Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Από το δημοτικό μέχρι την τελευταία τάξη του λυκείου όλη η υλη της ιστορίας χωρίζεται σε τρία μερη.Την αρχαια,την  βυζαντινη και την σύγχρονη  και αν και μπορεί όλα αυτά τα μέρη συνεχώς να επαναλαμβάνονται συνεχώς και σε καθόλα τη διάρκεια των σχολικών χρονών και να καταχτάει το μάθημα όλο και περισσότερο βαρετό από ότι θα μπορούσε να γίνει όταν τελικά γίνει με όρεξη και με ένα εξωσχολικό βιβλίο που με απολυτή σιγουριά ένας μαθητής του 10 (με βάση το 20)τουλάχιστον θα ξεφυλλίσει και δεν θα κάψει...!Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο αλλά ότι παρατάξεις των οικολόγων-ακτιβιστών (ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά)έχουν κάνει έργο στα ελληνικά σχολειά αφού δεν βρίσκουν συμπαραστάτες στις ηλικίες 18-.... είπαν οι παρατάξεις (διαφόρων ,,,,,,,,)είπαν να μπας και κάνουν δουλειά στις ηλικίες -18...στις ηλικίες που απευθύνεται και ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής(πάντα πίστευα ότι είναι από άλλον πλανήτη κι κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον άνθρωπο απλώς μου το επιβεβαιώνει!)Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που με μεγάλη απογοήτευση θα την διαβάζουν τα εγγόνια-δις εγγόνα μας ελπίζω να μην ζω μέχρι τότε βαριέμαι να απατάω σε ηλίθιες διευκρινιστικές ερωτήσεις.
Η ιστορία μου θυμίζει την έκφραση «κοιτάς το δάσος και χάνεις το δέντρο» φυσιολογικό δεν γίνεται μέσα σε ένα βιβλίο να χωρέσει η ιστορία και κάθε γεγονός που επηρέασε κάθε πλήθος και πως τη βίωσε γιαυτό και  επικεντρώνονται στους αρχοντες,βασιλιαδες,πριγκηπες,αρχηγους,στρατηγους,προφητες,ευαγγελιστες πολεμιστές ήρωες ρουμάνους πολιτικούς πρωθυπουργούς,υπουργούς,γκόμενες (ουπς...σορυ γραμματείς ήθελα να πω..)όλους αυτούς που το επηρεάζουν τέλος πάντων(λες και μας ερωτάνε ποτέ...anyway)Κι αν το πιάσουμε από εκεί που πήγα να το αρχίσω αλλού το πήγα πάλι...!Από την εποχή των ληθών ακόμα οι άνθρωποι όπως και τα ζώα (ε δεν διαφέραμε και πολύ από αυτά τότε...και τώρα δηλαδή έτσι κι αλλιώς  η ιστορία επαναλαμβανεται!χι,χι,χι)έμαθαν να ζουν ομαδικά σε αγέλες και καθώς ο κόσμος εξελισσόταν οι ομάδες έγιναν οικογένειες κι όταν απέκτησαν γείτονες έγιναν χωρία και όταν τα χρονιά περνούσαν κι κόσμος εξελισσόταν ακόμα κατά αιώνες έγιναν πόλεις οι πόλεις χώρες η χώρες ήπειροι  στον κόσμο που ζούμε τραγιά φτάσουμε όμως στο σημείο που είμαστε έπρεπε πάντα κάποιος να ήγατε της ομάδας.Κάποιος που θα αποφασίζει όταν δεν μπορούν οι άλλοι κάποιος που μιλεί κάποιος  που ήγατε κάποιος που μιλεί μέσα από το σύνολο που φωνή του ξεχωρίζει ακούγεται και έχει αντίκρισμα κάποιος που μπορεί να επιβληθεί στο πλήθος  και να τον ακολουθεί.Κάποιος που θα είναι ανώτερος των άλλων κάποιος που με λίγα λογία θα έχει την εξουσια,ηγεσια.
Όταν σε κάθε ομάδα ένα σύνολο που αποτελείτε από ανθρώπους υπάρχει ένας ηγέτης που σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχει ο λαός να τον αγαπά και ο λόγος του να έχει αντίκρισμα να προέρχεται μέσα από τον λαό για να μπορεί μετά κι ο λαός να τον ακλουθεί να μπορεί να διήκει να μοιράζει ελπίδα και μπορεί να τον θαυμάζουν .Τι γίνεται όμως όταν αυτές και άλλες αρετές που χαρακτηρίζουν έναν ηγέτη καταρρέουν μπροστά στο βωμό της δύναμης που του δίνει η εξουσία και η δοξά;Τι  γίνεται όταν αυτός ο άνθρωπος καταχράται την θέση που του έχει δώσει ο λαός ή οι ολόγυροι του?Οταν γίνεται αλαζόνας ,αλαζόνας είναι ο υπερόπτης, αυτός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται ανάλογα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα αυτού που «καταλαμβάνει» το εξουσιαστικό αξίωμα,  και νομίζει πως η εξουσία του τον έχει μετατρέψει σε κάτι το ανυπέρβλητο.
[Έτσι, φτάνει κάποιος να νομίζει πως τα μηδαμινά είναι μεγάλα και υποτιμά ό,τι στη πραγματικότητα είναι πολύτιμο
Πολλές φορές ο αδύναμος, που θα αποκτήσει κάποιες δυνατότητες,  παραγνωρίζει το γεγονός πως αυτές είναι προϋποθέσεις για να αποτρέψει την αναπαραγωγή και το άπλωμα εξουσιαστικών θέσεων, στάσεων, συμπεριφορών Αναζητά  στηρίγματα, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας και «μετασχηματίζει» τις δυνατότητες που έχει σε ένα είδος δύναμης με την οποία επιβάλλεται.( http://ouraniosman.blogspot.com/2011/06/blog-post_17.html)

Έτσι, φτάνει κάποιος να νομίζει πως τα μηδαμινά είναι μεγάλα και υποτιμά ό,τι στην πραγματικότητα είναι πολύτιμο.
Πολλές φορές ο αδύναμος, που θα αποκτήσει κάποιες δυνατότητες,  παραγνωρίζει το γεγονός πως αυτές είναι προϋποθέσεις για να αποτρέψει την αναπαραγωγή και το άπλωμα εξουσιαστικών θέσεων, στάσεων, συμπεριφορών και πρακτικών.
Αναζητά  στηρίγματα, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας και «μετασχηματίζει» τις δυνατότητες που έχει σε ένα είδος δύναμης με την οποία επιβάλλεται. Έτσι, στην ουσία μετατρέπεται σε έναν εξουσιαστή ανάλογης ή και μεγαλύτερης έντασης από αυτόν που κάποτε ξεκίνησε. Έτσι, η αρχική εξουσιαστική ίωση γίνεται βαθμιαία αρρώστια μη αναστρέψιμη.  Η αλήθεια του αλαζόνα στηρίζεται στη δύναμη κι όχι στην άποψη, την θεώρηση των πραγμάτων και την ανάλυση των συνθηκών.
Σ' αυτήν την περίπτωση αρέσκεται, πλέον, να χρησιμοποιεί  τη μέθοδο επιβολής δια της ισχύος. Στηρίζεται, ως εκ τούτου, σε λαθεμένη εικόνα (πλάνη) που έχει αποδεχθεί ή έχει καλλιεργήσει ο ίδιος για διάφορα ζητήματα.
Μία πλάνη την οποίαν όμως διασπείρει αποσκοπώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ισχύ και καταξίωσή του και δείχνοντας αδιανόητη αδιαφορία για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή του η συμπεριφορά.
Ο αλαζόνας είναι συνήθως και λογάς.
Προσπαθεί να εντυπωσιάσει με παχιά λόγια (αλλά κούφια από περιεχόμενο) όσους μπορούν ακόμα και στέκονται έκθαμβοι μπροστά στην κενότητα.
Κλεισμένος στον περίγυρο που τον αποδέχεται , (θες από άγνοια, θες επειδή αποσκοπεί στο να αποκομίσει κάποια οφέλη), ουσιαστικά κόβει τους δεσμούς του από κάθε τί λειτουργικό και δημιουργικό το οποίο τον περιβάλλει και που κάτω από πολλές συνθήκες θα τον στήριζε σε δύσκολες περιστάσεις. Όταν θα ανακαλύψει πως μ' όλη αυτή τη συμπεριφορά του έχτιζε ένα παλάτι στην άμμο θα είναι πολύ αργά. (http://ouraniosman.blogspot.com/2011/06/blog-post_17.html)]
Με λίγα λογία ‘’ Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία.’’
Υπάρχουν δυο κατηγορίες  δύναμης αυτή που σ ε εξουσιάζει κι αυτή που εξουσιάζεται .Εξουσιάζει αυτός που μπορεί και εξουσιάζεται ο αδύναμος μιας και τα δυο μαζί δεν μπόρεσαν ποτέ να συμβιώσουν ο άνθρωπος από μόνος του είναι  ένα πλάσμα που θέλει και ζητεί καθοδήγηση σκοπός μερικών είναι να ξεφύγουν κι να γίνουν αυτοί οι οδηγητές να αναδείξουν τον αδύναμο χαρακτήρα τους ως λατρευτές της δόξας της αλαζονείας και της εξουσίας μιας και η ιστορία θα τους αναδείξει ως ηγέτες ,που δεν έμαθαν τίποτα παραμονή να ζητάνε.
Σύγχρονοι αλαζόνες δεν είναι μονό αυτοί που κυβερνούν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι  που αρνήθηκαν να προχωρήσουν έμειναν στάσιμοι θεωρώντας ακόμα και το απολυτό τίποτα δικό τους .Απέκτησαν δικαιώματα  γιατί απλά τους τα έδωσε ο χρόνος και το μονό που έμαθαν είναι ότι ο χρόνος και η μονιμότητα σε κάτι σε κάνει έμπειρο .Όταν όμως κυριαρχεί η στασιμότητα η εμπειρία γίνεται απλά συνηθείας κι όταν έρχεται ο καιρός που νέοι  με ελάχιστη εμπειρία και γνώση έχοντας όμως  ειδή μάθει στο 1\3 της ηλικίας σου πως να κάνουν αυτό που τόσα χρονιά κανείς  να το κάνουν ακόμα καλυτέρα εσύ τι θα έχεις τότε να δώσεις;
Πέρασα ένα διάστημα διπλά σε ανθρώπους που έμαθαν να κάνουν ένα μονό πράγμα στη ζωή τους και το θεωρούσαν τόσο σημαντικό που όταν κατάλαβαν ότι υπάρχουν κι άλλοι πολλοί νεώτεροι από αυτούς  μπορούν να το κάνουν πολύ πιο καλά το μονό που είχαν να δώσουν ήταν ο ‘’τσαμπουκάς’’ του παλιού η εμπειρία του τίποτα η αλαζονεία το ότι αυτοί είναι τόσα χρονιά σε μια δουλειά που στη ουσία δεν σου προσφέρει τίποτα εκτός  κάποια χρήματα και την ικανοποίηση ότι ‘ουδείς αναντικατάστατος’ γιατί όσο χρονιά και να κανείς κάτι αν δεν το εξελίξεις αν δεν το μάθεις αν δεν δουλέψεις μα τον εαυτό σου στο τέλος όλα αυτά τα χρονιά εμπειρίας δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα γιατί όπως προείπα υπάρχουν άνθρωποι που στο μισό της ηλικίας σου έχουν μάθει να κάνουν αυτό που εσύ κανείς τόσα χρονιά κι αλλά τόσα πράγματα. Οι άνθρωποι κατά την δίκη μου γνώμη είναι πολύπλευρες προσωπικότητες κανείς δεν γεννήθηκε για να κάνει μονό ένα πράγμα στη ζωή του  αλλά ούτε να βρει με την μια πιο είναι αυτό που τον καλύπτει και τον εξυπηρετεί σαν χαρακτήρα είναι έγκλημα να μένει κανείς στάσιμος με τα χρονιά φαντάζεται ότι υνί αυτός ο αρχηγός γιατί νομίζει ότι μπορεί να διήκει ενώ στη πραγματικότητα αναζητά  τη εξουσία που με τόσα χρονιά δουλειά νομίζει  ότι την αξίζει.