Πριν γίνει μέταλλο...ήταν χαρτί...θαλασσινό πανί με ζωγραφιά πότε τον Ποδειδώνα πότε μια νεαρή γυναικεία μυθολογική θεότητα,την Αρεθούσα...

Ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου όταν πιτσιρικάς το κράτησα στο χέρι μου...

Οι γαλανές του αποχρώσεις θύμιζαν κάτι από το πεντοχίλιαρο του Κολοκοντρώνη

Μα είχαν δικό τους χαρακτήρα...έδιναν ζωή σε Τριήρεις να ταξιδέψουν σε αρχαία πέλαγα 

Να ζωηρέψουν τη φαντασία ενός μικρού παιδιού που μπορεί να μην είχε ακόμη καταλάβει τη βρώμικη αξία του χρήματος,να μην είχε σκιαχτεί από το πόσα χέρια άλλαξε αυτό το χαρτονόμισμα μέχρι να το αγγίξουν και τα δικά του....

Μα ένοιωσε τη μαγεία του πολιτισμού που κουβαλούσε το κομμάτι αυτό χαρτιού...

Δραχμαί πεντήκοντα...ένα ουράνιο εισιτήριο θαλασσινών ονείρων...

Ένα ψήγμα ανάμνησης γλυκό σαν κέικ σοκολάτα...αγορασμένο από το παντοπωλείον της παλιάς μου γειτονιάς...

Ποτέ δεν ήξερα πότε πέφτουν

Δε της είπα ένα χρόνια πολλά

Δε της έφερα μια τούρτα να σβήσει τα κεράκια της

Πόσο χαρούμενη θα την έκανε αυτό σκέφτηκα

Όσο πλησιάζει το τέλος της διαδρομής,τόσο μεγαλώνει η αξία των στιγμών

Αυτό θα έκανα αν η γιαγιά μου ζούσε 

Θα της έκανα τα γενέθλια 

Θα είχε αληθινή αξία 

Στην Καρατάσου στο Κουκάκι...ο δρόμος ταξιδεύει στο χρόνο

Ο μπλε σκαραβαίος πάντα εκεί παρκαρισμένος...σκονισμένος μα αριστοκρατικός

Από το 2008 σα να μην πέρασε μια μέρα..

Και τότε μαθητής και τώρα...

Ήταν η παράσταση λίγο πριν παρκάρω για να πάω στο Ωδείο...ενώ στο ραδιόφωνο έπαιζε το

τέσσερα πόδια δυνατά...και μια κουτσή κιθάρα"...

Σκέφτηκα πως η κιθάρα δε χρειάζεται πόδια για να σε "πάει"...

Όπως ο μπλε σκαραβαίος δεν απαιτεί ρόδες...για να σε ταξιδέψει...

Χρόνια ακίνητος εκεί...διαγράφει τροχιές ονείρων...

"Στου φεγγαριού το τάσι...καφές βαρύ γλυκός"...

Έκανα εκεί μια στάση...σε μιας ανάμνησης το φως...