Ποιος θα μου το λεγε οτι θα ειχα ιντερνετ στο θαλαμο κ θα μπορουσα να βλεπω φωτογραφιες απο τις συναντησεις, να διαβαζω τα μπλογκ κ να απανταω σε emails :-) Και μονο με 3 ευρω και 49 λεπτα το μηνα, με το Wind Plus Non-Stop!

Μολις γυρισα απο τη νυχτερινη περιπολο στην οποια ειχα παρεα τον μαεστρο μας. Προκειται για τον Παναγιωτη, εναν πολυμουσικο που μας οργανωνει στις προβες. Αυτο το Σαββατο ο λοχαγος μας ειπε οτι θα παιξουμε στη Λεσχη και προετοιμαζομαστε.

Ακκορντεον, μπαγλαμας, κιθαρες κ αρμονιο. Μια χαρα περναμε, ενω γλιτωνουμε και τις πολλες εκπαιδευσεις ;-) Δεν γραφω περισσοτερα για να δω αν μπορω να κανω ποστ απο το μπλιμπλικι μου.... Καλημεραααα!

Ωραία εμπειρία να πυροβολείς με G3. Αρκεί να το δεις σαν σκοποβολή.

Αν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς οτι έτσι σκοτώνονται άνθρωποι ή οτι κινδυνεύεις επειδή ο διπλανός φαντάρος τρέμει από το άγχος του, νομίζω θα είναι οδυνηρό.

Η στιγμή που περιμένει καρτερικά λοιπόν κάθε φαντάρος, ήρθε για μένα την Πέμπτη που μας πέρασε. Από νωρίς το πρωί έως το μεσημέρι, βρεθήκαμε στο πεδίο βολής. Σκορ: 5/22, που στη γλώσσα των φαντάρων σημαίνει οτι οι 5 από τις 10 σφαίρες πέτυχαν στόχο και οτι έφεραν 22 πόντους. Ο μικρός κύκλος πιάνει 5 πόντους, ο αμέσως μεγαλύτερος 4 και ο απέξω 3 πόντους.

Γενικά αυτή η εβδομάδα παραήταν σκληρή, μια και μέσα σε 3 μέρες έκανα θαλαμοφύλακας, βάρεσα την πρώτη σκοπιά (μέσα στη βροχή) και έκανα και το δεκανέα αλλαγής. Αυτό το τελευταίο σημαίνει οτι εγκαταστάθηκα σε ένα φυλάκιο και κάθε 2 ώρες, επί 24 ώρες, άλλαζα τους σκοπούς σε δύο σκοπιές με πυρομαχικά, έλεγχα τα οπλάκια τους, τους άνοιγα τον οπλοβαστό και είχα το νου μου μην το σκάσουν και έχουμε ιστορίες. Και κάθε φορά βεβαίως μου κάνανε "αλτ! τις ει;". Γενικά ο δεκανέας αλλαγής είναι πίκρα, γιατί ξυπνάς κάθε 1,5 ώρα και νιώθεις σα ζόμπι. Χώρια οτι πρέπει να κάνεις και σωστά τα 2-3 πράγματα για τα οποία είσαι υπεύθυνος.

Κατα τ' άλλα, είχαμε την πρώτη μας δίωρη έξοδο στο Ναύπλιο, είδαμε τον τελικό του Champions League στο ΚΨΜ (σε προτζέκτορα παρακαλώ, αμέ) και μυρίσαμε για πρώτη φορά βρεγμένο χώμα...

Καμιά σχέση ο τίτλος του post με την πραγματικότητα. Την ώρα που οι άλλοι λόχοι κάνουν pushups και τροχάδην, ο ιστορικός "πέτρινος" λόχος μιλάει στο κινητό, κάνει τσιγαράκι και παίζει worms στο κινητό. Έτσι ειναι αν έχεις λογικούς ανθυπολοχαγούς και έναν απίστευτο λοχαγό. Δυστυχώς το απόρρητο δεν με αφήνει να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για τον καταπληκτικό λοχαγό μας. Θα τα γράψω όταν βγω και θα του πάω σίγουρα ένα μπουκαλάκι κρασί.

Κατα τ' άλλα, μετά τη βραδιά οπλίτη ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για την παρέλαση και την ορκομωσία, τις οποίες βέβαια έχασα ως γραφιάς, μουσικός και μέγας λουφαδόρος. Παρέλαση δοκίμασα μόνο στην πρόβα τζενεράλε, στην οποία απέτυχα παταγωδώς. Μάρτυρας μου, ο ίδιος ο διοικητής: "Εεεεεεεεε, εσύ με τα γυαλιά!! Βήμα είναι αυτό;;;;". Εχμμμμμ... Η αλήθεια είναι οτι είχα μπερδέψει λίγο το βήμα :)

Την επόμενη μέρα όμως, είχαμε θρίαμβο. Τα πήγαμε περίφημα και στην παρέλαση και στην ορκομωσία. Βέβαια κάποιοι με χαρακτήρισαν ως "παπάκι", λόγω του τρόπου που έκανα παρέλαση, όμως οι φωτογραφίες τους διαψεύδουν! Ήμουν το καμάρι του λόχου. Τέλος! :)

Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, μας δώσανε και το οπλάκι μας. Είναι ένα G3A3 με έτος κατασκευής το 1983. Αντί να πάει στο μουσείο δηλαδή, το δώσανε σε μένα. Και αν λέει το χάσω, πέρα από στρατοδικεία, πρέπει να δώσω και 3000 ευρώ. Επειδή μάλλον θεωρείται κειμήλο να υποθέσω...;;;

Λοιπόν φεύγω πάλι για Ναύπλιο, να βοηθήσω στην αυριανή κινητοποίηση του λόχου με αίτημα "αφήστε-μας-να-δούμε-τον-τελικό".

Και για να επισκέπτεσθε συχνά το blog μου, σας λέω οτι την επόμενη φορά θα έχω τα αποτελέσματα από τις βολές που θα πάμε να ρίξουμε αυτή την εβδομάδα, έτσι για να νιώσουμε και λίγο φαντάροι ρε παιδί μου. Αν και η απόσταση είναι μεγάλη (κάπου 300 μέτρα μου είπανε), θα κάνω οτι μπορώ για να μην πετύχω τα άπειρα πουλιά της περιοχής!

ΥΓ. Κύριε Στάση, την έχετε δει μοντέλα στο πεζικό ή είναι η ιδέα μου;

Το νέο μου σπίτι ονομάζεται 2ος ή "Πέτρινος" Λόχος και σήμερα κλείνουν 2 εβδομάδες από τη μέρα που εγκαταστάθηκα εκεί. Το κρεβάτι μου είναι αρκετά άνετο αν και μικρό, ενώ δεν με πειράζει που για να κάνω μπάνιο περπατάω 200 μέτρα, μια και τα ντουζ και οι τουαλέτες είναι εκτός λόχου.

Ένιωσα άνετα από την πρώτη στιγμή, αν εξαιρέσουμε τον πανικό που επικράτησε όταν βρέθηκα ξαφνικά με 2 σακ-βουαγιάζ και το "λουκάνικο", χωρίς να ξέρω που βρίσκεται το καθετί. Κλειδιά, λουκέτα, σαμπουάν, παραλλαγές, κινητό, κάλτσες, γυαλιά, αρβύλες... όλα ήταν κάπου, αλλά που;

Την επόμενη, είπα "οκ, θα οργανωθούμε", αλλά όπως όλοι οι "ψάρακες", έπρεπε να ανέβουμε Αθήνα στο 401 για εξετάσεις. Εγώ τελείωσα σε 5', μια και στο ΩΡΛ δεν είχε κίνηση, σε αντίθεση με το ακτινολογικό που είχε 100-200 ψαροουρά... Έτσι η υπόλοιπη μέρα πέρασε στον κήπο του 401, ξάπλα στο γρασίδι, με συντροφιά Ελευθεροτυπία και καφεδάκι. Χάρμα.

Τις επόμενες μέρες με έκαναν "γραφιά" του λοχαγού και έβγαλα τις πρώτες υπηρεσίες του λόχου. "Εσύ θαλαμοφύλακας, εσύ μαγειρία, εγώ γραφείο κλπ". Έκανα και το πρώτο μου 6ωρο θαλαμοφυλίκι, 16.00-18.00, 00.00-02.00 & 8.00-10.00. Κατα τ' άλλα, απόλαυσα μεσημεριανό υπνάκο και όμορφα-όμορφα έφθασε το επισκεπτήριο της Κυριακής... Μια αξέχαστη μέρα για κάθε φαντάρο και για κάθε επισκέπτη.

Στο επισκεπτήριο εμφανίστηκε και ο νέος μου μπαγλαμάς (βλ. φωτογραφία σε προηγούμενο post) και ήδη από το απόγευμα της Κυριακής ξεκινήσαμε πρόβες για την Βραδιά Οπλίτη. Οκτώ μουσικοί (;), στην αρχή ένα ατελείωτο χάος. Στην πορεία όμως τα βρήκαμε και φτιάξαμε ένα 1,5ωρο πρόγραμμα με παλιά λαϊκά, ρεμπέτικα, δημοτικά (είχαμε και κλαρίνο ω ναι!). GL; Είχες πει κάτι αγόρι μου; Για Πέγκυ Ζήνα; Μπαααααα!

Την Τρίτη το βράδυ λοιπόν, μπροστά σε όλο το στρατόπεδο, οπλίτες, αξιωματικούς και κάτι αδέσποτα, το σχήμα "Stone" (μια και έδρα μας ήταν ο "Πέτρινος" λόχος, βλ. παραπάνω) έκανε πρεμιέρα. Μπουζούκι, κλαρίνο, μπαγλαμάς, ακκορντεόν, μπάσο, κιθάρα, αρμόνιο (ναι, ένα παιδικό, νομίζω casio ήταν!) και τουμπελέκι. Μόνιτορ δεν υπήρχαν, η μακρόστενη αίθουσα των μαγειρίων προκαλούσε τρελή αντανάκλαση του ήχου, το ακκορντεόν ήταν δίπλα στο αυτί μου, το ηγετικό σε τέτοιες περιπτώσεις μπουζούκι δεν ακουγόταν καθόλου. Παρόλ' αυτά οι 500 φαντάροι είπαν πως πέρασαν μια χαρά.

(συνεχίζεται...)

Όοοχι, δε βιάζομαι να απολυθώ ακόμα δεν μπήκα.

Απλά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η φάση της ζωής μου είναι τελικά πιο ανθρώπινη από τις προηγούμενες. Κάποια στιγμή θα ήθελα να βρω χρόνο να το αναλύσω αυτό. Τώρα δεν έχω. Οπότε ας μιλήσει μόνο η εικόνα και οι απίθανες στιγμές που μου χάρισαν κάποιοι φίλοι.

Και μερικές μαντινάδες που θα τις έχω στο πορτοφόλι μου :)

Χορχίτο μου μην τους ακούς
μη δίνεις σημασία
Κοντά μας θα 'ρθεις γρήγορα (κι εκεί που θα πάω, μέλη θα έχει μουχαχα!)
άντε καλή θητεία

Τώρα που φεύγεις στο Στρατό
και θα 'σαι φανταράκι
οι φίλοι σου όλοι εδώ
θα προσέψουμε το Ελενάκι (εσάς ποιός θα σας προσέχει να δούμε...)

Ο κόσμος όλος με ρωτά
που είσαι φίλε Γιώργο
κι εγώ τους απαντώ δειλά
πως έχεις πάει Ρόδο (αισιόδοξο σε βρίσκω. Μήπως θες να με πας και καμιά ΚΑΡΠΑΘΟ;; Λέω...)

Στο MusicHeaven έλεγες
διαχειριστής πως είσαι
μα ψάρακας κατήντησες
μηχανικός να είσαι (Αυτές είναι ατάκες της (προϊστορικής) εποχής σου. Τώρα η έκφραση είναι "λέπι")