Πόσο ζήλεψα το μουσικό αυτό βιβλιαράκι!

Σαν πάταγες τα εικονογραφημένα κουμπάκια στις σελίδες του άκουγες τρομπόνι κλαρινέτο και άλλα Τζαζ ακούσματα...

Οι ήχοι αυτοί μου γαλήνεψαν τη διάθεση...ενώ το φως του ήλιου που εισέβαλλε στο φωτεινό διαμέρισμα της επίσκεψής μου, έπαιζε ρυθμικά  με τα μόρια σκόνης που αιωρούταν στην παραμονιάτικη ατμόσφαιρα...

Ο Άρης

Μορφή του τέλους της δεκαετίας του 90 και των αρχών του Μιλένιουμ

Ήταν ο τσάτσος που παρουσίαζε την  Άντζελα,την πιο όμορφη ιερόδουλο των Αθηνών

Μια "Ζωή Λάσκαρη" των κόκκινων φαναριών

Στ αλήθεια Πεντάμορφη...ξεχώριζε σ ένα κόσμο καβλωμένων τεράτων που πάσχιζαν να τιθασεύσουν τη σάρκα της έναντι σεβαστού αντιτίμου...

Ξανθιά ψηλή κορμάρα 1,75 με φονικό χαμόγελο και αγαλματένιο σώμα που κάλυπτε τη γύμνια του μόνο με ένα σετ προκλητικών  εσωρούχων και ένα ζευγάρι σέξυ ψηλές μπότες ως το γόνατο...

Κι ο Άρης εκεί...ένας καραφλός ισχνός εξηντάρης που κούτσαινε...και κάλυπτε την καράφλα του με ένα μπερέ γιδοβοσκού... να την παρουσιάζει με μοναδική θεατρικότητα καθώς η Θεά σαλόναρε στο παρακμιακό σαλόνι του οίκου ανοχής της οδού Διδύμου

"Που είναι το παιδί?"

Ρώτησε τον Άρη μια φορά που χα φύγει να μαζέψω τα 30 αργύρια του εισιτηρίου της παράστασής της

Κι όταν επέστρεψα γεμάτος ευτυχία που η σταρ θα με ανέβαζε στον ουρανό για λίγο

Σα με είδε ο Άρης αναφώνησε

"Να το παιδί"...δείχνοντας εμένα..."να και το δελφίνι" υποννοώντας την Άντζελα

Ο Άρης είχε μια "γκέυ" εκφορά λόγου και μιλούσε με ένα ιδιαίτερο αξάν στην προφορά του σαν πρόσθετε γαλλικές λέξεις στην εκφραστική του φαρέτρα.

Τα χρόνια πέρασαν η Άντζελα εξαφανίστηκε και ο μεσόκοπος τότε Άρης γέρασε

Σε μια πολύ μεταγενέστερη μπουρδελότσαρκα με ένα κολλητό τον πετύχαμε ως παλαίμαχο πλεον τσάτσο σε ένα μπουρδέλο της οδού Φυλής...όταν με είδε γούρλωσε τα μάτια του με έκπληξη...και σε κλίμα συγκίνησης αναφώνησε

"Τούτο δω το παιδί το χω μεγαλώσει"

Ρίξαμε ένα γέλιο με τον κολλητό...

Τι μορφή αυτός ο Άρης...

Δυό τρείς φορές που δεν είχα χρήματα με έβαλε και τσάμπα μέσα 

Κι είπε "σε συμπαθεί ο Άγγελός μου"

Πάντα σκάρωνα μικρά ποιήματα για την Άντζελά του...σαν τελείωνε η παράσταση κι ολοκλήρωνε το "νούμερό" της...της τα πέταγα σαν τριαντάφυλλα για να της πω "ευχαριστώ για τις στιγμές"

"Δεν είσαι κορίτσι της μιας,αλλά των χιλίων και μιάς νυκτός" της είχα πει κάποτε

Στον δε Άρη,ένα απόγευμα που αποχωρούσα από τον οίκο κι είχα συνευρεθεί μόλις με μια πιτσιρίκα της απογευματινής βάρδιας ,είπα(χαριτολογώντας πάντα):"Είσαι ουρανός...το πρωί έχεις τον Ήλιο(Άντζελα)το βράδυ τη Σελήνη(την απογευματινή πιτσιρίκα)

Ο ουρανός αυτός πάντα θα είναι γαλανός και αιώνιος ...

Μια εμβληματική μορφή ο γαλλόφωνος "μεσιέ" του μισοσκόταδου των ερυθρών λαμπτήρων...

Θαυμάζω τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στους τοίχους του Ωδείου

Ενώ ο λυγμός του φάλτσου βιολιού σκοντάφτει σε νότες ορθότητας που του υπαγορεύει το πιάνο

Το ντουέτο αυτό είναι από τα λίγα καταφύγια ζεστασιάς που απέμειναν

Ενώ γύρω μας άνθρωποι μισιούνται και πεθαίνουν.

Σα σωπάσει το ντουέτο,άλλος ένας νεκρός θα προστεθεί στα θύματα της πανδημίας

Μέσα μας φώλιασε ο χειρότερος εαυτός μας

Μα ακόμη αναζητώ γαλήνη,λίγο μουσική και ποίηση που με αποτρέπει απ το να γίνω η χειρότερή μου εκδοχή

Ίσως πλησιάζει το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε

Ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος όχι μονο βιολογικός,μα κοινωνικός και κυρίως ηθικός.

Η πυξίδα του σωστού και του λάθους απορρυθμίστηκε και οι άνθρωποι σπρώχνονται προς την έξοδο μα μπαίνουν όλο και πιο βαθειά στο διχασμό και τη σήψη...

Ένας μοντέρνος Μαυρός Θάνατος παντού...μια Πανώλη του 21 ου αιώνα...

Το ντουέτο βιολιού-πιάνου μόλις σώπασε...και άφησε τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια να αναβοσβήνουν στην απόλυτη σιγή...

Έχει αφήσει τα ίχνη του σχεδόν ανεξίτηλα στον ακουστικο φλοιό μου

Αργό,πένθιμο,βαρύ και μονότονο

Είναι η μελωδία που έγραψα στα πλαίσια μιας άσκησης στο Ωδείο

Αλλά δε λέει να φύγει απ το μυαλό μου

Παίζει αδιάκοπα σαν λούπα ξανά και ξανά επενδύοντας ηχητικά το χώρο των σκέψεών μου

Επαναλαμβάνεται στα όρια του ανυπόφορου

Ακόμη και οι παραφωνίες των χορδών της παλιάς μου ακουστικής κιθάρας στην κακοηχογραφημένη εκτέλεσή του 

Ένα ζειμπέκικο δίχως λόγια 

Όχι σα την αρχόντισσα την Ευδοκία που δε τα χρειάστηκε ποτέ για να λάμψει

Σα την ταπεινή επαίτισσα των φαναριών που ζητιανεύει δίφραγκα γαλήνης στους περαστικούς και τ αυτοκίνητα

ενώ το κρύο και η πείνα την κατατρώγουν

Μια επίγειος μοναχική κόλαση

Ενώ οδηγούσα στην χειμωνιάτικη πρωινή Αθήνα

Με το τραύμα της εξαίρεσης ενός φρονιμίτη νωπό

Σαν έφηβος που πλήγιασα το γόνατό μου στην αλάνα

Συνομίλησα με τον πατέρα μου 

Έγινε έντονη μα ειλικρινής κουβέντα 

Που μου κανε καλό στην ψυχή

Σα στάλα βροχής στο ξερό παρτέρι

Στο τέλος καθησα να πιώ ένα μοναχικό καφέ να πανηγυρίσω τη μικρή μου νίκη  παρέα με τα γιορτινά στολίδια του καφέ,τα αγιο βασιλάκια και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας

Να νοιώσω το πνεύμα μου να γαληνεύει πρόσκαιρα...