Μ'αγκάλιασες... και εβαλες μια καραμέλα στη τσεπη του μπουφαν μου...

Να την έχω σήμερα το πρωί που θα μου λείψεις...

σαν τη γλύκα της φωνής σου όταν θα πάρεις να μου πεις καλήμερα....

Με ρώτησες την πρώτη φορά...

• είναι ο καθρέφτης ο δικός σου ή ο δικός μου....?

Είναι ο καθρέφτης ο δικός σου και ο δικός μου... είναι ο καθρέφτης της προσπάθειας ... της αγωνίας... της υπομονής ... του γέλιου σου και της αναπνοής σου ...

Είναι ο καθρέφτης της κάθε μέρας που πέρασε...

Θυμάμαι γιατί έγραψα κάθε λέξη.... θυμάμαι τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή...

Ήταν εδώ από την αρχή... εδώ θα είναι ότι και να γίνει...

Φέτος που είμαστε μαζί...

Είναι ο πρώτος χειμώνας που δεν κρυώνω...

Όταν ακούω τη φωνή σου στο τηλέφωνο.... όταν ξέρω πως έρχεσαι εδώ... όταν ξέρω πως θα κοιμηθούμε μαζί ... όταν γυρνάς και μου χαμογελάς λίγο ζαλισμένη από το ποτό...

Όταν κολλάς πάνω μου στο κρύο...όταν κάνουμε σχέδια για το απόγευμα της Κυριακής ...

Όταν στον ύπνο σου γυρίζεις και τυλίγεσαι πάνω μου ....όταν οδηγώ και μου κρατάς το χέρι...

τότε αδειάζω το μυαλό μου και κάνω τις μικρές στιγμές... μεγάλες ...