Μαύρισε η ψυχή μου σήμερα. Φτωχαδάκια, ηλικιωμένοι και 20άρηδες, με μια σακούλα στημένοι στην ουρά της εφορίας. Αμίλητοι, ακίνητοι. Κάποιος είχε κλείσει 2 ώρες στην ουρά.

Η σακούλα είχε μέσα τις πινακίδες του ΙΧ τους.

Ουσιαστικά παρέδιδαν το ΙΧ τους στο γαμωκράτος, επειδή δεν είχαν (και πως να έχουν έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα;) τα 350 ή τα 500 ή τα 850 ευρώ που έπρεπε να δώσουν για τα τέλη. Για τα τέλη του αγαπημένου τους αυτοκινήτου, που ίσως έχει κλείσει τα 10 ή τα 20 ή τα 25 χρόνια.

Που πιθανότατα ήταν η μόνη διέξοδος τους, η μόνη παρηγοριά μέσα στις δυσκολίες τους.

 Δε θα το ξεχάσω αυτό που είδα σήμερα, από τις πιο άσχημες στιγμές μου τελευταία...

Κάποιοι απόρησαν που το MusicHeaven δεν έχει στείλει ευχετήριο newsletter και μου έστειλαν μήνυμα οτι πρέπει να κάνουμε οτι και τα υπόλοιπα sites.

Ρε παιδιά, sorry, αλλά μήπως είναι καλύτερα να πάρετε και να ευχηθείτε στον παλιό κολλητό σας, από το να περιμένετε την οποιαδήποτε χαρά μπορεί να προσφέρει μια ακολουθία από bits;

Λεω τωρα...

Δεν είχα προλάβει ν' αφήσω τη βαλίτσα μου στο Cite και μου άρχισαν τις ερωτήσεις:

V-v-vat i-i-is happennnnn-ing i-i-in Gree-ee-ce?

Ήταν ένας Φινλανδός διευθυντής μουσείου, που μιλούσε αγγλικά, με γερμανική προφορά. Και ήταν και "κεκές".

"Ευγενικός", σκέφτομαι, "θέλει να με κάνει να νιώσω άνετα στη νέα παρέα".

Του απαντώ οτι όλα είναι καλά, τα επεισόδια δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρά φέτος και ξεκινώ να τρώω την καταπληκτική σαλάτα.

Ακούνε τη συζήτηση δύο Αυστριακές και μια Γαλλίδα.

Πριν προλάβω να φάω την πρώτη μπουκιά, μου λένε οτι η Figaro είχε εκείνη τη μέρα πρωτοσέλιδο τη δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Ήταν πλήρως ενημερωμένες ακόμα και για τους πραγματικούς - πέρα από τη δολοφονία του Αλέξη - λόγους που βγήκαν πέρυσι στους δρόμους οι πολίτες.

Ήξεραν για την ανεργία και τα χρέη μας, ενώ φοβούνταν μήπως τα χάλια μας συμπαρασύρουν και τις δικές τους οικονομίες. Και είχαν δει βεβαίως και όλες τις εικόνες από τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας.

Όχι μόνο δεν έχουμε να δείξουμε κάτι καλό στους "έξω", αλλά πλέον γινόμαστε και ξεφτίλα. 

Άλλη μια καταπληκτική στιγμή από τη συναυλία του Paul McCartney την περασμένη εβδομάδα στο Παρίσι!

ΥΓ. Για το τραγούδι, το Ob-La-Di, Ob-La-Da έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο η Wikipedia.

Το παρακάτω video το τράβηξα την περασμένη Πέμπτη. Η έκρηξη που θα δείτε ήταν τόσο έντονη που νιώσαμε τη ζέστη ακόμα και όσοι ήμασταν στη μέση της αρένας.

Περισσότερα βίντεο και όλη η εμπειρία, σε άρθρο στο e-Περιοδικό σε λίγες ημέρες.

Δεν ήμουν εκεί, δεν ήταν ο Paul. Δεν υπηρχε αυτή η συναυλία, δεν έγινε ποτέ αυτό το rock n roll ΠΑΡΤΥ. Αυτά γίνονταν το '60.