Μήπως παραπήρα στα σοβαρά τα τραγούδια που αγαπάω;

...τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί:

"Μειώθηκε ο πληθυσμός του πλανήτη που ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα
Περίπου 1 δισ. άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, παρά την συνεχιζόμενη πτώση του ποσοστού φτώχιας τα τελευταία χρόνια


ΣΥΜΦΩΝΑ με νέες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, στα τέσσερα πρώτα έτη του 21ου αιώνα, το παγκόσμιο συνολικό ποσοστό φτώχιας συνεχίζει να μειώνεται. Το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα έπεσε στο 18,4% το 2004, κάτι που σημαίνει ότι περίπου 985 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε έσχατη ένδεια. Συγκριτικά, ο αντίστοιχος αριθμός το1990 άξιζε τους 1,25 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τα ποσοστά των δύο-δολαρίων-ανά ημέρα μειώνονται επίσης, αλλά με 2,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, σχεδόν ο μισός πληθυσμός του αναπτυσσόμενου κόσμου, να ζουν κάτω από αυτό το επίπεδο το 2004.

Οι αναπτυσσόμενες χώρες είχαν 3,9% μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το 2000 και έπειτα, το οποίο συνέβαλλε σε ταχεία πτώση των ποσοστών φτώχειας σε όλες τις αναπτυσσόμενες περιφέρειες τα τελευταία χρόνια. Ένας ακόμη λόγος που ο συνολικός εξαθλιωμένος πληθυσμός μειώθηκε κατά 260 εκατομμύρια από το 1990 μέχρι το 2004 οφείλεται στην τεράστια πτώση του ποσοστού φτώχειας που σημειώθηκε στην Κίνα. Συγκεκριμένα, τα ποσοστά της έσχατης ένδειας στην ανατολική Ασία μειώθηκαν στο 9% του συνολικού πληθυσμού της.

www.kathimerini.gr 15-04-2007"

Ζήτω!!! Ζήτω!!! Τις σαμπάνιες ρε παιδιά!!!

Αχ ν' αρπάξω τη μαγκούρα και να δέρνω μια βδομάδα...Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!

ΥΓ. Αφήνω σχεδόν ασχολίαστη την κάκιστη μετάφραση της είδησης στα ελληνικά, που μοιάζει με μετάφραση του Systran ή κάποιου άλλου ανάλογου προγράμματος... Ψιλοπράγματα μπροστά στη χαρμόσυνη είδηση!

Έχοντας πια έρθει στα ίσα μου μετά από μια σειρά θεατρικών παραστάσεων και μια πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο, απαντώ στην πρόσκληση του Κώστα (lemonc) να φτιάξω μια ιστορία με 13 λέξεις. Επειδή την περίοδο αυτή είμαι στη φάση του κολλάζ (ή του κολλάς -όπως το πάρει κανείς), δοκίμασα κάτι παρόμοιο εδώ χρησιμοποιώντας στίχους από τραγούδια. Ορίστε τα αποτελέσματα:

"Παντοτινά δικός σου, μικρή μου Θεά," σου ψιθύριζε κι εσύ του έλεγες "Δεν είναι από αγάπη που γέρνω πάνω σου -νυστάζω απλώς..." Κι όταν κοιμήθηκες, έγινε μόνος δυο φορές, να περιμένει μια ζωή που χάθηκε στη σκόνη, ξημέρωμα Σαββάτου.

Κι ύστερα πάλι, με το σώμα σου στις αγκαλιές του αρχαίου θεού που πάντα ζηλεύει τον αδερφό του, η φωνή του σου χάιδευε τα βλέφαρα: "όσα κι αν ήξερα τα ξέχασα κοντά σου," σαν μια πτήση στον αιθέρα με φώτα σβηστά από τη λήθη...

Στο όνειρό σου εσύ, τραγούδι τρύπιο και στιχάκι μπαλωμένο, χάνεσαι σε ένα καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες, ακούγοντας τις ακτίνες του ήλιου σαν να έπαιζε μπροστά σου η καλύτερη ορχήστρα -κι ένα τζιτζίκι ο μαέστρος της.

Εκείνος αποκοιμήθηκε επιτέλους δίπλα σου και οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν τον άνθρωπο που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου. Ο ύπνος σου δεν αντέχει άλλο και καθώς σηκώνεσαι ιδρωμένη από τον άλλο, φωνάζεις με τα μάτια σου "Ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ!"