I heard a song 
And turned away 
As piece by piece 
You performed your story 
Noiselessly across the floor 
Dancing at the funeral party

Ο εαυτός μου με έχει ξενερώσει υπερβολικά πολύ... Πρώτη φορά στην ζωή μου δεν έχω το κουράγιο να αναλάβω τις ευθύνες μου και απλά να κλείσω την πόρτα... Μόνο κάθομαι εκεί, σαν παιδί, κλείνοντας τα μάτια σφιχτά για να εξαφανιστεί το τέρας από την ντουλάπα. Αυτά συμβαίνουν όταν αρνείσαι να μεγαλώσεις. Κανείς όμως δεν το καταλαβαίνει... Κι εσύ, απλά ξενερώνεις... Επίστροφή στο διάβασμα τώρα σαν καλό παιδί. 

... έρχεται ...

Να με σκέφτεσαι και να εύχεσαι να κάνω κουράγιο...

Τα ξαναλέμε λίγες μέρες πριν το Πάσχα... 

Μέχρι τότε...

Μερικές φορές, κάθομαι και χαζεύω τα παλιά μου posts. Μου φαίνεται τεράστια η αλλαγή μου μέσω των γραπτών μου. Πλέον, έμαθα. Πρώτα αραδιάζω τα εσώψυχά μου και μετά βάζω τίτλο. Όσο δεν το έκανα αυτό, αναγκαζόμουν να γυρίσω μετά το τέλος όλων στον τίτλο, για να τον αλλάξω. Πάντα έβγαινα εκτός θέματος. Δε δεχόμουν να κλειστώ σε κουτάκια. Πέρα από ένα μεγάλο κενό λοιπόν, μεταξύ 2009 και 2012, έχω καταθέσει μεγάλο "πόνο ψυχής" στο MusicHeaven. Σήμερα ήθελα να δω ποιο ήταν το πρώτο μου post... Πρώτη φορά είχα γράψει για ένα πολύ ευχάριστο γεγονός. Η επιστροφή μου σε ένα νησί που μου αρέσει πολύ... Στη Ρόδο. Ήταν Μάιος και τότε στο νησί έγινε το πρώτο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ. Δε θα σταθώ σε αυτό το κείμενο. Όποιος θέλει μπορεί να το διαβάσει εδώ.

Κοιτώντας λίγο πιο πάνω, βρήκα ένα κείμενο μίας πολύ καλής φίλης, που έγραψε για πρώτη φορά μέσω του blog μου, με όνομα "DeathRocker". Τότε είχε κάνει ένα mini "recollection" στην ελληνική σκηνή... του κάποτε. Το κείμενο δεν έχει πια φωτογραφίες, μιας που τα links έχουν σπάσει... Βλέπετε... Από τότε, σελίδες μετακινήθηκαν, άνθρωποι σταμάτησαν να γράφουν, εικόνες έφυγαν, φίλοι σταμάτησαν να είναι κοντά μας. Έτσι και η DeathRocker, δεν είναι κοντά μας από τα τέλη του 2008. Όπως έμειναν τα γραπτά της όμως, έτσι ζει και αυτή για πάντα μαζί μας. Μπορεί κάποιες εικόνες να λείπουν, αλλα η ψυχή είναι πάντα εδώ.

Διαβάστε: Recollections: Αδιέξοδο, Stress, Ex-humans, Αντί

Φέτος είναι η χρονιά που την έχω δει "μικρός ερευνητής". Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησε όλο αυτό, κάπου το Σεπτέμβρη του 2013, ενθουσιάστηκα!!! Δουλεύω όποιες ώρες θέλω, πάνω σε θέμα που έχει επιλεχτεί από μένα καθαρά. Συνεργάζομαι με φορείς που εγώ διαλέγω και με ανθρώπους που μου αρέσουν. Βέβαια το τελευταίο δεν είναι πάντα τόσο καλό, μιας που όλοι σε αντιμετωπίζουν λες και θα τους αξιολογήσεις όλη τους την ζωή. Η θέση μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να αξιολογήσω. Και τέλος πάντων, τι σημαίνει αξιολόγηση. Πέρα από την αυτοκριτική και τον αναστοχασμό, δε νομίζω ότι είναι κάποιος σε θέση να αξιολογήσει τη δουλειά κάποιου άλλου, σε ελάχιστες περιπτώσεις με κραυγαλέα λάθη ή ενθουσιώδεις επιτυχίες. Η θέση μου είναι να μάθω και να καταγράψω αυτά που μαθαίνω, ώστε να είναι προσβάσιμα σε όσους ενδιαφέρονται. Αυτό το "προσβάσιμα" ενοχλεί τον κόσμο. Είναι τόσο βιασμένες οι διαπροσωπικές σχέσεις, που οι άνθρωποι κλείνουν σε ένα καβούκι οτιδήποτε αποτελεί την καθημερινότητά τους, σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να νιώσουν ελεύθεροι. Ο Μεγάλος Αδερφός μας έχει προλάβει όλους, οπότε ξεχάστε αυτά τα ουτοπικά όνειρά σας. Το θέμα είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και με το έργο που παράγεις, είτε αυτό θα ονομαστεί σχέσεις ανθρώπων, είτε εργασία, είτε ο καφές που πετυχαίνεις ή όχι το πρωί. 

Πέρα από αυτό το υπέροχο κομμάτι της ζωής μου, κανείς δεν μπορεί να ζήσει σαν φιλόσοφος, οπότε η ζωή μου περιλαμβάνει και δύο δουλειές. Μία πρωινή και μία απογευματινή, οι οποίες επίσης είναι υπέροχες, μιας που οι συνεργάτες μου είναι αποκλειστικά παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Δεν ξέρω τι νομίζουν αυτοί που λένε "Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αντέχεις - θα τα σκότωνα". Το πιο πιθανό είναι να θέλουν να σκοτώσουν τους δικούς τους συνεργάτες -αυτόν με το παχύ μουστάκι στο δίπλα γραφείο, ή την ξανθιά με την ξεβαμμένη ρίζα και το δύο νούμερα μικρότερο ταγιέρ- και απλά φροντίζουν να σκέφτονται με τη λογική "πάντα υπάρχουν χειρότερα". Όταν λοιπόν δεν μπορούμε να δούμε τα χειρότερα, τα δημιουργούμε για να μη χάσουμε το μυαλό μας. Τι πιο εύκολο να ρίξεις το "χειρότερο" στους ανύμπορους. Ανύμπορους όχι με τη λογική ότι τα παιδιά δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά με τη λογική ότι πραγματικά δεν τους νοιάζει η γνώμη σου. Είσαι απλά άλλος ένας μεσοαστός ενήλικας γι αυτά. Είσαι αυτός που τους κρύβει το φως, ενώ αυτά ζωγραφίζουν. Φύγε! 

Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που φοβούνται. Και έτσι πρέπει. Να τα φοβάστε τα παιδιά! Αυτά θα τα αλλάξουν όλα και αν βρεθούν στο δρόμο τους όμορφοι άνθρωποι, θα τα αλλάξουν όπως πρέπει. Έχετε δει ποτέ τι συμβαίνει όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε απελευθερωμένη οικογένεια και τυχαίνει και σε απελευθερωμένο εκπαιδευτικό; Φοβερός συνδυασμός που είναι πολύ σπάνιο να τύχει. Αλλά να ξέρετε... Έρχονται και είναι αγριεμένα. Θα προσπαθώ όσο μπορώ να τα προστατέψω από τον τρόπο σκέψης σας. Δε θα τα κάνετε και αυτά άλλον έναν χοντρό κυριούλη με παχύ μουστάκι, ούτε άλλη μία ξανθιά με μικρά ρούχα. Αυτά θα βγαίνουν να χορεύουν στη βροχή και θα αντιστέκονται στις βλακείες προειδοποιήσεις σας όσο μπορούν. Εξάλλου τι λέει ο σοφός -πφ- ελληνικός λαός; Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο... Ατάκα χιλιοειπωμένη από χείλη με έντονο ροζ, γιαλυστερό κραγιόν, που τώρα πια την λέμε για τον γκόμενο που έφυγε ή για το κατοικίδιο που η ανευθυνότητά σας θα το παρατήσει στο δρόμο. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας αφήστε τα ελεύθερα... Αφήστε τα να αναπνεύσουν, να δημιουργήσουν χωρίς αποτυχημένα κατάλοιπα. Αφήστε τα να σας διδάξουν. Αυτά είναι άνθρωποι!

Δεν ξέρω πόσο θα μείνω... Μπορεί τρεις μήνες... Μπορεί μια μέρα ακόμα... Μπορεί για πάντα...
Δεν έχω εισιτήριο, καλέ μου, στο τρένο της ζωής... Λαθρεπιβάτης είμαι... Δεν το κατάλαβες;

Κι εσύ είσαι σε mini tour στην Αγγλία... Μα πώς είναι δυνατόν να είμαστε μακριά;

I'm a counter-culture, sex avenging angel, looking at you
I'm an antisocial, pro-created being
I've got an aversion to the trends now, of mediocrity
please allow me this discourtesy

I'm a low-brow abrasious survivor, from your wicked past
I lurk the streets, late at night
Aint got time for idle conversation, I'm the silent one
don't wanna pretend cause that aint right
it aint right

love me tonight
gonna be alright
the things I know just can't be learned in school
I'm all alone, so far from home
we'll do the things you said you'd never do

don't ask me why I'm separated, from the rest of the world
I grew up fast, hit me on the ground
some people hate me, some they love me, if you know what I mean
consider this girl if you're comin' round
comin' round

love me tonight
gonna be alright
the things I know just can't be learned in school
I'm all alone, so far from home
we'll do the things you said you'd never do

love me tonight
gonna be alright
the things I know just can't be learned in school
I'm all alone, so far from home
we'll do the things you said you'd never do