελα.Όχι να γίνω το αγόρι σου,ο σύντροφός σου και ο σύζυγός σου.

Όχι γιατί είμαι ακατάλληλος.Δεν αντέχω τα γυναικεία νάζια σου.Δεν αντέχω το κλάμμα σου.

Μισώ τα μελλοντικά υποθετικά μωρά μας.

Αλλά το γαμήσι παραμένει τέλειο ως ιδέα.

Τι παράξενο από κάτι τόσο ωραίο όπως το σεξ να προκύπτει ένα...ενολχητικό δύσοσμο κλάμμα ...

Χάθηκε να προέκυπταν...άλογα για να ενισχύσουν την ιπποδύναμη του λευκού κεραυνού μου???

Κολυμπάς βήμα βήμα να απομακρυνθείς από την ακτή...

Στην αρχή καβαλάς τη σχεδία σου...το ταξίδι σε τρομάζει.

Βλέπεις καθαρά τί εγκαταλείπεις στην όχθη.

Το θρηνείς.

Σιγά σιγά ξεπερνάς τα πρώτα κυματάκια...προσπερνάς τους παράκτιους υφάλους...

Κοιτάς και ξαφνικά βλέπεις...αραιά γκρι βουνά και όχι τις λεπτομέρεις της ακτής...

Τότε είναι που σε πιάνει μια δυσφορία.Είσαι μόνος.

Τα βουνά μακριά πλεον.

Και από την άλλη άγρια μαύρη απειλητική αφιλόξενη θάλασσα...

Ένα κομμάτι σου θέλει να γυρίσει πίσω,φοβάται...το άλλο κάπως πιο γενναίο κοιτά μπροστά.

Τι ταξίδι Θεέ μου...

Τελικά ο ρόλος που μου πάει είναι...

No land s man...

Δεν ανήκω πουθενά και δεν μου ανήκει κάτι.

Να δούμε τι θα σου φέρει το ταξίδι...

Πάμε δυναμικά εμπρός...

Και από δω και στο εξής να θυμάσαι:

Δεν έχεις πατρίδα,μόνο φιλοξενούμενος για λίγο καιρό...κι ύστερα...η περιπέτεια συνεχίζεται...

Νο land s man....ναι...

Ο καιρός πλέον χειμερινός και γκρι...

Υγρασία και βρεγμένο χώμα στα ρουθούνια μου...

Η βροχή ψιθυρίζει τα λόγια της...νανουρίζει ευχάριστα συνειδήσεις...

Οι λέξεις της γράφονται σε ομπρέλες,σε θαμπά τζάμια,σε πεζοδρόμια και δρόμους...

Πολλές φορές συμπληρώνει τις φράσεις της και ο άνεμος...κάνει τη γλώσσα της πιο...επιθετική...

Μέσα σε μια σταγόνα της είδα τον εαυτό μου να ταξιδεύει.

Τη σκέψη μου να πετά.

Πόσο υπέροχες αυτές οι αλλαγές του καιρού.

Όλα όμορφα θαμπά.ΦΘινόπωρο καλώς μας ήλθες!

Τώρα τελευταία κάνω συχνά αναδρομές στο παρελθόν..

Ταξιδεύω με τη σκέψη στα χρόνια που ξεκίνησα την ειδικότητά μου.

Στα πρώτα μου βήματα.

Στην επαφή με τον κόσμο του νοσοκομείου.

Επίσης σκέφτομαι τον καιρό της επιστράτευσής μου.

Πόσο μόνος και αβοήθητος ένοιωθα στην αρχή και πόσο βέβαιος και δυνατός βγήκα στο τέλος της θητείας..

Πάνε τόσα χρόνια από τότε..

Από τα χειμωνιάτικα μοναχικά γκρίζα απογεύματα στο Κοκκάρι της Σάμου...

Στο σήμερα κρατώ αυτές τις αναμνήσεις ως φυλακτά.

Όταν η πραγματικότητα του παρόντος ζορίζει για διάφορους λόγους εγώ ανακαλώ τις παραστάσεις αυτών των αναμνήσεων και τις ξαναζώ.

Όταν ένας άνθρωπος που ήταν τακτικά στη ζωή σου απομακρύνεται προκύπτει η εξής αίσθηση:

Μια αβάσταχτη ελαφρότητα στη θέση της καρδιάς.Μια άισθηση κενού.Κενό το επώδυνο.

Δεν είναι σταθερή κατά τη διάρκεια της μέρας.

Σε άλλους ανθρώπους είναι εντονότετη τη νύχτα που το μυαλό απαλάσσεται από τη συμφόρηση των σκέψεων που αφορούν δραστηριότητες της μέρας πχ επαγγελματικές ή σε σχέση με διάφορες υποχρεώσεις.

Σε άλλους το πρωί με την αφύπνιση και την αιφνίδια επαφή με τη νέα σοκαριστική πραγματικότητα της απουσίας.

Το κενό αυτό μεγαλώνει με τις μέρες και φαντάζει τρομακτικό και ανυπέρβλητο.

Μερικοί εδώ επιλέγουν να το "κουκουλώσουν" να προσποιηθούν ότι δεν υπάρχει,να αναλωθούν σε άλλες γνωριμίες και σε επαφή με άλλους ανθρώπους.

Βάσει πείρας από παλαιότερα περιστατικά κατέληξα πως είναι μεν ένας αποδεκτός τρόπος "άμυνας",ωστόσο είναι άσκοπος.Δε βοηθά.

Ίσως δε να μεγαλώσει το κενό.

Τί χρειάζεται;

Εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας.

Επικοινωνία με ένα κοντινό πρόσωπο που εμπιστευόμαστε.

Υπομονή πως το κενό αυτό θα επουλωθεί με το χρόνο παρά τις τρομακτικές του διαστάσεις.

Πολλές φορές το κενό αυτό μεταμφιέζεται σε:

-ανησυχία αν ο άνθρωπος που λείπει απο τη ζωή μας είναι καλά

-φόβο μήπως είναι όντως πολύ καλά χωρίς εμάς και μας έχει αντικαταστήσει γρήγορα..

-κατάκριση προς τον εαυτό μας:Μια αίσθηση δειλίας ή ανεπάρκειας που δεν το παλέψαμε παραπάνω,που δεν κάναμε τα μέγιστα,που δεν φέραμε τον ήλιο και τη σελήνη στη Γη για χάρη της αγάπης.

Έχει πολλά πρόσωπα αυτό το "κενό".

Είτε αφορά σε διακοπή μιας επικοινωνίας είτε σε "αραίωση" αυτής.

Ωστόσο ο χρόνος και η ίδια η ζωή "χτίζουν" και γεμίζουν αυτό το χάσμα.

Κι όταν αυτό ελαττωθεί,ελαττώνονται μαζί και τα διλλήματα.

Το ξέρω το μονοπάτι,το έχω διασχίσει.

Τρομακτικό.Επώδυνο.Ανεπιθύμητο.Σε φέρνει σε απόγνωση.

Σε φέρνει όμως μετά από καιρό και σε προστασία.Σε ικανότητα να κρίνεις ήρεμα και αντικειμενικά.

Μην ξεχνάς:Έτσι σέβεσαι τον εαυτό σου και το συνάνθρωπό σου.

Δε μιλάμε.για εγωιστικές αποφάσεις.

Μιλάμε για αληθινές καταστάσεις ώριμης σκέψης που αφορούν όχι ροζ παραμύθια και κινηματογραφικά σενάρια αληθινής αγάπης.

Αλλά την ωμή πραγματικότητα.

Υπάρχουν πύλες που η σκέψη αν μπει μπερδεύεται.

Και άλλες τέτοιες που βρίσκει λύσεις και καταλήγει σε συμπεράσματα.

Ωφέλιμα και μη.Αλλά καταλήγει.

Αυτό δημιουργεί γαλήνη και ανακούφιση όταν συμβαίνει.

Διαφορετικά θα πρέπει να ξετυλιχθεί το κουβάρι της διαδρομής αντίστροφα και να οδηγήσει πίσω στη λαθεμένη ''πύλη εισόδου''.

Αυτή η διαδικασία δεν είναι πάντα εύκολη.

Πολλές φορές η ''λάθος είσοδος'' έγινε στα παιδικά μας χρόνια και είναι πολύ δύσκολο να γυρίσουμε πίσω.

Αξίζει όμως το ταξίδι μερικές φορές.Ειδικά αν είσαι δυστυχισμένος χωρίς προφανή λόγο.

Αν ήταν προφανής,θα ήταν και η λύση προφανής.

Καθώς οδηγούσα στην κίνηση για την επιστροφή από τη συνάντηση..

Θλιμμένες μελωδίες στο ραδιόφωνο...συννεφιασμένα FM

Είναι η ζωή έτσι.Γεμάτη όμορφα και άσχημα.Χαρά και πόνο.

Η θεραπεία είναι ένα πικρό φαρμάκι για δύο...η αραίωση...

Γιατρεύονται 2 ψυχές.όμως και η μια ας μη το ξέρει ακόμη.

Μόνο αυτό με παρηγορεί.

Θα διασχίσω ξανά το μονοπάτι...μόνο που αυτή τη φορά κουβαλάω κι εσένα μαζί...να σε περάσω απέναντι...εκεί που θα σαι ελεύθερη κι ευτυχισμένη...όχι εξαρτημένη και πληγωμένη..

Παρ όλα αυτά δεν είμαι από σίδερο...δακρυσμένες νότες βρέχουν τα ζεστά με αγάπη μάγουλά μου..

Όταν για λίγο ηρεμώ...ταξιδεύω σε όμορφες αναμνήσεις..

Στην αυτή του σπιτιού μου κάτω στην Κρήτη.

Στο λιμάνι του παραλιακού δρόμου στο ίδιο μέρος.

Μυρίζω τον αέρα των διακοπών,της θάλασσας,της αλμύρας.

Επίσης ταξιδεύω στις όμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος.

Πρέπει να επιβιώσω.

Και ξέρω θα τα καταφέρω.Το έχω ξανακάνει.

Εχω ξαναδραπετευσει από αυτή τη φυλακή.

Το μυαλό τρομάζει την  καρδιά με τη διατύπωση κάποιων φόβων.

Ένα μικρό φαινομενικά αθώο ερέθισμα ξεκινά την πυροδότηση.

Ο φόβος μεγαλώνει και αποκτά μανδύα ισχύος τις διατυπώσεις του.

Προβάλλει στο μυαλό τραυματικές εικόνες.

Η καρδιά υποφέρει.

Το μυαλό τρέχει να οχυρώσει οδοφράγματα για να αποτρέψει την τραυματική εικόνα να διαλύσει την καρδιά.

Χτίζει χτίζει ιδέες καθησυχασμού,αλλά το τείχος γκρεμίζεται.

Ξανά από την αρχή.

Τελικά ο νους απασχολείται συνεχώς με τη διαρκή σωτηρία της καρδιάς και χάνει την ικανότητα συγκέντρωσης σε άλλα θέματα.

Αποκτά δε,αυτόνομη δράση.Στο τέλος ένας φαύλος κύκλος άγχους και πανικού προκαλεί την ιδεοψυχαναγκαστική ενασχόληση της σκεψης...πρόσκαιρα η καρδια νοιωθει καλα γιατι ο νους καταφερνει να χτισει αμμωδη τειχη προστασιας...

Στο επομενο κυμα καταρρεουν ομως...και η διαδικασια δυσαρεστα επαναλαμβανεται.

Βοήθεια.....

Δεν μπορώ να σε εντοπίσω.Χάθηκες ξαφνικά.

Λες και ποτέ δεν υπήρξες.

Δεν έχω αριθμό να στείλω.

Για αυτο θα γραψω απο εδω...

Καληνύχτα σ αγαπώ.

Στο ίδιο σημείο που βρισκόμουν ένα χρόνο πριν.

Άσχετα με το αποτέλεσμα,βγήκα κερδισμένος.

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα και αυτό είναι μεγάλη γνώση προς αξιοποίηση.

Τα όμορφα(και τα άσχημα)γεννιούνται για να ζήσουν,να φθαρούν σαν όμορφο πυροτέχνημα και να σβήσουν...

Επιστροφή στο σκοτάδι.

Αλλά όλη η αξία ήταν το φως.

Το κρατάω σαν γλυκιά ανάμνηση στο άλμπουμ των αναμνήσεών μου και συνεχίζω γενναία το ατελείωτο ταξίδι μου.

Επιστροφή ναι.Καταστροφή όχι.

Το αμάξι που τον διασχίζει,χωρίς συνοδηγό.

Οι όμορφες στιγμές είναι καταδικασμένες να γεννηθούν και να πεθάνουν σύντομα.

Οι άνθρωποι απογοητεύουν.

Όλοι.Κι εγώ μέσα στο σύνολό τους.

Η ζωή είναι σαν κομικ μίκυ μάους.Πότε πέφτεις σε σελίδες γεμάτες χρώμα,κι ένα ξεφύλισμα.μακριά βρίσκονται οι μαυρόασπρες...

Εντάξει...θα περάσει κι αυτό...

Ο δρόμος για την ώρα μονότονα γκρι,μοναχικός.Άσπλαχνη άσφαλτος που καίει.

Συντροφιά με θλιμμένη αλλά γαλήνια ραδιοφωνική παρέα..

Δρόμος σκοτεινός η ζωή του καθενός λέει..

Η τροχιά μου μοναχική και ανεξάρτητη.

Τι παράξενο συνάισθημα...

Να φιλάς ερωτικά ένα άνθρωπο που αγαπάς

Να γίνεσαι ένα μαζί του και να τον θες...

Είχα καιρό να κάνω έρωτα.Δεκαετίες.

Τώρα κατάλαβα ποιά είναι η διαφορά να κάνεις έρωτα και να πηδάς τσουλάκια.

Την κάθε πικραμένη,παντρεμένη,μπερδεμένη και σε φάση χαχα

Τρομακτικό συνάισθημα.

Το σεξ έχει άλλο ρόλο.Όχι τη μονόπλευρη ικανοποίηση και την άντληση ηδονής από την ταπείνωση της γυναίκας.

Αλλά τη μοιρασιά..την θέληση και την  τάση τίποτα να μη σας χωρίζει...σπάνιο..