Αν υπάρχει κάποιο βιβλίο για το οποίο έχουν ειπωθεί πολλά, τότε αυτό σίγουρα είναι η Σολομωνική ή όπως ονομάζεται σωστά «Clavicula Salomonis» δηλαδή «Το Κλειδί του Σολομώντα».
Η Σολομωνική θεωρείται το σημαντικότερο βιβλίο πρακτικής Μαγείας όταν πρόκειται για την Τελετουργική Μαγεία. Η Καμπαλιστική Τελετουργική Μαγεία όπως την γνωρίζουμε σήμερα, βασίζεται πάνω σε αυτό το βιβλίο. Τι είναι όμως αυτό που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο τόσο ξεχωριστό;
Στηριζόμενοι στις Γραφές αλλά και σε θρύλους, ο Βασιλιάς Σολομώντας ισχυριζόταν ότι ζήτησε από τον Θεό να του δώσει γνώση και δύναμη που κανένας άλλος άνθρωπος δεν είχε. Η προσευχή του εισακούστηκε και παρουσιάστηκε σε αυτόν ο Αρχάγγελος Χομαδιήλ ο οποίος τον δίδαξε την απόκρυφη Γνώση και επίσης του παρέδωσε ένα δαχτυλίδι με το οποίο μπορούσε να εξουσιάζει τους δαίμονες. Την γνώση αυτή ο Σολομώντας την κατέγραψε για να την λάβει ο γιος του Δαυίδ μετά τον θάνατό του, γι αυτό συχνά η Σολομωνική αναφέρεται και ως «Η Διαθήκη του Βασιλιά Σολομώντα». Ο θρύλος όμως επίσης αναφέρει ότι όποιος δεν είναι έτοιμος να λάβει τέτοια γνώση, τότε τα χειρόγραφα του Σολομώντα δεν θα είναι παρά λευκές σελίδες γι αυτόν.
Από τότε, άρχισαν να κυκλοφορούν και κυκλοφορούν ακόμα πάμπολλα βιβλία με τον τίτλο «Σολομωνική», για λόγους καθαρά εμπορικούς, γραμμένα στα Λατινικά, Ελληνικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, όλα ισχυριζόμενα ότι είναι μεταφράσεις του γνήσιου χειρόγραφου. Το γνήσιο χειρόγραφο όμως ακόμα δεν έχει βρεθεί και εικάζεται ότι είναι γραμμένο στα Εβραϊκά*. Πολλά από αυτά τα γραπτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά Γρημόρια αυτόνομων Μυστών, άλλα μια μικρή συλλογή γνώσεων συγκεντρωμένη από ύδω κι από κει, υπάρχουν όμως και μερικά που μάλλον είναι τα πλησιέστερα του αυθεντικού, κρίνοντας από την χρονολογία γραφής τους αλλά και της ιστορίας των συγγραφέων. Αυτά μπορούν να βρεθούν σε Μουσεία μεγάλων Ευρωπαϊκών πρωτευουσών.

Όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω, ας μας το πει... Το παρακάτω κείμενο μου το στείλανε...

Οτι σας γραφω ισχυει νομικα.

ΟΙ κλησεις της δημοτικης δεν πανε πουθενα.... η εφορια δεν τις δεχεται γιατι δεν υπαρχουν στοιχεια του οδηγου(αρα οταν καποιος κανει μια παραβαση και το οχημα ειναι για παραδειγμα καποιου συγγενη του ποιος θα τιμωρηθει ο ιδιοκτητης? η ο οδηγος? Ακομα αν μπορουσε ο δημος να τα παρει μεσω εφοριας νομιζεται θα εστελνε επιστολες στα σπιτια για οφειλη και οτι θα πανε εφορια?

Μην τσιμπατε.....Γι αυτο παιρνουν πινακιδες για να αναγκαζεται ο κοσμος
να πληρωσει.....Οι μονες κλησεις που πρεπει να πληρωνονται (η να πηγαινεις στο δικαστηριο) ειναι αυτες της αστυνομιας που στο τελος γραφουν δικασιμη την... μερα. Η Δημοτικη αστυνομια δημιουργηθηκε απο τους δημαρχους για να
κονομανε οι δημοι......(δεν κοιτανε πρωτα να φτιαξουν γκαραζ ενω αφηνουν να
χτιζονται μεγαλες πολυκατοικιες με λιγες θεσεις για γκαραζ!!
Η ελεγχομενη σταθμευση εχει βγει παρανομη απο Δικαστηρια αφου πληρωνεις για το λογω αυτο τελη κυκλοφοριας

Λυσεις:
Η πιο απλη: δεν πληρωνεται τις κλησεις.
2η: Στα ιχ βαζεται τα νουμερα μεσα απο το παμπριζ ωστε να φαινονται
αλλα να μην μπορουν να τα παρουν. Αν σας παρουν τις πινακιδες πηγαιντε και δηλωστε κλοπη πινακιδων στην αστυνομια παρτε χαρτι και βγαλτε καινουργιες στο υπουργειο. ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΙΟ ΦΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα? Δεν εννοώ σε ρούχα μόνο και τα λοιπά... Εννοώ το χρώμα που σας κάνει να χαμογελάτε... Έχω βαρεθεί το μαύρο και το γκρι. Αγαπώ το κόκκινο. Το αγαπώ γιατί μου θυμίζει τη φωτιά, το καλοκαίρι, τα μαλλιά μου και όλα αυτά τα χρόνια που έχουν στιγμές που αξίζει να θυμάμαι...

Αυτή είμαι εγώ λοιπόν. Θα αποσυρθούν οι "εικαστικές παρεμβάσεις" μάλλον. Ίσως και να μείνουν. Ποιος ξέρει.

Καλημέρα Αθήνα... Καλημέρα καμίνι στο οποίο θα ζω για 14 ακόμα μέρες. Μόνο δύο βδομάδες είναι μωρέ. Θα περάσουν.

Καλημέρα να χεις sea :)

The Names - Calcutta

Θέλω δε θέλω έχει κάυσωνα. Όπως και να το κάνουμε η μπύρα είναι κάτι που "φεύγει" εύκολα με τέτοιο καιρό. Τι πιο απλό από το να ανοίξεις ένα κουτάκι... Γιατί αν θες κάτι πολύπλοκο ένα σωρό "μπλιμπλίκια" Acapulco, Alabama Slammer, Bikini, Maiden's Prayer. Μου την έσπαγε όταν δούλευα σε bar. Τόσα διαφορετικά πράγματα που έπρεπε να μάθω, χωρίς να έχει καμία σημασία στην Ελλάδα. Συνταγές ολόκληρες σαν τη Βέφα και τρόποι "ανακατέματος" λες και ο Έλληνας (ή συνήθως η Ελληνίδα) που θα ζητήσει να πιει Alice springs θα ξέρει ότι τη γρεναδίνη την βάζουμε με το κουταλάκι και όχι γυρνώντας το μπουκάλι ανάποδα πάνω από το ποτήρι.

Αν και θηλυκό, ομολογώ ότι είμαι περισσότερο Έλληνας, παρά Ελληνίδα. Μ'αρέσει αρκετά η μπύρα και δε συμπαθώ τα ανακατεμένα ποτά. Θέλω το ποτό μου να είναι διάφανο και κατ ευθείαν από το μπουκάλι (ίσως γιατί εργαζόμενη στο bar έχουν δει τα μάτια μου... και τα στομάχια "τους")...

Marc Almond - Tears run rings

O Marc Almond ήταν στην Αθήνα στα γεννέθλιά μου. Δε μπόρεσα να πάω δυστυχώς... Τι έλεγα? Α, για τα ποτά. Δε θέλω να το πάω στα μαγαζιά που σερβίρουν καθαρά ποτά, αν και πιστεύω ότι όσο μεγαλύτερο όνομα έχει ένα μαγαζί, τόσο μεγαλύτερη και η νοθεία. Απλά μ'αρέσει να πίνω "μάρκες". Ίσως να είναι ο τομέας που ξυπνάει η Ελληνίδα ψωνάρα μέσα μου. Absolut, Jameson, Black Bush και καλό κόκκινο ημίγλυκο κρασί (μερικές φορές δε λέω όχι σε λίγη μαυροδάφνη παραπάνω βέβαια). Και όπως έλεγα, ναι, είμαι ψωνάρα. Έχει καύσωνα και αντί να κλειστώ στο σαλόνι με το κλιματιστικό και την τηλεόραση, βγαίνω στο μπαλκόνι, αφού το βρέξω όλο για να μου ρχεται μαζί με τη ζέστη και η υγρασία, παίρνω ένα μπουκάλι Ουίσκι και 100 παγάκια.

Angina Pectoris - Disconsolate

Όταν άρχισα να γράφω είχε φύγει ο ίδιος ο χάρος από το σπίτι. Μια κινούμενη μαυρίλα που την ώρα που ήρθε, έμοιαζε με ηλιακό θερμοσύφωνα μες στα μαύρα με τον ήλιο να βαράει ανελέητα από πάνω. Δε σκάει αυτός ο άνθρωπος? Άνθρωπος... Τρόπος του λέγειν... Τον αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο πλάκα πλάκα. Γιατί δε θέλω να πω το όνομά του? Δε θα σας το πω... Ούτος ή άλλος χάρο τον φωνάζω πάντα.

Love Spirals Downwards - Will you fade

Είναι οι άνθρωποι που σου κάνουν τη ζωή κόλαση, αλλά στη χειρότερή σου κόλαση ήταν εκεί και δε μπορείς να τους διώξεις... Οι άνθρωποι που δε ξέρεις αν πρέπει να τους αντιμετοπίσεις σαν φίλους ή σαν τρίτα προς τον πλανήτη Γη πλάσματα... Χαχαχαχα... Δεν ήθελα να πω αγγέλους. Το χω ξαναπεί αυτό. Εσύ που διαβάζεις αυτό το blog, πώς θα έλεγες τον άνθρωπο που σου περιγράφω? Πώς θα τον αποκαλούσες? Ή πολύ απλά, ποιο όνομα νομίζεις ότι θα του ταίριαζε.

Bauhaus - She's in parties

Ήταν όντως εδώ? Στο τηλέφωνο ακουγόταν τόσο εξουθενωμένος. Πάντα σε παίρνει να σε ενοχλήσει όταν ξέρει ότι είσαι καλά... Να σου χαλάσει λίγο την καλή διάθεση. Χαλάλι. Όποτε είσαι μες στα νεύρα πάλι θα πάρει ένα τηλέφωνο, με άλλη φωνή, λες και είναι διαφορετικό άτομο και θα σε κάνει να σκάσεις αυτό το παιδικό χαμόγελο. Το χαμόγελο που έδειχνες μόνο στους γονείς σου όταν σου φέρναν παγωτό, ή κάποιο δώρο μετά από μία έξοδο. Μόνο γι αυτό τα ανέχομαι όλα. Γι αυτό το χαμόγελο που δε μου το δίνουν πολλοί πλέον... Μου το έδωσε ένα κείμενο του sea_like_eyes.

Depeche Mode - Waiting for the night

Το μπουκάλι δεν ήταν γεμάτο και σχεδόν τελειώνει. Τρία-τέσσερα ποτήρια είχε. Δε θα πιω κρασί. Δύσκολη νύχτα. Είναι και αυτή η υπνηλία που προκαλεί η ζέστη, είμαι και εγώ που μόνο το βράδυ που είναι να κοιμηθώ δε νυστάζω... Έφη πάμε για ένα ποτάκι αύριο το απόγευμα? Νομίζω το χρειάζομαι... Θα διαβάσεις το blog, είδες που εμφανίστηκε ο ... χάρος πάλι? Το ήξερα :) Είναι που κατάλαβε ότι είναι και η περίοδος δύσκολη και ήρθε για συμπαράσταση. Ωστόσο δεν είμαι εδώ. Πάμε...?

Wolfsheim - Underneath the Veil

Καλημέρα

Αρχικά το έβαλα όλο στο repeat και ομολογώ ότι ζήτημα αν το άκουσα 2 φορές ολόκληρο και προσεχτικά. Ωστόσο έχω να πω ότι είναι ένας καλός δίσκος. Κλασικότατοι Star Industry, που και να μην την έχεις ακούσει είσαι σίγουρος ότι είναι δική τους δουλειά και έχουν διασκεβάσει και το Enjoy the Silence των Depeche Mode.

Αν μη τι άλλο εδώ και χρόνια είναι η καλύτερη gothic rock μπάντα του Βελγίου. Το όμορφο κουτάκι της Limited Editionέχει ένα poster και ένα bonus disc με το video clip του Last-Crusades και τα remixes που φαίνονται στο προηγούμενο post.

Στις 21.30 το αργότερο σήμερα θα έχω το καινούριο δίσκο των Star Industry :)

Θα σας πω λεπτομέριες λοιπόν.

CD1
1. Lost Generation
2. Pray
3. Forever
4. Out Of My Head
5. Sin
6. Last Crusades
7. The Return Of David Gun
8. Substitudes
9. The Spirits Within
10. Fall From Grace

CD2
1. Lost Generation (Vivelafete Remix)
2. Out Of My Head (Leaether Strip Remix)
3. Last Crusades (Implant Remix)
4. Forever (Luc Van Acker Remix)
5. The Return Of David Gun (Berlin Mix)
6. Nineties (Remastered)
7. Heart Man Angel (Single Edit)
8. City Of Light

1. Put Your iTunes, Windows Media Player, etc. on Shuffle.
2. For each question, press the next button to get your answer.
3. YOU MUST WRITE THAT SONG NAME DOWN NO MATTER HOW SILLY IT SOUNDS.


IF SOMEONE SAYS "IS THIS OKAY?" YOU SAY?
Claus Nomi - Falling in love again

WHAT WOULD BEST DESCRIBE YOUR PERSONALITY?
Art Of Parties - Central Room

WHAT DO YOU LIKE IN A GUY/GIRL
The Essence – A Monument Of Trust

HOW DO YOU FEEL TODAY?
Film Noir - Excuse

WHAT IS YOUR LIFE'S PURPOSE?
Gitane Demone - Loveless

WHAT IS YOUR MOTTO?
Nick Cave & The Bad Seeds - Nobody's baby now

WHAT DO YOUR FRIENDS THINK OF YOU?
Siouxsie and the Banshees - The Lonely One

WHAT DO YOU THINK OF YOUR PARENTS?
The Vyllies - Whispers In The Shadow

WHAT IS 2+2?
Devil Doll - The Girl Who Was Death

WHAT DO YOU THINK OF YOUR BEST FRIEND?
The Wake - Control

WHAT DO YOU THINK OF THE PERSON YOU LIKE?
Anne Clark - The sitting room

WHAT IS YOUR LIFE STORY?
Girls Under Glass - Reach for the stars

WHAT DO YOU WANT TO BE WHEN YOU GROW UP?
Gitane Demone – Cool Domina

WHAT DO YOU THINK WHEN YOU SEE THE PERSON YOU LIKE?
Wolfsheim - Care For You

WHAT WILL THEY PLAY AT YOUR FUNERAL?
Λευκή Συμφωνία - Το Φεγγάρι Αιμορραγεί

WHAT IS YOUR HOBBY/INTEREST?
x-mal deutschland – drowned you

WHAT IS YOUR BIGGEST FEAR?
Virgin Prunes - Chance of a lifetime

WHAT IS YOUR BIGGEST SECRET?
The Garden Of Delight - Martyrium

WHAT DO YOU THINK OF YOUR FRIENDS?
Peter Murphy - Wild Birds Flock To Me

WHAT WILL YOU POST THIS AS?
Raison D'etre - Katharsis


Ό,τι να 'ναι... Ας δούμε τι αστείο μάθαμε.

Κάτι που είδα στο blog του zefuros και λέω να το καθιερώσω... Είναι και Δευτέρα. Μια καλή αρχή λοιπόν :)

South Of No North - Fell Frozen

So here are those old days coming back again
And me the fed I thought that I had escaped
And the girls became more ugly
And the sun got hidden again
And my old dirty matress
was torn and all the knives underneath were
thrusted inside my back
Friends turn to enemies
and all my real enemies disappear, alone me now
kneeled by the grove of my lost pride
I cry all night

Cry and sworn, oh how it really hurts
but I am ready to lead my almost rotten hull
to distant trips
Exile once again my loved one
Oh I never see you back
And others will be yelling about kings and gods
and me alone by the celebrant tomb
I cry and sing all night
and me alone by the sea
I beg the wind with me to cry
and me alone I cry, I sing, I die and...

I don't sing for the song
I'll never sing for the song, for the song fell frozen from my lips

And I cry all night - and I sing alright
and I die tonight - and I just never sing...

Με την ευκαιρία του τραγουδιού θα ήθελα να παραθέσω και ένα κείμενο-συνέντευξη του Αλέξη Μπρούλη για να τα μαζέψω σιγά σιγά σε αυτό το blog.

Απόγευμα αυγουστιάτικης Κυριακής με έφεραν οι συγκυρίες να κατηφορίζω προς τα Πατήσια για να συναντήσω ένα ζωντανό θρύλο της ελληνικής dark wave σκηνής, ίσως το πιο ταλαντούχο dark συγκρότημα της δεκαετίας του '80, τους South Of No North. Πολλοί από εμάς τους γνωρίζουμε από τα λιγοστά κομμάτια τους που ακούγονται ακόμα και σήμερα στα underground clubs της πόλης και τα οποία εξακολουθούν να ξεχωρίζουν. Άλλοι τους ξέρουν μόνο από αφηγήσεις των παλαιοτέρων, όλοι όμως έχουμε την ίδια αίσθηση: ότι πρόκειται για ένα όνομα που έχει αγγίξει τα όρια του μύθου για τη ελληνική dark κοινότητα.

Με αφορμή το sequel του περυσινού και πολύ επιτυχημένου Elfentanz Festival, θα έχουμε την σπάνια ευκαιρία να τους απολαύσουμε επί σκηνής, για ένα μοναδικό reunion show (το οποίο και θα ηχογραφηθεί) δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία. Το δρόμο θ'ανοίξουν στις 27 Σεπτεμβρίου στο Gagarin 205, οι Γερμανοί And One, Neuroticfish και οι δικοί μας Δαιμονία Νύμφη.

Ο Γιώργος και ο Φοίβος με δέχτηκαν, λοιπόν εκείνο το ζεστό απόγευμα για να συζητήσουμε για την -απρόσμενη για πολλούς- επανεμφάνιση της μπάντας αλλά και για ένα flash back στην ιστορία των South Of No North. Η όλη συνάντηση εξελίχθηκε περισσότερο σαν μια φιλική κουβεντούλα σχετικά με τα παλιά, παρά σαν μια τυπική συνέντευξη, την οποία, εγώ τουλάχιστον, απόλαυσα. Και εκτός του ότι αποκάλυψε το γεγονός ότι το συγκρότημα ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται, έβγαλε πολλές και ευχάριστες ειδήσεις οι οποίες αφήνουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον...

- Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία, παιδιά: πότε και πώς άρχισε όλο αυτό το 'ταξίδι';
- Πρωτοβγήκαμε το Μάρτη του 1984 σαν South Of No North παίζοντας μπροστά σε κόσμο, η ιδέα όμως και οι πρώτες πρόβες είχαν ξεκινήσει κάπου στο Νοέμβριο του 1983. Τα περισσότερα μέλη της μπάντας γνωριζόμασταν από το σχολείο σαν πιτσιρικάδες των 17-18 χρονών είτε σαν μέλη μιας ευρύτερης παρέας, εδώ στα Πατήσια και την Αχαρνών.

- Αν δεν κάνω λάθος, το South Of No North είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Charles Buckowski.
- Γιώργος: Ναι, από εκεί προέκυψε το όνομα μας (χαμόγελα), μιλούσε για πολύ μεθύσι και εξέφραζε σκοτεινές καταστάσεις...

- Λίγα λόγια για τη σύνθεση του συγκροτήματος;
- Φοίβος: Δανιήλ Γρηγοριάδης στα φωνητικά, Μιχάλης Κράλλης στην κιθάρα, Γιώργος Κουλούρης στο μπάσο, Φοίβος Περγιαλιώτης στα τύμπανα και ο Βασίλης Κράλλης (αδελφός του Μιχάλη) στα πλήκτρα που ήρθε στο γκρουπ το 1987 μαζί με τον Μάκη Μπιθιμίρη (επίσης πλήκτρα). Στους παραπάνω έχει προστεθεί και ο Λεωνίδας Χρονόπουλος (κιθάρα) τον οποίο, εγώ και ο Γιώργος γνωρίζουμε από τη συνεργασία μας στους Rock Xerox. Οπότε στο Elfentanz θα εμφανιστούμε σαν 7-άδα! Οι μόνες διαφοροποιήσεις δηλαδή με την αυθεντική 6-μελή σύνθεση ειναι η προσθήκη του Λεωνίδα και η αντικατάσταση του παλιού μας τραγουδιστή, του Ανδρέα, με το μικρότερο αδελφό του, τον Δανιήλ ο οποίος μας έχει καταπλήξει με τις φωνητικές του ικανότητες και την ομοιότητα της φωνής του με εκείνη του Ανδρέα! Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε στην αρχή τη διαφορά!

- Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές της μπάντας εκείνα τα πρώτα χρόνια;
- Γιώργος: Σαν πρώτα ακούσματα, εγώ προσωπικά είχα punk groups όπως οι Buzzcocks, φυσικά οι Pistols, από τα 70'ς Roxy Music και Bowie ο οποίος επηρέασε πάρα πολλά μουσικά είδη στη συνέχεια. Ιδιαίτερη αδυναμία είχα πάντα στους Stranglers, τους Clock DVA και πολύ περισσότερο στον Dave Sylvian και τους Japan. Μου άρεσαν οι Birthday Party, όχι όμως και ο Cave αργότερα μόνος του.
Φοίβος: Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Bauhaus, οι Sound, Depeche Mode, Simple Minds, οι Japan, α ναι! Και οι Heaven 17!

- Τότε υπήρχε μια τάση παραλληλισμού σας με τους Bauhaus, πως νοιώθατε μ'αυτό;
- Φοίβος: Δεν μπορώ να πω ότι μας ενοχλούσε ιδιαίτερα. Αυτό ίσως συνέβαινε επειδή στο ξεκίνημα είμασταν κι εμείς κουαρτέτο, είχαμε κάνει και μια διασκευή στο Bela Lugosi's Dead. Πέρα από κάποιες ''πινελίες'' στον ήχο μας που ίσως έμοιαζαν, δεν υπήρχαν τόσο μεγάλες ομοιότητες. Πάντως ποτέ δεν βρήκαμε αρνητική αυτή την παρομοίωση.

- Άλλα ελληνικά γκρουπς με τα οποία είχατε στενές σχέσεις στα 80'ς ποια ήταν;
- Γιώργος: Κυρίως τα άλλα συγκροτήματα που ανήκαν στην Creep Records όπως οι Villa 21 που ήταν πολύ στα πάνω τους, οι Yell-O-Yell, οι Metro Decay και οι Reporetrs. Εκείνη την περίοδο οι South Of No North ήταν κάτι ξεχωριστό για τα δεδομένα της ελληνικής σκηνής και οι άνθρωποι που ήταν μέσα στα μουσικά πράγματα δεν μας έβλεπαν με ιδιαίτερη θέρμη. Είμασταν πιο εσωστρεφείς χωρίς να δίνουμε έμφαση στις δημόσιες σχέσεις...

- Ας μιλήσουμε λίγο για τα άλμπουμς που είχατε κυκλοφορήσει.
- Φοίβος: Σχετικά με το πρώτο μας άλμπουμ, το Lacrimae Christi -το δάκρυ του Χριστού λατινιστί- υπήρχαν κάποια κομμάτια ήδη γραμμένα, οπότε μπήκαμε στο studio το Σεπτέμβριο του 1984. Τα πράγματα έγιναν αρκετά γρήγορα και κάπως βιαστικά τότε, υπήρχε και η σχετική απειρία. Ο δίσκος αυτός ήταν το πρωτόλειο μας. Στο studio συναντήσαμε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία απ' ότι στα live η οποία όμως μας άρεσε πάρα πολύ. Τελικά κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1985. Το Fell Frozen βγήκε την άνοιξη του 1986 και ήταν η φυσική εξέλιξη του Lacrimae Christi, μια δουλειά που έγινε σε μια περισσότερο σταδιακή διαδικασία. Πάνω σ' αυτό δουλέψαμε σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο. Υπήρχε άνεση χρόνου και τα κομμάτια προέκυπταν βήμα-βήμα. Ήταν ένας αρκετά πιο ώριμος δίσκος.
- Γιώργος: Ήταν μια δύσκολη περίοδος για το συγκρότημα, αρκετοί από εμάς φεύγαμε για το στρατό και ταυτόχρονα η Creep Records έκλεινε οπότε ουσιαστικά το Fell Frozen έμενε χωρίς την παραμικρή προώθηση. Κατέληξε στις προσφορές μαζί με τις άλλες κυκλοφορίες της Creep...
- Φοίβος: Το τρίτο και ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Wipe Out το 1989 και ήταν ένα μεγάλο βήμα για μας. Είχαμε καλύτερη παραγωγή, καλύτερη ενορχήστρωση και συνθέσεις. Ο δίσκος αυτός ''άνοιξε'' το όνομα της μπάντας, μπορούσε να το ακούσει περισσότερος κόσμος.
- Γιώργος: Υπολογίζω πως από αυτόν το δίσκο πρέπει να κόπηκαν γύρω στα 2.000 κομμάτια.

- Και ας έρθουμε στο τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, το Rajah του 1992 στην Wipe Out. Έχει επικρατήσει η εντύπωση πως αποτέλεσε κάτι σαν best of δίσκο.
- Φοίβος: Έχει δοθεί λανθασμένα αυτή η εντύπωση. Το Rajah ήταν ένα κανονικό άλμπουμ με καινούργια κομμάτια όπως τα Maximum Protection, November, Fly και Clever Sea, κάποιες παλιότερες συνθέσεις μας που όμως δεν είχαν εμφανιστεί πουθενά στο παρελθόν όπως τα Monster και Dependance από την εποχή του Fell Frozen. Υπήρχαν και μερικές διασκευές σε παλιότερα κομμάτια μας: στα 10.000 Eyes και Anabelle Lee.

- Ποιόν δίσκο θεωρείτε εσείς τον πιο αντιπροσωπευτικό του ήχου σας, αυτόν που θα συνιστούσατε σε κάποιον να ακούσει αν δεν σας γνώριζε καθόλου;
- Χμμ… Είναι δύσκολο να πεις αλλά μάλλον θα διαλέγαμε τον ομώνυμο τρίτο μας δίσκο. Υπάρχουν όμως και από τους άλλους κομμάτια που θα λέγαμε ότι είναι χαρακτηριστικά: από τον πρώτο το Lacrimae Christi και 10.000 Eyes και από τον δεύτερο It's Only A Song, Creeping και το Anabelle Lee.

- Η σύνθεση των κομματιών πως γινόταν και κατά πόσο άλλαξε ο ήχος σας από το '87 και μετά;
- Φοίβος: Συνθέταμε όλοι μαζί. Οι στίχοι είτε προϋπήρχαν σαν ποιήματα -όπως στην περίπτωση του Anabelle Lee (Edgar Alan Poe)- είτε τους έγραφε ο τραγουδιστής. Τώρα, αναφορικά με την εισαγωγή των πλήκτρων το 1987, ήρθαν σαν φυσική εξέλιξη και έφεραν μια αλλαγή στον τρόπο ενορχήστρωσης. Δεν νομίζω ότι έγινε πιο pop ο ήχος, απλά βοήθησαν να είναι πιο ατμοσφαιρική η μουσική. Άλλωστε υπήρχαν και παλιότερα σαν guests με τη μορφή του πιάνο κυρίως.

- Αγαπημένα κομμάτια για τον καθένα σας από South Of No North;
- Φοίβος: Εξακολουθεί να με συγκινεί ακόμα και τώρα το House Of Breath, ίσως το πιο αγαπημένο μου. Επίσης το It's Only A Song και το Southern Light.
- Γιώργος: Αν και όλα τα βλέπουμε σαν παιδιά μας, θα έλεγα το Something Good και το Maximum Protection.

- Κομμάτια άλλων συγκροτημάτων που σας έχουν σημαδέψει;
- Φοίβος: Bauhaus εποχής '84, το Passion Of Lovers και γενικά όλο το πρώτο LP. Ή επίσης το Mask και σχεδόν όλοι οι δίσκοι! (γέλια). Ακόμα, Echo & The Bunnymen και Cure της εποχής του Pornography.
- Γιώργος: Ο δεύτερος δίσκος των Clock DVA, Echo & The Bunnymen - Crocodiles και Up Here και το Closer των Joy Division.

- Και πάμε στην πρώτη σας συναυλία.
- Γιώργος: Έγινε στο Λύκειο της Γκράβας τον Μάρτιο του 1984 μαζί με τους Metro Decay, Villa 21, Yell-O-Yell και τους Art Of Parties.
- Φοίβος: Θυμάμαι ότι είχε παέι πολύ καλά, πολύς κόσμος και μεγάλη απήχηση. Τρακ δεν είχαμε σχεδόν καθόλου μιας και είχαμε κάνει καλή προετοιμασία.. Ήταν πολύ σημαντική συναυλία για μας και έδωσε μεγάλη ώθηση στο συγκρότημα.

- Και κατόπιν φτάνουμε στο πως προχωρήσατε στο πρώτο σας δισκογραφικό συμβόλαιο.
- Φοίβος: Είχαμε ηχογραφήσει ένα demo καθαρά για promotional χρήση το οποίο έφτασε στα χέρια του Μπάμπη Δαλίδη, του τότε ιδιοκτήτη της Creep Records. Μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Με το Μπάμπη εξακολουθούμε να είμαστε φίλοι ακόμα και σήμερα αν και έχουμε χαθεί τα τελευταία χρόνια.
- Γιώργος: Το demo περιείχε τέσσερα κομμάτια: τα Lacrimae Christi, 10.000 Eyes, Fear και μια διασκευή στο Exercise One των Joy Division.

- Και τα τέσσερα άλμπουμς σας είχαν κυκλοφορήσει μόνο σε βινύλιο, πράγμα που αυτόματα τα καθιστά πολύ σπάνια. Υπάρχει περίπτωση επανακυκλοφοριών;
- Φοίβος: Πριν από ένα χρόνο μας είχε γίνει κάποια κρούση, περισσότερο φιλολογικού χαρακτήρα αλλά δεν προχώρησε παραπέρα και έτσι το όλο θέμα πάγωσε. Πάντως θα είμασταν θετικοί εάν υπήρχε η προοπτική για καλή προώθηση και σοβαρή διανομή.
- Γιώργος: Απ' την άλλη, κανένα από τα άλμπουμς δεν ξεπέρναγε σε διάρκεια τα 38-40 λεπτά, οπότε αυτό ίσως αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τους ενδιαφερόμενους. Καλή ιδέα ίσως θα ήταν να κυκλοφορούσαν ανά δυο μαζί...

- Έγινε προσπάθεια για να βγείτε στο εξωτερικό;
- Φοίβος: Κοίταξε, τότε τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, δεν υπήρχε και το internet. Εμάς μας ενδιέφερε το εξωτερικό γιατί πιστεύαμε ότι μπορούσαμε και αξίζαμε να ακουστούμε και εκτός συνόρων. Η Creep είχε στείλει υλικό σε κάποια αμερικάνικα περιοδικά για reviews - δεν ήρθε όμως τελικά μια πρόταση.

- Η τελευταία σας συναυλία πότε ήταν, γνωρίζατε από πριν ότι θα είναι και η τελευταία;
- Γιώργος: Πρωί ήτανε (γέλια) και είχαμε βγει για πρώτη και για τελευταία φορά με άσπρα! Όχι, δεν το ξέραμε ότι επρόκειτο να είναι η τελευταία.. Ήταν σε κάποιο φεστιβάλ αριστερών στο Ζάππειο, του Συνασπισμού ήταν; Θα σε γελάσω. Το 1990 μαζί με Last Drive και Villa 21.

- Πότε και γιατί φτάσατε στη διάλυση;
- Φοίβος: Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε διάλυση για μας! Ποτέ δεν βγήκαμε να πούμε ότι οι South Of No North διαλύθηκαν. Συνεχίσαμε να υπάρχουμε σιωπηρά. Εντάξει, υπήρχαν κάποια νεκρά διαστήματα αλλά ποτέ με την έννοια της διάλυσης. Οι South Of No North υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια! Και το σημαντικότερο, συνεχίσαμε να γράφουμε κομμάτια από το 1993 και μετά. Υπάρχει έτοιμο υλικό για ολόκληρο δίσκο, γύρω στα 15 κομμάτια και απλά περιμένει κάποια πρόταση κάποτε για να κυκλοφορήσει...

- Με τι άλλο ασχολούνται τα μέλη της μπάντας;
- Σαν Rock Xerox, κάποιοι από μας συμμετέχουμε σε συλλογές, δίνουμε μερικά live που και που, αλλά οι πιο πολλοί έχουμε ακολουθήσει διαφορετικούς μουσικούς δρόμους. Ο Μιχάλης ασχολείται με πειραματική, ηλεκτρονική μουσική κι εμείς οι δυο έχουμε δημιουργήσει ένα project κάτω από το όνομα 'Παρασάγκας' που παίζει ατμοσφαιρική μουσική χωρίς φωνητικά, με μπάσο, drums και πλήκτρα. Θα θέλαμε να το συνδυάσουμε και με κάποια άλλη μορφή τέχνης όπως π.χ. σε μια θεατρική παράσταση, κάτι που είχαμε κάνει πέρυσι.

- Ας έρθουμε όμως και στα τωρινά: πως δεχθήκατε την πρόταση για τη συμμετοχή σας στο Elfentanz 2;
- Φοίβος: Αρκετό καιρό πριν, το συζητούσαμε για ένα come back οπότε η πρόταση ήρθε την κατάλληλη στιγμή και κατά κάποιο τρόπο, έδωσε κατεύθυνση στη σκέψη! Υπήρχαν φίλοι που ήθελαν να μας δουν live. Άλλωστε εμείς κάναμε πρόβες το τελευταίο πολύ διάστημα από τις οποίες είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Οπότε δεν υπήρξε κανένας δισταγμός.

- Τρακ;
- Φοίβος: Περισσότερο περιέργεια για τις αντιδράσεις του κόσμου παρά τρακ μιας κι έχουμε μεγάλη εμπειρία στα live.
- Γιώργος: Είναι μια πρόκληση για μας. Το βλέπουμε σαν μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι τότε στα 80'ς αξίζαμε να παίζουμε ως headliners, αν και ποτέ δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα με ποια σειρά θα βγαίναμε στη σκηνή.

- Τι να περιμένουμε στις 27 Σεπτεμβρίου;
- Καλύτερα να μην πούμε. Όλα τα αντιπροσωπευτικά μας κομμάτια καθώς και νέες συνθέσεις που δεν υπάρχουν σε δίσκους. Διασκευές δεν θα ακουστούν. Θα υπάρχει όμως κάτι το διαφορετικό, δεν θα είμαστε ακριβώς έτσι όπως ο κόσμος μας είχε δει τότε. Ας το κρατήσουμε για έκπληξη...

Ημερομηνία: 22/09/2003

Γράφει η DeathRocker

Είναι αλήθεια ότι πέρασε αρκετός καιρός από το τελευταίο .Recollections. Ζητώ συγγνώμη για την ασυνέπειά μου. Προσωπικοί λόγοι με ανάγκασαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να παραμελήσω την ανανέωση της στήλης, ωστόσο τώρα που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα και χρόνος υπάρχει για εμένα πλέον περισσότερος, επανερχόμαστε προκειμένου να "ξεθάψουμε" και "ξεσκονίσουμε" δουλειές λιγότερο ή περισσότερο γνωστές απο την ελληνική ροκ δισκογραφία...

Κοιτώντας τα λίγα άρθρα με τα γκρουπ που μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί, παρατηρώ ότι ένα μίνι αφιέρωμα στην ελληνική πανκ σκηνή των 80ς το είχαμε αφήσει μισό όταν "κλείσαμε" για τις διακοπές του αυγούστου, οπότε ξεκινάμε αυτή τη νέα σεζόν και του Recollections με... χρωστούμενα από πέρυσι... Ελληνική πανκ σκηνή 80ς συνέχεια...

AΔΙΕΞΟΔΟ

Οι Αδιέξοδο αποτελούν ένα συγκρότημα το οποίο συμμετείχε και αυτό (όπως και οι panx romana, γκροβερ, Γενιά του χάους...) στην θρυλική πλέον συλλογη για τα ελληνικα πανκ δεδομένα "Διατάραξη κοινής ησυχίας". Ήχος σε καθαρά πανκ δομές που φλερτάρει και με πιο σκοτεινές και απαισιόδοξες μουσικές αποχρώσεις με στίχους οι οποίοι απέχουν από την ωριμότερη οπτική που έχουν οι "Γενια του Χάους" με τους οποίους κυκλοφορούν μαζί την πρώτη τους split κασέτα. Άλλωστε στη σύνθεση των Αδιέξοδο βλέπουμε δύο άτομα των οποίων η ηλικία είναι αισθητά μικρότερη από τα 18 έτη!

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1983. Τα μέλη του ήταν ο Δημήτρης Σπυρόπουλος (ο οποίος στη συνέχεια σχημάτισε τους DEUS X MACHINA!), ο Σωτήρης Θεοχάρης (ο οποίος βρέθηκε στους Σπυριδούλα), ο Στάθης Παπανδρέου και ο Μίμης Αλημπράντης. Ο Μίμης Αλημπράντης αποχώρησε και την θέση του στο μπάσο την πήρε η Μαρία Βασιλάκη την οποία διαδέχτηκε ο Νίκος Ζούμπερης (Echo Tatoo), ενώ τελικά το σχήμα σταθεροποιήθηκε με τον Νίκο Χαραλαμπόπουλο (Τσουλούφη) στο μπάσο, τον οποίο τον συναντήσαμε και αυτόν στους Deus X Machina όπου ήταν ο προηγούμενος -και καλύτερος από τον νυν κατα την ταπεινή μου άποψη- τραγουδιστής τους και τον Γιάννη Βεναρδή (Γενιά του Χάους, Λευκή συμφωνία) στα ντραμς. Τελικά οι Αδιέξοδο διαλύονται το 1986.

Στην τρίχρονη πορεία του το συγκρότημα κυκλοφόρησε μαζί με του Γενιά του Χάους την split κασέτα σε παραγωγή της Art nouveau, συμμετείχε στη συλλογή Διατάραξη κοινής ησυχίας και κυκλοφορησε μόνο έναν ολοκληρωμένο δίσκο με το όνομα "38 χιλιοστά" από την Enigma records... Ήχος ακατέργαστος, επιθετικός, ωμός... στίχοι επιθετικοί και σκοτεινοι... μηδενιστικη προσέγγιση της πραγματικότητας... κομμάτια όπως "τα κελιά της οδού μεσογείων" ή το "υποκουλτούρα" τα οποία πάντα μοιάζουν απόμακρα αλλά και επίκαιρα...

STRESS

Οι Stress συμμετείχαν και αυτοί στη συλλογή Διατάραξη κοινής ησυχίας, ενώ η ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά κυκλοφόρησε το 1987 από την wipe out με το όνομα "Ο ήχος της ανασφάλειας". Ο δίσκος αυτός εφράζει... ότι λέει και το όνομα του... Punk ήχος και στίχος πολιτικοκοινωνικός ο οποίος θα μπορούσε να πει κανεις ότι εκφράζει ακριβως τα γεγονότα και τους προβληματισμούς που σημάδεψαν τη γενια του 80. Κομμάτια όπως "Η Λέρος", "Γενοκτονία", "Άγχος" είναι ενδεικτικά της δουλειάς των Stress ...

Το συγκρότημα έκανε τις πρώτες εμφανίσεις του στις αρχες της δεκαετίας του 80 (περίπου το 81-82) και η πρώτη σύνθεση του σχήματος ήταν: Φραγγίσκος Νίνος (φωνή) ο οποίος στη συνέχεια δημιούργησε τους Panx Romana, Λούης Κοντόλης (κιθάρα), Κώστας Δίρβας (μπάσο), Νίκος Πολυχρονόπουλος (τύμπανα) (έκανε και αυτός ένα πέρασμα από τους Panx). Από το γκρουπ έχουν περάσει και οι Γιάννης Παπακώστας (φωνή), Γιάννης Σιαλάκας (φωνή), Γιάννης Καρύδης (τύμπανα), Σπύρος Μανδέλος (κιθάρα) και Τομ Μπουζιάνης.

Το 1992 από την wipe out κυκλοφόρησε "Ο ήχος της ανασφάλειας ΙΙ" ο οποίος περιείχε ζωντανές ηχογραφήσεις και ανέκδοτες demo δουλειές από την περίοδο 1983-1985.


EX-HUMANS

Το συγκρότημα δημιοιυργήθηκε το 1982, οι αλλαγές στο σχήμα και τα δάνεια μουσικών ήταν αρκετά αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία...

Το 1984 συμμετέχουν στην Διατάραξη κοινής ησυχίας ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τον μοναδικό τους δίσκο με την ονομασία "Ανώφελη επιβίωση". Η σύνθεση του σχήματος στον δίσκο ήταν: Γιώργος-Havoc- Aλευράς (φωνή, κιθάρα), Γιάννης Τρομπέτας (μπάσο), Φοίβος Περγαλιώτης (τύμπανα). Στον δίσκο αυτό αλλά και γενικότερα από τη δουλειά του συγκροτήματος το κομμάτι το οποίο ξεχωρίζει -χωρις αυτο να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα είναι κατώτερης αξίας- είναι το "Ποτέ ξανά".

Το συγκρότημα ακολουθεί τους αναμενόμενους πανκ ρυθμούς, με άκρως επιθετική και δυναμική προσέγγιση τόσο μούσικα όσο και στιχουργικά όπου στέκονται δηκτικοί απέναντι από κάθε κοινωνικοπολιτικό θεσμό...


ΑΝΤΙ

Τελευταίο γκρουπ το οποίο ανήκει σε αυτή την κατηγορία και με το οποίο θα κλείσω το μινι αφιέρωμα στην ελληνική πανκ σκηνή είναι οι Αντί...

Το συγκρότημα εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1986 στη συλλογή "συνταγή αντιθανατου" της fm records. Η μοναδική τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά είναι ο split με τα "Κοινωνικά Απόβλητα" δίσκος τους με τίτλο το όνομά τους, ο οποίος κυκλοφόρησε από την wipe out records το 1990!

Ο ήχος των Αντί σίγουρα απέχει πολύ από τα προηγούμενα γκρουπ στα οποία αναφερθήκαμε, το όργανο που κυριαρχεί είνα τα πλήκτρα! κιθάρα και ντραμς απουσιάζουν... Ωστόσο οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές και είναι ιδιαίτερα δυναμικες. Οι στίχοι των Αντι είναι ατίθασοι και επαναστατικοί, δημιουργούν συναισθήματα έντονου προβληματισμού για την σημερινή κοινωνική κατάσταση ενώ συχνά είναι σαρκαστικοί...

Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν: Κώστας Αγγελίδης (φωνή, πλήκτρα), Δημήτρης Δίπλας (μπάσο), Κώστας Παναγόπουλος (πλήκτρα).

Εδώ κλείνουμε την αναφορά μας σε κάποια συγκροτήματα τα οποία έδρασαν στην δεκαετία του 80 (αν και κάποια όπως π.χ. οι Panx Romana συνεχίζουν μέχρι σήμερα...). Είναι αλήθεια ότι τα ακούσματα, οι ήχοι, οι κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες καθιστούν τον ήχο κυρίως των γκρουπ αυτών ξεπερασμένο... Σίγουρα δύσκολα κάποιος μουσικόφιλος του 2000 θα ακούσει... την μπασταρδοκρατία... ωστόσο αξίζει πιστεύω που παρουσιάσαμε κάποια σχήματα τα οποία δημιούργησαν μια σκηνή η οποία έδρασε και στη χώρα μας... και που κάποιες από τις ιδέες που πρόβαλε δείχνουν ιδιαίτερα επίκαιρες ακόμη και σήμερα... Καποιες άλλες ίσως ήταν υπερβολικές και ακραίες και μπορούμε πιστεύω να τις προσπεράσουμε...

Copyright (c) Μιχάλης Μίχος.

Μου αρέσει μια φράση του φίλου μου, γι αυτό θα αρχίσω με αυτή... "Όποιος μπαίνει, βγαίνει... Κάποτε θα τελειώσεις τη σχολή. Μην αγχώνεσαι". Προσπαθώ :)

Ομολογουμένως αν διαβάζαμε θα περνάγαμε... Είναι γεγονός. Δε μπορώ να πω ότι την έχω βγάλει πάνω από τα βιβλία μου και δεν κατάφερα να περάσω ούτε ένα μάθημα. Απλά έχω μπει κι εγώ σε αυτό το τριπάκι του να μου αποδείξω τι εστί φοιτητική ζωή. Επίσης πρέπει να ομολογήσω πως πέρα από την καλοπέραση, έχω και άπειρο νεκρό χρόνο στο σπίτι, που μόνο αυτόν αν αξιοποιούσα θα έπαιρνα πτυχίο φέτος. Ωστόσο είναι και το γεγονός ότι όταν ξεχνάς να διαβάζεις, όταν βγαίνεις από τη λογική του σχολείου με το οργανωμένο παραγωγικό διάβασμα, τόσο πιο δύσκολα παλουκώνεσαι στη συνέχεια.

Ίσως πιάσω το νόημα σε κάποια στιγμή. Προς το παρόν πρέπει να πάω για διάβασμα γιατί η τριπλή εξεταστική καραδοκεί και δεν αργεί. Βλέπετε είμαι σε μία από τις σχολές που αποφάσισαν πολύ όμορφα να δώσουμε μια 30άρα μαθήματα το Σεπτέμβρη... Ρε τι τραβάμε. Δε ξέρω πώς θα τα καταφέρω. Αυτή τη φορά όμως κάτι θα καταφέρω. Η θάλασσα αν μη τι άλλο καθαρίζει το μυαλό... Εγώ, η θάλασσα και η Οργάνωση και Σχεδίαση Υπολογιστών (και "το αγόρι μου" που λέει και το άσμα, να με ηρεμεί κάθε φορά που θα θέλω να πετάξω πανεπιστημιακούς τόμους στο Αιγαίο...)

Κω, σου 'ρχομαι... Και θα τελειώσω και τη Γραμμική Άλγεβρα πριν την εξεταστική... Ουφ!

Παλιό κείμενο... Χαρά στο κουράγιο των φοιτητών που θα αποφασίσουν να το διαβάσουν.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μεγάλη υπόθεση. Το ίδιο και οι Έλληνες φοιτητές (κι ακόμη μεγαλύτερη...) Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ στα Πανεπιστήμια της Αθήνας κυρίως, αφού σε τέτοιο φοιτώ και μερικά συμβαίνουν μόνο εδώ κι όχι τόσο στην επαρχία.

ΕΓΓΡΑΦΗ: Οι εγγραφές φυσικά αργούν να αρχίσουν, πολλές φορές γίνονται μαθήματα πριν τις εγγραφές των σπουδαστών και γενικότερα τον πρώτο καιρό επικρατεί ένα ψιλοχάος με τους καινούργιους πιο ψαρωμένους, τις γραμματείες να υπολειτουργούν, τις αίθουσες να μην επαρκούν... Έρχεται όμως και η περίοδος των εγγραφών. Εκεί αρχίζουν τα γλέντια: για την εγγραφή έχεις γύρω στις τρείς βδομάδες προθεσμία. Η γραμματεία βέβαια δεν δέχεται και πολλές ώρες (έχουν κι άλλες δουλειές μάλλον) κι έτσι δέχονται τρείς με τέσσερεις ώρες τη μέρα. Επιπλέον, αν η οργάνωση είναι ελλειπής δεν θα έχουν χωριστεί αλφαβητικά οι σπουδαστές αλλά κάθε φορά θα γίνεται ένας πανικός με σπουδαστές που πάνε να εγγραφούν στο τμήμα. Πας λοιπόν κι εσύ μια μέρα έτοιμος να χάσεις τουλάχιστον δύο ώρες της ζωής σου στην ουρά για να γραφτείς. Ξέρεις ότι οι εγγραφές έχουν αρχίσει, κάθε μέρα 10:00-14:00 αλλά δεν έχεις άλλες πληροφορίες. Ξεκινάς λοιπόν πρωί-πρωί τη Δευτέρα (κατά τις 11:30) και πάς στη γραμματεία. Πρώτη αντίδραση είναι να σε λούσει κρύος ιδρώτας βλέποντας την τεράστια ουρά. «Δε βαριέσαι... ας περιμενω». Μην έχοντας τι να κάνεις χαζεύεις τις ανακοινώσεις: «ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή οι πρωτοετείς και Τρίτη, Πέμπτη οι υπόλοιποι». «Φτού!! Δεν το είχα μάθει αυτό... Ε, τι να κάνουμε κι άυριο μέρα είναι...» και φεύγεις άπραγος. Την Τρίτη ξεκινάς λίγο αργότερα «Πόσο κόσμο να έχει σήμερα, θα τελειώνει και γρήγορα-γρήγορα η εγγραφή κάθε σπουδαστή, καλά θα τη βγάλουμε». Πας λοιπόν κατά τις 12:30, η ουρά εξίσου μεγάλη με την προηγούμενη αλλά δεν απογοητεύεσαι, θα τελειώνουν πιο γρήγορα. Μετά απο μιάμιση ώρα, κι ενώ έχεις ακόμα αρκετούς μπροστά σου η γραμματεία κλείνει και σε διώχουν χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση, «ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΕΦΤΑΣΑ ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΦΥΓΩ!;!;!; Ας το λέγανε νωρίτερα τουλάχιστον, ΓΑΜΩΤΟ!!». Γυρνάς και τη δεύτερη μέρα άπραγος. Την Τετάρτη το βάζεις σκοπό να κοιμηθείς νωρίς και την Πέμπτη να πάς πρώτος-πρώτος να ξεμπερδεύεις. Ξυπνάς λοιπόν νωρίς και κατα τις 10:15 έχεις φτάσει στη γραμματεία. Με λύπη όμως διαπιστώνεις ότι την ίδια όμως ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι που βρίσκονται πριν από εσένα με συνέπεια να περιμένεις πάλι καμιά ώρα μέχρι να έρθει η σειρά σου. Επιτέλους φτάνεις μπροστά, βγάζεις τα απαραίτητα δικαιολογητικά (αν έχεις ξεχάσει τίποτα καταριέσαι θεούς και δαίμονες και φεύγεις για τρίτη φορά άπραγος...) και κάνεις την εγγραφή σου στο τμήμα!

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ: Συνέπεια των καθυστερημένων εγγραφών είναι και η καθυστέρηση στις δηλώσεις των μαθημάτων. Φυσικά στο πανεπιστήμιο θα υπάρχει και κάποιο άλλο πρόβλημα (κάποιος καθηγητής θα απουσιάζει, κάποιο πρόβλημα στη μηχανογράφηση ή στους υπολογιστές κτλ) και η δηλώσεις θα καθυστερήσουν ακόμη περισσότερο. Όταν επιτέλους ξεκινήσουν θα χρειαστεί αρκετή ψυχική δύναμη για να τα καταφέρεις... Κάθε τμήμα έχει συγκεκριμένες μέρες αλλά κι αυτό δεν είναι αρκετό, πάλι μαζεύεται πολύς κόσμος και η μέση ώρα αναμονής για τη δήλωση είναι μίμιση-δύο. Ευτυχώς όμως για τις δηλώσεις δουλεύουν περισσότερες ώρες και η πιθανότητα να μην καταφέρεις μια μέρα να δηλώσεις μαθήματα είναι μηδαμινή. Οπότε με αρκετό κόπο τελειώνει κι αυτή η περιπέτεια. Φυσικά, σε προβληματικές περιόδους (πχ πέρισυ μετά τους σεισμούς που είχαν χαλάσει οι Η/Υ στη μηχανογράφηση) η περιπέτεια είναι πολύ μεγάλη. Φανταστείτε μια ουρά εκατό ατόμων που περιμένει να δηλώσει μαθήματα ενώ υπάρχουν πέντε Η/Υ να εξυπηρετίσουν τους σπουδαστές...

ΔΙΑΝΟΜΗ ΒΙΒΛΙΩΝ: Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα, για τα πανεπιστήμια της Αθήνας τουλάχιστον, τη διανομή των συγγραμάτων και των σημειώσεων. Φυσικά οι καθυστερημένες εγγραφές, που σαν συνέπεια είχαν την καθυστέρηση των δηλώσεων καθυστερούν και τη διανομή των βιβλίων. Οπότε φυσικά δεν υπάρχει χρόνος να προετοιμαστείς σε κάποια δύσκολα/σημαντικά μαθήματα εγκαίρως ούτε να γίνουν κάποιες πρόοδοι/ασκήσεις για να βοηθειθεί ο φοιτητής. Σαν να μην έφταναν όμως αυτά οι φοιτητές στην Αθήνα έχουν να τραβήξουν ένα γολγοθά μέχρι να πάρουν τα βιβλία. Γιατί δεν τα μοιράζει κανείς στο πανεπιστήμιο, όχι, πρέπει να πάνε οι ίδιοι στα βιβλιοπωλεία/εκδοτικούς οίκους που τα εκδίδουν. Αυτό φυσικά είναι μια κουβέντα... Παράδειγμα: για τα εφτά μαθήματα του εξαμήνου πρέπει να πάρεις ωκτό (ας πούμε) βιβλία. Φυσικά θα πρέπει να πας σε πέντε-έξι βιβλιοπωλεία γιατί κάθε καθηγητής έχει και άλλο εκδοτικό οίκο. Τα βιβλιοπωλεία είναι φυσικά όλα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου και τα περισσότερα στα Εξάρχεια, αλλά η «ευρύτερη» περιοχή του κέντρου είναι ΜΕΓΑΛΗ. Έχεις να πας δηλαδή σε ένα βιβλιοπωλείο ψηλά στα Εξάρχεια και σε ένα κοντά στο Ο.Π.Α. Μεγάλη βόλτα... Παραδεχόμενος κι αυτό το γεγονός ετοιμάζεσαι ψυχολογικά και αποφασίζεις ότι θα χάσεις μία ολόκληρη μέρα στους δρόμους μαζεύοντας βιβλία. Δε φτάνει όμως που εσύ έχεις να πάς σε 5-6 διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους, ο καθένας έχει και το ωράριό του, άλλος 09:00-14:00, άλλος 12:00-16:00, άλλος 15:00-19:00 και έτσι δεν μπορείς με καμία δύναμη να τα συνδιάσεις χωρίς να περάσεις κάποιες «κενές» ώρες στο κέντρο χωρίς να έχεις δουλειά και τί να κάνεις. Βέβαια, αν απλά περάσεις κάποιες ώρες στο κέντρο άπραγος και μετά απο 4-5 ώρες περπάτημα και αναμονή στα βιβλιοπωλεία γυρίσεις σπίτι σου με όλα τα βιβλία είσαι πολύ τυχερός. Φυσικά αυτό είναι και το πιο σπάνιο γιατί όλο και σε κάποιο εκδοτικό οίκο θα υπάρχουν ελλέιψεις και θα αναγκαστείς να ξαναπάς «από βδομάδα». Και καλά να σου μείνουν ένα-δυο βιβλία σε έναν μόνο εκδοτικό οίκο, άμα σου μείνουν παραπάνω και σε διαφορετικούς οίκους; Πάλι περπάτημα, πάλι περίμενε στην ουρά κι αν είσαι και τυχερός (πχ εγώ) θα σου μείνει ένα στο «Χ» βιβλιοπωλείο που δουλεύει 09:00-14:00 κι ένα στο «Ψ» που δουλεύει 15:00-19:00 οπότε άντι πάλι μισή χαμένη μέρα για δυο βιβλία. Ε και φυσικά το αποκορύφωμα έρχεται όταν και τη δεύτερη (και την τρίτη) φορά που πας στο «Χ» βιβλιοπωλείο να πάρεις εκείνο το τελευταίο βιβλίο που σου έχει μείνει υπάρχει ακόμα έλλειψη και σου λένε «από βδομάδα» κι «από βδομάδα» και στο τέλος καταλήγεις να χεις κατέβει 3-4 φορές στο κέντρο για να μαζέψεις εκείνα τα 8 βιβλία, από τα οποία φυσικά θα χρειαστείς τα 6 από τα οποία φυσικά θα διαβάσεις το 1/5 (ή χειρότερα, από βιβλίο 500 σελιδων που περπατούσες μισή ώρα να πας στο βιβλιοπωλείο θα διαβάσεις μόλις τις 12 σελίδες!).

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ: Έφτασε η ώρα της εξεταστικής, καθστερημένα βέβαια αλλά έφτασε. Δυο βδομάδες μετά τη διανομή των βιβλίων φυσικά αλλά έφτασε. Το πρόγραμμα εννοείται το καλύτερο δυνατό για να βολεύει τους φοιτητές. Έτσι στις 3 βδομάδες της εξεταστικής, τα 7 μαθήματα του εξαμήνου έχουν το πιο συμφέρον (για εμάς) πρόγραμμα. Ένα την πρώτη μέρα, τέσσερα τη δεύτερη βδομάδα (εκ των οποίων τα δύο την ίδια μέρα, επιλογής το ένα...) και τα άλλα τρία τις τρείς πρώτες μέρες της τελευταίας εβδομάδας. Θαυμάσια! (Και όχι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το τωρινό μου πρόγραμμα της εξεταστικής, και σε άλλα τμήματα και σε άλλα εξάμηνα παρουσιάζονται τα ίδια φαινόμενα). Αν τώρα υπάρχει και κάποιο μάθημα προηγούμενου εξαμήνου που έτυχε να μείνει τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα γιατί εδώ δεν ξέρουν να φτιάξουν το πρόγραμμα για τα μαθήματα ενός εξαμήνου, θα συνδιάζονται και με μαθήματα από άλλα εξάμηνα; Οπότε εκτός του ότι τη μία βδομάδα καταλήγεις να έχεις 6-7 μαθήματα και φυσικά διάφορα την ίδια μέρα, καταφέρνεις να έχεις να δώσεις δύο μαθήματα την ίδια ώρα, άλλο πρόβλημα εκεί...

Τέλος πάντων, αυτά είχα να γράψω για την ώρα για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Κάθε θέμα που έπιασα επιφανιακά φυσικά θα μπορούσε να αναλυθεί σε ολόκληρο άρθρο αλλά μη γίνομαι κουραστική (είμαι που είμαι και με αυτά τα μικρά άρθρα). Ενδέχεται να ξαναναφερθώ στο θέμα, άλλα δυόμιση χρόνια έχω πού θα πάει κάτι αξιοσημείωτο θα συμβεί.

Παλιό κείμενο και όχι δικό μου...

Ε στο παρόν άρθρο θα παρουσιάσω το πρότυπο του "μεταλά" για να μάθεις ΚΑΙ ΕΣΥ ΦΙΛΕ ΚΑΜΕΝΕ ΜΕΤΑΛΑ, πως να είσαι σωστός σε αυτό που κάνεις !

Παλαιότερα υπήρχε η rock/hard rock/ metal και κάτι άλλα ψιλά. Σήμερα γίνεται της πουτάνας. Rock, Metal, Hardcore, Nu-Metal, Metalcore, MplipCore, KamenoiCore και δεν συμμαζεύεται. Έχουν αρχίσει να βάζουν ταμπέλες και ξανά ταμπέλες σε κάθε συγκρότημα. Λες και ένα συγκρότημα δεν μπορεί να παίζει ΑΠΛΑ ΜΟΥΣΙΚΗ. Ή θα ακολουθείς τους κανόνες και τα standards και να είσαι στην σούπα μέσα, ή θα σε λένε εμπορικό και δεν θα σε ακούει κανείς και θα σε χλευάζουν όλοι.

Και ξεκινάμε. Μεταλάς. Μια λέξη, πολλές έννοιες. Ο επαναστάτης, ο αναρχικός, ο σατανιστής, ο κομμουνιστής.

1. Μακριά μαλλιά. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΗΠΟΤΕ ! Από το μάκρος των μαλλιών φαίνεται η αφοσίωση στην μουσική σκηνή και στην ιδεολογία της Metal μουσικής.
2. Αλυσίδες και καρφιά στα χέρια. Τουλάχιστον 3 αλυσίδες στο κάθε χέρι. Τι σκατά μεταλάς είσαι αν δεν κάνεις ντριν-ντριν όταν περπατάς?
3. Αλυσίδες στην μέση, και στο παντελόνι γενικότερα ώστε να μπορείς να σκαρφαλώσεις οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί.
4. Παντελόνι κολλητό, να τονίζει τα οπίσθια και να δίνει έμφαση στα γυμνασμένα μπούτια.
5. Σε περίπτωση που το παντελόνι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΤΟ, ΠΡΕΠΕΙ, και όταν λέω πρέπει το εννοώ, ΠΡΕΠΕΙ να είναι σκισμένο στα γόνατα και κάτω από αυτά. Εάν δεν έχετε τρίχες στα πόδια, προτιμήστε να φοράτε κολλητά παντελόνια για να μην σας φωνάζουν "καμένο δάσος".
6. Μπότα κομμουνιστική ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΗΠΟΤΕ. Κάνουν και οι αρβύλες, αλλά έχουν παλιώσει πλέον. Δεν είστε και φαντάροι. Αν ήσασταν δεν θα είχατε μακριά μαλλιά.
7. Μαύρη μπλούζα από γνωστό συγκρότημα (Metallica, Iron Maiden), λερωμένη ή και τρυπημένη στο ύψος του αφαλού για να φαίνονται οι τρίχες στο σώμα.
8. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΚΟΥΤΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ! Metal σημαίνει ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αν ακούς οτιδήποτε άλλο που έχει ηλεκτρική κιθάρα και drums (πχ Avril Lavigne) ΜΗ ΔΗΛΩΝΕΙΣ ΜΕΤΑΛΑΣ ! Τελεία και Παύλος.
9. Εαν κάποιο συγκρότημα αρχίσει να πουλάει πολύ και να κάνει καλά την δουλειά του και πετυχημένα, ΑΜΕΣΩΣ να το αποκαλέσετε "εμπορικό" και να σταματήσετε να το ακούτε. Ο κανόνας είναι να μην παίζεις μουσική για να πουλάς, αλλά για την ψυχή της μαμάς σου.
10.Θα βρίζεις ΟΛΟΥΣ τους Pop Stars επειδή όταν ακούς Metal, είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι δεν ακούς τίποτα άλλο. Εάν δεν μπορείς, αγόρασε παρωπίδες και ωτοασπίδες.
11.Αξυρισιά προτείνεται αλλά δεν είναι υποχρεωτικό.
12.Δεν λες ΠΟΤΕ "πάμε για καφέ?" αλλά θα λες ΠΑΝΤΑ "πάμε για μπύρες?"
13.Δερμάτινο μπουφάν, γεμάτο αλυσίδες (βλέπε το ντριν-ντριν πιο πάνω)
14.Κρεμαστά και σκουλαρίκια στο λαιμό με ανάποδους σταυρούς, πεντάλφα και άλλες τέτοιες χαριτωμένες μαλακίες που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα υπόλοιπα πρόβατα.
15. Δεν πιστεύεις στον Θεό, πιστεύεις όμως στον Διάβολο. Τι τώρα ... μυρμήγκια βόσκουμε? Έλεος ρε, ξυπνήστε.
16. Μην ξεχνάς ποτέ ότι είσαι ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.

Πάνω κάτω αυτά είναι που κάνουν τον σωστό μεταλά. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, ρε γαμώτο δεν είμαι μεταλάς ... . Σκατά. Πάω να ακούσω Britney Spears.

ΥΓ. Εάν παρεξηγηθήκατε, ως γνωστόν ΧΕΣΤΗΚΑ. Δηλώνω μεταλάς, αλλά δεν τηρώ τίποτα από τα παραπάνω, επειδή πολύ απλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Και έγραψα το παρόν άρθρο επειδή μια μέρα τσαντίστηκα ύστερα από μια συζήτηση για την metal μουσική. Εάν εσείς πιστεύετε ότι δεν μπορείς να είσαι μεταλάς αν δεν έχεις μακριά μαλλία και πολλά από τα προαναφερόμενα, κρατείστε τα πιστεύω σας για τον εαυτούλι σας .

Μην σας ορίζει η μουσική που ακούτε. Ορίστε την εσείς.

"Πού θα πας;"

"Πουθενά, βαριέμαι και ζεσταίνομαι"

"Πλάκα μου κάνεις? Είναι Παρασκευή... Έλα για ένα ποτό μόνο στο Dark Sun!"

"Αυτό κι αν το βαριέμαι"

Και κάπου εκεί κάθομαι και σκέφτομαι τη καθημερηνότητά μου (αντίστοιχη λέξη σε νύχτα δεν υπάρχει ε?) από τότε που σταμάτησα τη δουλειά και αφιερώθηκα στη φοιτητική ζωή -διαλέγοντας πάντα τη σωστή περίοδο... Αυτή των καταλήψεων-.

Ξυπνάμε τη Δευτέρα και αποφασίζουμε να μαζέψουμε παρέα να πάμε στο Τυθόρα στα 'Ανω Πατίσια γιατί βάλανε τη Ντέμυ να κάνει dark βραδιές. Dark βραδιές στις μέρες μας βέβαια συνεπάγεται πως αν είσαι τυχερός και ξέρεις τον dj -είμαστε και τόσοι λίγοι πια που όλοι γνωριζόμαστε- τότε μόλις σε δει μετά από ένα τέταρτο θα γυρίσει το πρόγραμμα στο κλασικό darkwave/gothic για μισή ώρα και μετά θα βαράει ebm/industrial/noise και όλα αυτά τα κλαπατσίμπανα για πολλές ώρες, διότι κυρία μου, η νέα γενιά αποφασίζει τι θα παίξει ο dj! Και η νέα γενιά ψηφίζει όμοια ηλεκτροκομμάτια σα να δουλεύεις σε εργοστάσιο της Miele, γιατί αν μη τι άλλο χορεύονται ίδια. Δεν αντέχεις λοιπόν σε κάποια φάση και πας σπίτι σου.

Την Τρίτη ξυπνάς με μια ελαφριά μελαγχολία μιας άλλης εποχής... Νωρίς βέβαια γιατί δεν το ξενύχτησες κιόλας. Κάνεις λοιπόν όλες σου τις δουλειές και αποφασίζεις το βράδυ να πάρεις την κολλητή να πάτε στην άλλη κολλητή που παίζει στο Coyote... Μας φάγαν τα Πατίσια βλέπετε... Ζώζη on decks. Αν δεν επέμβει η αφεντικίνα θα απολαμβάνουμε necropunk μέχρι πρωΐας... Τι καλά! Και όμως χτυπιέται... Κλαίγεται... Θα ακούσουμε και τους Rammstein... "Μετά από τους Christian Death ρε Ζώζη;" Τι να κάνει κι αυτή... Βέβαια τώρα πια ανέλαβε ο "θείος Γιάννης" τις Τρίτες και δε ξέρω τι παίζει. Ίσως ούτε αυτός να ξέρει. Μια φορά που έτυχε να τον πετύχω έπαιζε noise πάντως... Εγώ είμαι ρομαντική! Δεν τα αντέχω αυτά. Μεγάλωσα με cabaret αν μη τι άλλο.

Την Τετάρτη θα σηκωθούμε με ένα κεφάλι αναστατωμένο... Είμαι στη μέση της βδομάδας, τι υποχρεώσεις έχω... Κάπου πρέπει να πάω. Δε θυμάμαι! Μπαίνω στο ταξί και θα θυμηθώ στην πορεία. Αν δε θυμηθώ θα καταλήξω στο σπίτι της Έφης να πίνω καφέ, αφού περάσω από όλες τις τράπεζες. Το χαρτάκι στην Εθνική έγραφε "μέσος χρόνος αναμονής 30 λεπτά" Μετά από 50 λεπτά λοιπόν φτάνουμε στο "118"... Επιτέλους (νομίζετε τελειώσαμε ε?) έχω το 120. Χτυπάει το τηλέφωνο. Εύη.

"Πού εξαφανίστηκες πάλι?"

"Ψάχνω νησί για διακοπές"

"Αλί σε μας" Δύο πατήματα του κουμπιού και το "120" περιμένει ταμείο. "Σε παίρνω σε 10"

Το να περιμένω 55 λεπτά στην τράπεζα για κάτι που παίρνει 55 δευτερόλεπτα για να ολοκληρωθεί, μου την σπάει...

Αυτό το "I don't feel like dancing" που χτυπάει στο τηλέφωνό της το πρωί μου την σπάει... Μας κατέστρεψε η cosmote.

"Έλα βρε, τι ήθελες;"

"Θα πάμε Mo το βράδυ, θα ρθεις;"

"Γρμφ, ναι μάλλον δεν έχω κάτι άλλο".

Mo Better τις Τετάρτες συνήθως σήμαινε Λεωνίδας Σκιαδάς σε φάση ηχορύπανσης. Τώρα τελευταία είναι λίγο διαφορετικά. Ίσως να ερωτεύτηκε, δε ξέρω... Ίσως να ερωτεύτηκα εγώ και να γκρινιάζω λιγότερο... Νομίζω βέβαια ότι πολλοί θα λέγανε ότι έχει περιορίσει τα ελεκτρομπιτάκια και έχει νταρκέψει λίγο περισσότερο το πρόγραμμα.

Τις Πέμπτες είναι η μέρα του ΠανΠαν. Μετά από διάφορα μαγαζιά, κατέληξε στο Coyote. Πιο easy listening, αλλά σε ηλεκτρονική μουσική κι αυτός. Δε ξέρω... Ίσως να εμπνέει θετική αύρα. Πάντα περνάω καλά με αυτόν τον άνθρωπο. Βέβαια σταμάτησε κι αυτός πρόσφατα. Ίσως λόγω καλοκαιριού να αρχίσανε όλοι τις περικοπές.

Ξεκινάει το Σαββατοκύριακο. Ακόμα και ως φοιτήτρια χαίρεσαι με κάτι τέτοιο, ασχέτως με το ότι δε σε υποχρεώνει κανείς να τρέχεις και τις καθημερινές. Είναι η ευκαιρία να τους δεις όλους, δεν έχουν όλοι την τύχη σου βλέπεις.

Παρασκευή DarkSun. Επιτέλους Περιστέρι. Σκιαδάς και πάλι αλλά με πολύ πιο ερωτεύσημους ήχους. Το θέλει ή το κάνει τυχαία να παίζει τόσο διαφορετικά αυτές τις δύο μέρες. Οι Παρασκευές στο DarkSun έχουν φτιάξει εκπληκτικά... Αν πάω και λίγο αργούτσικα, σίγουρα θα περάσω καταπληκτικά. Καλή παρέα να χεις πάντα βέβαια... Στις 7 το πρωί κάποιος θα με σκουντίξει.

"Μικρή, φεύγω... Θα ρθεις;" Ε, νομίζω ότι το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει, οπότε μπορώ να αποχωρήσω, αφού περάσω τη Θηβών για ένα μικρογεύμα στο Σάββα. Όταν το DarkSun δεν πήγαινε τόσο καλά, κάποιοι λέγανε ότι έμενε ανοιχτό χάρη στο Σάββα. Ο κόσμος ήθελε να φάει, οπότε ξενυχτούσε εκεί. Χαχαχαχα... Αφού έφτασα να κοιμηθώ στις 8μιση, ήταν πλέον δεδομένο πως το Σάββατο θα ήταν μια νεκρή μέρα με ζωντανή νύχτα...

Το μόνιμο ερώτημα: "Να πάμε Rebound?" Και αν δεν πάμε, πού αλλού να πάμε? Στο Underworld με τα παιδάκια που βάφονται σαν τον Blandon Lee στο Crow? Δεν πατάω εκεί μέσα... Δε βαριέσαι, πάμε Rebound. Τόσα χρόνια στο ίδιο μέρος, χωρίς να τρελαινόμαστε με τη μουσική, με τον ίδιο κόσμο, αλλά το κρατάμε ζωντανό ακόμα λόγω ιστορίας. Djs ο Σάκης, ο Σωτήρης και η Κυριακή. Μια νύχτα που το περισσότερο που μπορεί να κρατήσει είναι μέχρι τις 5 που ο κυρ Ηλίας θα αρχίσει να κοιτάει το ρολόι για να ανάψει τα φώτα. Τι κακό κι αυτό... Κάπως έτσι θα φύγουμε από την πλατεία Αμερικής αναπολώντας για άλλη μια φορά την παλιά κλασική νταρκ εποχή, χωρίς βιομηχανικούς τύπους και ηλεκτρονικούς ήχους. Με βεντάλιες και φορέματα και πολύ πολύ χορό...

Κάπου ξέχασα τις μυτερές μου μπότες και το veil μου. Πρέπει να τα βρω. Αύριο μωρέ. Ούτος ή άλλος τι να κάνεις την Κυριακή...

Κάποιος φίλος κάποτε μου είχε πει να μη φοβάμαι να φωνάξω αυτό που θέλω. Όταν αυτό όμως έρχεται σε αντιπαράθεση με άλλα πράγματα? Τότε τι πρέπει να κάνω? Να βάλω προτεραιότητες σε πράγματα που αγαπάω? Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό? Οι επιθυμίες σου εξάλλου είναι σαν τα παιδιά σου... Πώς μπορεί μια μάνα να διαλέξει ποιο από τα παιδιά της θα σκοτώσει? Κι έστω ότι τα καταφέρνει. Πώς θα ζήσει με τα αναπάντητα ερωτηματικά για πάντα? Με τις απίστευτες τύψεις και τις ενοχές που το "μπορεί" της δημιουργεί...

Σε κάθε τι ο άνθρωπος δίνει τις έννοιες που θέλει να δει. Όντως δε μπορεί να υπάρξει υποκειμενική άποψη -μόνο ίσως σαν προσέγγιση της άποψης των πολλών-. Πάντα όποιος φέρει μια γνώμη, όσο αντικειμενικά κι αν προσπαθεί να δει το σύνολο των πραγμάτων, πάντα θα έχει τα προσωπικά του βιώματα. Το πόσο ουδέτερη μπορεί να είναι η γνώμη μου εξαρτάται μόνο από το σε ποιο βαθμό μπορεί να "βγει από το σώμα του" και να δει τα πράγματα σαν το θεατή-φάντασμα. Λίγοι άνθρωποι όμως καταφέρνουν να απομακρύνουν τις ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ τους.

Joy Division - Interzone

I walked through the city limits,
Someone talked me in to do it,
Attracted by some force within it,
Had to close my eyes to get close to it,
Around a corner where a prophet lay,
Saw the place where she'd a room to stay,
A wire fence where the children played.
Saw the bed where the body lay,
And I was looking for a friend of mine.
And I had no time to waste.
Yeah, looking for some friends of mine.

The cars screeched hear the sound on dust,
Heard a noise just a car outside,
Metallic blue turned red with rust,
Pulled in close by the building's side,
In a group all forgotten youth,
Had to think, collect my senses now,
Are turned on to a knife edged view.
Find some places where my friends don't know,
And I was looking for a friend of mine.
And I had no time to waste.
Yeah, looking for some friends of mine.

Down the dark streets, the houses looked the same,
Getting darker now, faces look the same,
And I walked round and round.
No stomach, torn apart,
Nail me to a train,
Had to think again,
Trying to find a clue, trying to find a way to get out!
Trying to move away, had to move away and keep out.

Four, twelve windows, ten in a row,
Behind a wall, well I looked down low,
The lights shined like a neon show,
Inserted deep felt a warmer glow,
No place to stop, no place to go,
No time to lose, had to keep on going,
I guessed they died some time ago.
I guessed they died some time ago.
And I was looking for a friend of mine.
And I had no time to waste.
Yeah, looking for some friends of mine.

The Cure - Burn
 

"Don't look don't look" the shadows breathe
Whispering me away from you
"Don't wake at night to watch her sleep
You know that you will always lose
This trembling
Adored
Tousled bird mad girl... "
But every night I burn
But every night I call your name
Every night I burn
Every night I fall again

"Oh don't talk of love" the shadows purr
Murmuring me away from you
"Don't talk of worlds that never were
The end is all that's ever true
There's nothing you can ever say
Nothing you can ever do... "
Still every night I burn
Every night I scream your name
Every night I burn
Every night the dream's the same
Every night I burn
Waiting for my only friend
Every night I burn
Waiting for the world to end

"Just paint your face" the shadows smile
Slipping me away from you
"Oh it doesn't matter how you hide
Find you if we're wanting to
So slide back down and close your eyes
Sleep a while
You must be tired... "
But every night I burn
Every night I call your name
Every night I burn
Every night I fall again
Every night I burn
Scream the animal scream
Every night I burn
Dream the crow black dream

Dream the crow black dream...

Crow 1996

Το είδαμε κι αυτό, παράπονο δεν έχουμε... Ένα show αρκετά θεαματικό για την ηλικία του καλλιτέχνη, ατάκα που φαντάζομαι ότι θα μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Μια συναυλία που άρχισε λίγο μετά τις 9 το βράδυ και ολοκληρώθηκε μετά από ένα έντονο encore του Alice Cooper μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα.

Αρχίσαμε λοιπόν με... θέατρο σκιών... Πίσω από ένα μεγάλο "πέπλο" διάφορα νοηματικά θεαματάκια μέχρι να μπει ο drummer και από τους "γδούπους" από τις μπαγκέτες να ξεσκεπαστεί ο Alice Cooper -θέαμα βέβαια που αρκετοί Έλληνες κατάφεραν να χάσουν, γιατί μάλλον δεν περίμεναν να αρχίσει η συναυλία στην ώρα της και δεν είχαν προφτάσει να μαζευτούν στο θέατρο του Λυκαβηττού-.

Συνεχίζοντας με μουσικές που ξύπνησαν το κοινό του και με ένα θέαμα που σε προκαλούσε να μην παίρνεις τα μάτια σου από τη σκηνή (καθώς δε θα καταλάβαινες τη συνέχεια). Όλο αυτό λοιπόν περιελάμβανε μια απαγωγή μωρού, την απόπειρα δολοφονίας του, το χαρακτιρισμό του ιδίου ως "τρελού" αφού κυριολεκτικά τον δέσανε πάνω στη σκηνη, τη διπλη απόπειραι δολοφονίας του Alice Cooper και στο τέλος τον απαγχονισμό του. Κάπου εκεί θα τελείωνε το πρώτο μέρος του show.

Είχε ξεχάσει όμως να παίξει τα : School's out, Bed of Nails (το οποίο δε θυμήθηκε ποτέ να πει - εμπάργκο στο εμπόριο της μουσικής λοιπόν!) και το Poison.

Γύρισε λοιπόν για να δείξει στο ελληνικό κοινό ότι η τρέλα του είναι μεγαλύτερη από τη δική μας. Αποφάσισε να πει το Make That Money, γεμίζοντας με δολλάρια το σπαθί του και μοιράζοντάς τα στο κοινό...

Μετά το School's Out, όπου δέχτηκε την αποθέωση του ελληνικού κοινού που τραγούδησε μαζί του και μετά τη μεγάλη επιτυχία του Poison, αποφάσισε να ανακυρηχθεί από μόνος του νέος πρόεδρος της χώρας μας. Αφού ξεπρόβαλλε μια ελληνική σημαία με την οποία χωροπηδούσε ολοκλήρωσε με το "Elected" και μας καληνύχτισε ευχαριστώντας για τη θερμότητα της υποδοχής (που προσωπικά θα έλεγα ότι γενικότερα, δεν είμαστε το καλύτερο κοινό για τέτοιου είδους συναυλίες...)

Συνήθως κλείνω λέγοντας "Ελπίζω να ξαναδούμε ένα ίδιο live", αυτή τη φορά θα αναρωτηθώ "Θα ξαναδούμε τέτοιο live"... ?

1. The Sisters of Mercy - Alice
2. Nick Cave - Do you love me
3. Wolfsheim - Care For You
4. Eyes Of The Nightmare Jungle - Shadow Dance
5. Swans - Mona lista, mother earth
6. Malaise - Heartland
7. The Vyllies - Whispers in the Shadow
8. Cassandra Complex - One millionth happy customer
9. Sad Lovers & Giants - Life will kill us
10. Joy Division - Dead souls
11. Cinema Strange - En Hiver
12. Art of Parties - Central Room
13. Gitane Demone,Rozz Williams - Flowers
14. Film Noir - Excuse
15. Λευκή Συμφωνία - Το Φεγγάρι Αιμοραγεί
16. Villa 21 - My Last Chance
17. Χωρίς Περιδέραιο - 48 Σιωπές
18. Art of Parties - Last Time
19. Headleaders - I'm Leaving Like A Fool
20. Λένα Πλάτωνος,Σαβίνα Γιαννάτου - Η πεδιάς

Εκείνη χαμογελάει ξανά, καθώς περνάει στην άλλη πλευρά

Από τα μάτια μου στα μάτια της λάμπει εκείνο το παράξενο φως

Εκείνο το γλυκό, παράξενο φως

Κάποια νύχτα το φεγγάρι αιμοραγεί...

Κι ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα λόγια που είπε

Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα όνειρά μου...

Εκείνη χαμογελάει ξανά, καθώς περνάει στην άλλη πλευρά

Από τα μάτια μου στα μάτια της λάμπει εκείνο το παράξενο φως

Εκείνο το γλυκό, παράξενο φως

Κάποια νύχτα το φεγγάρι αιμοραγεί...

Κι ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα λόγια που είπε

Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα όνειρά μου...

Εκείνη χαμογελάει ξανά και παραδίδεται χωρίς όρους στο χρόνο,

και εγώ ξέρω πως ποτέ ξανά δε θα της μιλήσω με τον ίδιο τρόπο.

Δε θα της μιλήσω με τον ίδιο τρόπο

Κάποια νύχτα το φεγγάρι αιμοραγεί...

Κι ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα λόγια που είπε

Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα όνειρά μου...

Εκείνη πάντα θα χαμογελά όταν θα την φέρνω στο μυαλό μου

Και όλα θα 'ναι όπως τη φορά, εκείνη τη φορά στην άκρη του δρόμου...

Εκείνη τη φορά στην άκρη του δρόμου

Όλες τις νύχτες το φεγγάρι αιμοραγεί...

Κι ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα λόγια που είπε

Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός πήρε μακριά τα όνειρά μου...

1. Alice Cooper - School's Out
2. Saxon - Ride like the wind
3. Twisted Sister - We're not gonna take it
4. Skid Row - Youth Gone Wild
5. Whitesnake - Still of the Night
6. Bon Jovi - Bad Medicine
7. Joan Jett & The Blackhearts - I hate myself for loving you
8. Faith No More - We care a lot
9. Billy Idol - Rebel Yell
10. Whitesnake - Crying in the rain
11. Alice Cooper - House of Fire
12. Firehouse - All she wrote
13. Skid row - 18 and life
14. John Norum - Love is meant to last forever
15. Twisted Sister - I wanna rock
16. D.A.D. - Sleeping My Day Away
17. AC/DC - You Shook me all night long
18. Warrant - Cherry Pie
19. W.A.S.P. - Heaven's Blessed
20. Star Industry - Nineties

Τα 20 πρώτα μου για σήμερα...

Καλημέρα

Όπου κι αν κοιτάξω ξεπηδάνε καινούριες σελίδες, συνήθως με τη μορφή προσωπικών σελίδων σε συνδιασμό με κάποιας μορφής επικοινωνία. Είμαι 20 χρονών, χωμένη κυριολεκτικά μέσα στις νέες επιστήμες και τους υπολογιστές, κι όμως κάθε μέρα νιώθω ότι χάνω υπερβολικά πράγματα που "συμβαίνουν" στο διαδίκτυο. Πιστεύω πως και όλη τη μέρα να καθόμουν μπροστά στο pc με το internet ανοιχτό, δε θα κατάφερνα να τα παρακολουθώ όλα... Πόσες φωτογραφίες μας ακόμα να ανεβάσουμε στο διαδίκτυο... Πόσο μεγάλο είναι πια αυτό το internet. 'Αραγε δεν τελειώνει ποτέ? Δε θα γυρίσει σε κάποια φάση να μας πει "Sorry, you ran out of space"...

Τελικά όλοι αυτοί που προσπαθούν συνέχεια να γίνονται όλο και πιο ενεργοί σε αυτόν τον τομέα, δε χάνουν κάτι από τη ζωή τους? "Φτηνή διασκέδαση..." λέει ένας φίλος μου... Κάποιος άλλος στο "MSN" είχε σα μήνυμα "Real Life is for losers...", τελικά μήπως έχω μείνει πολύ καιρό πίσω για την ηλικία μου? Σήμερα μαζεύτηκα νωρίς και είχα τη δυνατότητα να "εκσυγχρονιστώ" λίγο... Είμαι της μόδας κι εγώ τελικά ;) (αφού γράφω χρησιμοποιώντας "smilies", γιατί όχι). Όπως τα παιδάκια χθες στην Ακρόπολη που φωνάζαν μεταξύ τους "lol (laughing out loud) ρε μ..." και που δεν τα ενδιέφερε αν θα προλαβαίναν το τελευταίο metro γιατί ούτος ή άλλος μέχρι την Πλάκα τα καταφέρναν και με τα πόδια, αφού θα πηγαίναν- μέχρι να περάσουν οι πρώτες πρωινές συγκοινωνίες- να παίξουν lineage, wow και lord of the rings...

Οκ, νομίζω ότι αύριο θα ξαναγυρίσω στην "παλιά εποχή"...

Let's rock :)

Επιτέλους κατάφερα και ξαναπήγα Ρόδο... Για μένα είναι το νησί που έχει τα πάντα, όλες τις εποχές του χρόνου. Για την ακρίβεια κατάφερα να συνδιάσω την εκδρομή μου με το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ, το οποίο ήταν σχετικά όμορφο, αλλά λίγο φτωχό και θα μπορούσε να οργανωθεί πολύ καλύτερα. Ωστόσο πρέπει να ομολογήσω ότι όλοι φαίνονταν να περνάν καλά και να εντυπωσιάζονται από το θέαμα...

Φωτογραφίες από το φεστιβάλ:

Ωστόσο μια που πήγα στη Ρόδο, ενοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω και στο Colorado :)

Be Back Soon...