Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι ένα σωρό άνθρωποι σηκώνουν την σημαία της ελευθερίας της μετάδωσης ψηφιακών ηχογραφημάτων μέσω Internet. 

Φυσικά δεν τρέφω αυταπάτες,  και δεν περιμένω ποτέ να μπεί μία τάξη σε αυτό το θέμα. 

Όμως είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω τις απόψεις μου και ας ανήκω στην μειονότητα που "Δημιουργεί" την μουσική.

Οι περισσότεροι  τα βάζουν με τις Δισκογραφικές εταιρίες που κερδοσκοπούν, από τις πωλήσεις των CD παρόλο που το κέρδος τους είναι πενιχρό σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς.    Είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να μάχονται υπέρ της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής χωρίς να αποζημιώνεται η μουσική βιομηχανία, αλλά αρκετά αφελείς για να μην καταλαβαίνουν ότι όταν  κατεβάζουν τσάμπα ένα mp3  κάποιος άσχετος με την μουσική βιομηχανία τα κονομάει.

Εως πότε θα κοιτάζουμε το δέντρο και όχι το δάσος?

Η μουσική είναι τρόπος έκφρασης.   Εφόσον με τα σύγρονα δεδομένα οι ακροατές δεν μπορούν (και δεν θέλουν)  να χρηματοδοτήσουν την μουσική που τους αρέσει,  αγοράζοντας CD η mp3,  αποκλείεται μία μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών από την δισκογραφία.

Εάν το κόστος παραγωγής καλύπτεται από τα live και μόνο τότε οι μόνοι καλλιτέχνες και δημιουργοί που θα επιβιώσουν είναι οι εξής:

1.  Αυτοί που έχουν πλούσιο μπαμπά
2.  Αυτοί που έχουν "χορηγό"   (κυρίως οι τραγουδίστριες)
3.  Αυτοί που θα κάνουν ένα φτηνό σουξέ  έτσι ώστε να βρούν απήχηση γρήγορα στις πλατιές μάζες
4.  Αυτοί που θα προωθηθούν από νυχτερινό επιχειρηματία.
5.  Αυτοί που πληρούν οποιοδήποτε συνδιασμό των παραπάνω.

Οι υπόλοιποι προκειμένου να εκφραστούν μέσω της μουσικής θα αναγκαστούν να φτιάξουν μία παραγωγή στο pc τους χρησιμοποιώντας τα γνωστά προγράμματα, πενιχρό Hardware  και τις ελλειπείς τους ηχοληπτικές  και ενορχηστρωτικές γνώσεις.   Την παραγωγή τους στην συνέχεια θα την ανεβάσουν στο My Space για να την ακουσουν καμιά εικοσαριά φίλοι τους.    Α Ξέχασα.   θα δώσουν και από ένα CD στην μαμά τους και στις θείες τους.

Εγώ το βλέπω αυτό σαν άκρατο ρατσιμό
Μπορούν να εκφραστούν μόνο αυτοί που έχουν λεφτά ή αυτοί που πάνε με το ρεύμα.

Τους υπόλοιπους τους τρώει η μαρμάγκα.

Όσο για την ποιότητα του ήχου:

Η ποιότητα του CD παρόλο που δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσε,   είναι απείρως καλύτερη από αυτήν του MP3. 
Αλλά ποιός νοιάζεται για την ποιότητα?

Καλή ανάσταση

Επιτυχία.   Η μαγική λέξη.  Μεταφράζεται σε χρήμα, δόξα, επαγγελματική αποκατάσταση.   Μέχρι και στην εξεύρεση πιπινίων βοηθά.

Πως έρχεται όμως η επιτυχία ενός τραγουδιού?  Κατα πόσο είναι συνδεδεμένη με την σύνθεση,  το στίχο, την ενορχήστρωση,  τον ερμηνευτή, τον παραγωγό, την εταιρία, τα ραδιόφωνα, την τηλεόραση και το ευρύτερο marketing;

Παραθέτω μερικές από τις σκέψεις μου οι οποίες είναι εντελώς προσωπικές, και ίσως αντίθετες με πολλούς από εσάς.

 Σύνθεση.   

Για να υπάρχει και η παραμικρή ελπίδα για επιτυχία θα πρέπει η σύνθεση να βασίζεται σε κάποιο Concept.   Το concept αυτό μπορεί να είναι μία συνηθισμένη "συνταγή" ή κάτι το πρωτότυπο. Βέβαια σημαντικότερο ρόλο ίσως και από την σύνθεση παίζει η ενορχήστρωση και το "στήσιμο" του τραγουδιού.   Φυαικά πρέπει να υπάρχει και "ψυχούλα" για να ολοκληρωθεί το σχέδιο.   

Έχω παρατηρήσει,  ότι εάν ο συνθέτης χρησιμοποιεί μόνο ψυχούλα,  και βασίζεται στην πηγαία έμπνευση,  τότε το αποτέλεσμα θα είναι ένα τραγούδι,  που θα "μιλήσει" στην ψυχή του ερμηνευτή, και του παραγωγού ίσως,  θα συμπεριληφθεί στο CD,  αλλά δεν θα αποφασιστεί   από την εταιρία και τα ραδιόφωνα (τα οποία παίζουν τρομακτικό ρόλο στην πρωόθηση)  να προωθηθεί.

Στίχος.

Εδώ έχουμε έναν φοβερό αγώνα δρόμου από τον στιχουργό, προκειμένου να φτιάξει την "Ατάκα".   Σε οποιοδήποτε έίδος μουσικής κι αν είναι αυτό.   Εδώ η ψυχούλα σπανίζει,  αφού μας απασχολεί πιο πολύ να "πιάσουμε" τον κόσμο,  παρά να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας.   Χρειαζόμαστε απλώς ευστροφία και φαντασία,  προκειμένου να σκαρώσουμε το Σουξέ.

Και όπου ο στίχος είναι έκφραση συναισθημάτων και προσωπικών βιωμάτων,  τότε το τραγούδι κρίνεται από την μουσική του.    θα πρέπει η μουσική να είναι "τεράστια" προκειμένου το τραγούδι να βγεί στην επιφάνεια.

Ο ερμηνευτής

Ο ερμηνευτής είναι αυτός που θα δώσει "οντότητα" στο τραγούδι.   Δηστυχώς αυτό το καταφέρνει σπάνια.   Εάν εξαιρέσεις μερικούς ερμηνευτές που μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών,  Όλοι οι υπόλοιποι και δη οι νέοι, περιμένουν από το τραγούδι να τους ανυψώσει,  την στιγμή που θα πρέπει αυτοί να ανυψώνουν το τραγούδι.   Στο κάτω κάτω το πως θα ερμηνεύσει κάποιος ένα τραγούδι έχει καταντήσει να έχει τη λιγότερη σημασία.   Είναι πολύ λίγοι οι δημιουργοί που παίρνουν πίσω ένα τραγούδι από έναν ερμηνευτή,  όταν διαπιστώνουν ότι η ερμηνία δεν είναι καλή.  Οι υπόλοιποι μπαίνουμε στο τρυπάκι "άστον να το πεί όπως όπως, και τον φτιάχνουμε στον υπολογιστή".  Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δεν καταλαβαίνει.  Σουξέ θέλει να ακούσει.

Η παραγωγός εταιρία

Για την εταιρία όλα είναι χρήμα.   Και αυτό είναι κατανοητό και λογικό να συμβαίνει.

Για την εταιρία το καλύτερο τραγούδι είναι αυτό που θα γίνει σουξέ με το μικρότερο δυνατόν κόστος.   Άρα αυτό που θα χαιδέψει τα αυτιά των ραδιοφωνικών παραγωγών, και κατ' επέκταση των ακροατών.    Εάν υπολογίσει δε κανείς ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί ο όχλος,  και ότι ο όχλος κυριαρχείται από τους "λίγους",  δεν έχουμε παρά να "πετάξουμε" στην αγορά ότι θέλει ο όχλος,  δηλαδή αυτό που θέλουν οι "λίγοι" για λογαριασμό του.   Και οι "λίγοι" θέλουν τον όχλο αμόρφωτο,  προβλέψιμο και κατευθυνόμενο.  Θέλουν τον όχλο,  να δουλεύει, να καταναλώνει,  και να βγαίνει από την μιζέρια του εύκολα με ανανεώσιμα καψουροσουξέ.

Αυτά λοιπόν καλείται να βρεί η εταιρία,  αυτά καλούνται να γράψουν οι στιχουργοί και οι συνθέτες,  αυτά καλούνται να τραγουδήσουν οι ερμηνευτές,  και να παίξουν τα ραδιόφωνα.

Και δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα.   Συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες.

Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται.   Μόνο που για να αντισταθείς θα πρέπει να έχεις έναν πλούσιο μπαμπά ή να έχεις κερδίσει στο λότο, ή να μη ζεις από την μουσική,  δηλαδή να μην είσαι επαγγελματίας.

Μακριά ιστορία η δημιουργία τελικά.   Και όπως είναι σήμερα τα πράγματα το λιγότερο που χρειάζεται είναι η έμπνευση.   

Τα απαραίτητα "εκτός απο την προαναφερθήσα έμπνευση" είναι:

1. Η καλή γνώση των υπολογιστών και των απαραίτητων προγραμμάτων,  
2. Η καλή γνώση μουσικής,  
3. Η συνεχής ενημέρωση του σύγχρονου μουσικού "Γίγνεσθαι".
4. Απαραίτητες επίσης είναι οι δημόσιες σχέσεις (ίσως και το πιό σημαντικό)

Τα 1 και 2  ΔΕΝ τα πληρούν οι περισότεροι συνθέτες.   Κανένα πρόβλημα   πληρώνοντας ευτελή ποσά βρίσκουν ανθρώπους που τους βάζουν σε μία στοιχειώδη βάση τη μελωδία,  και προχωρούν στην ενορχήστρωση του Demo έτσι ωστε να μπορεί να δειγματιστεί το τραγούδι.

Τρανή απόδειξη είναι το γεγονός του ότι εάν δώσεις μία κουτσή μελωδία σε τρείς διαφορετικούς ενορχηστρωτές,  θα εισπράξεις τρία διαφορετικά τραγούδια,  τα οποία μπορεί και να μη μοιάζουν κι όλας.