Το μετάνιωσα.

Ήρθες για μισή ώρα και έφυγες. Αυτό ήταν όλο.

Έμεινα να πίνω μόνη μου.

Και το δικό μου ποτό και το δικό σου.

Πέταξα ένα cd που είχα φτιάξει για σένα.

Σκέφτηκα να πάω έτσι όπως είμαι στον σταθμό

Και να ξαναπάω πίσω.

Δεν το έκανα.

Η B. είναι άρρωστη.

Ο σκύλος του Γ. πέθανε.

Θέλω να τον πάρω τηλέφωνο αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις.

Το σπίτι είναι παγωμένο.

Η Μ. θα παίξει σε μια παράσταση που δεν της αρέσει.

Ο Α. είναι φίλος φίλος, με όλη τη σημασία της λέξης.

Η Κ. είναι ακόμα μακριά αλλά είναι ευτυχισμένη.

Πίνω κονιάκ σε νεροπότηρο και δεν μου καίγεται καρφί αν μεθύσω.

Εσύ δεν καταλαβαίνεις ποτέ τίποτα

κι εγώ ζητιανεύω στιγμές από την ζωή σου.

Χαρά.

Why be sweet, why be careful, why he kind?
A man has only one thing on his mind
Why ask palitely, why go lightly,
Why say please?
They only want to get you on your knees
There are a few things I never could believe
A woman when she weeps
A merchant when he swears
A thief who says he'll pay
A lawyer when he cares
A snake when he is sleeping
A drunkard when he prays
I don't believe you go to heaven
When you're good
Everything goes to hell, anyway...

Laissez-faire mi amour, ce la vie
Shall I return to shore or swim
Back out to sea?
The world don't care what a soldier
Does in town
It's all hanging in the windows
By the pound
There are few things
I never could believe...

A woman when she weeps
A merchant when he swears
A thief who says he'll pay
A lawyer when he cares
A snake when he is sleeping
A drunkard when he prays
I don't believe you go to heaven
When you're good
Everything goes to hell, anyway...

I only want to hear your purr and to hear
Ou moan There is another man who brings
The money home
I don't want dishes in the sink
Please don't tell me what you
Feel of what you think
There are few things I never could believe...

Καλημέρα.......

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν τους νοιάζει αν τσαλαπατάς τα αισθήματά τους. Υπάρχουν μερικοί άλλοι που φαίνεται ότι τη έκφραση ''η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει'' δεν την έχουν ακούσει ποτέ.

Υπάρχουν κι εκείνοι που ανήκουν και στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι οποίοι δεν τσακώνονται για ψιλουπήδημα. Που μετράνε τα λόγια τους και που (κακώς μάλλον) περιμένουν το ίδιο και απ'τον συνομιλητή τους. Που τους κοστίζουν οι ''βαριές κουβέντες'' και οι προσβολές και οι ειρωνίες και οι κακίες που ο περισσότερος κόσμος έχει για ψωμοτύρι.

Και ωραία τσακωθήκαμε. Με ποιά λογική πιστεύει ο κόσμος ότι σε 5 λεπτά θα σου έχει περάσει όλο αυτό? Οτι δεν θα είσαι ούτε ξενερωμένος, ούτε στεναχωρημένος, αλλά αντίθετα θα φερθείς σαν να μην συνέβη ποτέ?

Συγνώμη αλλά κάποιοι από εμάς δεν έχουμε κουμπάκι για ν'αλλάζουμε τη διάθεσή μας ανάλογα με τις ορέξεις σας..

Λίνα

Ένα θέμα που διχάζει, φανατίζει και εμπνέει... Όπως όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με θρησκείες, πεποιθήσεις, έθνη και πολιτικά... Άραγε αυτό είναι μια θρησκεία; Άλλο ένα πολιτικό ντιμπέιτ μεταξύ πιστών και "άπιστων";

Κατά τα λεγόμενα των χριστιανών, είμαι άθεη και αναρχική... Δεν είμαι άθεη... Πιστεύω σε κάτι, όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. Άθρησκη είμαι, ναι! Όχι επειδή δε με καλύπτει καμία θρησκεία... Επειδή δεν έχω καταφέρει να μελετήσω όλες τις θρησκείες που υπάρχουν (όχι, δεν έχω μπει καν στη διαδικασία αυτή, γιατί πολύ απλά, μπορώ να ζήσω κι έτσι... δε νιώθω κενή, δε μου λείπει κάτι σε αυτόν τον τομέα...). Ωστόσο οι "γνωστές" θρησκείες -Ορθόδοξος Χριστιανισμός, Καθολικός Χριστιανισμός και Ισλαμισμός- όχι απλά δε με καλύτπουν, αλλά απεχθάνομαι τα επιτεύγματά τους ανά τους αιώνες.

Ωστόσο, ζώντας σε μία ορθοδοξοκρατούμενη χώρα, δεν έχω να αντιμετοπίσω φανατισμένους ισλαμιστές και μουσουλμάνος στην καθημερινότητα μου, αλλά χριστιανούς, οπότε θα εστιάσω σε αυτό. Δεδομένου του ότι όποτε προσπαθώ να ανοίξω μια σοβαρή κουβέντα με κάποιον χριστιανό (του "επαγγέλματος" ή μη) καταλήγουμε στο να φωνάζει αλαφιασμένος ότι είμαι άπιστη και θα καώ στην κόλαση, η γνώμη μου δεν είναι τόσο καλή και γίνεται λιγότερο επιοικής όσο περνάνε τα χρόνια. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που μ'αρέσει να αποκτώ γνώσεις και να κάνω μακροσκελείς συζητήσεις γι αυτά τα "βαρετά" πράγματα, όπως η πολιτική, ο ρατσισμός, ο φανατισμός στις θρησκείες και η ξενοφοβία. Γι αυτό ακριβώς, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, συλλέγω γνώσεις για τέτοιου είδους θέματα. Αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω μια σοβαρή κουβέντα με κανέναν, μιας που η κατάληξη θα είναι να θίξω το χριστιανό, λόγω δικής του έλειψης επιχειρημάτων και να βάλει τις φωνές...

Ας ξεκινήσω από... τα παλιάαααα τα χρόνια... Οι αρχαίοι έλληνες ήταν πάντα απόλυτοι στο πλαίσιο των δημοκρατικών πολιτευμάτων τους! Στη γεννέτηρα της Δημοκρατίας, πετάγαμε "προβληματικά" παιδιά στον Καιάδα, ξενερώναμε αν υπήρχαν πολλά κορίτσια σε μια οικογένεια και το ρίχναμε στην "αδύναμη" μήτρα της συζύγου και εξοστρακίζαμε κόσμο.

Στην πορεία αποφασίσαμε να απαρνηθούμε το Δωδεκαθεϊσμό και να καταφύγουμε στη θρησκεία της αγάπης, που μέχρι σήμερα έχει κάψει γυναίκες στην πυρά ως μάγισσες γιατί κουβαλούσαν τα παιδιά υψηλόβαθμων του χριστιανικού "στρατού", έχει σφιαγιάσει άπειρους δωδεκαθεϊστές και αλλόθρησκους "ειδολολάτρες" (π.χ.Αγ.Δημήτριος), έχει καταστρέψει ιερά κείμενα αμύθητης αξίας γιατί έγραφαν αλήθειες, έχει γκρεμίσει μνημεία λατρείας άλλων θρησκειών και έχει χτίσει εκκλησίες από πάνω και γενικώς έχει χύσει ποτάμια αίματος στο όνομα της αγάπης του Χριστού.

Αναφέρομαι σε μια θρησκεία που μοιράζει τον πλούτο στους εκλεκτούς της, που φοράει χρυσές κορώνες και διαμαντένιους πολυελαίους στους ιερείς της, την ώρα που πεθαίνουν παιδιά σε όλο τον πλανήτη γιατί δεν τους στέλνει μια κουνουπιέρα να τα προστατέψει από την ελονοσία. Μια θρησκεία που όταν ο θαυμαστός κ.Χριστόδουλος έφυγε από την ζωή, άφησε στη διαθήκη του λεφτά για να χτιστεί μουσείο προς τιμήν του και τα έξοδα συντήρησης αυτού για πέντε έτη. Η περιουσία του φαντάζομαι θα ανήκει πλέον στην ήδη πάμπλουτη ελληνορθόδοξη εκκλησία (ναι, αυτή με τα χωράφια και τα ξενοδοχεία)... Περιουσία που περιλαμβάνει τόνους από διαμάντια και ζαφείρια, άπειρα μετρητά, μεταξωτές κουρτίνες, πιτζάμες και παντόφλες, αρχιερατικές στολές εκατομμυρίων και άλλα πολλά... (παραθέτω link εδώ.)

Θρησκεία αγάπης... Από μικρό παιδί σκεφτόμουν ότι κάνω κάτι λάθος... Δεν ήταν δυνατόν να είμαι μαθήτρια του 20 και να μην τόλμαγα να αρρωστήσω γιατί είχα γεμίσει ωριαίες αποβολές στα θρησκευτικά στην προσπάθειά μου να λύσω τις απορρίες που μου δημιουργούσε η διδασκαλία της θρησκείας της αγάπης. Σαν χθες θυμάμαι τις φωνές που μου έβαλε ο καθηγητής της Α'Γυμνασίου όταν ρώτησα γιατί έχουμε διαφορετικό χρώμα από άλλους ανθρώπους, αφού είμαστε παιδιά του Αδάμ και της Εύας. Όπως επίσης θυμάμαι και την απάντηση που πήρα από έναν ιερέα, λίγο καιρό αργότερα "επειδή τρώμε διαφορετικές τροφές"... Δηλαδή, το ρύζι κιτρινίζει, το κρέας ταράνδου σε κάνει ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα και η έλλειψη τροφής σε κάνει μαύρο... Τρομερό! Δε με ενοχλεί ο Χριστιανισμός, αλλά οι οπαδοί του είναι οι χειρότεροι... Προτιμώ ισλαμιστή καμικάζι, παρά "χριστιανό"...

Θα συνεχίσω το θέμα σε επόμενο post... Προς το παρόν, ένα θα σας πω! Οι γονείς μου δεν έτρεχαν ποτέ στις εκκλησίες, δεν έκαναν νηστεία 100 φορές το χρόνο, δεν έχουν εικόνες της παναγίας σε κάθε γωνιά του σπιτιού, δεν έτρεχαν με ξέκ*λλα φορέματα σε γάμους και βαφτίσια, μπας και πετύχουν κανένα καλό one night stand, δεν ήταν ποτέ fans οποιασδήποτε κατάχρησης (όπως, εσύ, η Χριστιανή που ρίχνεις χριστοπαναγίες όλο το χρόνο, αλλά τη Μ.Παρασκευή την είπες σε μένα που χαμογέλασα, ενώ είναι ημέρα πένθους... Που είσαι ρατσίστρια και κλωτσάς τις γάτες στο δρόμου... Που έχεις πάει με 3000 άντρες, αλλά δε χωρίζεις τον χ-ψ Αντωνάκη σου γιατί τον αγαπάς... Που ξεκατινιάζεσαι για την κάθε "πρωην" κολλητούλα σου και βγάζεις τα άπλυτά της στη φόρα... Που έχεις γίνει η χειρότερη κακομοίρα groupie για να έχεις μια φωτογραφία με τους χ-ψ Metallica... Που έχεις κλέψει από το ταμείο της δουλειάς που σε τάιζε και που έχεις φτύσει σε ποτό της νυν του πρώην σου...). Οι γονείς μου θα καούν στην κόλαση γιατί δεν κάνουν όλα τα παραπάνω και έχουν να κοινωνήσουν από όταν ήταν 15 χρονών... Θα καούν στην κόλαση ενώ βοήθησαν τον Κινέζο που του έμεινε το αμάξι από μπαταρία, θα καούν στην κόλαση γιατί έδωσαν δουλειά στον Τάρυ, τον Ινδό, να καθαρίζει τα τζάμια σε ένα μαγαζί 5χ7 για 20 ευρώ την εβδομάδα, λεφτά που στέλνει στη γυναίκα του στην Ινδία, έκλαψαν για τα γατάκια που έπνιξε σε ένα κουβά νερό ο χριστιανός γείτονάς τους, αφήνουν ένα μπολάκι με νερό για τα αδέσποτα και έχουν μια κόρη που λειτουργεί με την καρδιά και το μυαλό και όχι με το φανατισμό.

Οι γονείς μου θα καούν στην κόλαση και μαζί τους κι εγώ... Αλλά μέχρι τότε θα γεμίζω την ψυχή μου με το χαμόγελο και τα χίλια ευχαριστώ του Κινέζου μετανάστη που πήγαινε στο μαγαζί του και έμεινε από μπαταρία, με το κιτς δώρο που μας έφερε ο Τάρυ όταν πήγε στην Ινδία για να δει την οικογένειά του και το διάλεξε η γυναίκα του για να μας ευχαριστήσει και με το γάτο μου που ότι και να γίνει, όταν γυρνάω στις 5 το πρωί στο σπίτι, έρχεται να με υποδεχτεί και να τυλίξει την ουρά του στην γάμπα μου κι ας μην είναι Περσίας...

Ένας απλός καθαρόαιμος Έλληνας κεραμιδόγατος είναι...

Χαρά.

Κάποια μέρα θα χάσεις ολοκληρωτικά ό,τι έχεις και αγαπάς. Κανείς δεν θα σ' έχει προετοιμάσει γι'αυτή τη μέρα. Ούτε η πίστη..ούτε η θρησκεία..Τίποτα. Όταν πεθάνει κάποιος που αγαπάς, θα γνωρίσεις το κενό. Θα καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι ολοκληρωτικά και απόλυτα μόνος. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ και δεν θα συγχωρέσεις. 

Είναι περίεργο να τ'ακούς αυτά από ένα μοναχικό άνθρωπο. Οι μοναχικοί συνήθως δεν μιλούν τόσο ανοιχτά. Αν μη τι άλλο, πάρε τουλάχιστον αυτό το μήνυμα: Σκέψου τι έχεις να χάσεις. Αν είσαι κάποιος που δεν έχει τίποτα να χάσει, τότε έχεις φτάσει ήδη εδώ και το μάθημά σου είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Για κάποια πράγματα δεν υπάρχει καμία συγχώρεση. Απολύτως καμία. Και είναι αδύνατο να μάθεις να ζείς με αυτό το σκληρό δεδομένο. Το γεγονός- αυτή η στιγμή που σ' έφερε σ'αυτό το τόσο μοναχικό μέρος- δεν μπορεί να συγχωρεθεί, όσο αναπόφευκτο κι αν ήταν. Σου στέρησε το μέλλον κι έθεσε τέλος σε όλα, εκτός απ' αυτό : Τη συναισθηματική αδράνεια μιας σχέσης. Αυτό θα το νοιώθεις για πάντα κι είναι το μόνο που σου έχει απομείνει. Μάθε να ζείς μαζί του, επηρέασέ το, μπές μέσα του.

After all...It can't rain all the time..

Λίνα

Χαρά.

Να ‘μαι  πίσω λοιπόν…!!!

Ναι, εντάξει, στενοχωρήθηκα που γύρισα…

αλλά καταβάθος την αγαπάω την Αθηνούλα,

ειδικά έτσι άδεια που την βρήκα …δεν είναι άσχημα

…καθόλου άσχημα

(τα περίπτερα με δυσκολεύουν λίγο…)

Μια ολόκληρη βδομάδα διακοπές!!!

Άδειασα και ξαναγέμισα

Μαύρισα, γέμισα φακίδες, αλάτια, μελανιές

(όταν χοροπηδάς σαν αγριοκάτσικο αυτά παθαίνεις)

γνώρισα ένα σωρό σερβιτόρες, μπάρμαν, σουβλατζήδες, ιδιοκτήτες καντίνας, μοναχικούς τουρίστες, οικογένειες, campers

(πολύ θα μου λείψουν)

είδα άπειρα αστέρια να πέφτουν και έκανα ακόμα περισσότερες ευχές

μάζεψα πεταλίδες, αχινούς, κοχύλια, σαλιγκάρια

(και μερικές τσούχτρες)

τραγούδησα όλα τα παιδικά τραγούδια που θυμόμουν

άκουσα τις πιο απίστευτες ιστορίες και τα πιο όμορφα παραμύθια

(μια φόρα και έναν καιρό…)

κι όλα αυτά

κάτω από τους πιο λαμπερούς ήλιους

και τα πιο τεράστια φεγγάρια που έχεις δει ποτέ σου

…είμαι σχεδόν σίγουρη τώρα…

ο χειμώνας που έρχεται θα είναι υπέροχος

Χαρά.

Και εγώ και η Λίνα γυρίσαμε από τις διακοπές μας... Αλλά οργανώνεται σύντομα ολιγοήμερη εξόρμηση!

Προς το παρόν έκανα διακοπές στο σπίτι της για κανά δυο μέρες... Έτσι, για να μη μου φανεί πολύ απότομη η αλλαγή... Σπίτι, οι δυο μας, κρασιά, μπύρες και χυμοί φράουλα... Να μιλάμε μέχρι τις 6 το πρωί και να μην καταλαβαίνουμε πότε περνάει η ώρα... Και μετά στο κρεβάτι με ένα κουτάβι ανάμεσά μας! Ευτυχώς έχω καλούς φίλους!

Επιστροφή στο σπίτι

Ένα από αυτά τα απογεύματα που ο ουρανός

Φαίνεται τόσο αλλόκοτα χαμηλά

Και σύννεφα πολλά

Σε διάφορα επίπεδα

Κοιτάς ψηλά και δεν βλέπεις τίποτα άλλο

Μόνο σύννεφα

Αυτά που είναι πιο χαμηλά φαίνεται να κινούνται πιο γρήγορα

Το βλέμμα μου χάνεται μέσα τους και μπερδεύομαι

Ζαλίζομαι

Λες και ξαφνικά ο κόσμος απέκτησε τρίτη διάσταση

Κι εγώ έξω από όλα αυτά

Παρακολουθώ και συνεχίζω να ζαλίζομαι

Τα λεωφορεία περνάνε το ένα μετά το άλλο

Κόσμος με σκουντάει

Είμαι για να φεύγω…

Χαρά.

Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again

So if you love me let me go
And run away before I know
My heart is just too dark to care
I can't destroy what isn't there

Deliver me into my fate
If I'm alone I cannot hate
I don't deserve to have you
Ooh, my smile was taken long ago
If I can change I hope I never know

I still press your letters to my lips
And cherish them in parts of me that savor every kiss
I couldn't face a life without your lights
But all of that was ripped apart when you refused to fight

So save your breath, I will not care
I think I made it very clear
You couldn't hate enough to love
Is that supposed to be enough?

I only wish you weren't my friend
Then I could hurt you in the end
I never claimed to be a saint
Ooh, my own was banished long ago
It took the death of hope to let you go

So break yourself against my stones
And spit your pity in my soul
You never needed any help
You sold me out to save yourself

And I won't listen to your shame
You run away, you're all the same
Angels lie to keep control
Ooh, my love was punished long ago
If you still care don't ever let me know
If you still care don't ever let me know

Γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Λίνα

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Επιστροφή στη μουντάδα, στη βρώμα και στο καυσαέριο της Αθήνας. Κι όπως πλησίαζα το κέντρο και είχα αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου ενώ κοιτούσα έξω απ'το παράθυρο του αυτοκινήτου, πιάνει και μια ξαφνική καταιγίδα, έτσι για να έρθει να σφραγίσει αυτό το συναίσθημα του ''Καλωσήρθες και πάλι στη μουντάδα!''. Στη μουντάδα..

Στη μουντάδα του καιρού, της καθημερινότητας, των υποχρεώσεων, του άγχους,των μισοτελειωμένων που είπα και την προηγούμενη φορά.. Και φυσικά δεν μπορείς να προσαρμοστείς. Ή μάλλον, εδώ θα χρησιμοποιήσω τη φράση με την οποία μου έκανε πλύση εγκεφάλου ο πατέρας μου μέχρι τα 18 : ''Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω''. Και ναι καλώς ή κακώς, σ'ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έχει δίκιο. Δεν θέλω να προσαρμοστώ. Γιατί να θέλω? Οι διακοπές είναι ξέγνοιαστές και ευτυχώς φέτος ήταν και φθηνές! Στην Αθήνα το μόνο που έχεις είναι έννοιες και χρέη. Και βρίσκεσαι σ'έναν συνεχή αγώνα, να βρείς όμορφές στιγμές για να κάνουν τη μέρα σου χαρούμενη. 

Και όταν έρχονται αυτές οι στιγμές..πόσο πιο εύκολα γίνονται όλα? Όταν έρχονται οι φίλοι να σε καλωσορίσουν και ο καφές που θα πίνατε γίνεται φαγητό και το φαγητό, μπύρες και οι μπύρες ούζα.. Και από τις 2 το μεσημέρι που βρεθήκατε, καταλήγετε στις 2 το πρωί στουπί κάπου σ'ένα πρώην καφενείο να τραγουδάτε Μητροπάνο και στα καπάκια Whitesnake, ενώ η επόμενη ακριβώς σκέψη σας είναι να σταματήσετε κάπου στην Καβάλας για να βγείτε να χορέψετε στο δρόμο.

Πώς γίνεται και τα ξεχνάς όλα τότε? Και το χαμόγελο σου είναι μεγαλύτερο κι απ'του joker? Και ξέρεις ότι το αλκόολ ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Έχετε κάνει και χειρότερες βλακείες, εντελώς sober 

Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ, πως τελικά κάτι τέτοια είναι τα αληθινά. Αυτά είναι που σε κρατάνε στα πόδια σου και σου δίνουν δύναμη στην καθημερινή σου ζωή, για να μπορέσεις ν'ανταπεξέλθεις στην πλεκτάνη που έχεις φτιάξει για την πάρτη σου. Γιατί όλοι φτιάχνουμε τη δικιά μας πλεκτάνη. Το δικό μας κουτάκι όπου θα έχουμε τα ''καθώς πρέπει'' μας. Τη δουλειά μας,τα ενοίκια,τους λογαριασμούς,τα αισθηματικά μας χάλια..Όλη αυτη τη γκρίζα μεριά της ζωής μας.

Kι όμως είναι καλύτερα να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα,αντί να τα βλέπεις όπως θα ήθελες, ή όπως θα ευχόσουν να είναι. Είναι καλύτερα να φάς ένα γερό χαστούκι αλλά να είναι αληθινό, παρά να σου δώσουν ένα ψεύτικο φιλί. Σωστά? Αυτό που μας γαμάει χειρότερα στη ζωή είναι αυτή η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για το πώς θα έπρεπε να είναι...

Ας δοκιμάσουμε για λίγο και την πραγματικότητα. Απ'τη στιγμή που είναι αναπόφευκτο, τι έχουμε να χάσουμε?

Λίνα

Αυτό είναι το τελευταίο post από την Αθήνα. Τα επόμενα που θα ακολουθήσουν θα είναι από την Πράγα. Ένας γλυκός, αγχωμένος ύπνος θα ακολουθήσει σε πολύ λίγη ώρα... Ένας ύπνος γεμάτος όνειρα, ελπίδες και αναστάτωση από το επικείμενο ταξίδι...

Δεν ξέρω αν θα μου λείψει η Αθήνα. Τώρα δε μου λείπει, αλλά όπως και η μάνα, που συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου- σε νευριάζει και την πρώτη μέρα μακριά της, αναπολείς τη γκρίνια της... Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πόλη με μεγάλωσε! Με πήρε κοριτσάκι μικρό και με πέταξε μες στα σκουπίδια, στην εξαθλίωση... στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ναι είναι σκληρό για ένα κορίτσι 10 χρονών να βλέπει ανθρώπους να σκαλίζουν τα σκουπίδια στη Ναυαρίνου, να κοιμούνται σε μία γωνιά της Ιπποκράτους, να ψάχνουν με τη βελόνα μες στην απελπισία να βρούνε μία τελευταία φλέβα στο μάτι με δανεικό καθρέφτη στην Μπενάκη, να ξερνάνε αλήθειες στην Ανδρέα Μεταξά και να δίνουν τον αδερφό τους για να επιβιώσουν στην Κωλέττη. Με άλλαξε, αλλά όχι απότομα... Εμένα δηλαδή δε μου φάνηκε απότομο. Έτσι κι αλλιώς, μου πήρε πολλά χρόνια για να τα δω. Όταν μαθαίνεις να κοιτάς, αλλά να μη βλέπεις, αργείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει.

Δε θα αργήσω να γυρίσω στην πλατεία μου όμως... Απλά θα πάρω άλλο αέρα για λίγο. Χμ... Σχεδόν απολογούμαι! Ήρθε η ώρα να σας αφήσω.

Τα λέμε από τα Τσέχικα εδάφη. Adios Amigos!

Δεν έχει ύπνο σήμερα... Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς το βράδυ και αυτό δε θα συμβεί ποτέ αν δεν εξασθενήσω τον εαυτό μου τελείως. Στις 08.00 πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο. Θα λείψω επτά ολόκληρες μέρες.

Μια βαλίτσα με τα απαραίτητα. Την οδοντόβουρτσά μου, μερικά ρούχα, δύο βιβλία και μία χτένα... Έτοιμη για αναχώρηση.

Προορισμός μου η Πράγα.

Νομίζω ότι είναι παραμυθένια πόλη. Θα πολεμήσω τη θέλησή μου και θα επιστρέψω στην Αθήνα το άλλο Σάββατο.

Δε θα μου λείπεις λιγότερο... Κάθε άλλο... Μέχρι και η βαλίτσα μου, δώρο δικό σου είναι... Απλά θα ξεχνιέμαι στα μη τουριστικά σοκάκια και μερικές φορές θα έρχεσαι στο μυαλό μου... Η φωτογραφία που δε βγάλαμε στον St.Vitus.

Χαχαχα! Και θα γελάω, ακούγοντας όσα κομμάτια αγαπούσες...

δεν γράφω πολύ συχνά τώρα τελευταία

μιλάω πολύ λιγότερο

για όλα αυτά που θα ήθελα να κρύψω

ίσως όχι

δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

πάντα το ίδιο

πάντα οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικά πρόσωπα

έρχονται και φεύγουν

με έχει κουράσει η ρουτίνα

έχω μπλέξει μέσα της

σιχαμένη μύγα σε έναν τόσο καλοφτιαγμένο ιστό

φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μου αρέσει αυτή η παγίδα

στο είπα

δεν μου αρκεί αυτή η προγραμματισμένη επαφή

δυο νύχτες, ένας κυριακάτικος καφές και ίσως ένα γεύμα τη βδομάδα

κυριακή μεσημέρι

μου θυμίζει πακέτο διακοπών

σε φτηνό ξενοδοχείο

με πληρωμένη ημιδιατροφή

…δεν μίλησες

τα πήρα όλα πίσω γιατί σκοτείνιασες

και φύγαμε γρήγορα γρήγορα

…ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας

και τώρα σαν καλά παιδάκια μαζέψτε τα μπογαλάκια σας

και στα τσακίδια

Χαρά.

μερικές φορές

ή μάλλον τις περισσότερες φορές

               δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου

θυμώνω θυμώνω, μου ρίχνεις λάδι στη φωτιά

                      κλαίω, φωνάζω, πετάω πράγματα…

           σκέφτομαι…ετοιμάσου θα γίνει

                                                               χαμός

περνάνε οι μέρες και τα νεύρα μου τεντώνουν_____________

σσσσσσς…κάνω ησυχία για να ακούσω το μπαμ

…περιμένω…

                                καταστρώνω ένα υπέροχο σχέδιο μάχης

                              δεν με νοιάζει ποιος θα κερδίσει … ο στόχος είναι η μάχη…

                            οπλίζομαι με την καλύτερη πολεμική μου κραυγή

και τότε εμφανίζεσαι…

χαμογελάς, λες κάτι όμορφο, ένα χάδι, μια αγκαλιά

                                          …………………………..

μπέρδεμα στο μυαλό μου

Τι έγινε μόλις τώρα?

                                         (την κραυγή , την κραυγή, θυμήσου το σχέδιο και την κραυγή)

…τίποτα…κενό…

βάζω μουσική

στη διαπασών (ποια ήταν η κραυγή ρε γαμώτο?)

εεεμμμμ…κάθισε… θα μας φτιάξω ποτά...

Χαρά.

… όλοι αυτοί που δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια…

ζωγραφίζουν στα σκοτεινά με το δάχτυλο στον τοίχο

περπατάνε στο σκοτάδι και εύχονται να ήταν φαντάσματα…

κανείς να μη μας δει…

ξεχειλίζουν από εκατομμύρια στιγμούλες και χάνονται…μπερδεύονται δεν ξέρουν πια τι είναι πραγματικό

…χώνονται στο παλτό κάποιου που περπατάει δίπλα τους

 και του σφίγγουν το χέρι…να μην τους αφήσει…να μην τους κρατήσει 

«τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό σου παλτό»

…αγαπάνε τόσο δυνατά που καταστρέφουν

…άθελα τους

όλοι εμείς που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουμε

όλοι εμείς που στην πραγματικότητα

δεν θέλουμε να υπάρχουμε

Χαρά.

Σήμερα ήταν γενικά μια καλή μέρα... Δε δούλευα, είδα φίλους, ακούσαμε καλή μουσική.... Όλα καλά.

Είχε γενέθλια η Μαρία... Έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου, σε σημείο να μην μπεις στη διαδικασία να την πάρεις για ένα χρόνια πολλά... Δεν είχα πρόβλημα να σε δω. Δε θα σε υποχρέωνε κανείς να έρθεις, έτσι κ αλλιώς... Αλλά να μην την πάρεις τηλέφωνο δεν το περίμενα... Μέχρι και ο κολλητός σου πήρε, αλλά εσύ είπες να εξαφανιστείς απ'όλους και απ'όλα... Δε σε αδικώ... Περάσαμε δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ωστόσο, έχω μάθει να μη διώχνω από κοντά μου ανθρώπους που αγαπάω και μ'αγαπάνε. Γι αυτό δεν ήταν επιλογή μου και το να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ! Αν και το συζητήσαμε αυτό το κομμάτι. Καταλήξαμε και οι δύο ότι είναι δύσκολο να συνεχίσουμε μαζί, μοιάζουμε τόσο πολύ βλέπεις... Αποφασίσαμε να βρισκόμαστε για έναν καφέ... Να κάνουμε "παρέα"... Να γίνουμε δύο ακόμα φίλοι στην ισοπέδωση των αισθημάτων. Το δέχτηκα, γιατί πολύ απλά δε θέλω να σε χάσω. Και όχι, δεν έχω γίνει τόσο ευρωπαΐα για να μπορώ να ακούω για τις επομένες σχέσεις σου, ή να νιώθω άνετα με το να σου λέω εγώ για τις δικές μου. Απλά θεώρησα λογικό, ότι μπορούμε να βρισκόμαστε, να ακούμε τις μουσικές μας, να λέμε τα νέα μας, να μη χρειάζεται να μας καλούν οι φίλοι εναλλάξ... Και το ήθελα! Μέχρι τη μέρα της συναυλίας. Μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και το ήξερες. Με το που διάβασα την ανακοίνωση ότι θα τους βλέπαμε στην Αθήνα, σε πήρα αμέσως τηλέφωνο -χωρίς να το σκεφτώ-...

"Ωραία, να πάμε πιο πριν για καφέ!" και έσκασα ένα χαμόγελο σαν μικρού παιδιού! Και βρισκόμασταν, και γελάγαμε, και άκουσα και το καινούριο κομμάτι που έγραψες, και θυμηθήκαμε και εκείνη τη βραδιά στη Ραφήνα με τη γάτα, το φεγγάρι και το μωβ πουκάμισο, και είδαμε και όλους τους Απαράδεκτους από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα βράδυ, και σου ξαναδιάβασα αυτά που γράφω και χαμογέλασες... Και μετά, απλά έσβησαν όλα... Τρεις μέρες πριν το live εξαφανίστηκες. Αν και νευρίασα, τη δεύτερη σε πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσες ποτέ... Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να δικαιολογώ τους ανθρώπους... "Έλα μωρέ... Κάτι θα έπαθε... Να πάρω να δω αν είναι καλά..." Και δεν πήρες ποτέ... Και στη συναυλία πήγα με τα παιδιά... Και κάποια στιγμή σε είδα μες στο πλήθος που με κοίταζες... (Κρίμα που δεν έπαιξαν το "You"...) Και αυθόρμητα σήκωσα το χέρι... Να σε χαιρετήσω... Ή να σε ακουμπήσω... Αλλά δεν μπορούσα να σε φτάσω... Και τότε εσύ απλά γύρισες το κεφάλι σου αδιάφορα από την άλλη...

Τα μόνα πράγματα που με ενοχλούν πάντα είναι τα "Γιατί;"... Με ενοχλει να μην μπορώ να τα δικαιολογήσω όλα... Και τώρα βλέπω το άδειο σου μπαλκόνι... Πάνε τα γέλια... τα μπουγέλα... οι καφέδες μας... τα διαβάσματά μας δίπλα δίπλα... οι Ramones... Τώρα με βλέπεις από απέναντι και σκύβεις το κεφάλι. Σαν να μην είμαι εκεί... Σαν να μη με βλέπεις... Και αν δε με βλέπεις; Γιατί κοιτάς τόσες ώρες προς τα εδώ;

Μήπως θυμάσαι; Η μυρωδιά απ'το τζάκι... Τα goonies... Το στρίμωγμα στον καναπέ... Όπως την πρώτη φορά που κάθισα στον άλλο δερμάτινο καναπέ και δήθεν θυμήθηκες να μου δείξεις φωτογραφίες από την Ισπανία... Και τι κρίμα... Δε θα έβλεπα από εκεί... Και ήρθα δίπλα σου. Η πρώτη αγκαλιά, τα πρώτα χάδια... Όλα τόσο ντροπαλά και αυθόρμητα... Γιατί πάντα στο τέλος θυμάσαι την αρχή; Γιατί χαράχτηκες ανεξίτηλα, αφού δε θες να θυμάσαι; Γιατί είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά πάλι; Γιατί μου λείπεις τόσο πολύ σαν φίλος; Γιατί σήμερα που άναψα το πρώτο μου τσιγάρο έβαλε Ramones; Σαν να σε βλέπω να γκρινιάζεις και να μου το σβήνεις... Γιατί;

θα είσαι πάνω μου
εσύ θα είσαι
εγώ θα είμαι
θα είμαστε εμείς

                                            ποτέ δεν ήμασταν εμείς

πάρτο χαμπάρι
αυτά τα παιχνιδάκια εξουσίας
υποταγής
δεν μας ταιριάζουν

                                            ποτέ δεν ήμασταν εμείς
                                            φτιαγμένοι για όλα αυτά

------------------

And everytime I eat vegetables
It makes me think of you
And everytime I eat vegetables
I don't know what to do...

------------------

Χαρά.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

Κ.Γ.

Χαρά.

Σε βλέπω …

Σε παρακολουθώ από τότε που σε πρωτοείδα στις πλατείες να φωνάζεις “να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η βουλή”. Ήσουν σαστισμένος και αμήχανος και κοίταγες δεξιά και αριστερά με φόβο καθώς περπατούσες προς τις συγκεντρώσεις. Μάλλον δεν είχες ξαναβρεθεί ποτέ στη θέση του διαδηλωτή, έδειχνες φοβισμένος καθώς προσπερνούσες, μόνος σου, τις διμοιρίες των ΜΑΤ και κράταγες το βλέμμα σου χαμηλά και υποτακτικά μέχρι να ενωθείς με το πλήθος. Εκεί άλλαζες. Άλλαζες σε κλάσματα δευτερολέπτου, σήκωνες το βλέμμα απ το πεζοδρόμιο και γυάλιζε το μάτι σου. Το κορμί σου ίσιωνε και η γλώσσα σου λυνόταν. Μέσα στην ασφάλεια των πολλών γινόσουν ξάφνου παλικάρι, μούντζωνες, έβριζες, φώναζες. Φώναξες πως έχουμε χούντα, ούρλιαξες συνθήματα για τιμωρία και κρεμάλες, έλεγες πως θα μπουκάρεις στη βουλή και θα λιντσάρεις τους κλέφτες που εκμηδένισαν τη ζωή σου με μια υπογραφή. “Η χούντα δεν τελείωσε το 73″, αυτό το σύνθημα το φώναζες πιο δυνατά απ όλα. Σε παρατηρούσα στα πηγαδάκια με ανθρώπους που δεν γνώριζες, αλλά ένιωθες πως είσαι στην ίδια μοίρα, να επαναλαμβάνεις πως “η κυβέρνηση είναι παράνομη”, πως “καταπατήθηκε το σύνταγμα”, πως “πρέπει να ξεβρομίσει ο τόπος από τους προδότες του μνημονίου”. Κάθε φορά που σε ξανάβλεπα ήσουν όλο και πιο οργισμένος, τόσο που κάποια στιγμή έφτασες να ψελλίσεις στην αρχή και να κραυγάσεις μετά “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι”, όταν ένιωσες τη βία και την χημική καταστολή πάνω σου. Έλεγες πως θα κόψεις τα χέρια σου απ τη ρίζα που τους ψήφισες και ζήταγες μανιασμένα εκλογές. Ορκιζόσουν πως θα τους τιμωρήσεις, πως θα τους εξαφανίσεις, πως θα τους τσακίσεις αν τολμήσουν να εμφανιστούν προεκλογικά στη γειτονιά σου. “Στις εκλογές θα δείτε καθίκια” μουρμούριζες όταν τους έβλεπες στα δελτία ειδήσεων και χειροκρότησες όταν έβλεπες σκηνές από γιαουρτώματα και αποδοκιμασίες. Μέχρι που εσύ ο συντηρητικός δημοκράτης έλεγες “ά ρε 17 Νοέμβρη που χρειάζεται τώρα”, μέχρι που σου πέρασε η σκέψη “να πάρω ένα καλάσνικοφ και να τους θερίσω όλους”. Μέχρι που χειροκρότησες εσύ, ο νοικοκύρης άνθρωπος, τους πιτσιρικάδες που κάψανε τις τράπεζες. Σε έβλεπα να σε πνίγει το παράπονο για τις αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ, αλλά ένιωθες με κάποιο τρόπο στη θέση τους. Ξαφνικά, από αδιάφορος μοιρολάτρης, ένιωθες παλικάρι έτοιμος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.

Και ήρθε επιτέλους η ώρα. Όταν άκουσες για την προκήρυξη των εκλογών σε πλημμύρισε μια μαύρη χαρά, “τώρα θα δείτε” είπες, “θα σας γαμήσω να γίνει ο πάτος σας Βατοπέδι και το μουνί σας υποβρύχιο”. “Ήρθε η ώρα της τιμωρίας” σκέφτηκες, “τέρμα η ασυλία, τέρμα τα πάρτι, τέρμα τα ψέμματα, τέρμα οι παραγραφές, θα σας περάσουμε λαοδικίο, θα δημεύσουμε τα κλεμμένα και θα σας κρεμάσουμε στα δέντρα παλιοκουφάλες”. Εσύ τα έλεγες αλλά, υποσυνείδητα, τα έλεγες στον πληθυντικό. Είχες ακόμη την ορμή της ασφάλειας ότι ανήκες στο μέγα πλήθος και ένιωθες αποφασισμένος να σηκώσεις το ανάστημά σου. Σχεδόν κοινωνικό υποσυνείδητο. “Δε θα με πάρουν τηλέφωνο από τα κομματικά γραφεία τους να με καλέσουν σε προεκλογική συγκέντρωση ; θα πέσει η χριστοπαναγία σύννεφο, δε θα έρθουν στο καφενείο να μιλήσουν ; θα τους πετάξω έξω με τις κλωτσιές”, μονολογούσες. Μονολογούσες και έκανες πρόβα στο μυαλό σου την γιορτή, την νύχτα των εκλογών, που τα κόμματα του μνημονίου που ψήφιζες από τη μεταπολίτευση ως τώρα θα εξαφανιζόντουσαν. Μονολογούσες στον καθρέφτη και έκανες γκριμάτσες, σαν του Ντε Νίρο στον ταξιτζή και προετοιμαζόσουν για τη στιγμή που θα συναντούσες κάποιον από δαύτους να σου ζητά την ψήφο σου και θα του έλεγες “χάσου από μπροστά μου παλιοκηφίνα”. Μονολογούσες πως “δεν την ξαναπατάς”, πως “ξύπνησαν τα κορόιδα”, πως “δεν ξαναγίνεσαι κοψοχέρης”. Μονολογούσες, μέχρι που ξαφνικά …. Μέχρι που ξαφνικά κατάλαβες πως μονολογούσες, μόνο-λογούσες, μόνος, λόγια, μόνος … Δεν ήταν πια ασφαλή ομαδικά και απρόσωπα συνθήματα ο λόγος σου και η σκέψη σου. Δεν υπήρχε η ανώνυμη κάλυψη του πλήθους, σαν αυτή που είχες όταν φώναζες “ή εμείς ή αυτοί” στις πλατείες. Εσύ ήσουν μόνος τώρα, μία ψήφος, ένας άνθρωπος, ένα νούμερο και κείνοι απέναντι, αρχηγοί κομμάτων, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, τραπεζίτες, μεγαλοκαρχαρίες … “Αυτοί”, φάνταζαν ξαφνικά να είναι περισσότεροι από σένα στα πάνελ των προεκλογικών εκπομπών. Μόνος. Και ξαφνικά πανικοβλήθηκες, “τι θα γίνει αν τους ψηφίσουν οι άλλοι ;” σκέφτηκες, “τι είμαι εγώ ένας ψήφος μόνο ;”.  Ανασφάλεια. Μήπως τελικά αν σε πάρουν τηλέφωνο απ το γραφείο της Τούλας Τσούλου Τσέπογλου, που ψήφιζες τόσα χρόνια, ίσως θα έπρεπε να είσαι ευγενικός. “Και αν εκλεγεί ; αν χρειαστώ ένα ρουσφέτι ; μην κλείσω και την πόρτα”. Σκέφτηκες πως ίσως τελικά δεν πρέπει να βρίσεις τον Νίκωνα Μιζάκη, τον κουμπάρο της ξαδέρφης του μπατζανάκη σου, που θα σου ζητήσει να τον ψηφίσεις, “γιατί είναι δικό μας παιδί, δεν είναι σαν τους άλλους”. Και όσο πλησίαζαν οι εκλογές, που τόσο ήθελες να γίνουν για να τους ξεφορτωθείς και για να αλλάξεις τη ζωή σου, τόσο νερό έβαζες στο κρασί σου, φοβήθηκες να μεθύσεις μόνος σου. Σε έδειχναν με το δάχτυλο οι δημοσιογράφοι, που λίγες μέρες πριν τους αποκαλούσες ελεεινά παπαγαλάκια των τραπεζιτών, και σου έλεγαν πως θα έχουμε ακυβερνησία, χάος χρεωκοπία και συ άρχισες να πέφτεις στην παγίδα τους. Την παγίδα της μοναξιάς και της ανασφάλειας παλικαρά μου, αυτή είναι η παγίδα. Μόνος εσύ και η κάλπη στο παραβάν, μόνος, μόνος, μόνος, μόνος, μόνος σου. Και εκεί που ήθελες παλικαρά μου να χέσεις μέσα στην κάλπη και να τους θάψεις μες τα σκατά, εκεί που ήσουνα θεριό ανήμερο όταν ήσουν με τους πολλούς, άρχισες να κλάνεις βρωμερές συνήθειες, απ το φόβο της μοναξιάς σου και απ τις ληγμένες κονσέρβες του “διαίρει και βασίλευε” που σε τάιζαν από τότε που γεννήθηκες. Άρχισες να σκέφτεσαι πάλι με την ατομικότητα που σε έφερε μέχρι εδώ, με τον φόβο που σε κατάντησε έρμαιο αυτών που σε κατέστρεψαν και σε βίασαν, με την ανασφάλεια πως όλα είναι πεπρωμένο και πως τίποτα δεν αλλάζει. Σε φέρανε στο γήπεδό τους φοβισμένε χουλιγκάνε της καθημερινότητας, στο γήπεδο της ατομικότητας, στην έδρα τους, στις κερκίδες με τα σημαιάκια των διλημμάτων, τα βεγγαλικά των υποσχέσεων και τα απειλητικά συνθήματα και έχασες την μπάλα από το τρακ.  Άρχισες να φαντασιώνεσαι πράγματα που θα μπορούσες να χάσεις, ενώ ήξερες καλά πως δεν έμεινε τίποτα πια να χάσεις, “ίσως κάτι να μου δώσουν πίσω απ όσα πήραν”, “ίσως πάρουν κάποιο ισοδύναμο μέτρο και αφήσουν τη σύνταξή μου χωρίς άλλη μείωση”. Άρχισες τις εκπτώσεις στα δίκια σου παλικαρά μου, τις εκπτώσεις. “Η εμείς ή μερικοί από αυτούς”, παλικαρά μου ; “Η χούντα δεν τελείωσε, σχεδόν, το 73″, τσολιά μου ; “Φέρτε πίσω τα μισά κλεμμένα” ; “Εεε Ωωω, πάρτε το, μισό, μνημόνιο και φύγετε από δω (αλλά όχι όλοι)” ; “Ένα ελικόπτερο, αλλά όχι, για κάθε υπουργό” ; Σε βλέπω, δεν σου πέρασε πραγματικά η οργή, δεν είναι πως τους συγχώρεσες, δεν είναι πως σε έπεισαν πως έχεις λάθος και πως τα έφαγες μαζί τους. Είναι ο φόβος της ατομικότητας ψευτοπαλικαρά μου, είναι που σε πήγαν, πονηρά, σηκωτό, απ τις πλατείες στον δερμάτινο καναπέ σου να ρεμβάζεις προεκλογικές τρομοεκπομπές, μόνος σου, σε απομάκρυναν από το αίσθημα της αλληλεγγύης και τις συλλογικότητας των πλατειών. Σε απομόνωσαν. Σε γύρισαν τούμπα εκεί που σε θέλανε πάντα, σε θέλουν μόνο σου. Μόνος σου. Είναι λοιπόν ο φόβος που σε οδηγεί να προσπαθείς δικαιολογείς την ντροπή σου, που φλερτάρεις με την ιδέα να παραδοθείς πάλι αμαχητί. Είναι φτηνή δικαιολογία το επιχείρημα πως δεν έχεις επιλογή, παλικαρά μου, φοβάσαι. Φοβάσαι γιατί έχασες την εμπιστοσύνη σου σε εκείνο σου τον εαυτό, τον μόνο, που ήταν εκατομμύρια αποφασισμένοι μόνοι ευατοί στις πλατείες. Σε βλέπω. Σταμάτα να λες ψέματα στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Ήσουν νταής, για λίγο, γιατί δεν ήσουν μόνος, γιατί σχεδόν πίστεψες πως πολλοί μαζί μπορούνε, γιατί είμασταν περισσότεροι, γιατί η φράση “οργή λαού φωνή θεού” μετουσιώθηκε για πρώτη φορά στη ζωή σου από θεωρητικό κλισέ σε πραγματική εικόνα. Σε βλέπω. Ξέρω πως ένιωσες καλά, που έστω και για λίγο έγινες παλικάρι, μαχητής, ανυπάκουος, αντάρτης, εξεγερμένος, διεκδικητής, που σήκωσες ανάστημα και περηφάνια. Απελπισμένα θαρραλέος. Και τώρα ξεφουσκώνεις και προσπαθείς να κρύψεις το φόβο σου πίσω από πορδοκουβέντες, πως τάχα δε ξέρεις τι να ψηφίσεις, πως δε υπάρχουν σοβαρές αντιπροτάσεις, πως όλα είναι ίδια. Σαν το πρεζόνι που φωνάζει, την ώρα που σουτάρει, “τέρμα τελευταία φορά”, μέχρι να ακούσει την ηχώ της δήλωσής του στο μυαλό του και πανικόβλητο τρέχει στην πιάτσα να προλάβει τον ντίλερ, από τον τρόμο των στερητικών συμπτωμάτων. Σε βλέπω. Φοβάσαι τόσο μην σου στερήσουν την δόση με τα κλεμμένα δανικά που ψάχνεις τρόπο και δικαιολογία να αναβάλεις την απεξάρτηση. Σε βλέπω παλικαρά, όλοι σε βλέπουν, το παραβάν είναι διάφανο. Απλά θυμήσου, πως είχες αποφασίσει, ποιους δεν θα ξαναφηφίσεις ποτέ για να μην ξαναβρεθείς στην άθλια θέση να σε αποκαλέσει ξανά κάποιος παραφουσκωμένος σκατόσακος συνυπεύθυνο για την κατάντια σου και τα φαγοπότια τους.

Σε βλέπω και βλέπεις και συ ακόμα καλύτερα και καθαρότερα τον εαυτό σου, όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς πως φοβάσαι. Κοιτάξου καλά. Για λίγο έγινες παλικάρι, ήσουν πολλοί, ήσουν εσύ, ήσουν αξιοπρεπής, ήσουν περήφανος, ήσουν αποφασισμένος και ένιωθες δυνατός. Έφτασες να αγγίξεις τη στιγμή που ευχόσουν.  Ήσουν πολλοί εσύ. Οι περισσότεροι εσύ. Εκατομμύρια εσύ. Δεν έχεις καμία δικαιολογία πλέον, γιατί ξέρεις πολύ καλά πως είσαι περισσότεροι εσύ από “αυτούς”, το μέτρησες στους δρόμους. Γιατί ξέρεις πολύ καλά ποιοι σε λήστεψαν, σε ποδοπάτησαν, σε κορόιδεψαν. Μείνε λοιπόν παλικάρι τώρα, μην φοβάσαι, μείνε συνεπής στην απόφαση που πήρες στις πλατείες. Μην φοβάσαι. Εσύ άρχισες το τέλος των τυράννων σου, μόνος σου το άρχισες, εκατομμύρια “μόνοι τους” το άρχισαν, τελείωσε το, τελείωσε τους.

Τελείωσε αυτό που άρχισες μαζί με τους πολλούς και μην ξαναγίνεις ποτέ χέστης.

Mind the Gap

Όλα ήταν στη θέση τους.

Οι πεινασμένοι στην Αφρική.

Οι ειδικοί στην τηλεόραση.

Οι κακοί στη φυλακή.

Οι αναρχικοί στα Εξάρχεια.

Αυτοί που αποφασίζουν στη Βουλή.

Τα λεφτά μας στα δάνεια.

Η αστυνομία στην επόμενη γωνία.

Τα σπίτια μας στις τράπεζες.

Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία.

Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.

Η ψυχαγωγία μας στα bar.

Τα παιδιά μας στο σχολείο.

Οι φίλοι μας στο Facebook.

Η ……τέχνη στα μουσεία.

Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις.

Τα δέντρα μας Χριστούγεννα στο Σύνταγμα.

Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος.

O έρωτας στις 14 Φλεβάρη.

Εμείς στους τέσσερις τοίχους.

Πειθαρχία τέλος – Ζωή Μαγική

Η αστυνομία στην Αφρική.

Οι πεινασμένοι στις τράπεζες.

Τα Εξάρχεια στη Βουλή.

Οι αναρχικοί στην καρδιά μας.

Οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος.

Οι φίλοι πλάι μας.

Τα bar στις φυλακές.

Αυτοί που αποφασίζουν στο σχολείο.

Τα λεφτά μας στα πάρκα.

Τα πάρκα στα πάρκινγκ τους.

Οι εχθροί μας στο facebook.

Οι ειδικοί στα σπίτια τους.

Η τηλεόραση στα σκουπίδια.

Η ψυχαγωγία στα σχολεία.

Η τέχνη παντού.

Οι διαφημίσεις στα μουσεία.

Τα παιδιά μέσα μας.

Τα μπαλέτα στους δρόμους.

Ο έρωτας στην επόμενη γωνία.

Τα σπίτια στα δέντρα.

Τα δέντρα στους δρόμους.

Η ομορφιά στους δρόμους .

Οι επιθυμίες μας στους δρόμους.

Χρησιμοποιώ αυτό το κείμενο ως το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας που ξεκίνησα εδώ.

Οι καλοί σου τρόποι δε σου επέτρεπαν να μιλήσεις με γεμάτο το στόμα. Είχες μπουκώσει από τη μάσα και έμεινες μουγγός όταν σκότωσαν τον Μιχάλη. Κολύμπαγες στα σάλια σου, έγλυφες τα κόκαλα της “αλλαγής” και ρούφαγες τον καταπραϋντικό χυλό της μεταπολίτευσης. Δεν άκουσες ποτέ τον πυροβολισμό. Χόρευες καρβελοτσιφτετέλια στα ορθάδικα της “γαλάζιας γενειάς” και ψάρευες κουμπαριές στη Μύκονο. Δε σε ένοιαξε. Εσύ δεν ήσουν αλήτης, δεν ήσουν περιθωριακός. Εσύ ήσουν νέος σοβαρός κομουνιστής, ήσουν περιφρουρητής του κόμματος, ήσουν πρώτος στα μαθήματα – ήσουνα πρώτος στον “αγώνα”, ήσουνα πλέον νόμιμος “επαναστάτης”. Δεν μύρισες ποτέ το αίμα. Φορούσες τόνους ινδικό πατσουλί και πολυλογάδικη θεωρία και μόστραρες τη φάτσα σου στα in κουλτουροποτεία του Κολωνακίου. Δεν είδες τίποτα. Τα μάτια σου είχαν θολώσει από τις αντανακλάσεις της βιτρίνας με τα κουστούμια και τον ζεστό κοπανιστό αέρα εισαγωγής. Δεν κατάλαβες τίποτα. Διάβαζες αθλητικές φιλάδες και σφαζόσουνα στα μπιλιάρδα για μια στημένη φάση. Ονειρευόσουνα να διοριστείς μπάτσος, δάσκαλος, εφοριακός ή έστω να κάνεις ένα “κόλπο”, μια αρπαχτή, μια κομπίνα με επιδότηση, ή να ανοίξεις ένα ιατρείο στα βόρεια προάστια, να χωθείς, να αναμιχθείς, να “γίνεις”, να “πετύχεις”. Δεν είχες παιδιά και εξ άλλου, αν είχες, θα τα μεγάλωνες αλλιώς εσύ, με αξίες, με ιδανικά, με τρόπους. Δεν έδωσες σημασία, η ζωή σου θα κυλούσε μια χαρά, γιατί να να σκάσεις για ένα 15χρονο ταραξία ; Ας καθότανε στα αυγά του είπες. Όχι πως το σκέφτηκες, αλλά έτσι είπαν όλοι οι άλλοι, έτσι είπες και συ, αυτόματα, όπως έκανες τον σταυρό σου από συνήθεια όταν πέρναγες από εκκλησία.

Πάχυνες και χόντρυνες τόσο, που έκανες κυτταρίτιδα στο μυαλό. Δεν ήθελες να μάθεις τίποτα, ούτε τη νύχτα που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο. Ζάπαρες ασύστολα τα “ελεύθερα” κανάλια της, Hi tech επίπεδης, τηλεόρασης σου, να ακούσεις τους δείκτες του χρηματιστηρίου και να πορωθείς με το μέγεθος των καταθέσεών σου. Δεν θυμήθηκες. Είχες πλέον βηματοδότη στον εγκέφαλο και ταμειακή μηχανή στη καρδιά σου. Μέτραγες μονάχα αριθμούς, θυμόσουν μονάχα στατιστικές και δημοσκοπήσεις. Δεν αναρωτήθηκες για τίποτα. Από τη θαλπωρή του πανάκριβου τετρακίνητου τζίπ, χάζευες το κακόγουστο ολυμπιακό δέντρο μπροστά στο κοινοβούλιο και ένιωθες ασφαλής και προστατευμένος. Ωραίος, Ευρωπαίος, Ελληναράς κουβαρντάς, νοικοκυραίος και προπάντων περήφανος φιλήσυχος οικογενειάρχης. Δεν ανησύχησες για τίποτα. Η μεζονέτα σου ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια, βαμμένη με μονωτικό ξανθό του μεσημεριανάδικου, με χρυσά κάγκελα, πλαστικό γκαζόν και εντοιχισμένα παιδιά. Δεν συνειδητοποίησες πότε μεγάλωσαν τα παιδιά σου. Ο χρόνος ήταν χρήμα και το χρήμα, θηλασμός, νανούρισμα, παιδεία και ανατροφή. Μια ολάκερη ζωή ήσουν σε λαιμαργία νάρκη : “Ο μπαμπάς και η μαμά είναι κουρασμένοι και θέλουν να κοιμηθούν, σκάστε κωλόπαιδα και παίξτε στον δερμάτινο καναπέ με το καινούργιο σας play box 360, ένα σκασμό λεφτά μας κόστισε, τι σκατά σας λείπει επιτέλους και γκρινιάζετε συνέχεια ;” Ποτέ δεν κατάλαβες τίποτα. Ροχάλιζες φαρμακωμένος από τα ψυχοφάρμακα και τα τηλεβαρβιτουρικά και ονειρευόσουνα νούμερα. Ήσουν ευτυχισμένος που, από το τίποτα, έγινες μικρό μηδενικό που ονειρεύονταν μεγάλα νούμερα.

Όταν έτσουξε ο καπνός στα μάτια σου, υπέθεσες πως καίγεται κάπου μακριά η χωματερή. Πολύ μακρυά στην υποβαθμισμένη συνοικία, εκεί που καταλήγουν τα πλούσια αποφάγια σου και τα σινιέ αποφόρια σου. Δεν ήξερες καν πως υπάρχουν δακρυγόνα, εξ άλλου είχες ξεχάσει πως έχεις δάκρυα και σε τι ακριβώς χρησιμεύουν. Γιατί να κλάψεις ; Ευημερούσες. Όταν άκουσες τον θόρυβο από τα τζάμια που έσπαζαν, φαντάστικες πως κατεδάφιζαν το γειτονικό χαμόσπιτο, εκεί που μένανε κατά δεκάδες στοιβαγμένοι κάτι μετανάστες, αυτό το άθλιο αυθαίρετο που σου χάλαγε τη θέα. Αυθαίρετο σαν το δικό σου αλλά μίζερο, σου χάλαγε την αισθητική. Ερεθίστηκες στην ιδέα να φτιαχτεί στη θέση του ένα πάρκο, αλλά μετά σκέφτηκες τις ενοχλητικές φωνές των παιδιών που παίζουν στα πάρκα και φαντάστικες πως θα ήταν καλύτερο ένα Mall. Δεν θα άνοιγες ποτέ το παράθυρο σου για να κοιτάξεις έξω, έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δε το είχες ανοίξει, είχες αρκετά παράθυρα στο PC σου με θέα στη τσόντα και στο στοίχημα, τι ενδιαφέρον να δεις εκεί έξω ;

Όταν ένιωσες τη ζέστη απ τη φωτιά έτρεξες να περισώσεις τις πιστωτικές σου κάρτες, το κινητό, τα μετρητά και την γραβάτα. Η γραβάτα ήταν το πολυτιμότερο παράσημο σου. Η γραβάτα ήταν η ταυτότητα σου, η γραβάτα … χωρίς αυτήν ήσουν απλά ένα τίποτα, ένα τίποτα χωρίς τα αγαπημένα σου μηδενικά. Αναγκάστηκες να ανοίξεις το παράθυρο, η φωτιά σε ανάγκασε. Τέρμα η ασφάλεια, τέρμα η κλιματιζόμενη, αποστειρωμένη ζωή στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Τέρμα η ησυχία, τέρμα η ευταξία, τέρμα ο ύπνος, τέρμα η αποχαύνωση. Αναγκάστηκες να ανοίξεις το παράθυρο. Αναγκάστηκες να κοιτάξεις έξω. Αναγκάστηκες να αντικρίσεις επιτέλους τα παιδιά σου, γιατί τα είδες να είναι εκεί έξω, να φορούν κουκούλα και να πετούν μολότοφ. Θυμήθηκες πως θυμήθηκες να περισώσεις την γραβάτα, αλλά ξέχασες τα παιδιά σου. Θρήνησες τα ATM των τραπεζών σαν να ήτανε δικές σου, αλλά δε βρήκες λέξη να πεις για τη ζωή ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό σου. Σιώπησες γιατί ήταν και το δικό σου δάχτυλο μπλεγμένο στη σκανδάλη. Όχι πως είχες ενοχές, τις συνέπειες φοβόσουν. Τι ενοχές να χει το τίποτα που έγινε μηδενικό που ονειρεύεται νούμερα ; Μόνο φόβο μη χάσει την ικανότητα να αθροίζει αριθμούς μπορεί να νιώσει. Να φοβάσαι λοιπόν από δω και πέρα, όχι αόρατους εχθρούς και εισβολείς, όχι προβοκάτορες και ξένες δυνάμεις. Να φοβάσαι τα παιδιά σου, αυτά που δεν σεβάστηκες. Να φοβάσαι, άθλιο νούμερο, πως κάποια μέρα από μηδενικό θα σε κάνουν τίποτα. Να φοβάσαι. Αφού δε σού μεινε άλλο αίσθημα να νιώθεις πάρα μόνο φόβο, γιατί τα υπόλοιπα τα αντάλλαξες σε τιμή θανάτου, να φοβάσαι. Σου αξίζει να φοβάσαι. Μην ελπίζεις πως θα ξεχάσουν. Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν.

Όσο το δικό σου παρελθόν θα πυροβολεί το μέλλον τους, τόσο για να έχουν μέλλον θα πυρπολούν το παρελθόν σου. Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν …

Mind the Gap

"Να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες
Το κάνω εξαιρετικά ωραία
Το κάνω να' ναι σαν κόλαση
Το κάνω να' ναι αληθινό
Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο"

Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες.
…
Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
Ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
…
Το ’χαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα
ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουνε οι ίδιοι τον τρόπο.
Και ’μεις αποφασίσαμε
το θάνατο στο θάνατο
γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.
Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιές
και δέντρα μες στη θάλασσα
κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.
Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.
Ήρθες εδώ και κάπνιζες
κοιτώντας τα σανίδια.
Ήσουν αόριστος και μακρινός
κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια
ούτε κουβέντα για όλα αυτά
ούτε και ’γώ σου μίλησα
σου ’πα μονάχα «μη χάνεσαι»
και συ μου ’πες «ναι μωρέ»
κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.
Έδωσα μια και ’γώ
έτσι όπως έχω δει
να κάνετε οι άντρες
και τρύπησα με το δάχτυλο
πέρα για πέρα το πακέτο.
Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».

Κάθε χρόνο γράφω ένα γράμμα. Ένα γράμμα σε μία φίλη που δεν είναι πια στην ζωή. Κατά κάποιο τρόπο είχε επιλέξει η ίδια το τέλος της. Όχι ακριβώς έτσι, αλλά το ήξερε...

Κάθε χρόνο τα τελευταία έξι χρόνια, το γράμμα είναι σχεδόν ίδιο, απλά με αυτόν τον τρόπο νιώθω ότι είναι ακόμα κοντά μου και μερικές φορές με ηρεμεί να λέω στο συγκεκριμένο άνθρωπο τα "νέα" μου.

Από τη μέρα που έφυγες, έχω ξαναρχίσει την ζωή μου από το μηδέν, ήδη δύο φορές.

Από τη μέρα μου έφυγες, παράτησα την παλιά μου σχολή και έδωσα εξετάσεις για άλλη. Μπήκα και είμαι πολύ ικανοποιημένη. Θα δείξει...

Από τη μέρα μου έφυγες, άλλαξα δύο δουλειές για να καταλήξω στην ίδια-πρώτη.

Από τη μέρα μου έφυγες, ερωτεύτηκα, δε δέχτηκα την πρότασή του, χώρισα, προδόθηκα και πληγώθηκα. Απογοητεύτηκα και νόμιζα ότι θα πεθάνω.
Δεν πέθανα.
Κάθε άλλο, γνώρισα κάποιον άλλον! Κατάφερα να ερωτευτώ ξανά απ'την αρχή!

Από τη μέρα μου έφυγες, έπιασα και δεύτερη δουλειά. Τη δεύτερη την αγαπώ!

Από τη μέρα μου έφυγες, άλλαξα το χρώμα των μαλλιών μου τρεις φορές. Εξακολουθώ να προσπαθώ να τα μακρύνω όσο εσύ και τώρα τα έχω πιο μαύρα από ποτέ.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω γράψει περίπου εφτά χιλιάδες στίχους.
Μερικοί είναι για σένα.

Από τη μέρα μου έφυγες, έμαθα να περπατάω σε παγωμένες λίμνες, είχα για κατοικίδιο μία αράχνη, άρχισα να πίνω τον καφέ μου σκέτο, δοκίμασα μαρμελάδα πορτοκάλι και έκανα πολλές φορές μπάνιο κάτω από το φεγγάρι.

Από τη μέρα μου έφυγες, σταμάτησα το κάπνισμα (πέντε φορές) και άρχισα το τρέξιμο. Είναι δωρεάν και με ηρεμεί (το ξέρω ότι γελάς!).

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω περπατήσει πολλά χιλιόμετρα.

Από τη μέρα μου έφυγες, βρέθηκα με το Διονύση τρεις φορές.

Από τη μέρα μου έφυγες, άρχισα να πίνω κρασί και έκοψα την μπύρα (ποιος θα μας το λεγε...)

Από τη μέρα μου έφυγες, έμαθα να μαγειρεύω.

Από τη μέρα μου έφυγες, άρχισα μαθήματα για το τελευταίο πτυχίο στα Γαλλικά πάλι. Και σταμάτησα... πάλι.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω μιλήσει σε 8 άγνωστους ανθρώπους.
Ο τελευταίος έγινε ο φίλος μου.

Από τη μέρα μου έφυγες, ερωτεύτηκα δύο φορές και σου είπα ψέματα τη μία.

Από τη μέρα μου έφυγες, έπαιξα τάβλι 15 φορές. Γκολφ μία, μπάσκετ 8 και Uno περισσότερες απ'ότι μπορώ να μετρήσω.

Από τη μέρα μου έφυγες, άρχισα να δοκιμάζω καινούριες τεχνικές με τη φωτογραφική! Θα τις λάτρευες!

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω δει περίπου... χμ... 900 ταινίες.

Από τη μέρα μου έφυγες, γνωρίστηκα με 2 γάτες και έναν σκύλο. Ο σκύλος δεν ζει σπίτι μου πια.

Από τη μέρα μου έφυγες, ανακάλυψα μερικούς καινούριους ήχους. Θα λάτρευες τους Coffinshakers και τους Nekromantix.

Από τη μέρα μου έφυγες, βρέθηκα με την Ελένη δύο φορές. Τη μία, πίναμε στην υγειά σου ένα ολόκληρο απόγευμα.

Από τη μέρα μου έφυγες, οι γονείς μου κατάλαβαν ότι πάντα θα είμαι παράξενη και δεν είναι μία απλή "φάση" πλέον. Γιατί, αν δεν άλλαξα στα 15, γιατί να αλλάξω στα 25;

Από τη μέρα μου έφυγες, έχασα και τους δυο μου παππούδες και μία φίλη από καρκίνο... Δυστυχώς υπέφεραν πολύ.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω πέράσει βαθιά κατάθλιψη δύο φορές.

Από τη μέρα μου έφυγες, επέστρεψα δύο φορές.
Τη μία για να πάρω κάτι πιστοποιητικά και τη δεύτερη για να έρθω σε σένα.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω πάει στο γιατρό έξι φορές.

Από τη μέρα μου έφυγες, χόρεψα rock n roll με έναν rockabillά. Άνοιξε ένα μαγαζί κοντά στην πλατεία και πάω πού και πού (ναι, κορόιδεψέ με όσο θες!)

Από τη μέρα μου έφυγες, έσβησα τρεις ανθρώπους από το παρελθόν μου και έβαλα τέσσερις.

Από τη μέρα μου έφυγες, δύο πράγματα έγιναν απόλυτα ξεκάθαρα. Δε θα έχω ποτέ μια φίλη σαν εσένα και το ότι δε χρειάζεται να μοιράζεσαι το ίδιο αίμα με κάποιον για να είστε οικογένεια. Πρέπει να τον κερδίσεις αυτόν τον τίτλο!

Από τη μέρα μου έφυγες, έμαθα να φτιάχνω μανιταρόπιτες.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω αγοράσει 2 ρούχα που είναι ροζ. Το ένα το φόρεσα και έξω μία φορά.

Από τη μέρα μου έφυγες, βρέθηκα με το Γιώργο online. με έκανε να κλάψω και να γελάσω. Με έκανε να θυμηθώ πολλά πράγματα για σένα. Με έκανε να σε ξανανιώσω κοντά μου.

Από τη μέρα μου έφυγες, έβαλα "εκείνο" το μπλουζάκι 8 φορές.
Πάντα μου θυμίζει εσένα και εκείνη την καταραμένη μέρα!
Όταν η νύχτα έγινε ημέρα και μετά απόγευμα και μετά ξανά νύχτα... Χωρίς ύπνο ή φαγητό. Με πολύ καφέ και πολλά τσιγάρα...
Από τότε δεν είχα τέτοια μέρα ξανά, με κανέναν...
Εκείνη τη μέρα... Τη μέρα που μου είπες τα πάντα...

Αργότερα εκείνη τη μέρα, κοιμήθηκα στο κρεβάτι σου. Θυμάμαι που κοίταγα τις μπότες σου, δίπλα στον καθρέφτη. Τον καθρέφτη που έβλεπες όλο σου το δωμάτιο από μέσα... Το make-up σου... Τις ζώνες σου... Τις αφίσες σου... Θυμάμαι το μαύρο σου φόρεμα στην κρεμάστρα...
Πόσο θα ήθελα να σε δω να το φοράς...

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω δει το πρόσωπό σου στο δρόμο, στην τηλεόραση, στα όνειρά μου, τόσες φορές που και να ήθελα να το ξεχάσω, δε θα μπορούσα.

Από τη μέρα μου έφυγες, είδα μία φορά τη Siouxsie.
Ακόμα δεν έχω δει τα DVD της Mylene που μου έδωσες ένα χρόνο πριν φύγεις.
Απλά νιώθω ότι θα πρέπει να σου πω αν μου άρεσαν ή όχι και... δε θα είσαι εδώ να σου πω.
Θυμάμαι που μου είπες να τα δω και να μην τα ξεχάσω σε κάπιο συρτάρι ή τα πετάξω...
Τώρα δεν ξέρω πού τα έχω βάλει.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω ηχογραφήσει δύο τραγούδια, πέταξα την τηλεόραση και είδα πυγολαμπίδες από κοντά.

Από τη μέρα μου έφυγες, έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Τα τρία από αυτά θα τα λάτρευες.

Από τη μέρα μου έφυγες, έγινα περισσότερο μισάνθρωπος, αλλά λιγότερο νευρική.

Από τη μέρα μου έφυγες, μου έχεις λείψει απίστευτα.

Από τη μέρα μου έφυγες, σου μιλάω... συχνά...

Από τη μέρα μου έφυγες, έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια. Μοιάζει με μία ολόκληρη ζωή... αλλά και σαν να ήταν χθες...

Μερικές φορές θα ήθελα να σε ρωτήσω:
"Τι έχεις κάνει... από τη μέρα που έφύγα;"

Χαρά.

Kαι να 'μαι πάλι εδώ, μια τέλεια ηλιόλουστη μέρα, να τη μετατρέπω στη ''Black Winter Day'' των Amorphis(https://www.youtube.com/watch?v=FxG5pjI8wLk). Oι μπαλλάντες παίζουν απ'το πρωί μες στο κεφάλι μου και τώρα και στα ηχεία μου. Για την ακρίβεια, οι μπαλλάντες παίζουν εδώ και πολύ καιρό μες στο κεφάλι μου.. 

Αύριο φεύγω διακοπές και ενώ ένα κομμάτι μου είναι ήδη εκεί, ξαπλωμένο σε μια τέλεια παραλία, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι, ένα άλλο μου κομμάτι, έχει κρυφτεί σε μια σκοτεινή γωνία, έχει κουλουριαστεί εκεί και δεν θέλει να κουνήσει ούτε για να πάει να φέρει την επόμενη μπύρα.

Τις τελευταίες μέρες απογοητεύθηκα από άτομα στα οποία είχα επενδύσει. Όλοι έχουμε περάσει από 'κει έστω και μια φορά. Κι ενώ ''μαθαίνουμε'' υποτίθεται, και προσέχουμε να μην την ξαναπατήσουμε, κάπου στην πορεία ξεχνάμε τα μαθήματά μας και εθελοτυφλούμε γι' άλλη μια φορά. Και μετά καταλήγουμε να λέμε ''μα πώς δεν το είχα καταλάβει? Μα γιατί δεν του φαινότανε? '' Και του φαινότανε και μια χαρά το ψηλιαζόμασταν μέσα μας. Απλά δεν θέλαμε να το δούμε. Ήταν δύσκολο.

Και κάπως έτσι πάει και σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Πάρτε για παράδειγμα το γυμναστήριο. Ξεκινάς μες στην τρελή χαρά και είσαι διατεθειμένος να προσπαθήσεις και να φτάσεις μέχρι τέλους για να πετύχεις την κορμάρα που θέλεις και να έχεις ένα υγιές σώμα. Πας λοιπόν την πρώτη μέρα, τα δίνεις όλα, ξυπνάς την επόμενη full πιασμένος αλλά επιμένεις και ξαναπάς στο γυμναστήριο, γιατί το υποσχέθηκες στον εαυτό σου,και μετά την τρίτη άντε τέταρτη φορά αρχίζεις τα ''έέέέλα μωρέ κι αύριο μέρα είναι, δεν παθαίνω τίποτα να λείψω και μια φορά'' και η συνδρομή που έσκασες έχει πάει περίπατο. Δεν είναι ότι δεν μπορούσες να πιεστείς λίγο παραπάνω και να περάσεις αυτό το άχαρο στάδιο που χρειάζεται για να μπορείς ν'ανταπεξέλθεις στις ασκήσεις. Είναι απλά ότι δυσκόλεψαν τα πράγματα και εσύ έκανες κακάκια. 

Δεν είσαι καλός στα δύσκολα. Είσαι καλός μόνο στα γελάκια και στην καλοπέραση. Με το που βλέπεις ότι μια κατάσταση σοβαρεύει και ξεφεύγει απ'τα εύκολα και τον έλεγχο σου, δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς και κάνεις τη μια μαλακία πίσω απ'την άλλη. Φέρεσαι εγωιστικά και χαζοχαρούμενα γιατί έτσι σου μάθανε. Δεν σου μάθανε ποτέ πως να ορθώνεις το ανάστημά σου μπροστά σε προβλήματα.

Αλλά δεν φταίς μόνο εσύ. Φταίω κι εγώ. Φταίω κι εγώ, που μετά από τόσες σφαλιάρες δεν έμαθα. όλο λέω ότι κουράστηκα. Και είναι κι αλήθεια. Δεν έχω την αντοχή και τη δύναμη που χρειάζεται για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Και το μόνο που κάνω είναι να σας κοιτάω με κενό βλέμμα και να γυρνάω απ'την άλλη, σκεπτόμενη πως ''εσύ έχεις περάσει την παρακμή σε άλλο επίπεδο'', ''κι εσύ πρέπει κάποια στιγμή να μεγαλώσεις και να μάθεις να σέβεσαι και να εκτιμάς αυτούς που λές φίλους, γιατί αν σωπάσουν τα γέλια, θα δείς ότι εδώ δεν είμαστε παιδική χαρά''.

Με λίγα λόγια, ξέρω ότι για μια ακόμη φορά, εγώ είμαι ο ενήλικας της υπόθεσης.Ξέρω ότι αν δεν βάλω εγώ τελεία, δεν θα μπεί ποτέ. Και τη χρειαζόμαστε αυτήν την τελεία. Σε ηρεμεί. Μέχρι τότε όμως?

Υπάρχει πολύς κόσμος που ακολουθεί τ'όνειρό του και το πετυχαίνει. Από τη Marilyn Monroe, μέχρι τον Marilyn Manson. Αλλά συνήθως δεν πάει έτσι. Συνήθως δεν είναι ότι πόνεσε το χέρι σου και δεν μπορείς να συνεχίσεις τις προπονήσεις σου. Συνήθως απλά σοβαρεύει και καταλήγει να είναι τρομαχτικό, πιο ακριβό,πιο δύσκολο. Μόνο όταν σταματήσεις, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι να ξαναρχίσεις. Οπότε πιέζεις τον εαυτό σου να μη θέλει ν' ασχοληθεί άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται. Θα είναι πάντα εκεί. Μέχρι να το τελειώσεις θα είναι πάντα μισοτελειωμένο..

Λίνα

Sometimes, I hate, the life, I made
Everything's wrong every time
Pushing on I can't escape
Everything that comes my way
Is haunting me taking its sweet time?

Tell me which side I'm on,
Approaching constant failure..
Tell me which side I'm on,
Who's friend or foe?
Approaching constant failure...

Between love and hate
Which path to follow?
How can I keep balance in this race?
Come faith, I'm dying... Slowly

In many ways I'm the burden that divides us from the light,
In many ways you're the halo that keeps my spirit alive.
Temptation,
Play the good or evil part,
With me, you evoke the dark,
Nothing's real...
...Watch me heal


Tell me which side I'm on,
Approaching constant failure..

Between love and hate
Which path to follow?
How can I keep balance in this race?
Come faith, I'm dying...

Amused by the trials and tribulations,
If I survive I fly from here,
But as The Chosen Pessimist
I carve my name in stone
I... carve my name in stone

[Amused by the trials and tribulations]
[If I survive I fly from here]
How can I keep balance in this race?
[But as the chosen pessimist]
Come faith, I'm dying...

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αρκετά παλιό. Πρωτογράφτηκε από μένα για το MusicHeaven το Δεκέμβριο του 2007. Ωστόσο μιας που πολλά πράγματα, μου θυμίζουν την ζωή μου τότε, είπα να το ξεθάψω.

Η αρχική του θέση είναι αυτή.

Σήμερα, μετά από καιρό έμεινα στο πατρικό μου. Είναι απίστευτο να ξέρεις ότι έχεις κάπου να γυρίσεις όταν χάνεσαι. Άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω λίγη μουσική, μιας που το στερεοφωνικό που ήταν κάποτε στο δωμάτιό μου, δεν είναι πια εδώ. Έβαλα το CD που αποδεικνύει ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου… «VA - Wave Romantics (Dark Ballads And Underground Rock)” O Cave άρχισε να τραγουδάει και εγώ να γράφω, πάντα με τη συντροφιά του γνωστού νεροπότηρου με περισσότερα παγάκια και λιγότερη vodka αυτή τη φορά και του κλασικού μπλε καπνού μου, ο οποίος θα τελειώσει σε λίγο και ευτυχώς έχει ξεμείνει λίγος Golden Virginia για τις δύσκολες ώρες.

Διάφορες παρέες τηλεφωνούσαν από νωρίς, μια που είναι η μέρα που όλοι κανονίζουν τα ξαφνικά τους σχέδια για το Σαββατοκύριακο. Δεν ήθελα να βγω –νομίζω. Η Ε. είπε να μαζευτούμε να δούμε καμιά ταινία. Η Λ. θα πήγαινε μετά την ταινία στο DarkSun και επέμενε να είμαι εκεί. Ο Χ. επίσης ήθελε να πάμε για λίγο από εκεί, «Έχουμε τόσο καιρό να πάμε». Theatre of Hate – Anniversary μετά το κλασικό Do you love me, που ίσως να έχω βαρεθεί και λίγο. Η Μ., ο Γ., η Π. και γενικότερα οι… ίδιοι θα πήγαιναν επίσης στο DS. Ήθελα λίγο να πάω. Μετά σκέφτηκα πως ο λόγος που με παρακινούσε πιο πολύ, ήταν η πιθανότητα να είσαι και εσύ εκεί. Αισίως δέκα μέρες μετά. Αποφάσισα ότι δεν ήταν σοβαρός λόγος για να «πεταχτώ» μέχρι το Περιστέρι και έτσι ήρθα μέχρι τους γονείς μου, οι οποίοι άρχισαν να γκρινιάζουν πως έχουν να με δουν καιρό. Έχω χαθεί από όλους τελικά. Μόνο ο Χ. με βλέπει συχνά τώρα τελευταία, και αυτό γιατί ανέχεται να ακούει τις κυκλοθυμικές μου απόψεις και να με ψυχολογεί σιωπηλά, χωρίς να επιβάλλεται…

Δε ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μου για μας. Δε ξέρω πια αν θέλω να είμαι μαζί σου επειδή απλά σ’αγαπάω, ή αν το θέλω λόγω εγωισμού. Το πρώτο ισχύει, αλλά αν το δεύτερο υπάρχει ακόμα και σαν ιδέα, τότε δεν πρέπει να σε ξαναδώ. Ή μάλλον θα πρέπει να σε ξαναδώ αλλά να κρατήσω την ψυχή μου μακριά για να μη μολυνθεί…

The Cult - Edie (Ciao Baby). Την κατάλληλη στιγμή έτσι; Ας στρίψω ένα τσιγάρο…

Σκεφτόμουν πως τελικά πέρα από τα άπειρα κοινά που είχαμε σαν άνθρωποι, ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Θα μπορούσαμε να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι –το είχα σκεφτεί ακόμα και όταν ήμασταν μαζί, πως δε θα έπρεπε ποτέ να είμαστε ερωτικά μαζί και ήλπιζα να μην καταστραφεί «μετά»-. Θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε με το απόλυτο πάθος και να είμαστε πάντα καλά μαζί, αλλά όχι έτσι όπως αρχίσαμε. Πέρα από τις ομοιότητες μας, δε μπορεί κανείς να αλλάξει το γεγονός ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να μείνει μόνος του ούτε στιγμή, πιστεύω πως αν αποφασίσω να μείνω χωρίς παρέα είναι επειδή θα σχεδιάζω την αυτοκτονία μου και όχι επειδή θα το έχω επιλέξει, ενώ εσύ είσαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να ζήσει πολύ καιρό με κάποιον. Ίσως και γι αυτό να διαφωνούσαμε στο θέμα σκύλος/γάτα…

Killing Joke - Love Like Blood.

Σιωπηλή νύχτα. Έχει την απόλυτη ηρεμία εδώ και όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Είναι καλό που υπάρχει αυτό το σπίτι, κάτι σαν εξοχικό περίπου δεκαπέντε λεπτά από τη «βάση» μου. Θα σου άρεσε να μέναμε εδώ, κι ας έλεγες συνέχεια ότι δε μπορείς χωρίς κόσμο. Όταν είσαι με κόσμο δεν τον ανέχεσαι. Τους κοιτάς όλους περίεργα, σχεδόν σα να τους παρακαλάς να φύγουν, κι όμως καταδικάζεις τον εαυτό σου να υπερασπίζεται ότι θες να είσαι ανάμεσά τους. Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο σου μαγαζί βρίσκεται στο πιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας, ακριβώς δίπλα από τον πανικό του πλήθους, αλλά είναι εκεί μόνο του, περιμένοντας πάντα εσένα και άλλη μια μικρή ήρεμη παρέα που μπορεί τυχαία να βρεθεί εκεί. Ήταν και το πρώτο μας σοβαρό ραντεβού εκεί. Μετά από τόσο καιρό, έγινε και αυτό ένα ακόμα σπίτι μου. Αν το καλοσκεφτώ, αν σήμερα τύχει να μην έχω που να μείνω έχω πέντε φιλόξενα σπίτια. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Νομίζω ότι υπήρξα ιδιαίτερα κλειστή στη ζωή μου, πέρναγα ώρες ατελείωτες μόνη μου, συζητώντας με τον εαυτό μου… Σκεφτόμουν. Δε μπορώ πια. Πλέον αν τύχει να «σκεφτώ», κάθομαι και τα γράφω, ελπίζοντας ότι κάποιος από αυτούς που θα τα διαβάσουν, θα νιώσει εμένα σαν προσωπικότητα. Πόσο θα ήθελα να τα διαβάσεις εσύ.

Marc Almond - Tears Run Rings. Νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να καταστρέψω, με ήπιο τρόπο, τον εαυτό μου. Δε θέλω ιδιαίτερα να γράψω γι αυτό, αλλά νομίζω ότι αυτό γίνεται. Η Ε. νομίζω το κατάλαβε λίγο, οι άλλοι απλά νομίζουν πως γίνεται «κοινωνικά». Ο Β. προσπάθησε να βρεθούμε. Έχει τόσο καιρό που γύρισε στην Αθήνα και δεν έχουμε βρεθεί ακόμα. Δε θέλω να βλέπω άτομα από το μακρινό παρελθόν μου. Προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν, και όπως ήμουν. Έχω αλλάξει τόσα πολλά μέρη, που κάποια άτομα επιλέγω να μείνουν στο εκάστοτε μέρος. Ο Δ. πάλι εξαφανίστηκε, μάλλον αυτό θα σημαίνει ότι είμαι καλύτερα.

Wolfsheim - The Sparrows & The Nightingales. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με την προσπάθεια μου να βρω τον άνθρωπο που θα ζω γι αυτόν και αυτός για μένα. Αν τον βρω και αν ερωτευτώ αυτόν όμως, θα χάσω τον έρωτα που τρέφω γι αυτήν την προσπάθεια… Τελικά είναι όλα τόσο απλά, οι προτεραιότητες τα κάνουν δύσκολα. Όταν δεν ήσουν από τις πρώτες μου προτεραιότητες, ήσουν τόσο βαθιά προσκολλημένος σε μένα, έδειχνες τόσο ερωτευμένος. Όταν όμως άρχισα να δείχνω κάποιο ενδιαφέρον χάθηκες –σιγά σιγά, αλλά χάθηκες. Τελικά είχε δίκιο η Βαμβουνάκη… Για να σε αγαπήσω πρέπει να μη με θες. Μάλλον όταν σε ερωτεύεται κάποιος νιώθεις ότι χάνεται ο θαυμασμός που είχες γι αυτόν. Το ιδανικό καταρρέει μιας που σου φαίνεται αδύνατο το γεγονός κάτι ιδανικό να ερωτευτεί εσένα.

Stranglers - Strange Little Girl. Όταν ήρθα στο πατρικό μου, είδα τη βιβλιοθήκη που θυμάμαι από παιδάκι γεμάτη βιβλία. Τότε ήταν κόκκινη με άσπρα λακαριστά ράφια, τώρα είναι καφέ, πιο επιβλητική με ίδια ράφια από ξύλο κερασιάς. Ζήτησα από τη μητέρα μου ένα βιβλίο και το μάτι μου έπεσε στης Μάρως. «Από μικρό παιδί τα διάβαζες, εγώ ποτέ δεν κατάφερα να την καταλάβω τη Βαμβουνάκη. Από παιδί!» Μου έδειξε ένα βιβλίο με λίγο πολιτικό και λίγο φιλοσοφικό περιεχόμενο «Διάβασε αυτό, το έγραψε πριν τον δολοφονήσουν, είναι λίγο πιο περίεργο το γράψιμο, για πιο περιθωριακά άτομα σαν εσένα» «Σα να περίμενε το θάνατο» της είπα. Γιατί με παρομοίασε με περιθωριακό άτομο;

And Also The Trees - Anchor Yard. Δε θα με έλεγα περιθωριακή, λίγο πιο θλιμμένη ίσως και αυτό απλά και μόνο γιατί είμαι πιο συναισθηματική και κάτι στο οποίο οι περισσότεροι μπορεί να μη έδιναν ιδιαίτερη σημασία, εμένα θα με επηρέαζε. Περιθωριακή όμως; Δε νομίζω.

Deine Lakaien – Lonely. Πάντα όλοι μου λέγανε πως δε μίλαγα πολύ. Από την πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό, από τους γονείς μου, από τους φίλους μου και τους εραστές μου, μέχρι και σένα. Τελικά η ιστορία απέδειξε ότι όταν εσύ έπρεπε να μιλήσεις, δεν το έκανες και έτσι μας κατέστρεψες για πάντα και εγώ έμεινα εδώ να δέχομαι τηλεφωνήματα από φίλους σου για να με εμψυχώσουν και να μαθαίνω από αυτούς το αν κλαις και γιατί.

Στρίβω ένα τσιγάρο, ίσως το τελευταίο. Το νεροπότηρο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει, μάλλον θα προσπαθήσω να λιποθυμήσω στο κρεβάτι, γιατί πλέον δε μπορείς να το πεις ύπνο αυτό που συμβαίνει με μένα τα βράδια.

Anne Clark - The Sitting Room. Η απόλυτα αρχοντική φωνή, στο πρόσωπο μιας ξανθιάς κοντής και χοντρούλας κυριούλας. Ομολογουμένως την Anne Clark την περίμενα ψηλή με καλλίγραμμο σώμα, μελαχρινή ή κοκκινομάλλα με μια μακριά καλοπλεγμένη αλογοουρά. Δεν απογοητεύτηκα νομίζω, πιο πολύ απόρησα. Συνόδευε και την πρώτη μας εκδρομή στη Β. Εύβοια πριν περίπου ενάμιση χρόνο.

The Mission - Like A Hurricane. Τα τραγούδια είναι σαν τις σχέσεις –όσο καλά ή κακά κι αν είναι, πάντα τελειώνουν αρκετά γρήγορα… Κυρίως αν είναι καλά –κατά γενική ομολογία, και πάντα θα κάθεσαι σε ένα μέρος και θα περιμένεις να δεις αν το επόμενο (ή… ο επόμενος) θα είναι αντάξιος ή καλύτερος. Έχω ξεπεράσει το να σκέφτομαι αν θα είναι χειρότερος (τα τραγούδια βέβαια πολλές φορές είναι χειρότερα). Είμαι από τις τυχερές γυναίκες μέχρι τώρα. Κάθε σχέση που ερχόταν είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει. Εσύ όμως πάντα θα μου λείπεις. Με όποιον κι αν είμαι. Δεν το είχα πει ποτέ αυτό, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για κανέναν. Με σένα όμως είναι διαφορετικά. Η αγάπη –πέρα από τον έρωτα- που ένιωσα για σένα ήταν μοναδική – όπως όλοι μας…

Θα φύγω μακριά σου για πάντα. Ίσως να με ξαναδείς κάπου μέσα στο υπόλοιπο πλήθος, αλλά δε θα μιλήσουμε καν. Αν έρθεις να μου μιλήσεις, να με αγγίξεις, δε θα είμαι εκεί. Θα έχω φύγει τρέχοντας μακριά για να μη με προλάβεις, και ποτέ δε θα καταφέρεις να με προλάβεις. Θα μαθαίνω νέα σου από δω και από εκεί και όταν θα πιστεύω πως θα είσαι ευτυχισμένος θα είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, αλλά δε θα με δεις.

Dreadful Shadows - Funeral Procession. Ας μη γίνει χειρότερο κιόλας, αυτό φοβάμαι. Και οι αναμνήσεις που έχω από μας, έχουν σταματήσει πριν το καλοκαίρι, τις επόμενες τις έσβησα, δε θέλω να θυμάμαι. Προτιμώ να μείνω στο χαμόγελο και τον ενθουσιασμό σου, παρά στις προσπάθειες να μας κρατήσεις ενωμένους. Θα σ’αγαπάω πάντα, αλλά δε μπορώ να μείνω άλλο κάπου που δεν ανήκει κανείς μας. Εδώ νομίζω ότι σβήνω τελείως τον εγωισμό μου για να το κάνω αυτό. Ίσως σε δέκα χρόνια ανταμωθούμε και ίσως να είμαστε δυο ξένοι, αλλά και τότε δε θα κάνω το ίδιο λάθος να σε ξαναγνωρίσω. Ποτέ δε θα μπορώ να σου δώσω την ελευθερία που διεκδικείς μέσα από μένα. Δε θέλω να γίνω άλλη μια φίλη σε εισαγωγικά. Πες πως πέθανα, φαντάσου ένα ρομαντικό θάνατο και χρέωσέ τον μου. Ίσως αυτό μάθεις κιόλας, ποιος ξέρει. Με dreadful shadows θα κλείσω τον υπολογιστή και αυτό το κομμάτι της ζωής μου και θα αγγίξω τα ζεστά μου σεντόνια στο παλιό μου κρεβάτι.

Ίσως έτσι είναι καλύτερα.

Καληνύχτα/Καλημέρα…

Χαρά.

As the night draws
its shadows on you
and the darkness
turns you blue
as the darkness turns to blue
and the night follows you
don't let the moonlight burn you
Please stay - don't let it burn away
and if you stay - let it turn us grey
As the night falls
seals you through
and the darkness
turns you blue
as the darkness turns to blue
and the night surrounds you
don't let the moonlight burn you
Please stay...

Κουράστηκα...

Από τη ρουτίνα...

Από τα ίδια άτομα...

Από διαφορετικά άτομα που με βάζουν σε ίδιες καταστάσεις...

Από τον εαυτό μου που κάνει τα στραβά μάτια όταν προβλέπει καταστάσεις...

Από φίλους που κουράστηκαν και βγάζουν την κούρασή τους σε μένα...

Από την πόλη που κάποτε αγαπούσα...

Από τα Εξάρχεια που έχουν χάσει το χρώμα τους...

Από τα μαγαζιά που κάποτε τα γέμιζε η παρέα μου...

Από τα ίδια μαγαζιά που τώρα πάμε όλα κι όλα 4-5 άτομα...

Από αυτό το ύφος στον καθρέφτη...

Και όπως πάντα σε κάθε μου σκέψη γυρίζεις και συ...

Και με κούρασαν αυτές οι σκέψεις...

Με κούρασε το να σε ψάχνω και να χάνεσαι...

Με κούρασε το όταν προσπαθώ να φύγω από αυτή την κατάσταση τότε να γυρνάς εσύ...

Με κούρασε το να φωνάζω κλαίγοντας τις νύχτες "Πώς φτάσαμε ως εδώ"...

Και όχι μόνο με σένα! Με όλους... Πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ...

Κουράστηκα...

Ακολουθεί κείμενο της Μαρω Κ.

H επόμενη μέρα

«Κουράστηκα να μπερδεύω τις ψυχές», είπε ο Λαβύρινθος.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικά όνειρα», είπε ο Ονειρόπολος.

«Κουράστηκα ν’ αντανακλώ την ασχήμια», είπε ο Καθρέφτης.

«Κουράστηκα ν’ ακούω μόνον τον ήχο της κραυγής μου», είπε η Ηχώ.

«Κουράστηκα ν’ αναζητώ το άλλο μου μισό», είπε ο Ερωτας.

«Κουράστηκα να βλέπω μόνον την άρνηση στα μάτια σου», είπαν τα Μάτια.

«Κουράστηκα να εφευρίσκω άλλα πειράματα», είπε ο Αλχημιστής.

«Κουράστηκα να φυλάω τον ύπνο σου», είπε ο Φίλος.

«Κουράστηκα να παίζω όλους τους ρόλους», είπε ο Ηθοποιός.

«Κουράστηκα να ξεγελάω τις μοναξιές μου», είπε η Μοναξιά.

«Κουράστηκα να βάζω χρώμα στις εικόνες σου», είπε ο Ζωγράφος.

«Κουράστηκα να αιχμαλωτίζω τις λέξεις για να σου περιγράψω τον κόσμο», είπε ο Ποιητής.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικές αγάπες» είπα Εγώ.

...είτε στο δέρμα μας, είτε στην ψυχή μας... Όλα αφήνουν το σημάδι τους. Ένας έρωτας, μια φιλία, ένα λάθος... Όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, θα μας αφήσουν κάτι... Και κάποια στιγμή, λίγο πριν αφήσουμε την τελευταία μας πνοή σε αυτόν τον κόσμο, θα κοιτάξουμε το σώμα μας και θα τα δούμε όλα εκεί... Ένα προς ένα...

Σχέσεις…ανθρώπων, φίλων, εραστών, εχθρών…



Επιλέγουμε τον κύκλο μας και οι ρόλοι εναλλάσσονται. Η ζωή η ίδια είναι κύκλος, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου το υπενθυμίζει συνέχεια.



…κι εγώ…πάντα ερωτευμένη, με όλους και με όλα…τα βλέπω όλα μέσα από πρίσματα, πρόχειρα φτιαγμένα, δικά μου.

Πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει.

Ούτε κανόνες.

Συναισθήματα μονάχα και στιγμούλες.

Όλα στο κόκκινο. Όλα στα άκρα. Αν αγαπάς, πρέπει να είναι πολύ. Αν μισείς, το ίδιο. Να φουσκώνουν όλα μέσα σου και να νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο κι όμως πάντα εκπλήσσεις τον εαυτό σου και πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ακόμα.

Η ένταση είναι αυτή που κάνει τις στιγμές μας τόσο μοναδικές. Η ένταση της χαράς, της λύπης, του θυμού, του έρωτα, των χρωμάτων, των πραγμάτων, της μουσικής.



Όλα στη διαπασών.



Ας τα διαλύσουμε όλα.



Να μην μείνει τίποτα μέτριο...

[...]

And I know we go deeper than skin but what lies within
It's still deeper than we know

And for all this pantomime
You should see the state I'm in
I couldn't heal myself with time alone
I have you tattooed on my skin
All I ever wanted was to hold you
What can I do now to make things new
I ain't trying to write you into a song
'Cause you're too sacred and I would feel wrong
But when irony life holds,
I was finally ready to meet you half way
You turned and walked away

I couldn't heal myself with time alone
I have you tattooed on my skin...

Χαρά.

Είσαι ο Δημήτρης. Γεννήθηκες, από πατέρα ελαιοπαραγωγό και μητέρα οικιακά (από αυτές που ετοιμάζονται δύο ώρες για να βγούνε να πετάξουν τα σκουπίδια στην Αμαλιάδα. Στο σχολείο δεν ήσουν καλός στη γυμναστική. Ήσουν και λίγο χοντρούλης. Τα άλλα παιδάκια σε είχανε χεσμένο, ποιος θέλει στην ομάδα του κάποιον που είναι χαμένος από χέρι... Πήγες λύκειο. Καλός μαθητής δεν ήσουν, αλλά όχι και κανένα κοινωνικό άτομο... Βασικά στο σχολείο σου ήταν σαν να μην υπήρχες... Το ριξες στο heavy metal, προσπαθώντας να πέισεις τον εαυτό σου ότι αυτό φταίει που δεν έχεις παρέα και όχι το ότι είσαι μαμούχαλος. Πλησιάζουν οι πανελλήνιες... Μάλλον θα πατώσεις... Οκ μωρέ, έχουμε και τις ελλιές... Πείθεις τους δικούς σου ότι είναι καλή επένδυση το ΙΕΚ "Πικρή". Θες να ασχοληθείς με τους υπολογιστές... Βέβαια, είχατε και ίντερνετ στην Αμαλιάδα από το 2003 και μετά!!! Πουλάνε δύο ντενεκέδες λάδι και σε γράφουνε. Κάτι κάνεις, να 'ναι καλά το μηνιάτικο που σκάει ο μπαμπάς. Την βλέπεις επιστήμονας, αλλά έχουμε και το heavy metal... Ας φτιάξουμε μια μπάντα. Τώρα είσαι μεγάλη μούρη! Έχεις τη δική σου μπάντα -που μπορεί να παίζει live μόνο στο παρκάκι της γειτονιάς, αλλά δεν παύεις να είσαι rock star-, έχεις πτυχίο -δεν πα να το πήρες σε 2 χρόνια, πηγαίνοντας για καφέ στη σχολή και οι "δημοσίου" να γελάνε όποτε λες "όταν σπούδαζα..."- και έχεις και την εμπειρία -βέβαια, μεγάλωσες! Δεν είσαι πια 20 χρονών! Έφτασες 35! Νοίκιασες και δικό σου σπίτι στην Αθήνα -να 'ναι καλά το λάδι που βγάλατε και φέτος- και ναι! είσαι άντρας τώρα πια! Θα βρεις μια δουλειά, από κάποιο μπατσανάκη σου, ή απλα θα την δεις μάγκας και θα πεις στη μανούλα να σου δανείσει κανά φράγκο γιατί θες να γίνεις επιχειρηματίας -αλλά δε ψήνεσαι να ανοίξεις ψηλικατζίδικο... όοοοοοοοοοοχι! τι είσαι; κανένας αγράμματος; θα ανοίξεις ωδείο!!! Βέβαια... Άλλο κύρος έχει! Είναι τέχνη!-

Και το ανοίγεις! Και προσλαμβάνεις για καθηγήτρια φωνητικής εκείνη που τα 20 τελευταία χρόνια της έχουν βγει τα μάτια για να πάρει το ρημαδοπτυχίο, αλλά όχι, εσύ είσαι το αφεντικό! Και τι αν δεν ξέρεις από φωνητική; Αφεντικό δεν είσαι; Ε, άρα ξέρεις! Εμ βέβαια... Τέτοιος βλάχαρος που είσαι, παλιιοψωνάρα του κερατά!

Και έχεις και μία αδερφή την Εφροσύνη -εννοείται, ότι όταν άνοιξε ο Μήτσος το ωδείο, η Φρόσω έγινε Σίσυ, έτσι;-.

Είσαι η Εφροσύνη, που μεγάλωσες με μια εικόνα του Χριστού στη μούρη για κάθε περίεργο -για τους γονείς σου- σκηνικό. Είσαι η χοντρή κοπελίτσα του σχολείου, που κανένα αγοράκι δε θέλει να κάτσει δίπλα σου, αφού δεν είσαι όμορφη. Κάθεσαι μόνη στα διαλείματα και τρως τα τεράστια σάντουιτς που σου έχει ετοιμάσει η μητέρα σου. Δυστυχώς στο γυμνάσιο γίνονται ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Το σχολείο σου συστεγάζεται με το λύκειο του αδερφού σου, για τον οποίον τρως ακόμα μεγαλύτερο δούλεμα, απ'ό,τι για τον εαυτό σου.

Τελειώνεις με τα χίλια ζόρια το σχολείο. Σιγά μη σε στείλουν στο ΙΕΚ Πικρή που στείλανε το Μήτσο! Αυτά είναι ανδρικές δουλειές... Εσύ θα κάτσεις στο χωριό, να κοιτάς το έξυπνο, γυμνασμένο αγόρι που ήταν μια τάξη μεγαλυτερος από σένα και θα διαβάζεις κανένα Άρλεκιν, ενώ σου τρέχουν τα σάλια. Και μία μέρα θα σου φέρουν τον Βασίλ -εργάτης του πατέρα σου στις ελιές. Ρωσοπόντιος, αλλά "ποιος θα σε πάρει εσένα" έτσι όπως είσαι...-

Παντρεύεσαι το Βασίλ, και με τα λεφτά που βγάζετε από το ελαιοτρυβείο του πατέρα σου, βρίσκεις έναν πάστικό χειρούργο που σου σύστησε η Τούλα του κυρ Θωμά, πλακώνεσαι στις επεμβάσεις και 8 μήνες και 32.000 ευρώ μετά, είσαι αυτό που πάντα ήθελες - κάποια άλλη.

Ετοιμάζεσαι -σαν τη μάνα σου- δυο ώρες πριν βγεις από το σπίτι για οποιονδήποτε λόγο. Μαλλί άψογο -με αυτήν την ξανθιά ανταύγια που έχει κάψει το μαλλί σου τόσο πολύ, που έχει γίνει πορτοκαλί-, παντελόνι λευκό, πιο κολλητό και από ζελατίνα -από αυτήν που καλύπτουμε τα φαγητά-, στρινγκ σε πιο σκούρα απόχρωση για να φένεται -ότι φοράμε και βρακί ντε!- και βουρ για να βρούμε πιθανό μνηστήρα! Και βρήκες αρκετούς... Και όταν ο Μήτσος έγινε μαγαζάτορας, σαν Σίσυ, έβρισκες ακόμα περισσότερους.

Ώσπου μία μέρα...

To be continued.

Χαρά.

Συγνώμη. 

Μια λέξη τόσο απλή, τόσο ξεκάθαρη και παράλληλα τόσο παρεξηγημένη .. Και φυσικά φροντίσαμε εμείς γι' αυτό.

Έχουμε χάσει την ουσία. Η συγνώμη κανονικά μπορεί να φτιάξει τα πάντα. Σίγουρα οι συγνώμες δεν μπορούν ν'αλλάξουν το παρελθόν. Αλλά απ'την άλλη δίνουν μια ελπίδα να υπάρξει μέλλον. Και τώρα πώς ξέρουμε ποιές είναι οι ειλικρινείς συγνώμες? Ας το αφήσουμε γι'αργότερα αυτό..

Κάθε φορά που νευριάζουμε, τσακωνόμαστε και φωνάζουμε, ανοίγουμε το στόμα μας και πετάμε κουβέντες, που μπορεί το επόμενο δευτερόλεπτο να τις έχουμε μετανοιώσει, αλλά έχουμε προλάβει ν'ανοίξουμε ωραιότατες πληγές στον άλλον.. Ξέρουμε να κάνουμε όλους τους άλλους άσχετους να νοιώθουν όμορφα, αλλά ξεχνάμε τους δικούς μας.Απ'την άλλη σου λένε ότι σε πληγώνουν και πληγώνεις αυτούς τους οποίους αγαπάς και νοιάζεσαι περισσότερο. Τώρα αυτό αν σας πώ ότι δεν το πολυπιστεύω...?

Όσο για τους φίλους..πιο εύκολο είναι να συγχωρήσεις εχθρούς παρά φίλους. Από όποιον και να είναι η συγνώμη, έτσι όπως έχει γίνει η πραγματικότητα είναι δύσκολο να τη δεχτούμε. Ακόμη κι αν συνοδεύεται απο δάκρυα. Τα μόνα δάκρυα που αναγνωρίζω τα τελευταία χρόνια είναι αυτά που ρίχνουν για τους ανθρώπους που έχουν φύγει από κοντά μας.. Και δεν είναι ούτε ωραίο θέαμα, ούτε ωραίο συναίσθημα.

Αλήθεια, αν ήταν η τελευταία σας ώρα πάνω σ'αυτή τη γή, σε ποιόν θα τηλεφωνούσατε να πείτε μια συγνώμη που του χρωστάτε? Και γιατί δεν το 'χετε κάνει μέχρι τώρα? Και προσέξτε μην καταστρέψετε αυτή τη συγνώμη με μια δικαιολογία.. Βλέπετε όταν κάνεις ένα λάθος, είναι καλύτερα να ζητήσεις συγνώμη εκείνη την ώρα παρά να το αφήσεις να παγώσει. Απ'την άλλη, αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι μια ειλικρινής συγνώμη δεν λέγεται πάνω στην ανάγκη.

Δεν ξέρω πως τις ξεχωρίζουμε τις συγνώμες. Τις ειλικρινείς απ'τις fake. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν τις εννοούμε δεν πρέπει να τις κρατάμε για τον εαυτό μας. Άσχετα από το αν θα πάρουμε την αντίδραση που θέλουμε. Καμιά φορά περιμένουμε πολλά απ'τους άλλους, μόνο και μόνο επειδή εμείς θα είμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε τα ίδια και περισσότερα γι' αυτούς.. 

Μια συγνώμη όμως δεν πρέπει να ζητήσετε ποτέ. Συγνώμη που είσασταν ο εαυτός σας..

Λίνα

''Haters gonna hate''. Χμμμ... Ναί κάποτε θα το ασπαζόμουν 100%. Αλλά μεγαλώνοντας, καταλαβαίνω πως είναι από αυτές τις ατάκες που δεν κολλάνε σε κάθε περίπτωση.

Παράδειγμα: Υπάρχει αυτό το τυπάκι, που σου σπάει τα νεύρα περισσότερο κι απ'τη μάνα σου. Θεωρείς ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης ρε παιδί μου. Παρ' όλα αυτά, επειδή είσαι και καλός άνθρωπος, προσπαθείς να μην τον κρίνεις απ'την αρχή. Προσπαθείς ακόμα και να τον δικαιολογήσεις για το τι μπορεί να έγινε και να εξελίχθηκε έτσι.

Έλα όμως που πολλές φορές δεν φταίει τίποτα. Έλα όμως που το μόνο που φταίει εν τέλη, είναι ότι κάτι τέτοια ανθρωπάκια, τα μόνο προβλήματα που έχουν είναι η μίζερη ζωή τους και η μαλακία στον εγκέφαλο. Γιατί έκαναν λάθος επιλογές, υπερεκτίμησαν τον εαυτό τους και τις δυνατότητες τους, και τώρα έχουν καταλήξει να έχουν το 5% απ' αυτά που ήθελαν κι ονειρευόντουσαν.

Κι αντί να ρίξουν λίγο τον ρημάδη τον εγωισμό τους που τους έχει τυφλώσει, και να δούνε τι μπορούν να κάνουν για να σώσουν ό,τι έχει πλεόν απομείνει από τα όνειρα τους, το μόνο που κάνουν είναι μνα δηλητηριάζουν τις ζωές άλλων.

Σίγουρα έχετε γνωρίσει όλοι από ένα τέτοιο άτομο. Εγώ μάλλον είμαι τόσο τυχερή που γνώρισα 2-3 τέτοια τυπάκια. Ή αυτό, ή απλά δεν έμαθα τι έκανα λάθος την πρώτη φορά. Το θέμα είναι ότι όσο και να τους αποφεύγεις, είναι σαν αρρώστια. Κυκλοφορεί και είναι και international. Κάποια στιγμή θα σε πιάσει κι εσένα ένα βηχαλάκι. Απλά πρόσεξε μην εξελιχθεί σε πνευμονία..

Κι έρχομαι και ρωτάω λοιπόν. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ? ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ Σ'ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΒΑΡΕΤΗ ΖΩΟΥΛΑ? Και γιατί κάθε φορά που μαθαίνουν κάτι καινούργιο για την πάρτη σου( γιατί υπάρχουν πάντα και οι βλαμμένοι που τους τα λένε), αισθάνονται λες κάνουν πιρουέτες στην ψηλότερη κορυφή του Everest?

Ε λοιπόν, για όλους όσους είστε τόσο stalkers με τις ζωές των άλλων, σας έχω update: Το μόνο που καταφέρνετε είναι να μας σπάτε λίγο περισσότερο τ'@@, όχι να μας πλησιάσετε. Αν θές να με πλησιάσεις φίλε μου, γίνε άνθρωπος, απέκτησε τρόπους, φέρσου μου με σεβασμό κι αν κολλάμε σαν άτομα, θα έρθει από μόνο του να κάνουμε παρεούλα. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ. Αν πάλι δεν θες παρεούλα κι απλά με γουστάρεις, πρόσεξέ με...NOT GONNA HAPPEN. Γιατί? Γιατί αν ήταν θα είχε γίνει. Θα κοιταζόμασταν για πρώτη φορά και θα κολλάγαμε εκεί. Δεν θα γυρνούσα το βλέμμα μου απ'την άλλη! Αν λοιπόν η λύση σου σ'αυτό είναι να προσπαθήσεις να γίνεις ''φίλος'' του γκόμενου μου και να παραμονεύεις πότε θα χωρίσω για να χωθείς, ή να το παίζεις καλοθελητής και να ανακατεύεις λόγια ανάμεσα στην παρέα μου ή στη σχέση μου, τότε φίλε μου ψάξε τρύπα να κρυφτείς..

Βαρέθηκα επειδή είμαι κοπέλα να φέρομαι με το savoir vivre. Δεν τα κατάφερα ποτέ,δεν θα τα καταφέρω τώρα. Αντί να βγώ η Candy Candy βγήκα ο Conan o βάρβαρος. Τι να κάνουμε τώρα? Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι λιγότερο γυναίκα, ότι δεν έχω αισθήματα ή ότι δεν ξέρω να διαχειριστώ τις καταστάσεις που μ'ενοχλούν. Aπλά φίλε μου, δεν πρόκειται να δείς ποτέ και την καλή μου μεριά. Αυτήν την κρατάω για εκείνους που αξίζουν. Μπορεί να μην είναι πολλοί, αλλά είναι όλοι τους διαλεγμένοι ένας προς ένας. Οι φίλοι μου και το αγόρι που είναι δίπλα μου, είναι η οικογένεια μου. Και με την οικογένεια μου δεν θα παίζει κανείς.

Σε φτάνουν λοιπόν σ'αυτά τα σημεία, και όταν πλέον σου έχουν γυρίσει τα μάτια και γίνεται ο κακός χαμός, θα γυρίσουν οι άλλοι και θα πούνε στο τελειωμένο τυπάκι ''έλα ρε φίλε, haters gonna hate''. Συμφωνώ. Το έχω κι εγώ σαν μότο για όσους δεν με ξέρουν αλλά παρ'όλα αυτά έχουν άποψη για 'μένα. Απλά την επόμενη φορά που θα το πείτε, σκεφθείτε μήπως φταίει ο απέναντι που βρέθηκε σ'αυτή τη θέση..Κι αν έχετε τις αμφιβολίες σας, μην αγχώνεστε. Θα τη φάτε κι εσείς και θα πείτε τα ίδια που λέω κι εγώ.

Some Things never change