Υπάρχουν φορές που απλά μονολογείς πως δεν έχει κανένα νόημα

Να μερικές από αυτές

-Δεν έχει κανένα νόημα να δείχνεις το καλό σου πρόσωπο.Έτσι εξαγοράζεις τη συμπαθεια των άλλων.

Στ αλήθεια δεν είναι κοπλιμέντο να σε θεωρούν ''καλό παιδί''.Είναι μια ταμπέλα βαριά και σκουριασμένη.

Προσωπικά μου προκαλεί αναφυλαξία.

-Δεν έχει κανένα νόημα να αγχώνεσαι για το τι θα γίνει αύριο.Αρκεί να είσαι ευτυχισμένος σήμερα.Κρίμα να φεύγουν οι στιγμές και να στολιζονται με αρνητικά συναισθήματα.

-Δεν έχει νόημα να στενοχωριέσαι για τις άσχημες στιγμές και ανθρώπους.Υπάρχουν και όμορφοι τέτοιοι.Χαμογέλασε σε αυτούς και γύρνα την πλάτη στους υπόλοιπους.Αυτό αξίζει στους κακούς.Ρατσιστική απομόνωση.

Βασικά δεν έχει καν νόημα αυτό που ξεκίνησα να γράφω.

Βασικά αγαπητέ αναγνωστη σε έχω γραμμένο στ αρχίδια μου.

Ευχαριστώ.

Πρόσφατα μια ανανεωμένη εκδοχή αυτού του κομματιού βγήκε On air στη χωρα μας

όμως αξίζει να μηνμονευτούν και οι εξίσου ενδιαφέρπουσες παλαιότερες εκδοχές

και

njoy the love

Αντε και γαμησου θλιψη.

Θα παρεις το τριτο το μακρυτερο.

Εχω χτισει μικρα καταφυγια ευτυχιας που αποτελουνται απο απλα πραγματα.

Ενα παγκακι που εχει θεα σε λεωφορο και σε καθε διερχομενο αμαξι επιβιβαζω και μια ανρητικη μου σκεψη και την διωχνω μακρια...

Ενα στενο σοκακι γεματο αναμνησεις...εκει βρισκεται η πορτα που οδηγει στη σκοτεινη σοφιτα των ονειρων μου

Μια βολτα στην παραλια με συννεφια...η θαλασσα γκριζα και αγριεμενη,αλλα η φαντασια μου ερχεται σαν ο καλυτερος ζωγραφος να τη βαψει καταγαλανη και να την ηρεμησει.

Αντε και γαμησου θλιψη.

Σε εχω νικησει.

Φοβάμαι...τα πάντα...

είμαι ένα φοβισμένο παιδί...

καταπίνω τη γλώσσα μου...δειλιάζω...μα δεν παραιτούμαι!!

Επιστρατευω τις δυνάμεις μου...πιστευω σ αυτες...

αγαπω αυτο το παιδι...δεν πεφτω κι εγω πανω του να το κατασπαραξω που φοβαται...

Ο δρόμος μακρύς και με δυσκολίες.

Δεν θα επιλέξω την ασφάλεια και τη σιγουριά,όχι...

Θα γίνω τολμηρός ταξιδευτής της ζωής...

Το φοβισμένο παιδί με τον θαραλλέο άντρα...και οι δυό μαζί...

Το πρώτο σαν πάψει να φοβάται γίνεται πολύ καλή συντροφιά και υπενθυμίζει στον αντρα πόσο όμορφο είναι να παραμένεις αγνός σαν παιδί...

Ο δευτερος το προστατευει...

Δε φοβαμαι...

Θα σπασω σαγονια(και το δικο μου)

Θα σπασω καρδιες(και τη δικια μου)

μα θα συνεχίσω το ταξίδι μου...

εκείνο που με πήγε από σαλόνια σε λιμάνια και αλώνια...

Πάμε φίλε...ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ!!!

....

Νοιώσε τη γλύκα...αφέσου...να σε πάρει το κύμα...μην κολυμπάς...και θα βγεις σε ακτή...

Κι εκεί που καθόμουν μόνος και κρύωνα...μόλις μια δύσκολη νύχτα είχε περάσει από πάνω μου...ανελέητοι σπασμοί σε όλο το κορμί από τον πόνο μου...το φως της μέρας άρχισε να εισβάλλει απειλητικά...

μεσα σ αυτό το λυκόφως...

ένας άνδρας με μαυρη φιγουρα και κόκκινα μάτια...ψηλός και δυνατός όσο 10 μαζί κανονικοί...με πήρε και με σήκωσε στα χέρια του...μου σκούπησε τα δάκρυα...και με καθησύχασε...

''Όσο είμαι εγω εδω μη φοβάσαι τίποτα''

''Ποιός είσαι?'' του είπα...

''Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ'' μου απάντησε με αυτοπεποίθηση...

με πήρε από το χέρι και μαζί πήγαμε στο ίδρυμα...για να πολεμήσουμε και να ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ...

Ο έρπης πονάει όταν βρίσκεται στα χείλη...μα όταν μεταναστεύσει στην καρδιά...εκεί να δεις πόνος...

ευτυχώς δροσίσει καμμιά φορά...

Θέλω να θεραπευτώ...

...είναι πάντα πράσινα...πάντα όμορφα...πάντα ο άνεμος νανουρίζει γλυκά τα φύλλα τους λικνίζοντας τα γλυκα στους ρυθμούς του...

Είναι τα δέντρα που στολίζουν τον ίδιο δρόμο που βαδίζω εδώ και πολύ καιρό...

η ζωή μου αλλάζει,αλλά τα δέντα είναι εκεί...

έτσι κι εγώ σταθερός μαχητής...

2 χρόνια και 3 μήνες ακόμη.