Μου έλειψες...

όλα μου έλειψαν ... τίποτα λιγότερο ... τίποτα περισσότερο

δε μετράς το χάδι που σε ξυπνάει...

ολα μου έλειψαν...

Γεμίζει απο σένα ακόμα κι ο αέρας...γεμίζει με το άρωμα των μαλλιών σου, το χρώμα από τα μάτια σου και το φως από το γέλιο σου....

ετσι κάθε αναπνοή εχει άλλο χρώμα... κάθε ανάσα είναι πινελιά...

και σιγά-σιγά σε ζωγραφίζει στο μυαλό μου...

για να κλείσω τα μάτια... και να σε έχω μπροστά μου ....

όσο μακριά κι αν είσαι.....

Άλλος καιρός... και τα απογεύματα αλλάξαν χρώμα εδώ και μέρες...σιγά – σιγά θα αρχίσουν κι οι βροχές...

Κι ο ουρανός καμια φορά τόσο βαρύς να σε πλακώσει....

Κι εκεί που νιώθω πως άδειασε η μέρα...παίρνεις κι ακούω τη φωνή σου ... έτσι βρίσκω ενα χώρο ... κάνω στην άκρη και περνάει η συννεφιά.

τα μόνα ταξίδια που μου αρέσουν πια...είναι αυτά που πηγαίνω αγκαλιά σου...

Δεν θα κοιμηθώ αν δε το ξαναζήσω όλο στο μυαλό μου...

Τόσο όμορφη ήσουν απόψε ... πως καθόσουν και πως μ' άρεσε να σε κοιτάζω...

πως με πήρες αγκαλιά και πως με περπάτησες ...πάλι... εκεί που λίγοι περπατάνε...

Δεν θα κοιμηθώ αν δε ξαναζήσω στο μυαλό μου... κάθε ανάσα..κάθε χάδι και χαμόγελό σου...

Σήμερα είναι από εκείνα τα πρωινά που πριν κάνω οτιδήποτε θέλω να σου δώσω ένα φιλί...

Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να την κρατήσω... πριν γεμίσει το γραφείο μέχρι πάνω με νερό....

καλημέρα...

Λες κι έχεις την πιο μεγάλη αγκαλιά...

Χωράει εμένα που κοιμάμαι ... τη ζωή μου που ξύπνησε ... το μυαλό μου που ταξιδεύει ... τα χαμόγελα που γέμισαν τις μέρες ... τα τραγούδια που έγραψα ...

και μαζί με όλα αυτά...

Μπορεί ακόμα να χωράει ... και τις συγνώμες μου...