...πριν μας μπει ο νεος χρονος?

Παιχνιδια,ρουχα,χρηματα,κατακτηση στοχων...

Καντε οσοι με διαβαζετε,μια ευχη μεσα σας...κρατηστε την κρυφη...και  καθε μερα που περνα, απο δω και στο εξης καντε πραξη κατι μικρο, που θα σας φερει εστω και μια ιδεα κοντυτερα προς το στοχο σας!!!...

Ακομη και ενας δρομος 1000 χιλιομετρων ξεκινα με ενα βημα!!...Καθε μερα καντε βηματα λοιπον!!

Καλη χρονια και παλι!!!...

Καταιγισμος σκεψεων και ιδεων για το νεο ετος...

Να μαστε γεροι και τυχεροι να εχουμε την ευκαιρια να τις κανουμε εργα!!

...ας γιορτασουμε παιδια!!

Καλη χρονια σε ολους ειναι η τυπικη μου ευχη.

Εντελως ομως ατυπα απλα να πω πως δεν προβλεπω καμμια ιδιαιτερη αλλαγη.

Ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας.

ΕΠι της ουσιας δεν μεταβαλλεται κατι.

Το ημερολογιο προχωραει παρακατω και μαυριζονται μερες στο καλενταρι.

Ας ελπισουμε να κανει και λιγο ζεστη-πονταρω στις Αλκυονιδες μερες.

Σηεμρα θα πιουμε και θα ευχηθουμε.

Μα καλα.Περι ανεμων και υδατων γραφω?

Να χα τωρα ενα αερακι να με φυσηξει και μια θαλασσα να με παρασυρει στο κυμα της...

Τι καλα θα ηταν...

Η ευχη μου λοιπον...

να βρεθει αυτο και να παει τον καθενα μας εκει που πιο πολυ και καταβαθος θελει...

Καλη χρονια χρονια πολλα!

Χιονι το δερμα μου...Ποσο παγωνενο...

Ποσο αφιλοξενο...

Κοιτω γυρω μου...

Μια λευκη κουβερτα σκεπαζει τα παντα αλλα δεν τα ζεσταινει...

Τα πεθαινει.

Κι οτι εχει τη μαγκια να επιβιωσει ξαναξυπνα και αναγενναται οταν τα πρωτα σκιρτηματα ηλιου και ανοιξης εμφανιστουν...

Οσο για μενα...ενας χιονανθρωπος ειμαι.

Τρωω χιονομπαλες αλλα δεν συγκινουμαι και ιδιαιτερα.

Απλα διακωμωδω.

Βλεπω το θεατρινισμο των κανονικων ανθρωπων.

Βλεπω να αποκαλυπτουν τα πραγματικα τους συναισθηματα.

Το ψευδος και τη διπροσωπια τους.

Η μικρη μου ζεστη καρδια λιγο συστελεται και ποναει,αλλα ερχεται ο παγος μου να την ανακουφισει.

Τι με νοιαζει εμενα?

Εγω ειμαι ελευθερος.Το κρυο δε με σκοτωνει...ΕΙΜΑΙ το κρυο!!...

Η ζεστη δε με νοιαζει...με λοιωνει και με κανει νερο...γινομαι ποταμι και ταξιδευω...χυνομαι στη θαλασσα...βρεχω τους ωκεανους...σκαω απο τη ζεστη και πετω ψηλα...γινομαι συννεφακι...

Που και που θυμαμαι  μια ομορφη χιονανθρωπουλα που ηξερα καποτε,δακρυζω και γινομαι βροχη...με πινουν τα δεντρα και τα διαφορων λογης λολουδια...πεφτω ξανα στη γη...και σαν χειμωνας ξαναερθει...γινομαι και παλι αστειος χιονανθρωπος και χαριζω χαρα σε μικρα παιδια...

Η ζωη μου ειναι αυτη...

Ο μηχανοδηγος του ειμαι εγω.Εγω οδηγω και κανεις αλλος...μπορει μερικα βαγονια να ειναι λιγο βαρια,αλλα τα κουβαλω μεχρι να καταλαβω πως ισως το φορτιο τους δεν ειναι διαμαντια η χρυσος...αλλα σκουπιδια...

Σημαντικη γνωση για να συνεχισει ομαλα το ταξιδι...γιατι τα σκουπιδια θελουν ξεφορτωμα...

Τι νοημα εχει να κουβαλας εσυ το βαρος απο λαθη αλλων??

Τι νοημα εχει εσυ να πονας επειδη αυτο που πιστεψες διαμαντι ειναι καπακι απο αναψυκτικο που μολις καποιος καραφλος ζητιανος ηπιε,το εγλυψε και το πεταξε?

Κριμα δεν ειναι?

Το ταξιδι συνεχιζεται αναλαφρο λοιπον...

Μπλε παγος η νερο

Κοκκινο φωτια

Το μπλε οταν ειναι νερο νικα το κοκκινο γιατι το νερο σβηνει τη φωτια

Οταν ειναι παγος χανει...γιατι η φωτια λοιωνει τον παγο...

Ομως το μπλε μπορει να χασει ακομη και ως υγρο νερο απο το κοκκινο αν η φωτια ειναι υπουλη...

Αν το ζεσταινει λιγο λιγο μεχρι βρασμου θα το οδηγησει στην μετατροπη του σε ατμο...

Ο ατμος με την απομακρυνση της φωτιας μπορει να ξαναγινει υγρο...η να ταξιδεψει σε νεα επιφανεια και να υγροποιηθει υπο μορφη σταγονων...σε νεα επιφανεια που δεν καιει αλλα ειναι κι αυτη ψυχρη...

Μπλε ειναι ο ουρανος το πρωι οταν ο ηλιος ανατελλει...κοκκινος βαφεται λιγο πριν τη δυση...

Ο ηλιος βουτα στο μπλε της θαλασσας μα δεν σβηνει ποτε...

Γινεται αστερι νυχτερινο για αλλους πλανητες...δινει φως αποκλειστικο στη μπλε σεληνη...

Το παρον και το μελλον...

Δεν γνωριζονται ποτε...γιατι ποτε το μελλον δεν ειναι παρων στο...παρον χεχε

Ομως αυτο ειναι το φοβερο...να μην ξερεις τη συνεχεια...

Σκεψεις πρωινες...συνοδευουν το ταξιδι του νου...

Μολις πηρα πρωινο...με ωραια θεα...

Θα ντυθω σε λιγο αλλα βαριεμαι να σηκωθω...

Το πιστο μου ασπρο αλογο με περιμενει να σκισουμε μαζι τους δρομους...

Το κεφαλι μου μουσικο κουτι juke box παιζει και ξαναπαιζει

Φέτος θα κάνω χριστούγεννα μακριά από τους δικούς μου...

Με έκοψαν από τη θέση μου στις χιονισμένες βουνοπλαγιές ένα πρωι...

δεν θα ξαναδω τον Μπαμπα Ελατο ουτε τη μικρη χιονουλα...

Τωρα καθομαι φορτωμένο γεμάτο αβάσταχτου βαρους στολίδια και καμαρωνω το σμίξιμο μιας άλλης οικογένειας...

βλέπω να στρώνεται το χριστουγεννιατικο τραπεζι και να ακουγονται μελωδιες που με εξυμνουν απο το στερεο του σαλονιου...ω ελατο ω ελατο...

Μυθος η ομορφια μου γιατι θα σβησει με το τελος των εορτων...

Το βραδυ ολοι θα πεσουν για υπνο και θα μεινω εγω μονο ξυπνιο με τα λαμπιονια να αναβοσβηνουν...

Τοτε ειναι που θα ονειρευτω ενα δικο μου χριστουγεννιατικο τραπεζι...

εμεις τα ελατα να εχουμε τραπεζι και να εχουμε στολισει στο σαλονι μας εναν ανθρωπο...να του εχουμε βαλει φωτακια και γιρλαντες...

Ποσο διασκεδατικο...

Βεβαια εμεις τα δεντρα εχουμε και καρδια...ποτε δε στολισαμε αληθινο ανθρωπο...

θα πεθαινε απο το κρυο εκει στο χιονισμενο παγωμενο σαλονι μας...

εμεις μονο χιονανθρωπους φτιαξαμε...

Γι αυτο παρακληση προς τοςυ ανθιρωπους...

Μην μας κοβετε..θελουμε κι εμεις να περασουμε τις γιορτες με τους δικους μας...

Να στολιζετε μονο ψευτικα ομοιοματα μας!!

Καλα χριστουγεννα!!!!

Ακρωτηριασμος...Κόντρα στην καρδιά...

Ήταν ότι πιο δυνατό είχε νοιώσει ως τότε...

Αναγκάστηκε λένε οι φήμες να την εγκαταλείψει για να ακολουθήσει το σωστό.

Να μείνει με την αρραβωνιαστικιά του...

Την οποία εκτιμούσε και θαύμαζε απεριόριστα.Η οποία ήταν η εγγύηση για ένα όμορφο μέλλον.

Όχι η άγρια γαλανομάτα ζημιά που γνώρισε όταν ήταν στρατιώτης και κατέθεσε όπλα με το που την είδε...

Όχι η πανέμορφη θεα που του χάριζε θανατηφόρα απογεύματα όταν είχε έξοδο από το στρατόπεδο.

Πρώτη φορά είχε έτσι συγκινηθεί.

Προσπάθησε να φύγει από κοντα της.Επικίνδυνη σα τη φωτιά...

''Πρόσεξε αγοράκι...πολλοί κάηκαν στη φλόγα μου...''

ο στρατιώτης την είχε βάλει στη θέση του.όπως και το όπλο στον οπλοβαστό του.

Ο θαλαμοφύλακας κοίμηζε τον έρωτα με ασφάλεια και δεν τον άφηνε να ξεπορτίσει...

δεν τον άφηνε να ξυπνήσει και να  ρημάξει την πουτάνα την καρδιά που αμα ξεφυγει χτυπα ανεξέλεγκτα και δεν υπολογίζει θυματα...

δεν θα την αφηνε να καει...θα ηταν πιο δυνατος απο τους αλλους...

Εφτασε η ωρα του διλληματος...η επίσημη δικιά του γύρισε απο τα ξενα...

Την επέλεξε και γύρισε την πλάτη στις καυτες νυχτες ερωτα σε ερημες παραλιες με πανσεληνο...

Κι απο τοτε καθε που ειχε πανσεληνο ο στρατιωτης γινοταν βρυκολακας...επινε το αιμα απο γυναικες ψαχνοντας να γευτει της δικιας του...

το αιμα χυθηκε σαν κοπηκε απο τον κορμο του...

...ενα τριανταφυλλο φυτεμενο στα βοτσαλα μιας ερημης παραλιας που συνηθιζαν να γινονται ενα...

ο στρατιωτης θλιμμενος να κλαιει,αλλα τα δακρυα του να μην αρκουν να ποτησουν το κομμενο τριανταφυλλο...τα αφιλοξενα βοτσαλα της παραλιας το πεθαιναν...το κυμα της θάλασσας αγριεμενο,ανελέητο το έπνιγε όπως έσκαγε εκεί...

και απο το ραδιο του αυτοκινητου έπαιζε...

Μεσα στην καταψυξη τα παντα...σωμα νους καρδια...οσο απομακρυνομαι γινομαι αντικειμενικος.

Πληθυντικος ευγενειας δημοσια σε μενα ενικος ιδιωτικα

Πληθυντικος ευγενειας δημοσια στον καραφλο εραστη σου ενικος οταν του μιλαγες στο τηλεφωνο ιδιωτικα.

Η ολη υποθεση βρωμαει απο ολες τις πλευρες.

Ευτυχως ειμαι στην καταψυξη.Ευτυχως σε αποσταση.

Γιορτινο κρυο το νοιωθω...οχι μονο λογο ημερων...

Αλλα γιατι ξεπερνωντας τη θλιψη θα ρθει η γιορτη.

Η μερα εκεινη που ολα αυτα τιποτα δε θα σημαινουν.

Η μερα αυτη που θα ναι χαρουμενη κι ας κανει κρυο.

Εδω εχω ζησει καλοκαιρινο χειμωνα εξαιτιας σου...

Καιρος να ερθει ενα χειμερινο καλοκαιρι...μια ανοιξη καρδιας...

Χαρισμα σου το φθινοπωρο αξιων και ο χειμωνας της καρδιας...

Ας γιορτασουμε στο κρυο...και θα ερθει και η χαρα...

Πίεση πίσω απο τα μάτια...κόμπος στο λαιμό...που φτάνει ως το στερνο και συνεχίζει...τα κόκκαλα πονουν...οι μύες σαν καμμένοι συσπώνται επώδυνα σε κάθε κίνηση.

Πρέπει να περπατήσω.Κι ας κάθε βήμα είναι δύσκολο...κι ας ένα πυρωμένο μέταλο μια σβήνει μέσα στη θάλασσα της φαιας ουσιας μου ψηνοντας την μια στη σαρκα της καρδιας που σαν παει να χτυπησει λιγο πιο δυνατα ,ποναει...

Ας τη βαλω στην καταψυξη...ας πεσει σε χειμερεια ναρκη κι ας ξυπνησει με την πρωτη ενδειξη ανοιξης.

Ας κοιμηθει να μην πονα...

Χειμωνας και το δεντρο της δεν εχει ουτε ενα ξερο φυλο...μονο παγο πανω στα κλαδια της που παραμενουν γερα...

Πόνος ανεκτός σαν κωλικός νεφρού με χτυπά στη μέση...

Τον ένοιωσα ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι.

Θα ήθελα ένα χάδι όχι ένα buscopan.

Μια συντροφιά όχι ένα γιατρό.

Αυτές αποτελούν τις σκέψεις μου ενω το προσωπο μου μια φωτίζεται μια σβήνει αντανακλώντας το ρυθμό του άψε σβήσε των χριστουγενιάτικων λαμπιονιών του μικρού μου δέντρου.

Παράλληλα ακούω μουσική από κάλαντα...

Με γεμίζουν θλίψη αυτες οι μελωδίες.

Με κάνουν να πονω...και η μόνη παρήγορη μου σκέψη εκείνη τη στιγμη ειναι πως καποια αλλα παιδια ειναι καπου ζεστα και εχουν ολη την αγαπη του κοσμου.

Η εικόνα τους με ζεσταίνει.

Νοιώθω πως θα έκανα τα πάντα για να τα προστατέψω κι έυχομαι η δικη μου εγκαταλειψη να οφειλεται στο οτι ο Θεουλης προεβλεψε να μην εχω εγω για να εχουν καποιοι αλλοι.

Τα πραγματα επιτελους σε ταξη.

Το νοιωθω γιατι δεν εχω καθολου μισος για κανενα ανθρωπο.

Θελω πραγματικα ολοι να ειναι καλα.

Εχω απο καιρου αποφασισει να μην αναλωνομαι σε ασκοπες επιλογες.

Θελει θαρρος το κυνηγι της ευτυχιας.

Δεν ξερω τιποτα αλλο παρα το οτι θα μου αξιζε κι εμενα ενα κομματι της.

Θα ηθελα να εχω ενα καλο λογο να χαμογελω καθε πρωι...

Να διωξω μακρια τις κακες σκεψεις,τον πονο και τα παραπροιοντα λαθος επιλογων μου.

Οι ανθρωποι δεν ειναι τελειοι.Ποτε.Υπαρχουν ατελειες σε ολους μας.

Καμμια φορα οταν καποιος δεν ειναι καταλληλος για μας οι δικες του ατελειες μας κανουν να νοιωθουμε εμεις τη λυπη.

Γι αυτο απομακρυνομαστε.

Για να μην νοιωσουμε λυπη.

Για να δωσουμε την ευκαιρια στον εαυτο μας να διεκδικησει τη χαρα.

Ολα συμβαινουν για καποιο λογο.

Οχι,ουτε ο Θεος ουτε το συμπαν εχουν καλυτερα σχεδια για σενα.

Απλα οταν κατι χανεις,καπως αλλοιως ισως κερδισεις...

Αξιζει το ρισκο.

Ουτως η αλλως ρισκο ειναι οπου κι αν πας.

Καλυτερα ομως να κινεισαι.

Ποτε μη σταματας να πεπατας και θα φτασεις.

Στο υποσχομαι....

Βαλε σε ταξη το ταξη(δι) σου...ξαναξεκινα...

Μη γυρισεις ουτε μια στιγμη να δεις πισω...ουτε για λιγο...

το καράβι που δεν ταξίδεψε ποτέ στον αγαπημένο του προορισμό...

μόνο τρικυμίες γνώρισε...

Μοναχικές διαδρομές στα πέλαγα...

Κάνει κρύο στο λιμάνι...η θάλασσα είναι ήρεμη...

Τη νύχτα φτιάχνω χάρτινα καραβάκια και τα βυθίζω σε νεροχύτες...που φαντάζουν ωκεανοί...και ονειρευόμαι το δικό μου ταξίδι...το δικό μου προορισμό...

τα φώτα των δρόμων σιωπηλοί μάρτυρες του ταξιδιού μου...πάντα πιστοί μου φίλοι...θα σβήσουν μόνο με το πρώτο απαίσιο φως της μέρας...που σε προσγειώνει στην πεζή και βρώμικη πραγματικότητα...

...να μετράω μέρες...και μήνες...13 μήνες και 4 ημέρες ακομη...ενταξει δεν ηταν και ισοβια...

Περασα διδακτικες δυσκολιες.Μαθηματα ζωης.Πονους δυνατους.

Πολυ βρωμια.Δεν ειχα συνηθισει.Ηρθα σα πρόβατο στη σφαγη και καταφερνω σιγα σιγα να γινομαι λυκος...

Ενας λυκος που δεν θελει να κανει κακο,θελει απλα να επιβιωσει και να βγει υγιης σωματικακαι ψυχικα μεσα απο αυτη τη δαιμονια δοκιμασια.

Μετα ομως...αυτη ημερα η τελευταια...αχ τι ομορφα που θα ειναι...θα φευγω απο την πυλη μια και καλη...θα αδειασω το ντουλαπι μου που βρισκεται διπλα στο ντουλαπι του καραφλου hellreiser μου...θα τους φτυσω και θα φυγω...

Θα παω σε εκεινη την παραλια...θα χει συννεφια και θα βρεχει...

θα ξαπλωσω εκει και θα σφησω το βροχινο νερο να πλυνει τις πληγες μου...θα κλαψω με ολη μου την ψυχη κι εγω...

θα ουρλιαξουν τα εγκατα της ψυχης μου...\

Πατερα...πηγα στην κολαση που εισαι για να ρθω να σε βρω...οικειοποιηθηκα το πιο βρωμικο περιβαλλον με τους πιο ασχημους ανθρωπους...

Μονο και μονο για να ρθω κοντα σου να σου πω...σ αγαπω...κι ας με πληγωσες...