Βαριέμαι ακόμη και να γράψω κάτι επί της ουσίας...πήγα να ανοίξω το μπλογκ μου,έγραψα κάτι πρόχειρο και αμέσως το έσβησα.Απλά βαριέμαι.Κι αφού δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω ας αρχίσω να πατάω τα κουμπιά και να χαίρομαι.Πως αλλοιώς να περασει η ωρα εδώ που βρίσκομαι?

Κλειδωμένος μέσα στις σκέψεις μου αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα μέχρι εκεί που οι πεπερασμένες δυνατότητες του νου μου επιτρέπουν.Πόσο θα θελα να άλλαζα για λίγο μυαλά και να φόραγα τη σκέψη κάποιου άλλου ανθρωπου σαν καπέλο.Να είχα μια ολόκληρη καπελοθήκη φαιάς ουσίας στη διάθεσή μου και να τα αλλάζω συνεχώς ανάλογα με τις συνθήκες που αντιμετωπίζω...

Να κουβαλάω κάθε φορά και άλλες απόψεις,ιδέες,ατνιλήψεις κι εμπειρίες...να σχεδιάζω διαφορετικά το χάρτη της πραγματικότητας...

Η ευχή της στιγμής μόλις μου ήρθε...

Κι αμέσως μετά τη στιγμιαία ικανοποίηση πάλι σιγή...

η μάλλον όχι...μια ουρητηροστομία μόλις με ειδοποίησαν πως από κάπου χάνει...

οχι ρε πουστη τη γαμησαμε...

Κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις το τζάμι να ραγίζει.Να σπάει να να ξαναφαίνεσαι εσύ.Και ξανα και ξανα,αλλα άλλος κάθε φορά.Πόσα είδωλα θ αλλάξεις μέχρι να φτάσεις τον αληθινό σου εαυτό?

Πόσα θρύψαλα θα γίνεις και θα ξαναγεννηθείς πεθαίνοντας?

Μην κοιτάς τον καθρέφτη ρεεεεεε....

κοίτα εσένα...εκεί είναι η αλήθεια...ποτέ δεν έσπασες ποτέ δεν ράγισες...αλλά και ποτέ δεν κοίταξες εκεί που πρέπει...

μόνο παρασύρθηκες από ένα άψυχο γυαλί που νομίζεις πως σε δείχνει.

ακάλαμ ε ακάλαμ.

Γραφω για να γραψω.Παταω τα πληκτρα και κανουν τακ τακ τακ σα γρηγορο ρολοι που μετραει ταχυτατα τα δευτυερολεπτα και με κανει σε λιγες στιγμες 100 χρονων.

Δεν εχω λεφτα στην τσεπη μου και βαριεμαι απιστευτα να βγω.Μενω σπιτι λοιπον ν ακουσω μουσικη.

Την αληθινη μου πρεζα.

Ετσι ειχε ονομασει τη μουσικη ενας νοσηλευομενος στην Μοναδα Ειδικων Λοιμωξεων.Πρεζα και αγαπημενο του τραγουδι το λάργκακτιλ-καποιο ψυχοφαρμακο.

Και η μουσικη ειναι ψυχοφαρμακο.

Δεν ξερω τι συμαβαινει.ενω πριν λίγο ημουν χαρουμενος τωρα ξαφνικα στενοχωριεμαι.

Θρηνω κατι αλλα δεν ξερω τι.

Η μουσικη που ακουω τωρα ειναι λυπημενη.Αναπολω αλλα και θυμωνω.Παλι δεν ξερω γιατι.

Η μαλλον ξερω αλλα δεν θελω να παραδεχτω.

Τι χρωστας κι εσυ αγαπητε αναγνωστη να με διαβαζεις-αν εφτασες μεχρι εδω κανε κατι καλυτερο φιλε.

Αν με διαβασες μεχρι εδω εισαι κι εσυ καμμενος για την ωρα.

Η εχεις πολλη ωρα για σκοτωμα.

Εγω δεν εχω παντως.

Εχω μονο μια ζωη και σε λιγο θα πεθανω.Γι αυτο και θα πρεπει να προλαβω να ζησω πριν αυτο συμβει.

Ωχ γιατι ακριβως ειχα ξεκινησει να μιλαω?

Καλα αντε γεια.Κι αντιο.

Πόσο εύκολο είναι να μπει ένα τέλος σε συναισθήματα και σε αυτά που νοιώθεις?

Είναι φορές που φαίνεται αδύνατο,αλλά αρκεί ένα κλικ και ξυπνάς από το λήθαργο ενός ψεύτικου μασκαρεμένου έρωτα.

Ο έρωτας πολλές φορές κάνει τον άνθρωπο μαλάκα

Κι όταν ξυπνά μακάρι να πέσει στα...μαλακά...