Δήθεν ανθρώπινη ευαισθησία...

Κωλοχαρακτηρες μητερες να κανουν γουτσου γουτσου στο νεογέννητο μωράκι τους...να δείχνουν την αγάπη τους εκει που αν δεν το εκαναν θα ηταν απλα κουφιες...σιγα το κατορθωμα...

Το άρρεν νεογνό αν ειχε μιλια θα λεγε:Χεσε μας ρε μανα ασε με να ανασανω και λιγο.Ειπαμε θελω γαλα,αλλα οχι τοσο συχνα.Μη με πνιγεις με το στηθος που ποτε δεν θα ποθησω.Θα ρθει η ωρα μου σαν μεγαλωσω να βυζαξω απειρα στηθη να πνιγω στον καθολου δεδομενο και ικανο να κερδιθει με το σπαθι μου ερωτα...

Την αγαπη σου μανα οσο πολυτιμη κι αν θεωρειται δεν την θελω...θελω μονο εσυ να εισαι καλα...αλλα μη μ αγαπας και τοσο...Χεσε με ρε μανα.

Το θήλυ νεογνό...μάνα μου πόσο σε θαυμαζω...τι τρυφερότης,τι ζεστασιά...έτσι θα γινω κι εγω οταν γινω μητερα...τοσο τρυφερη,τοσο ζεστη...ετσι θα θηλαζω κι εγω τα μωρα μου...αχ μαμα θελω να σου μοιασω...θελω να σε ξεπερασω...εισαι ομορφη,αλλα θα γινω πιο ομορφη απο σενα...και που σαι?

Θα ζητω τη γνωμη σου αν το διπλα αγορακι που δειχνει να απαρνιεται το γαλα της μαμας του,απο την οποια ειμαστε και οι δυο ελκυστικοτερες,ειναι καταλληλο για να με κανει και μενα μαμα με καρπερο στηθος ετοιμο να δωσει αγαπη...

Ταξίδι στο παρελθον...16 ετων πιτσιρικας με το φλαι μου και τη χαρα της νιοτης...

Μπασκετ και ξερο ψωμι τοτε...

Βολτα με φιλους...

Πειραγματα σε πιτσιρικες...

Μα τι ωραια που θα ταν να ταξιδεψω στο διαστημα να βρω εκεινο το ηλιακο συστημα στο οποιο υπαρχει μια Γη σαν τη δικη μας,αλλα στη χρονικη στιγμη των 90s...να συναντησω τον εαυτο μου εφηβο...να τον καμαρωσω αλλα και να του πω δυο λογακια σα φιλος...

Στοπ οι σκεψεις...ας απολαυσω το μπιτακι της εποχης...

...παραειναι σιωπηλη!!Μονο τα φωτα τρεμοπαιζουν στους δρομους και στις πολυκατοικιες!!...Δεν βγαζουν κιχ!!Αντε κανενα αυτοκινητο που και που...γινεται νυχτα να μην ξημερωσεις?Δεν το θελω το φως του ηλιου...μεινε σκοταδι για παντα αν μπορεις...μεινε εκει να με κρυβεις...απο ολους κι απ ολα...κρυψε με απο τη ζωη...

Κομματια...στις 2 το πρωι...πεθαινω...καμμια βοηθεια απο πουθενα...απογνωση...μοναξια και κρυο...φουρτουνα στην ψυχη μου...το πρωι θα ειμαι μισος...ας κανω αναζωογοννηση εγω ο ιδιος στον εαυτο μου...αλλα κι αν πεθανω...δεν πειραζει...ηταμ ασχημος αυτος ο κοσμος για μενα...δεν πιστευω σε τιποτα πια...σε τιποτα...

Γαλανομάτα μάγισσα μικρή κι αγαπημένη μου...

ήσουν 16 ήμουν 18...σε ερωτεύτηκα παράφορα...

περίμενα τηλέφωνό σου με τις ωρες...κυριολεκτικά όμως...

Απο εκεινο το βραδυ ποπυ βγηκαμε ολοι μαζι με τους φιλους μου και ξαδερφια σου...

Φορουσες ενα γαλαζιο φορεμα και μαυρα τακουνια με καλσον...ειχες βαφτει ελαφρα...

σε χαζευα σα να εβλεπα ενα ουρανιο θαυμα στη γη...

οι παλμοι μου 1000 το λεπτο...τα χειλη μου ανυπομονουσαν να αγγιξουν τα δικα σου...

ξημεροβραδιαζομουν με ερωτικα τραγουδια και σε σκεφτομουν...

πηγαινα εξω απο το φροντηστηριο σου και περιμενα να σε δω να σχολας...μονο αυτο...να σε δω...

Κανενα αλλο κοριτσι δε με συγκινουσε...

Ηθελα μαζι σου να κανω για πρωτη φορα ερωτα στη ζωη μου...

Πολλες αλλες κοπελες με ηθελαν,αλλα εγω...

Ηθελα μονο εσενα...

Τελικα οταν βρηκα το θαρρος να σου πω πως νοπιωθω μου εξηγησες πως δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι γιατι αποσταση θα μας χωριζει...θα εφευγα συντομα απο την ΑΘηνα...

Ημουν τοσο αφελης και μικρος...ενα παιδι...σε πιστεψα και πηρα τα λογια οσυ κυριολεκτικα...

Μετα απο καιρο ενω επαιζα μπιλιαρδο με τον ξαδερφο σου εμαθα πως εισαι με ενα παιδι καμποσο καιρο...που μαλιστα ειναι απο ενα μερος πολυ πιο μακρινο απο το δικο μου...

Η καρδια μου εσπασε χιλια κομματια μαζι με τη στεκα του μπιλιαρδου που κρατουσα...

Μηνες μετα γυρισα στην πολη...

Η ζωη μας εφερε κοντα...βγηκαμε το πρωτο μας ραντεβου ενω τα ειχες με τον αλλο...τον Κωστα...τι ειρωνια...Κωστα θα με ελεγαν αν βαφτιζομουν με το ονομα του παππου απο τη μερια της μητερας μου...

Εκει στο πρωτο αυτο ραντεβου κατσαμε για ποτο στην Οστρια στην παραλιακη...μετα περπατησαμε χερι χερι στην παραλια...και κατσαμε αγκαλια στην ακροθαλασια...

εκει τα χειλη μας πλησιασαν πολυ κοντα...μια ανασα κοντα...

ομως δεν ηθελα να κανω κατι μαζι σου...δεν ηθελα να κανεις απιστια στον Κωστα...ησουν η ιερεια μου...θα ηθελα να σε κερδισω τιμια...

ετσι κρατησα αποσταση...

Περασαν κατι μηνες και με πηρες τηλεφωνο...μου ειπες πως χωρισες με τον Κωστα...

μιλησαμε στο τηλεφωνο αρκετη ωρα...

σου αφιερωσα ενα τραγουδι...''της αγαπης την ουσια τη μετρω στην απουσια κι ολο γινομαι κομματια πρασινα γλυκα μου ματια...''

Βρηκα το θαρρος να σου πω πως σε αγαπω...μου ειπες πως κι εσυ το ιδιο...

η καρδια μου γεμισε αρωματα...και χρωματα...κι απογιεωθηκα σε εβδομα πατωματα χαχα

Ξεκινησαμε να βγαινουμε ομως δεν ειχες ακομη ξεκαθαρισει με τον Κωστα οριστικα.

Το καταλαβαινα αυτο γιατι μια ερχοσουν κοντα μου μια εφευγες...

Σε ρωταγα αλλα το αρνιοσουν...

Δωσαμε το πρωτο μας φιλι στη γιορτη σου...

μετα απο αυτο εξαφανιστηκες τελειως

Ηρθα αποφασισμενος να σε βρω και πολυ θυμωμενος

σου εδωσα πισω κατι κασετες που μου χες χαρισει

σου ειπα πως δεν θελω να σε ξαναδω

Κι οταν ολο νευρα εκανα να φυγω με κρατησες απο το χερι και μου ειπες μη φυγεις...

Με οδηγησες στο δωματιακι που εμενες και ηταν κοντα στο σπιτι σου...εκει με πηρες αγκαλια και σε πηρα κι εγω και κοιμηθηκαμε μαζι...συμπληρωσα και το λευκωμα σου με μια ιστορια για ενα λουλουδι που ενας νεος ποτε δεν εκοψε γιατι δεν ηθελε να χασει το αρωμα και το χρωμα του...

Το πρωι μου ειπες πως πρεπει να ξεκαθαρισεις οριστικα με οτν Κωστα...

Αυτα τα λογια ακουστηκαν μαχαιρια για μενα γιατι ηδη ειχα επενδυσει-κακως-συναισθηματικα σε σενα...

''Μα καλα τοσο καιρο οσο βγαιναμε και ερχομασταν πιο κοντα σιγα σιγα και ομορφα,εσυ εβλεπες και τον Κωστα?'' της ειπα.

Κι εκεινη μου ειπες πως δεν τον εβλεπε.Πως ηταν πολυ ψυχρη μαζι του και πως ηταν ερωτευμενη μαζι μου.

Ομως κατι εσπασε μεσα μου...

Παρολα αυτα την ηθελα τοσ πολυ...και μπηακ σε μια σχεση με πολλα πανω και κατω...

Ηταν η κοπελα που πιο πολυ ηθελα κι ηταν η πρωτη μου...κι εκεινη αν και ημουν δευτερος θα θελε ειπε να ειμαι ο πρωτος της...πολυ μου ειχε στοιχησει αυτο...

Λογικο?Παραλογο?Αλλα ηθελα...να μαι ο πρωτος και μονος της...

Μετα απο μια σχεση εντασης και παθους που κρατησε 3 χρονια...

χωρισα γιατι η κακη αρχη μας σημαδεψε τη σχεση ανεξιτηλα...

3 χρονια μου πηρε να κηδεψω τον ερωτα μου...απο την πρωτη μερα της επισημηες εναρξης της σχεσης μας εγω εκανα μικρες κινησεις απομακρυνσης...

''Εβλεπε και τον Κωστα στην αρχη,πριν επισημα τα φτιαξουμε...ομως ηταν για μενα τα πρωτα βηματα προσεγγισης ενος μεγαλιυ ερωτα''

Τελικα καταφερα να την ευτελισω ...ειδα στα ματια της τον πραγματικο ερωτα κι ομως καταφερα να τον δολοφονησω...

Μαζι ομως δολοφονησα και  οτι ευγενες μεσα μου...μας σκοτωσα και τοςυ δυο...

Κι απο τοτε περιφερομαι σαν φαντασμα απο αγκαλια σε αγκαλια...

απο λαθος σε λαθος...

σα βαμπιρ πινω αιμα ηδονης και γευομαι φτηνα αρωματα και χαδια...

αντιο Αργυρω ξανθο κοριτσι με τα πρασινα ματια που χαμογελουσες πισω απο τα καγκελα του προαυλιου του σχολειου μας...αντιο ερωτα κοιμησου...

Ξυπνα κατωτερο παθος...ξυπνα ρομη της σαρκας...ισοπεδωσε τα παντα γιατι οποιος αγαπα πονα...

Τωρα καθομαι στο μοναχικο μου βραχο και χαζευω σχεσεις ψευτικες...γαμους να καταρρεουν...κατωτερους σκοπους να εξυπηρετουνται...ποιος ερωτας...αναγκη για τεκτοποιηση και οικογενεια ωθει τοςυ ανθρωπους σε κωμικες επιλογες...

ανασφαλειες...φοβος μοναξιας...εγωισμοι...

Παει ο ερωτας ηταν ψεμμα...ενα ψεμμα που το πισετψα οταν ημουν παιδι...και το μαχαιρι της αληθειας με εκοψε βαθεια...

Περπατω στη Σολωνος και νομιζω σε ειδα παλι...μου δωσες το τηλεφωνο σου σε ενα χαρτακι γραφοντας το με μωβ στυλο...μου φτιαξες το γιακα απο τη λευκη μπλουζα που φορουσα...κι ανυσηχουσα κι ελεγα στον Ακη...γιατι ρε μαλακα δε μου ειπες πως ο γιακας μου ηταν στραβος?

Στραβος γιακας...ορθη καρδια...

Δε μετανοιωσα ομως...

Οπου κι αν βρισκεσαι Αργυρω,η Ηρω αν προτιμας...ατιμο κοριστι...να εισαι καλα και υγιης...

σ ευχαριστω που ησουν εσυ η πρωτη μου...

αλλα επρεπε να ειχες διωξει πιο νωρις το μαλακα τον Κωστα...

Κι ευχαριστω το Θεο που εγω δε σε πεντρευτηκα,αλλα αλλος...

Καληνυχτα...

Μα τι καιρός κι αυτός...είναι Οκτώβρης αλλα η γεύση της εποχης έχει αποχρώσεις άνοιξης...

ένα παράξενο γλυκόπικρο συναίσθημα...

Ολες οι ασιθήσεις σε πλήρη ένταση...μαγιά πέφτει στο κέικ τους και φουσκώνουν όλες μαζί.Χαρούμενες και πονεμένες.Λεπτές ισορροπίες.

Ενα μικρό ''σπρώξιμο'' και βρέθηκες στην άλλη πλευρα...τη λευκη της χαράς η τη μαυρη τςη θλίψης...

Από μικρός ένοιωθα την άνοιξη σαν αρώματα λουλουδιών και τσιμπίματα πευκοβελόνων...ανάμεικτα συναισθηματα...γιορτη χαρας χορος θλίψης...

Αυτο το παραξενο μειγμα και τωρα.

Το γευομαι σε καθε μπουκια ανασας...το μυριζω σε καθε εισπνοη στιγμων...

Κι η εκπνοη του χρονου...με κανει να νοιωθω πως χανω μικρες προθεσμιες...πως οι στιγμες πετουν μακρια και δεν τις παγιδευσα...

Το σαφαρι των ευτυχισμενων στιγμων δεν ειναι παντα ευκολο...Θελει ρισκο και πολλες στρεσογονες δοκιμασιες πριν πετυχεις στοχους

Η αδρεναλινη ανεβαινει...οι χτυποι της καρδιας εντονοτεροι...θες μα δεν τολμας.

Τολμα λοιπον...τωρα που γυριζει...τωρα που το ανθος ξεχωριζει...κι η ανοιξη πισω δε γυριζει και ειναι μακρια.

Καβαλαρηδες στιγμων ειναι η αληθινοι μαγκες της ζωης.

ωχ ξεμεινα απο εμπνευση.Τωρα αναρρωιτιεμαι τι στον κορακα γραφω και γιατι το γραφω.

Δεν τολμω καν να διαβασω πισω τι εχω γραψει.Σπανια το κανω αλλωστε.

Πισω απο την οθονη του κινητού μου κι εγω δισταζω...να πατησω το Log off και να βγω εξω να γευστω λιγο παγιδευμενη ανοιξη στην καρδια ενος φθινοπωρου που μοπιαζει γενναιοδωρο...

Κι απο το ραδιοφωνο του αυτοκινητου μου παιζει...

Αγαπητό άλλο μου μισό,

πολύ μισώ που ακόμη να συνατηθούμε...

Μόλις κατέβαινα από το λεωφορείο,ανέβαινες εσύ...

Κάπου στη μέση του πελάγους κάποιο καλοκαίρι τα καράβια μας συναντήθηκαν...το δικό μου προς Κρήτη το δικό σου της επιστροφής προς Πειραιά κι αντάλλαξαν ένα μεγαλειώδες Τουουουουτ χαιρετισμού...νομίζω σε είδα να ακουμπάς στην κουπαστη και να χαζευεις το βαθυ μπλε...φορούσες κατάλευκα και ήσουν άγγελος...Κι οι ευχές μου γλαροπούλια πέταξαν μακριά και χάθηκαν στον καλοκαιρινο ουρανο...

Κάτσαμε στο ίδιο βραχάκι δίπλα στη θάλασσα...με μια βδομάδα διαφορά...είχες ήδη φυγει...νομιζω μυρισα το αρωμα σου στο γιασεμι που φυτρωνε εκει διπλα...αντιληφθηκα την αυρα σου στο αερακι που περασε και χαιδεψε το κορμι μου μεσα απο το πουκαμισο μου...

Μισω που κατσαμε χειμωνα στην ιδια αιθουσα,αλλα με λαθος ταιρια...δυο αστερια μοναχικα το ενα για το αλλο...κι ουτε ενα γεια δε σου πα...

Λες να σε βρω τελικα?Λες να σκονταψω πανω σου?Να τρακαρουμε με τ αυτοκινητα μας?

Η να με μαζεψεις αναισθητο απο τον πονο απο καποιο σκοτεινο σοκακι και με το χαδι σου να με αναστησεις ξανα?

Να μου πεις παραμυθια μαγικα απο χωρες μακρινες να μου τραγουδησεις παιδικες μελωδιες στοργης...να με κανεις να ξεχασω την ασχημια αυτου του κοσμου?

Καπου θα εισαι κοριτσι των ονειρων μου...με ενα χαμογελο θανατο,με μια ευγενεια στο αγγιγμα σου με μελι να σταζουν τα χειλη σου και να ακουμπουν σα βελουδο...

Κι αν σε συνατησω που σαι?

Πες μου οτι δεν πεθανα τελικα και δεν εισαι αγγελος...που με τραβηξες απο την κολαση...

...για ένα όνειρο κι ας η φλόγα του σε κάψει...κάπως έτσι λέει ενα ρητό.

Κάποτε πολλά χρόνια πριν εν όψει ενός ταξιδιού κι ενός σκοπού ήμουν σε απόγνωση.

Τότε από τον πλεον ακατάλληλο άνθρωπο εφτασε στο κινητο μου ενα μηνυμα με αυτη τη φραση.

Ενοιωσα λες και ήμουν ένα χαμένο νήπιο που βρήκε το χέρι της μαμάς το ξαφνικά.

Δεν ξέρω γιατι η φραση αυτη με παρηγορησε και μου δωσε δυναμη.

Δεν ηξερα καν αν υπηρετω ενα ονειρο η μια ψυχαναγκαστική αναγκαιότητα.

Και τελικά ποιο ηταν το ονειρό μου?

Μουσικός?Κατι άλλο?

Τώρα νοιώθω μια παρόμοια ψιλο απόγνωση κι ενα αδιέξοδο.

Κατι μεσα μου αντιδρα.Κατι με τρωει σαν σαρακι.

Κι ενω οδηγω καπου στη Βουλιαγμενης...και νοιωθω αυτο τον κομπο στο λαιμο...παλι ερχεται η φραση..

Αξιζει να υπαρχεις για ενα ονειρο...μα τελικα για ποιο ονειρο υπαρχω?

Μεγαλωνοντας διαπιστωσα πως τα ονειρα μου δεν ειναι καθολου ευγενη.

Αλλα τουλαχιστον ας εχω παντα μια παραλια αδεια κι ενα γαλαζιο οριζοντα κι ας χαζευω κυματα που σκανε σε αμμουδιες πριν χαθει η ορμη τους και γινει τιποτα...

Μα τιποτα?Μηπως τελικα στομ αφρο τους που κρατα για μια στιγμη και χανεται...μηπως εκει κρυβεται το ονειρο?

Κυμα κι η ζωη που ταξιδευει...προς αγνωστη ακτη...και σκαει και αφριζει.. και φιλα με παθος την ξηρα πριν πεθανει...

Καλησπέρα Θείε μου τι κάνεις?

Πως είναι η ουράνια ζωή σου?

Μας αποχαιρέτησες πέρισυ το καλοκαίρι ξαφνικά...μάζεψες τις βαλίτσες σου και την έκανες για τους ουρανούς...

Η ζωή εδώ βαρετή και ξέχασες να μας αποχαιρετήσεις.

Όποτε περνάω από τη λεωφόρο Δεκελείας σκέφτομαι πως βρίσκεσαι κοντά.

Σε κάποια καφετέρια για καφέ.

Όμως βλέπω το φλυτζάνι σου παρατημένο και μύγες το έχουν κατακλύσει.

Το άφησες εκεί για πάντα να κρυώσει και να φτιάξει νεκρική κρούστα.

Μεσημέρι και ο ήλιος με τσουρουφλάει...το τραυμα της απώλειάς σου φουσκώνει ξανά...

τα δάκρυα με παίρνουν...ο σερβιτόρος συμμάζαψε το τραπέζι σου...δεν ήρθες αυτη τη φορα...

Τελος παντων με σε κουράζω με την άσκοπηυ φλυαρία μου.

Να ξέρεις πως είμαστε όλοι καλά και πως μας λείπεις.

 Αυτο ειναι το τραγουδι σου...together we stood..divided we fall...

Νυχια νυχτα ριχτα...

Λεξεις με καποια συναφεια.

Κουρασμενος περιμενω να παραγγειλω στο εστιατοριο.

Κλεινουν τα ματια μου...βλεπω τη νυστα μου να καθρεφτιζεται σαν αντσνακλαση στο ποτηρι που κρατω..

Νερο...πινω και δροσιζομαι...διωχνω το φαρμακι.

Οι λεξεις στην οθονη τρεμοπαιζουν...

Μια νυχτα εντονη...με κραυγες...με υγρα να τρεχουν...τωρα σερνομαι.Μια νεα ζωη ηρθε κοντα μας .κλαμμα και χειρουργικη λαμα.Αιμα απο ανθρωπινο κρεας.αιμα στη μπριζολα μου.

Ζωη.Γλυκια ζωη.

Κι αν είχαν μιλιά οι βαιρές πόρτες των παλιών κριτίων της πόλης?

Τι θα έλεγαν?

Πόσες ιστορίες θα αφηγούνταν?

Πόσες φορές τις έκλεισαν με μανια, πόσες τις παραβίασαν άνθρωποι με σκοπούς?

Τα πόμολά τους σκούριασαν και κάποιες από αυτες εκλεισαν μια για παντα φυλακίζοντας μυστικά στι σκοτάδι.

Μυστικά άσχημα για το φως της μέρας.

Άλλες πάλι πόρτες γκρεμίστηκαν,χάλασαν...χωρίς κλειδαριά και μάνταλα...

κι άφησαν τις αλλαγές των καιρών να τις αφανίσουν σιγα σιγα...

άψυχη ξύλινη θυρα καπου στο Μοναστηράκι...πες μου έχεις ξαναδει δάκρυ στα μάτια από άνθρωπο που πονά?

Εχεις αντικρύσει έρωτα γνήσιο κι αυθεντικό...έχεις δει δυο ανθρωπους να κρατιωνται χερι χερι και να ειναι ο ενας για τον άλλο οτι πιο ομορφο και μοναδικο?

Μιλα μου τις νυχτες που ολα σωπαινουν...κανε τον ανεμο πνοη σου και τα θροίσματα των ξερόχορτων που σε εχουν καλυψει λεξεις σου...

νανουρισε με με ομορφα παραμυθια...

μιλα μου για τοτε που στολιζες ενα ομορφο σπιτικο που στεγαζε ανθρωπους με αγαπη...