Πρόσεξες πως σταμάτησε η βροχή;

Τα λούκια στάζουν,οι σταγόνες φωνάζουν και μέσα τους θαρρείς

πως τα πουλιά σχηματίζουν χρυσά δαχτυλίδια...

            Χαμογέλα,φόρα το ένα και πάμε μαζί

                    για την επόμενη βροχή.

Πάει και τούτη η βροχή...

Ο δρόμος γυαλίζει απ'το νερό.

Θαρρώ πως σ'αγαπάω κι όταν στα μάτια σε κοιτάω

ο κόσμος φαντάζει άλλος, γεμάτος όνειρα, μεγάλος.

Ένας δρόμος έρημος, βρεγμένος κι όμως τόσο εξοτικός, σχεδόν ονειρεμένος!

             Χαμογέλα,μαζί μου έλα και πάμε μαζί

                   για την επόμενη βροχή. 

Οταν το νερο στεγνωσει, η βροχη ζωη ξανα ας δωσει.

Ο δρομος θα βραχει κι ολα παλι απ'την αρχη...

                                                                          Στιχοι: Γιώργος Ο.

Αν και δεν είμαι..."αυθεντικός" πατρινός,για αυτά της τα τοπία και μόνο την λατρεύω...

Τα τραγούδια του και τις ανατρεπτικές του ιδέες γραμμένες σε χαρτιά μας άφησε ο Νικόλας. Τον είπαν αλήτη, αναρχικό, επαναστάτη και τρελό όμως όπως πόλύ σωστά κάπου διάβασα "όχι ασφαλώς,η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί ακόμα για τον Άσιμο..."

Δεν θα αναφερθώ στη βιογραφία του,άλλωστε ίσως δεν είμαι και ο καταλληλότερος να το κάνω αφενός και αφετέρου δε, μπορείτε να τη βρείτε παντού στο διαδίκτυο. Αγοράζοντας το βιβλίο που ο ίδιος έγραψε και έκδοσε "Αναζητώντας τους Κροκανθρώπους" με έκανε να συλλογιστώ πολλά, τόσο για τον ίδιον όσο και για το τι χρώμα να παλέψω να δώσω στη ζωή μου...και σεις στη δική σας!Και γω όχι,σας το υπογράφω πως δεν είμαι,ούτε το παιζω επαναστάτης.

Μια κασσέτα,ένας άνθρωπος,μια φιλελεύθερη ψυχή κλεισμένη στη δική της φυλακή.Μια φιλακή των κουρδισμένων ανδρείκελων,εκεί που τον καταδίκασε να ζει η ασυμβίβαστη ψυχή του. Ο Νικόλας έζησε την ζωή του ως πραγματικός καλλιτέχνης χωρίς να δοθεί με τα χέρια ψηλά στο σύστημα πολτοποίησης ιδεών,αξιών,πεποιθήσεων.Και έτσι..."πέθανε" στην ψάθα...

Ούτε ο θάνατος δεν τον ήθελε. Την πρώτη φορά που προσπάθησε να δώσει τέλος, κόπηκε το σχοινί...τη δεύτερη,έσπασε η καρέκλα. Η τρίτη απόπειρα είχε απόλυτη επιτυχία...17 Μαρτίου 1988. Άφησε και ένα σημείωμα στον νοικάρη του στην Καλλιδρομίου(Εξάρχεια) και έλεγε "Συγγνώμη ρε Νίκο που δεν σου άδεισα τη γωνία νωρίτερα,αλλά ούτε ο θάνατος δεν με ήθελε."

Τι να προλάβω να σας πω για σας που δεν ξέρετε τίποτα για τον Άσιμο?Εξάλλου εδώ δεν σας τον κάνω γνωστό,έτσι κι αλλιώς απλά παραθέτω κάποιες σκέψεις της στιγμής...που ναι παντοτινή.

Νικόλα,τραγούδησες για τις ανατρεπτικές σου ιδέες και όχι για τη φωνή σου(γιατί φωνή δεν είχες),τραουδησες για το ανήσυχο πνεύμα σου ώστε να μπορέσει να ακουστεί...Εμείς σ'ακουμε αλλά πια δεν είσαι ανάμεσά μας...
 

Ηθικό Δίδαγμα παρα πολύ απλό και δύσκολο συνάμα...Όλα πωλούνται εκτός απ'την ψυχή και το μυαλό. 

 "Συμβόλαιο δεν έχω πια με τη ζωή ετούτη
περαστικά σας ρε παιδιά – για σας το μπαλαμούτι…"

" Φωτιά μου εσύ κι αέρας στο σύνορο τούτης της μέρας, το γέλιο σου δώσ' μου και γίνε μου φως μου χρυσόμαλλο δέρας..."