Αν νομιζετε οτι θα διαβασετε ενα ποστ γεματο μελομακαρονα και λαμπακια που αναβοσβηνουν, ή μαλλον -καλυτερα- αν μονο αυτο σκεφτεστε τουτες τις μερες, καλυτερα κλειστε αυτο το παραθυρο. Δεν ειναι για εσας. Η Ερμου σιγουρα ειναι πιο ευχαριστη. 

   Σιχαινομαι τον χριστουγεννιατικο τρελαμο. Τι? Δεν ειμαι ρομαντικος? Μαλλον αλλιως τον εχω συνδιασει τον ρομαντισμο. Γεμιζει το ιντερνετ με "ομορφα" ποστ, με υπεροχες ιστοριες, με δωρα, με...χαρα, με ψωνια, με ενθουσιασμο, με....σαχλαμαρες.

   Θα γινω πιο αντικειμενικος. Πριν λιγη ωρα, παρκαρα το αμαξι μου μπροστα απο εναν καδο, κατω απο το σπιτι μου. Την ωρα που εβαζα την κλειδονια στο τιμονι του αυτοκινητου, ερχεται μπροστα απ τον καδο, στα δυο μετρα απο μενα, ενας ανθρωπος γυρω στα τριαντα και σκαλιζε τα σκουπιδια. Αφου δεν με ειχε αντιληφθει και επειδη δεν ηθελα να τον "τρομαξω", εμεινα στο αυτικινητο και τον παρακολουθουσα, ελπιζοντας να φυγει συντομα για να μην μεινω στο αυτοκινητο πολυ ωρα, βαριομουν. Εδω ειναι η εγωιστικη μας συμφεροντολογιά. Ξεθαψε απο μια σακουλα ενα κουτι απο μισοσαπισμενα γλυκα (μπορουσα να το διακρινω, ημουν δυο μετρα μακρια), τα ξεκολλησε απο το κουτι με δυσκολια, ειχαν λιωσει, και τα πηρε μαζι του. Μπορουμε να του ευχηθουμε, καλη του ορεξη, σωστα? 

  Θελω να πω, ειμαστε τοσο απαισιοι εμεις οι "θεοι" τα Χριστουγεννα. Και φανταστειτε, γι οσους πιστευουν,  οτι αυτος που γιορταζουμε σε λιγες μερες, γεννηθηκε στον σταυλο, δινοντας ενα καταπληκτικο παραδειγμα, σαν να το ξερε..αλλα ο ανθρωπος το ξεχασε κι αυτο μαζι με αλλα, πολλα.

  Ολοι θα κανουμε ψωνια, αυτες τις μερες, ειναι αναγκαιο, ετσι δεν ειναι? Αλλιως δεν καταλαβαινεις γιορτες, πως να το κανουμε ρε παιδι μου... Ας σκεφτουμε ομως οτι για τον ανθρωπο με τα χαλασμενα γλυκα, δεν υπαρχει αυτη η μερα. Θα ναι μια νυχτα σαν τις αλλες, που θα τον βρει το ξημερωμα σε κανα κουτι ή στην καλυτερη περιπτωση, σε κανα μισογκρεμισμενο παλιοσπιτο.  

  Μπορειτε εστω και λιγο,  να το συνειδητοποιησετε αυτο?

  Ειναι τοσο αδικο... αλλα σαμπως και τοσα αλλα δεν ειναι? 

  Δεν θα κοψουμε τα ψωνια, αυτα δεν κοβονται, η αθλια καταναλωση ειναι ενα απ τα απαισια χαρακτηριστικα του να εισαι ανθρωπος. Αλλα μπορουμε να δωσουμε κατι απο εμας σ αυτους που πεινανε. Σ' αυτους που ζουνε τη ζωη τους ετοιμοι καθε ωρα και στιγμη να μην ξαναδουν καινουρια μερα να ανατελει. 

  Συγγνωμη για την μισανθρωπια του ποστ, σε εσας που ολοκληρωσατε την αναγνωση. Μα ετσι νιωθω. Βαζω στοιχημα οτι πολλοι ουτε αυτο το κειμενο δεν αντεξαν. Ε ναι, τους μισω. Μαλλον τους λυπαμαι. 

  Επαναφερω ενα ποστ που ειχα γραψει πριν δυο χρονια, τετοια εποχη. Δεν αλλαξε τιποτα απο τοτε για καποια παιδια..

Το παιδάκι στη φωτογραφία ονομάζεται Τσίλμπο.

    Αν του δώσουμε ένα πορτοκάλι, έχει όλη την διάθεση να μας βοηθήσει να κουβαλήσουμε τα ψώνια μας απ' την Ερμού. Όσο μπορεί τουλάχιστον.

    Μπορούμε να το βάλουμε επίσης πάνω στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας για να μας κάνει κόλπα να γελάμε και σε κάθε ωραίο του κόλπο, μπορούμε να του πετάμε στο στόμα μια πατάτα.

   Ο θάνατος δεν έχει ρεπό τα Χριστούγεννα. Κι ας ευχηθούμε όσο θέλουμε. Με τις ευχές ποτέ δεν είδα κανένα θαύμα... Ας εκτιμήσουμε το ότι έχουμε και τα δυο μας πόδια, γιατί άλλοι δεν έχουν κανένα.

                   ...Πήγαινέ με...στη μαγεία της στιγμής σε μια νύχτα δοξασμένη...

                   όπου τα παιδiά του αύριο θα μπορούν να ονειρεύονται ελεύθερα....

     "Καλά Χριστούγεννα."