Η χτεσινή μέρα έιχε κάτι το διαφορετικό ... κάτι το ξεχωριστό ... Κάθε 17 Μαίου υπάρχει κάτι το διαφορετικό αφού έχω τα γενεθλιά μου ... Τη χτεσινή ημέρα λοιπόν θέλω να την αφιερώσω σε όλους εσάς που με θυμηθήκατε και μου στείλατε ενα μυνηματάκι χαράς και ευχής ... Σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου και σας αφιερώνω αυτό το τραγούδι ( μένουμε πάντα παιδιά ) ... που μιλάει για εμάς ... εμάς που αν και μεγαλώνουμε , έχουμε ξεχαστεί λίγο στο χρόνο ... που ακόμα προσπαθούμε να δούμε το κόσμο μέσα από τα παιδικά και αθώα μάτια ενός μικρού παιδιού ....

Σας ευχαριστώ όλους πολυ πολυ πολυ ...

vouliakis
eleni
dimitrapan
kakofoniks
ameli
Geoguitar
miliosmelody
Deos
dessypris
Emilia
Athinouli24
lemonc
emaki
ge01405
anna2405
Lvickey
Tziamourani
redrose84
uNick
Dalarofili
marakiVas
Michpah
fler
MagicaDeSpell
vasilis23
Night_ghost
Nektarios_pi
santourman
Christine
incomplete_angel
Desmar
Doritaki

Κι ολο λέω οκ ... αλλά ... πάλι τα ίδια ... και καθε χρόνο πάλι .... και πάλι ... ουφ ουφ ....

Μπαινω στα 34 το λοιπόν ???? .... άντε και το χρόνου .... !!! .....

Μου πήρε πολύ χρόνο ... Χρονια το παιδευα ... Έξυνα ... έξυνα ... ηθελα να δω τι μπορει να κρύβεται πισω από το πινακα ... και τελικα βρηκα !!!!!!

Με χαρα σας ανακοινώνω οτι εσπασα τον κώδικα Da Vinci ... Πίσω από την γλυκήτατη κυρία .. υπήρχε κατι αλλο .... μαντεψτε ποιος .... !!!!

Η αποχώρηση , μας επιφυλλαξε βέβαια πολλές ευχάριστες εκπλήξεις .. που ούτε τις περιμέναμε αλλά ούτε πιστευαμε οτι μπορεί να γίνουν ... Μ' αυτά και μ' αυτά η είσοδος μας στο καραβάκι ήταν γεγονός ...Με μια βιαστικη ματιά στην Αθήνα που αφήναμε και με αισιοδοξία και χαμόγελο βγαινουμε σιγά σιγά από το λιμάνι του Πειραιά ... Η διαθεσή μας ετσι κι αλλιώς ... κιθαριστική όπως ... παντα .... Στην αρχή λίγοι και καλοί .. ο Φίλος μου ο Νικόλας ( τον ξέρετε από το LiVe στο 80's ) και το αγαπητό μέλος Moysa απο το site μας .. Η Ράνια που αν δεν ηταν μαζί μας ... εκτός οτι θα χάναμε το μπούσουλα στο καράβι .. ήταν και η μουσα μας σε ολο ταξίδι ... Ευχαριστίες στο τέλος ... ( μέχρι και τεκίλες μου έφερνε η κοπέλα ... Βιβα Ρανια !!!! ) ....

Η ώρα πέρναγε στο καράβι και εμείς έιμασταν όλο και περισσότεροι ... μέχρι που έκανε την εμφανισή του ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει την παρουσία του στη μουσική αυτου του έρμου τόπου, με τη παράδοση ... Περάσαμε υπέροχα ... Παίξαμε ... τραγουδήσαμε ... και βέβαια φωτογραφηθηκαμε ... :) :) :) ... ειμαι πολυ χαρουμενος που στη παρέα μας ηταν ο Δημητρης Αποστολάκης ( Χαίνηδες ) ... η μεγαλύτερη χαρα όμως ειναι ότι περα από τη μουσική βρήκα ενα φίλο .. έναν ΑΝΘΡΩΠΟ με ολη τη σημασια της λέξης που και στη Κρητη που φτάσαμε ειχαμε την αναγκη να πουμε μια καλησπερα απο το το τηλέφωνο .. να βρεθούμε για ρακές και να υποσχεθούμε οτι θα ειμαστε παρεάκι ... Δημητρη Αποστολάκη σε ευχαριστώ ...

Οσο περνούσε η ώρα ολο και περισσότεροι βέβαια μαζέυονταν γύρω μας ...Η ώρα πρεπει να είχε πάει 4 .. κι εμεις ... το βιολί μας ... η κιθάρες άλλαζαν χέρια μεταξύ μας ... πότε ο Χαίνης Αποστολάκης και πότε ο Χαίνης Ζαχαριουδάκης ( κιθαρίστας και τραγουδιστής των χαίνηδων ) ...

Αφού λοιπόν αποχαιρετούμε όλους τους επιβάτες , καπετάνιο , πλοίαρχο , προσωπικό και γενικά όλο το καράβι ... κατεβαίνουμε στο Ηράκλειο ... μέχρι να πάμε να βρούμε ξενοδοχείο και περιμένοντας να ξυπνήσουν κάποιοι ( ονοματα δε λέμε ... χμ ... ) ... αραζουμε να πιούμε και ενα καφέ ... το τοπίο απίστευτο .... Γενικά με τη θάλασσα έχω ενα θέμα ... για ρίξτε μια ματιά ...

Αφού βολευτήκαμε στο ξενοδοχείο μας ... είπαμε να κοιμηθούμε και λίγο διότι μας περίμεναν 2 πολύ δύσκολες μέρες ... Συντονιζουμε τα ρολόγια μας στις 12 το μεσημέρι ... και αφού παραδίδουμε πνεύμα ... κατά τις 12 και χτυπαει το κινητό ...

- Ντριιιιν ... ντριιιιιν : Ναι? ( με μια φωνή Λιμανιού το ναι .. με 4 ώρες ύπνο ήμουνα ) ...

- Γειααααα...χαχαχαχαχαχαχχα ... αντε σηκωθειτε ... παμε για καφέ ... αντε .. αντε ...

Η φωνή που ακουγόταν από την άλλη πλευρα ηταν η Αννούλα ( anna2405 ) ... Η αννούλα ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα ώστε να μας βοηθησει να βρούμε κάποια δουλεια στη Κρήτη .. Ηταν ο άνθρωπος που εκτός απο τη φοβερή ψυχούλα που έχει , χωρίς να μας ξέρει , έκανε τα πάντα ώστε να μην αισθανθούμε καθόλου άβολα .. Γύριζε μαζί μας σα τη μελισσούλα ... μας εδωσε το αυτοκινητό της .. τι να πω ... εδω δεν χωράει μονο ενα ευχαριστώ ... αλλά πολλά περισσότερα ...

Αφού λοιπον σηκωθηκαμε ... με το ένα μάτι κλειστό και με το άλλο στη προσπάθεια να ανοίξει βρισκόμαστε στη πλατεία ηρακλείο με τους Λέοντες και μετά απο εκεί για καφέ ... ε ρε νύστες ....

Οι διαδρομές γενικά ηταν όλες πολύ ομορφες .... Πήγαμε αρκετά συχνά Χερσόνησο και μετά επιστροφή στο Ηράκλειο ... Ωραιοι δρόμοι .. ανοιχτοί και βέβαια με πολύ καλή διάθεση συναντήσαμε αρκετούς φίλους που προσφέρθηκαν να μας βοηθησουν στο σκοπό μας ... Τους χαιρετισμους μας μεσα απο δω λοιπόν στο Βασίλη και στον Γιώργο ... Να ειστε καλά και πάντα να ειστε τοσο καλοί και ανοιχτόκαρδοι ...

Σε λιγο θα βράδυαζε και επιστρεφαμε παλι προς Ηράκλειο ... Το Polακι της Αννούλας κλασσικα φορτωμενο με τις κιθαρες και τα τεφτέρια μας κι ενας δρόμος επιστροφής μπροστά μας που θα μας έφερνε κοντά σε 2 πολύ αγαπημένα μέλη ... για ...ρακιές ....

Τέλος Πρώτου Μέρους ...

Συνεχίζεται ...

Το καλοκαίρί μπηκε για τα καλά ... και όπως είναι λογικό στη δουλειά που έχουμε επιλέξει, καλοκαίρι σημαίνει δουλειά σε νησί ... Το άγχος αν θα βρεθεί κάτι παραμένει σε υψηλά επίπεδα αλλά ποτέ δε λέμε όχι σε προσκλήσεις και ... προκλήσεις ...

Έτσι λοιπόν για φέτος το οδοιπορικό για αναζήτηση καλοκαιρινής δουλειάς , ξεκινά από σήμερα βράδυ...Κατά τις 7:30 Πειραιά , κιθάρα στον ώμο κα φύγαμε ... 9:00 αναχώρηση , προορισμός ΚΡΗΤΗ .. Καλό μας ταξίδι λοιπόν και καλή μας αντάμωση ...

Κρήτη σου ερχόμαστε !!!

Παρασκευή 4 Μαίου 2007 ...

Ξυπνήσαμε ... ??? Το παλεύω ....

Προσπαθώ να συγκεντρώσω λίγο το μυαλό μου αλλά προς το παρόν δε γίνεται...Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί .. να προσπαθώ να σκεφτώ και να μη μπορώ ... Έχω μια περίεργη διάθεση ... νιώθω ότι ολα πανε καλά και ταυτόχρονα οτι τίποτα δεν είναι οκ ...

Πολλές φορές μπορεί να ειμαι μεσα στη τρελλή χαρά .... να πετάω στα σύννεφα και μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα επειδή κάτι μπορεί να μου φανεί κάπως να αλλάξω εντελώς συμπεριφορά και διάθεση ... Κυκλοθυμικός θα μου πεις τωρα ... Δεν ειναι ακριβώς έτσι .. αλλά πλησιάζει λίγο .. Γενικά όταν έχω στο μυαλό μου 10 πράγματα με μια συγκεκριμένη δομή και σειρά , εάν κάτι απο αυτά αλλάξει , αλλάζει και το τοπίο γύρω μου ... Κατά δεύτερον ειμαι αρκετά "κτητικός" ... Δεν με έχει ωφελήσει και ποτέ αυτό αλλά ειναι ο χαρακτήρας μου έτσι ... Μερικές φορές μπορεί να γίνω πιεστικός ή ανυπόφορος ... θα μου περάσει αλλά θα έχω φέρει πρώτα τη καταστροφή ...

Το τελευταίο και το κυρίοτερο συναίσθημα που μπορεί να με οδηγήσει όμως στην ολοκληρωτική καταστροφή ( ψυχικά , συναισθηματικά κλπ κλπ κλπ ) είναι να μην υπάρχει συγκεκριμένη κατάσταση στη ζωή μου .... Όταν "πνιγω" συναισθηματα , συμπεριφορές γενικά όταν μπαινω σε αυτη τη διαδικασία .. τρελλαίνομαι ... Προτιμώ να πάρω τα βουνά απο το να με βάλεις σε μια καρέκλα να κοιτάω το ταβάνι ... Μου αρέσει να λειτουργώ αυθόρμητα ... χωρίς γενικά "πρέπει" και "μη" ... Δεν μπορώ να πιέζω τον εαυτό μου και πολύ περισσότερο να μπαίνω σε "καλούπια" .. ειδικά στον συναισθηματικό τομέα ... Πόσες φορές θα ζήσουμε γμτ ....? Και 10 ζωές να έχουμε , και χίλιες να έχουμε , δεν θα θυμόμαστε καμμία απο αυτές που ζήσαμε ... Το τωρα ζει ο καθένας μας και πρέπει να το ζει με ότι μπορεί να του προσφέρει το σήμερα ...

Αυτη τη στιγμή ο κύριος Altamiras έχει βάλει το "φοβάμαι" των ΜΠΛΕ ... Ίσως να είναι και η καλύτερη στιγμή να κλείσω το μονολογό μου ...

Φοβάμαι ότι ... είμαστε στον άερα ....

Λοιπόν ... αυτη η φωτογραφία ειναι μια πραγματική αποκάλυψη ...

Εχει ένα Παλιόγατο (dimitrapan) ... και μια φοβερή μίξη ενός Λεμονοπεπονιού ( emaki , kifa ) ... Απολάυστε την !!!!

Τελικά τι ειναι αυτό που αξίζει ...? ...

Η Αληθεια ειναι οτι έχω ψιλοβαρεθεί .. γενικά και ειδικά ... αόριστα και συγκεκριμένα .... 1 Χτίζεις 10 πέφτουν ... είναι λιγο βαρετό αυτό και ταυτόχρονα λιγο ψυχοφθόρο ... Γενικά ελπίζω ... λένε άλλωστε οτι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ... το ζήτημα ειναι να μπορείς να ελπίζεις ... να μπορείς έστω να κάνεις τα βασικά όνειρα ... να έχεις να διαπραγματευτείς 10 πράγματα με τον εαυτό σου ... όταν στερεύει και η σκέψη τότε αρχίζει το πρόβλημα ...

Επέλεξα στη ζωή μου το δύσκολο δρόμο ... Τον μη συμβατικό ... τον μη καθιερωμένο ... Επέλεξα το δρόμο της μουσικής ... Θα μου πει τώρα κάποιος ...και γιατι βρε κιφα ειναι ο δύσκολος δρόμος ??? ... Δυστυχώς ... ειναι ... Είναι ίσως ο πιο μοναχικός δρόμος που μπορεί να επιλέξει κάποιος ... Μονο αν εισαι "φιρμα" ή γνωστός, φτασμένος, είναι διαφορετικά .. και για να γίνει κατι τετοιο γίνεσαι μεχρι τα 27...αντε 28 ... στα 33 σου ... εχει σφυρίξει το τρένο για τον επόμενο ...

Ο δικός μου ο δρόμος οπως λεει και η φωνάρα του Πασχάλη ... είναι δρόμος με νοτες ... μουσική ... τραγούδι και απέραντη μοναξιά ...Είναι η "οδός ονείρων" όπως προλογίζει ο λατρεμένος Μανος ... Είναι επίσης ενας δρόμος που μπορεί να δεις ομορφα τοπία ... όμορφες εικόνες και λέξεις που θα τις μοιραστείς με αυτούς που συμμετέχουν ενεργά ή όχι στο ταξίδι σου ... Πάντα όμως στο τέλος της διαδρομής μένεις μόνος ...Έχεις δώσει ότι εχεις μέσα σου στους άλλους και στο τέλος απομένεις πανω σε μια σκηνή ... να τρσγουδάς το φινάλε ... μέχρι την επόμενη ημέρα .. μέχρι το επόμενο τέλος ...

Ο Δρόμος της μουσικής ειναι για άλλους μια φωτεινή λεωφόρος ... και για άλλους ενα μικρό στενό δρομάκι χωρίς πουθενά ενα φως ... Και οι δύο δρομοι όμως έχουν ενα κοινό ... στο τέλος τους υπάρχει η αβεβαιότητα .. η μοναξιά και ορισμένες φορές η θλίψη ... Γνωρίζεις πολύ κόσμο ... Αντρες , γυναίκες ... θεατές και συναδέλφους ...Περπατάς μαζί τους κάποιες ώρες και μέτα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι το φινάλε ... Όπως έρχονται όλοι μαζί έτσι και φέυγουν ... και το ταξίδι για ακόμα μια φορά φτάνει στο τέλος ...

Ο δρόμος της μουσικής επίσης ειναι ενας δρόμος που όταν εισαι με κάποιον άλλο ανθρωπο στη ζωή σου σε δοκιμάζει συνέχεια ... Τη μια μερα εισαι εδώ .. την αλλη εκει ... Στερείς και στερείσαι πράγματα μέσα από την οποιαδήποτε σχεση σου ... μη μιλήσουμε για οικογένεια ... όποιος τελικά έχει ακολουθήσει αυτο το δρόμο έχει παντρευτεί και τη μουσική ... έχει ας πούμε ... παντρευτεί τη μοναχικοτητά του ... Γνωρίζεις κοσμο ... ερωτευεσαι ... αναζητάς μια αγκαλιά ... ενα βλέμμα ... έναν άνθρωπο να σε στηρίζει .. να σε συμβουλέυει αλλά ... το τέλος είναι τις περισσότερες φορές μοιραίο ... Ανεβαίνεις στη σκηνή και ... απλά κλεινεις τα μάτια για να τραγουδήσεις ... να τραγουδήσεις και να πεις μέσα από τα λόγια του τραγουδιού αυτά που θα ηθελες να πεις εσύ ... Και όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν ... η σκέψη που σε κυνηγάει όλα αυτά τα χρόνια θα εμφανιστεί ξανά ..

" είσαι πάλι μονος σου .... " ....

Ένας κόσμος ... αγγελικά πλασμένος ... ίσως να μην τον δούμε ποτέ ... ίσως να μη καταφέρουμε να διακρίνουμε ποτέ αυτό που κρύβεται τόσο καλά γύρω μας ... ίσως πάλι να μη πιστέψουμε ποτέ τη δύναμη που έχει η φύση να κρατάει τα αρχέγονα συστατικά της τόσο βαθειά και καλά κρυμμένα ... Ισως να μην συναντήσουμε ποτέ ποιο είναι αληθινό και ποιο ψεύτικο ... Ίσως πάλι ποτέ να μη μπορέσουμε να εξηγησουμε τα όνειρά μας ... Το μόνο σίγουρο ειναι ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος γι αυτούς που μπορούν να τον δουν ... !!!