Χθες είχα μία κουβέντα με μία φίλη, από αυτές τις αμετανόητες -από επιλογή (χμμμ)- εργένισσες... Μου έλεγε λοιπόν ότι θα έμπαινε σε μία σχέση μόνο αν όντως έβρισκε το άλλο της μισό, πράγμα που είναι απόλυτα σεβαστό, αν και λίγο ουτοπικό, μιας που δεν ξέρω πώς ορίζουμε το "άλλο μας μισό" και πώς θα το καταλαβαίναμε ότι είναι αυτό. Όταν αναρωτήθηκα λοιπόν, μου είπε "Είναι απλό... Αν βρεις ποτέ την αρσενική Χαρά, θα το καταλάβεις". Μπερδεύτηκα... "Δηλαδή το άλλο μου μισό, είναι ίδιο με το ήδη υπάρχον μισό;" ρώτησα με τα μάτια γουρλωμένα... "Ναι, βέβαια... Μόνο έτσι θα ξέρεις ότι θα είναι ο ένας και μοναδικός".

Πραγματικά μου προκάλεσε άγχος όλο αυτό. Δε θα μπορούσα να διαχειριστώ έναν άνθρωπο ίδιο με εμένα. Έναν άνθρωπο που όταν θα μούτρωνα εγώ, θα μούτρωνε κι αυτός και δε θα μιλάγαμε για εβδομάδες... Από χέρι, αν μιλάμε για μία ετεροφυλόφιλη σχέση, αυτός είναι άντρας κι εγώ γυναίκα... Η μεγαλύτερη διαφορά που θα μπορούσε να υπάρξει... Από την άλλη, κάθομαι και βλέπω τις "διαφορές" μας με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και πραγματικά, αν δεν υπήρχαν, δε θα ήταν όλα τόσο... ιδανικά (;;;) :P Πραγματικά διαφέρουμε στα πάντα και είναι η πιο "υγιής" σχέση που είχα ποτέ, γιατί πολύ απλά καταλαβαίνουμε ότι ο καθένας θέλει το δικό του, προσωπικό χρόνο για να ζήσει αυτά τα διαφορετικά πράγματα... Αναπόφευκτα πάντα συγκρίνουμε με το παρελθόν μας... Για ένα μικρό διάστημα λοιπόν, ήμουν με έναν άνθρωπο, ο οποίος "έμοιαζε" φαινομενικά, σε όλα με εμένα... Πεθαίνω για καυτερά φαγητά... fan κι αυτός. Μου άρεσε να κάνω ποδήλατο... Πήρε ένα ποδήλατο για να κάνουμε μαζί... Έγραφα σε ένα webzine, ξεκίνησε κι αυτός... Διάβαζα Reich Wilhelm‎, με το που το τελείωσα το ξεκίνησε (να έχουμε κάτι να λέμε βρε αδερφέ)... Όλα αυτά, οδήγησαν εμένα στο τρελοκομείο. Δε γίνεται να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. ΔΕ ΘΕΣ να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. Ακόμα κι αν όντως είναι σύμπτωση, δε θα έχεις τίποτα να ανακαλύψεις. Δε θα υπάρξει φλόγα ποτέ... Δε θα αναρωτηθείς ποτέ "Τι να σκέφτεται;" όταν σε κοιτάει... Δε θα θες να είσαι σε σχέση με τον εαυτό σου, γιατί τότε πολύ απλά θα καθόσουν μόνος σου...

Τώρα, μαγειρεύω και ρίχνω τα πιπέρια μου στο πιάτο μου αντί για την κατσαρόλα... Διαβάζω Βαμβουνάκη και διαβάζει Νορμπέρτο Μπόμπιο... Κάνω ποδήλατο και βλέπει μπάλα... Γράφει σε webzine και το βρίσκω παντελώς αδιάφορο... Ακούω Sisters of Mercy και ακούει Dream Theater... Και μετά... Μετά καθόμαστε μαζί και μιλάμε για όλα αυτά, δεν κάνουμε απλά μια κριτική του ίδιου πράγματος από το πρωί ως το βράδυ. Δεν έχουμε παθολογικά προβλήματα του στυλ "Αν δεν κοιμηθείς εδώ, θα βγω να πιω όλα τα λεφτά μου, γιατί δεν μπορώ να κάτσω μόνος μου". Δεν έχουμε ψυχολογικά του στυλ "Τι θα κάνω μετά από σένα". Μετά από μένα θα εξακολουθεί να ακούει Dream Theater και να βλέπει μπάλα. Γιατί αυτά είναι η προσωπικότητά του και όχι μία κλεμμένη από κάποια τυχαία γκόμενα που βρέθηκε δίπλα του. 

Θεωρώ λοιπόν, ότι έχω κι εγώ μία αρκετά ισχυρή προσωπικότητα και η απάντησή μου στην ίδια αμετανόητη εργένισσα φίλη μου, είναι ότι δύο άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες, μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να φαγωθούν με τα ρούχα τους (πράγμα που επίσης υποστήριζε). Το θέμα είναι να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν πίσω και κυρίως το γιατί. Δε νομίζω κανένας να θέλει δίπλα του έναν κλόνο κάποιου άλλου, κυρίως όταν αυτό γίνεται από υποταγή και όχι από σύμπτωση. 

"Ξέρεις τι θα γίνει αν χωρίσετε; Έτσι όπως και οι δύο δε σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας;" 

Πρώτον, δε με νοιάζει τι θα γίνει αν χωρίσουμε... Αν χωρίσουμε, ούτε καν αυτή η κουβέντα δε θα έχει σημασία ξανά... Δεύτερον, όταν αποφασίζεις να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στην ζωή σου, τότε σηκώνεις αρκετές μύγες στο σπαθί σου, αρκεί να ξέρεις γιατί το κάνεις. Το κάνεις, πρώτα απ'όλα για σένα, και μετά για εσάς. Και τρίτον, who cares... Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε...

Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα μία σελίδα με πολύ όμορφα κείμενα από μερικούς πολύ όμορφους ανθρώπους. Σήμερα "γνώρισα" την Αγγελική Μαρμαγκιώλη. Την κοπέλα που έγραψε το κείμενο που θα παραθέσω ακριβώς από κάτω. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη σελίδα http://www.pillowfights.gr/ και συγκρίνοντάς το με αυτά που έγραψα πριν λίγη ώρα στο blog μου... έχω μείνει "πίσω" στον έρωτα... Κάπου μεταξύ σχολείου και ... σχολείου... Αλλά δυστυχώς, είμαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που κοντεύει τα 40 και υπακούει στα λεγόμενα του κειμένου της Αγγελικής.

Η πορεία του έρωτα ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Από τότε που ήμασταν παιδάκια στο δημοτικό και δίναμε όρκους αιώνιας αγάπης. Τότε που κοιτούσαμε στα διαλείμματα για να συναντηθούν τα βλέμματα μας με εκείνον τον ένα, νιώθαμε το παράξενο συναίσθημα που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Το βαφτίζαμε λοιπόν αγάπη, γιατί έτσι ακούσαμε τους μεγαλύτερους να το λένε.

Κάπου εκεί, γύρω στα δεκαοχτώ με είκοσι, ο έρωτας πήρε σκυτάλη. Αισθήσεις στο κόκκινο κι εμείς, σε κάθε ευκαιρία, βρισκόμασταν και φιλιόμασταν λες και θα χανόμασταν ή θα μετακομίζαμε σε άλλη ήπειρο. Δίναμε ραντεβού και είχαμε γενική συνέλευση κολλητών στο σπίτι για το τι ρούχα θα φορέσουμε κι από το άγχος μας πονούσε το στομάχι.

Ήταν αγνός αυτός ο έρωτας, δε γνώριζε εγωισμούς, πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού ήταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε και δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Δεν ξέραμε ακόμη τι μας περιμένει έξω στην πραγματική ζωή, τα συναισθήματα είχαν ένα άλλο χρώμα, ένα άρωμα διαφορετικό, από εκείνα τα ακριβά που τα κρατούσαμε για κάποιες ιδιαίτερες στιγμές μας.

Γι’ αγάπη ούτε λόγος. Όλα ήταν έρωτας, δεν προλαβαίναμε να φτάσουμε στην αγάπη, βιαζόμασταν, ήμασταν ανυπόμονοι και στο τέλος τα καταστρέφαμε όλα.

Μεγαλώσαμε, φτάσαμε τριάντα κι αλλάξαμε. Γνωρίσαμε και ζήσαμε, ήμασταν πιο μαζεμένοι, λιγότερο ενθουσιώδεις, περισσότερο εγωιστές. Αφού σπάσαμε τα μούτρα μας, είπαμε ν’ αρχίσουμε το κρυφτό και το παιχνίδι της ανταλλαγής.

Δείξε μου για να σου δείξω, δώσε μου για να σου δώσω. Μεγάλη επιτυχία είχε, όπως επίσης και το κρυφτό. Σου δείχνω ότι δεν είμαι ερωτευμένη, για να δω τι θα κάνεις, αλλά μέσα μου σκάω.

Πιστεύαμε στον έρωτα, αλλά τον εκδηλώναμε διαφορετικά κι εστιάζαμε σε πράγματα απτά. Γιατί στα τριάντα μας, μάθαμε πως έρωτας ίσον πάθος, και το πάθος με τον καιρό ξεθωριάζει, χάνεται.

Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στα πάρκα και να φιλιόμαστε λες κι ο άλλος θα φύγει στον πόλεμο. Δεν κοιτούσαμε ατελείωτες ώρες τη ντουλάπα μας, ψάχνοντας για κείνο το ρούχο που θα τον κάνει να μας δει και να χάσει τη μιλιά του.

Σταμάτησαν και οι κόμποι στο στομάχι κάθε φορά που συναντιόμασταν, ήμασταν πιο άνετοι, πιο χαλαροί, κρατούσαμε περήφανα μια «πισινή», να φυλαγόμαστε από την υπέρμετρη συναισθηματική έκθεση.

Αισίως πια, φτάσαμε στα σαράντα, όπου ακούμε για έρωτες και μας πιάνουν τα γέλια. Απομυθοποιήσαμε πλήρως τον έρωτα, μάθαμε πια ν’ αγαπάμε, να εκτιμάμε και να μιλάμε για όσα νιώσαμε, γιατί έχουμε πλέον το δικαίωμα.

Καταλάβαμε πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ’ το να δείχνεις απερίφραστα αυτό που νιώθεις, χωρίς υπερβολές και δηθενιά. Βλέπεις στα σαράντα, καταλαβαίνεις πως ο χρόνος είναι τόσο λίγος για να τον χαρίζουμε στο φόβο και τον εγωισμό.

Κι αν τελικά, μερικοί τον πουλήσανε φτηνά, μείνανε με μισοτελειωμένες ιστορίες, απ’ αυτές που ακούς για χαμένες αγάπες, από πρόσωπα γεμάτα ρυτίδες. Γιατί ο χρόνος ωριμάζει τους ανθρώπους, τους δείχνει ποια χαρτιά έπαιξαν λάθος, τους μαθαίνει να ποντάρουν προσεκτικά, πιο μεθοδευμένα. Τους διδάσκει να ζουν μέσα από την εμπειρία και όχι τη λύσσα για ζωή.

Κι όταν σκάσει στο τραπέζι η ερώτηση για την ισχύ του έρωτα απέναντι στην αγάπη, εγώ έχω μόνο μια απάντηση.

Ας νικήσει ο καλύτερος.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/xoris_maska/item882/Αγάπα_με_αν_τολμάς
Copyright © pillowfights.gr

Τα βράδια κυλάνε ήρεμα... Ο χρόνος πολύς και μπορώ να τα απολαύσω... Σήμερα ήπια καφέ με την κυρία Τ. απέναντι από το πατρικό μου. Για την ακρίβεια, οι γονείς μου έλειπαν τη μισή μέρα στη θάλασσα και γύρισα μόνο και μόνο για τον καφέ που της είχα υποσχεθεί. Το βλέμμα της άστραψε όταν με είδε μπροστά στη μισοσκουριασμένη πόρτα. Άνοιξε βιαστικά, αφού σκούπισε τα χέρια της στο μακρύ της φόρεμα. Με ρώτησε τι ήθελα και της είπα πως αν έχει χρόνο, μπορούμε να πιούμε σήμερα εκείνον τον καφέ. Το βλέμμα της έγινε σαν βλέμμα παιδιού που δοκιμάζει πρώτη φορά σοκολάτα. "Αλήθεια για τον καφέ ήρθες;" "Εμ, δε σας το είπα την προηγούμενη φορά;" "Εεεε... Πού να το περιμένω... Νέα κοπέλα είσαι, τι να 'ρθεις να πιεις καφέ με μένα;"... Κάποιες φορές, κάποιες ιστορίες μένουν κρυμμένες τόσο καιρό, που απλά πρέπει να ακουστούν κάποια στιγμή... Η κυρία Τ. λοιπόν, γεννήθηκε το 1944, την Πρωτομαγιά (μην αγχώνεστε, δε θα ξεκινήσω την ιστορία από τόσο παλιά... Άλλωστε, δυο ώρες κάθισα μόνο.). Για την ακρίβεια, δε θα αναφερθώ καν στην ιστορία της. Το θεωρώ λίγο ψεύτικο να μοιραστώ κάποια τόσο προσωπικά πράγματα άλλων, με άγνωστους ανθρώπους. 

Καθίσαμε, μου έφτιαξε τον καλύτερο κουπάτο ελληνικό που έχω πιει ποτέ μου, μου προσέφερε 100 διαφορετικά πράγματα, τα οποία δε δέχτηκα γιατί το στομάχι μου ήταν κόμπος από χθες και ξεκινήσαμε και μιλάγαμε... Με ρώτησε άπειρα πράγματα, ενώ πραγματικά περίμενα ότι αυτή θα ήθελε να μιλήσει πιο πολύ από μένα. Μίλησα και μίλησε και αυτή... Σαν να ήμασταν οικογένεια... Και στο τέλος καταλήξαμε να υποσχεθώ ότι θα επιστρέψω και για φαγητό κάποια στιγμή, με την απάντηση στο τέλος "Τώρα, ξέρω ότι εσύ θα έρθεις.". Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη παρέα. Μία γυναίκα χωρίς ψυχολογικά, χωρίς μίση, παρά την πίκρα με την οποία μίλαγε για διάφορα πράγματα. Μία γυναίκα που ζει μόνη της, αλλά δεν το ρίχνει σε κανέναν. Ένας τόσο συνειδητοποιημένος άνθρωπος... Κι εκεί που τελείωνα τον καφέ μου, γυρνάει και μου προτείνει... "Δεν το κάνω συνήθως, αλλά θέλω να σου πω το φλιτζάνι". Γέλασα, γιατί "δεν πιστεύω σε αυτά" που λένε όλοι και η ίδια απάντησε ότι αφού δεν πιστεύω, δε θα έχω και πρόβλημα να του ρίξει μια ματιά... Και κάπου εκεί η κυρία Τ. αρχίζει να διηγείται μία σειρά που θα μπορούσε να παίξει άνετα σε μία γλυκανάλατη εκδοχή του HBO... 

"Κάθεσαι εδώ μόνη σου. Πολλοί δαίμονες πάνω από το κεφάλι σου. Τα βλέπεις τα κέρατα; -γυρνάει το φλιτζάνι προς το μέρος μου, την κοιτάω και χαμογελάω-... Έχεις μεγάλο Σατανά πάνω από το κεφάλι σου... Οι δαίμονές σου είναι! Δικοί σου είναι! -εμένα μου λες κυρά Τ...- Ένας ψηλός άντρας σε κοιτάει από μακριά. Κοιτάει προς το μέρος σου. Δε φεύγει, ούτε έρχεται. Στέκεται εκεί και σε περιμένει. Σε κοιτάει όμως -βλέπεις το κεφάλι του που είναι στραμμένο προς εσένα;- Σε περιμένει κόρη μου... Να διώξεις τους δαίμονες! -παύση- Να τους διώξεις! Ζωή με δαίμονες μόνο προβλήματα φέρνει... -γυρνάει λίγο το φλιτζάνι, να "διαβάσει" την επόμενη σκηνή-. Κοίτα, κοίτα!!! Βλέπεις; Σε πιάνει από το χέρι και σε τραβάει και οι δαίμονες μένουν πίσω! Λύκοι, πολλοί λύκοι γύρω σας. Κάθονται και παραφυλάνε! Δεν κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά είναι πάρα πολλοί και καραδοκούν! Ααααα... Έχει και σκυλί εδώ! Το σκυλί πιάνει το μεγάλο το λύκο και τον πατάει κάτω. Κάποιος σε προστατεύει! Έχεις καλούς φίλους; -με κοιτάει... "Έτσι νομίζω" της χαμογελάω-. Οι φίλοι είναι μεγάλη υπόθεση! Εγώ έμεινα τελευταία... -κατσουφιάζει-. Όλα αυτά θα γίνουν πολύ σύντομα... Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Γι αυτό να προσέχεις κόρη μου..." 

Χτύπησε το κινητό μου. Ήσουν εσύ... Πάντα το πρόσωπό μου αλλάζει όταν μιλάμε... Γαληνεύει και γλυκαίνει σαν μικρού παιδιού. Ξύπνησες και είχα φύγει, αλλά ήταν περίεργη η νύχτα και είπα να μην ξεκινήσω και τη μέρα έτσι. Θα πέρναγα όλη τη μέρα στους γονείς μου. Αυτές οι μικρές διακοπές είναι όμορφες πού και πού. Εξάλλου στο είχα πει και εκείνη τη φορά, που ήρθα ξημερώματα στην Αθήνα. Με ρώτησες, γεμάτος αγωνία τι ήθελα... "Θέλω όταν φεύγω να με ψάχνεις". Αυτό θέλω μόνο από έναν άντρα. Να χάνομαι και να μην ηρεμεί. Με σένα μπλέξαμε όμως, γιατί ξέρεις και πού να με βρεις (όσο δαμάζω τους "δαίμονες" που είπε και η κυρά Τ.). Θέλω να φεύγω για ένα βράδυ, να έρχομαι στους γονείς μου και την επόμενη μέρα όταν μπαίνω να μην προλαβαινω να βγάλω τα κλειδιά από την πόρτα και να με κρατάς τόσο σφιχτά, σαν να έρχομαι για πρώτη φορά... Και όταν τελειώσει αυτό; Γιατί όλα τελειώνουν... Όταν τελειώσει αυτό έρχεται η αγάπη λένε... Δε θέλω αγάπη με σένα... Ή μάλλον, δε με ενοχλεί να έρθει η αγάπη... Αρκεί να μην εκφυλίσσει τον έρωτα. Μπορεί να ζήσει ο έρωτας για πάντα; Κι ας μη φιλοσοφήσουμε το τι σημαίνει για πάντα; Για πάντα, για μένα, σημαίνει μέχρι να πεθάνω... Μπορεί ένας έρωτας να αντέξει δεκαετίες; Να είναι τόσο δυνατός; Να τα καίει όλα στο πέρασμά του; Κι ας είναι και μονόπλευρος... Αν θες να αγαπήσεις και να κάθεσαι ήρεμος σε μία κουζίνα να πίνεις καφέ, την ώρα που εγώ θα καίγομαι μέσα μου για ένα σου χάδι, δε με ενοχλεί... Εγώ θέλω να μείνω για ΠΑΝΤΑ ερωτευμένη μαζί σου... Να χτυπάει το τηλέφωνο και να χτυπάει η καρδιά μου σαν να έκανα σπριντ. Να σε βλέπω ανεβαίνοντας τις σκάλες και να σκύβω το κεφάλι για να μη φανεί ότι κοκκίνισα. Να σε βλέπω στο live και να σε ξεχωρίζω από τους εκατοντάδες ανθρώπους μες στο χώρο... Να ξυπνάω το πρωί, να με παίρνεις αγκαλιά και να είμαι έτοιμη να τα παρατήσω όλα γι αυτή και μόνο τη στιγμή... Αυτό... Γίνεται να το έχω για πάντα; Κι αν ναι... Πώς...; 

Χθες το βράδυ, ήταν από αυτά τα γλυκά βράδια, που μαζεύεστε σχεδόν τυχαία πάλι, οι τελευταίοι 5-6 φίλοι που έχετε μείνει, με αναμνήσεις που κρατάνε από πολύ πριν το θαυμαστό "New Millenium". Γελάτε, κλαίτε, θυμάστε καταστάσεις, ανθρώπους, ζωές... Αναπολείτε και όλα φαίνονται τόσο μακρινά... Τόσο "άκακα". Φιλοσοφείτε και υπόσχεστε... Πάνω απ'όλα, ζείτε στιγμές, μέσα από πράγματα που έγιναν ή πράγματα που πρόκειται να γίνουν... Τόσες υποσχέσεις, τόσες ελπίδες... Η παρέα που ζούσε για το τώρα, τώρα ζει για το χθες και το αύριο. Όλα είναι τέλεια... Δεν λέω! Αλλά δεν έχω μάθει να σκέφτομαι τόσο μακριά... Ένα live Motorhead - The Damned έκλεισα να πάω να δω το Νοέμβρη και με αγχώνει το γεγονός ότι είναι τόσο μακριά κι εγώ το έχω κανονίσει... Κι εσύ μου ζήτησες να σου φέρω μία μπλούζα από το live... Όπως μου ζήτησες να σε συνοδεύσω την άλλη βδομάδα σε μία "κοινωνική εκδήλωση" -όπως την βαφτίσαμε-. Δε με αγχώνουν όλα αυτά. Κάθε άλλο, με κάνουν και χαμογελάω. Ωστόσο και οι δύο είμαστε άνθρωποι που θα κανονίσουμε να βρεθούμε αύριο και εσύ μπορεί να δουλεύεις όλη την ημέρα και τη μισή νύχτα κι εγώ μπορεί να ξημερώσω στη Θεσσαλονίκη, αν πιω κι αυτό το καραφάκι. Η προσωποποίηση της λογικής, σε μία σχέση με την προσωποποίηση των αυθόρμητων αποφάσεων... 

"Θα κουραστείς". Αυτή ήταν η πρώτη μου κουβέντα όταν μετά από διάφορα βράδια, κρυμμένοι από όλους και απ'όλα, αποφασίσαμε να συζητήσουμε το "τι έχουμε". Με κοίταξες και γέλασες, με την υπόσχεση της απόλυτης...διαχείρισης. Βέβαια! Εσύ τα διαχειρίζεσαι όλα, εμένα δε θα διαχειριστείς; Εξάλλου, αν δεν είχα αυτό το θέμα με τις αυθόρμητες αποφάσεις, το πιο πιθανό είναι να μην ήμασταν καν μαζί... Εγώ για φαγητό στη Θεσσαλονίκη είχα βγει... Αλήθεια! Και κάπου στο τρίτο ή τέταρτο κέρασμα, τα μάζεψα, στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα και κατέβηκα Αθήνα. Και στις εννιά το πρωί ήμουν ήδη ξαπλωμένη δίπλα σου... Τόσο περήφανος γι αυτό που κατάφερες... Σε έκανε να αισθανθείς ότι έχεις το πάνω χέρι. Εγώ απλά σε ήθελα. Δεν το έκρυψα ποτέ. Δε με νοιάζει να κρύψω τίποτα... Ανοιχτό βιβλίο είμαι. Αλλά η φωνή της λογικής που εκπροσωπείς, δε σε αφήνει να απολαύσεις τίποτα... Κάνεις μακρινά σχέδια μεταξύ σοβαρού και αστείου και αγχώνεσαι όταν σε κοιτάω θολωμένη. Κι εγώ; Εγώ σου είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου... Δε χρειάζεται να κανονίσουμε διακοπές τον Αύγουστο του 2015 για να καταλάβεις τι εννοώ... Τον Απρίλη ζούσα στη Θεσσαλονίκη και το Μάιο στην Αθήνα... Πώς μπορώ να κάνω σχέδια; Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή, γιατί αλλιώς κάποιος θα τα διαλύσει όλα. Η χρυσή τομή ήταν χθες. Που μετά από την βόλτα με την παλιά μου παρέα που σκεφτόταν πού θα είμαστε το 2020, έφυγα και ήρθα να σε βρω και εκείνα τα φιλιά, που μας έκαιγαν για ώρες ολόκληρες, είναι η χρυσή τομή... 

Όχι, δεν έρχομαι να σε βρω μόνο όταν πίνω... Αλλά, αν πίνω με άλλους και δεν πίνουμε μαζί, σημαίνει ότι κάτι μου λείπει, όπως και με τον καφέ το πρωί, που πλέον έχουμε κάνει σύμβαση να τον πίνουμε μαζί. Όταν κάτι μου λείπει, φουντώνει μέσα μου η θάλασσα... Και λίγο πριν με πνίξει, απλώνω το χέρι και αρπάζομαι από τη στεριά... Και τότε είναι που χτυπάω το κουδούνι σου και η θάλασσα ηρεμεί... Δεν έχει να κάνει με το αλκοόλ... Πάντα έτσι είναι μακριά σου...

Λατρεύω:

1. Τα μαλλιά μου και το δέρμα μου μετά τη θάλασσα.
2. Το βλέμμα σου το πρωί, πριν φτιάξεις καφέ.
3. Τους Pulp.
4. Το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη.
5. Αυτήν ακριβώς την ώρα.

Μισώ: 

1. Τους άπειρους "γνωστούς" με τα fake χαμόγελα. 
2. Αυτούς που μισούν τα πάντα.
3. Τους πράσινους μαρκαδόρους.
4. Τα σταφύλια με κουκούτσια.
5. Τα ψέματα οποιασδήποτε προέλευσης.

Στα μέσα μίας ακόμα μετακόμισης, αποφάσισα επιτέλους να ελαφρύνω και τα ξεχασμένα μου συρτάρια, βρίσκοντας εκεί διάφορα "κουτάκια". Σε ένα από αυτά, είχα αρχίσει μία συλλογή. Έκλεβα ιστορίες και ρητά, τα χώριζα σε κατηγορίες και τα "αποθήκευα". Σήμερα θα σας δώσω μερικά από τα ρητά, σχετικά με τον έρωτα...

• Αν κατορθώσεις να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό και τον έρωτα, δεν θα ζήσεις περισσότερο. Απλώς θα σου φαίνεται ότι η ζωή διαρκεί περισσότερο.
• Από αγάπη μπορεί και να πεθάνεις, από έρωτα μπορεί και να σκοτώσεις.
• Δεν υπάρχει πιο δυνατός πόνος απ' αυτόν που προκαλούν οι ερωτευμένοι ο ένας στον άλλον.
• Είναι πολύ δύσκολο να ερωτευθείς σήμερα. Όλοι φεύγουν γρήγορα. Αν βρείς λοιπόν κάποιον, να σιγουρευτείς ότι είναι σωστός. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις.
• Εκείνος που αγαπά δεν έχει ανάγκη να συγκρίνει. Όταν η σύγκριση μπαίνει από την πόρτα, ο έρωτας βγαίνει απ' το παράθυρο.
• Έρωτας είναι η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλο για να είναι όπως θέλει να είναι.
• Η ουσία του έρωτα είναι η αβεβαιότητα.
• Μεταξύ της αγάπης και του σεξ υπάρχει μεγάλη διαφορά: το σεξ αφαιρεί το αίσθημα της αμηχανίας, αλλά η αγάπη το γεννάει.
• Ο έρωτας ανήκει σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν στα άκρα για χάρη του.
• Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν απροσδιόριστα μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν δεν υπάρχουν.
• Ο έρωτας περιφρονεί κάθε τι που δεν είναι έρωτας.
• Ό,τι χρειάζεται είναι το θάρρος στον έρωτα.
• Οι ερωτευμένοι είναι οι μεγαλύτεροι επίορκοι. Ορκίζονται ότι μόνον ο θάνατος θα τους χωρίσει. Και τους χωρίζει συνήθως η ζωή.
• Όσο περισσότερο διαρκεί η αντίσταση, τόσο ισχυρότερη γίνεται η φωνή του έρωτα.
• Το δυνατότερο διεγερτικό του έρωτα είναι η αμφιβολία.
• Το θλιβερό στον έρωτα δεν είναι μόνο το ότι δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα αλλά και ότι οι γλυκές απελπισίες που προκαλεί ξεχνιούνται γρήγορα.
• Ο Έρωτας, λένε, είναι ο αδελφός του Θανάτου. Ενίοτε είναι ο Θάνατος αυτοπροσώπως.
• Οι μεγαλύτεροι έρωτες στη ζωή ειναι οι ανεκπληρωτοι. 

Δε μ'αρέσει η Δερβενίων... Μου θυμίζει τότε που ήμασταν και οι δύο παιδιά και ξεκινούσαμε από την Ίντριγκα πριν πάμε στο Dada. Δε μ'αρέσει! Δεν είμαστε πια παιδιά!!! Ούτε η Σοφία δουλεύει πια στην Ίντριγκα! Ούτε καν ο Βαγγέλης έχει πια το Dada (ούτε καν το τωρινό). Δε μ'αρέσουν πια τα Εξάρχεια... Βγάζουν μια μελαγχολία χαμένης δόξας. Δόξα... Ναι δόξα!!! Τι να θυμηθώ; Ότι πριν έντεκα χρόνια, μου κράταγες το χέρι ανεβαίνοντας την Ερεσσού και μου έλεγες ότι αν δε φύγω θα με παντρευτείς; Πού να πάω μωρέ; Πού θα μπορούσα να πάω; Πήγα 2 χρόνια στην Αγγλία... Γύρισα... Πήγα ένα χρόνο στη Γερμανία... Τσουπ! Πάλι εδώ! 

"Αν φτάσουμε τα 30 και δεν έχουμε παντρευτεί, θα σε παντρευτώ!!!" 

Χα! Η αγάπη άργησε μια μέρα αγαπημένε! Εσύ στα 33 κι εγώ στα 27... Κι αποφάσισες να σταυρωθείς! Σε εκείνο το μικρό δωματιάκι στη Νεάπολη... Ο κόσμος όλος το ήξερε πριν το μάθουμε εμείς... "Αν και ο χρόνος είναι λάθος, θα το πω... Δε γαμιέται... Το πολύ πολύ να γελάσεις... Ε, ωραία γελάς..." Σε κοίταζα όλο απορία, αφοσίωση κι εκείνο το δήθεν ψαγμένο ύφος που έφερα μαζί μου από το Βερολίνο...

- Εγώ τα 30 τα πέρασα... Αλλά εσύ δεν ήσουν εδώ... Εσύ τα 30 δεν τα έφτασες, αλλά βαριέμαι να περιμένω...

- ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ; (-μέρος του δήθεν ψαγμένου ύφους από την πέρα πλευρά του τοίχους και αυτή η αντίδραση-)...

- ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ! Λοιπόν... Βαρέθηκα... Θες να παντρευτούμε το φθινόπωρο;

- Ωραία είναι το φθινόπωρο στη Νεάπολη...

- Δε μπλοφάρω... Θέλω να είσαι η γυναίκα μου! Βαρέθηκα να με ρωτάνε τι παίζει και να μην ξέρω τι να πω...

- Πολύ εύκολα βαριέσαι...

- Κι εσύ... Γι αυτό το κάνω τώρα... Δε θα περιμένω 3 χρόνια...

- Ζητείται δήμαρχος! 

Το σπίτι στη Νεάπολη το πρωτονοικιάσαμε παρέα με την Α. το Δεκέμβρη του 2004. Είχε την πιο όμορφη θέα σε όλα τα Εξάρχεια... Κυρίως εκείνον τον Αύγουστο του 2009, λίγο πριν φύγω για πρώτη φορά... 

Όχι, δεν υπάρχουν πράγματα που είναι "meant to be". Ή επιμένεις, ή δεν επιμένεις... 

Nα επιμένεις... Να επιμένεις!

Υ.Γ. Και έφερα και το Puma μου μαζί :)

Αυτοί οι άνθρωποι... Αυτοί που ποτέ δε θα χαμογελάσουν για πολύ... Αυτοί που τίποτα δεν τους καλύπτει. Που τίποτα δεν έχουν και όταν έχουν αυτομαστιγώνονται για να το χάσουν. Και το χάνουν... Τις περισσότερες φορές... Άνθρωποι που όταν έχουν δίπλα τους δουλειά/φίλους/εραστές που τους κάνουν ευτυχισμένους, κάνουν τα πάντα για να τα χάσουν... Γιατί "τόσα χρόνια δεν τα είχαν, άρα δεν τους αξίζουν". Κι εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι. Πνιγμένη μες στη μελαγχολία μου, με ισχυρά ένστικτα αυτοκαταστροφής και σκιές στο βλέμμα... Ένας άνθρωπος που ζει για να είναι μόνος του... Σαν την κυρία Τ. απέναντι από το πατρικό μου, που ζει χρόνια τώρα μόνη της, υιοθετώντας άπειρες γάτες για να καλύψει κάποιο ανεξήγητο κενό. Τόσα χρόνια έλεγα ότι απλά έτσι ήθελε να ζει. Κι εγώ έτσι ήθελα να ζω. Από επιλογή ήμουν μόνη μου... Από επιλογή ή από την επιβολή της μίας και μοναδικής επιλογής; Ποιος ξέρει... Μετά από πολλά χρόνια, έτυχε τις προάλλες να κάτσω μαζί της και να συζητήσω. Είναι αυτοί οι γείτονες που τους ξέρεις χρόνια, αλλά δεν ξέρεις τίποτα παραπάνω από το όνομά τους... "Εγώ κορίτσι μου, αν δε με πολεμούσε η μάνα του Κ. τότε, επειδή ήμουν 5 χρόνια μεγαλύτερή του, θα τον είχα παντρευτεί..." ήταν η πρώτη της κουβέντα, όταν με ρώτησε αν είχα παντρευτεί, επειδή είχα φύγει για κάποια χρόνια από το πατρικό μου (όχι, δεν είχα παντρευτεί). Το είπε απότομα, σχεδόν σαν να μην είχε ακούσει την απάντησή μου, σαν να μην ήθελε καν να την ακούσει... Σαν να βρήκε έναν άνθρωπο να μιλήσει για όλα αυτά που τόσα χρόνια δεν "ανακάτευε"... "Το παιδί έπρεπε να το κρατήσω... 30 χρονών ήμουν... Πόσες ευκαιρίες ακόμα θα είχα στην ζωή μου να γίνω μάνα; Θα είχα έναν άνθρωπο τώρα...". Η γυναίκα αυτή, που τόσα χρόνια ήμουν σίγουρη ότι ζούσε μόνη της από επιλογή, μου άνοιγε την καρδιά της, η οποία ήταν γεμάτη πίκρα και μαράζι. Για κάτι που δεν έκανε... Για πολλά που δεν έκανε... Και τώρα μόνη της, με τις γάτες της και μια γειτονιά που στα πλαίσια της "Αθηνοποίησης" δεν την ξέρει καν... Ποιοι να ξέρουν τις ιστορίες της; Ποιοι να ξέρουν τα παράπονά της από την ζωή; Μου προσέφερε καφέ, αλλά πραγματικά βιαζόμουν να φύγω... Της υποσχέθηκα ότι θα γυρίσω για τον καφέ, από βδομάδα που θα τελείωνα με κάποιες δουλειές που πραγματικά επείγουν... Θα πάω... Για την ακρίβεια, θα πηγαίνω... Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι μόνος του, όταν πραγματικά αυτό τον πληγώνει. Το λέω αυτό εγώ, που πραγματικά έχω περάσει άπειρες ώρες κλεισμένη στο σπίτι μου, χωρίς να ανοίγω καν τα πατζούρια και χωρίς να θέλω να δω κανέναν... Πάντα όμως, είχα την επιλογή όταν ήθελα να δω κάποιον... Η κυρία Τ. δεν την έχει (πια). 

Έχω υπάρξει άνθρωπος που έχει διώξει όμορφα πράγματα από δίπλα του, μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πίστευε ότι δεν τα αξίζει... Μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκε ότι αν μεγαλώσουν λίγο ακόμα, θα γίνουν ομορφότερα και αν τελειώσουν "μετά" θα καταστραφώ... Ό,τι και να είναι αυτό που μας κρατάει μακριά από τα όμορφα... Αυτοκαταστροφή, φόβος, ζήλια... Δεν αξίζει τον κόπο! Και αυτή τη φορά... Από συνήθεια μάλλον, το ξαναέκανα... Και τότε αυτός ο άνθρωπος γύρισε και, κρατώντας με αγκαλιά, μου εξήγησε πόσο μεγάλη βλακεία πάω να κάνω... Κι εγώ σαν παιδάκι κάθισα κάτω από την ομπρέλα του και κούρνιασα...

- Θα φύγεις τελικά;

- Δεν έχω πού να πάω...

- Μείνε τότε.

- Για πόσο; 

- Μείνε για σήμερα... Αν θες, μείνε για πάντα.

- Θα μείνω!

Σήμερα διάβασα κάτι από μία κοπέλα που μου θύμισε τόσο πολύ το πώς έγραφα παλιά, που άρχισαν πάλι μικρά κουτάκια να γυρίζουν στο μυαλό μου... Και ορίστε η "πηγή", από την Κωνσταντίνα Καρανάσιου:

Και θέλω να με καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνω με μία ματιά. Και όταν νιώθεις πως δεν καταλαβαινόμαστε τότε θέλω περισσότερο να με καταλαβαίνεις. Και θέλω να είσαι εκεί για μένα, να στεναχωριέσαι για μένα, να χαίρεσαι για μένα... θέλω πολύ περισσότερο να χαίρεσαι για μένα. Και θέλω να με αγαπάς και να με προσέχεις και να σε αγαπάς και να σε προσέχεις και να μας αγαπάς και να μας προσέχεις το ίδιο. Και δεν θέλω να πετάς τα σ'αγαπώ σου δεξιά και αριστερά σαν πέντε ψοροδεκάρες. Θέλω να εννοείς αγάπη ό,τι και εγώ εννοώ αγάπη. Και θέλω να με φλερτάρεις, να με φλερτάρεις τόσο πολύ. Λείπει το φλερτ σήμερα τόσο απροκάλυπτα. Και θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου. Να είσαι όσο πιο ειλικρινής μπορείς. Θέλω να είσαι ντόμπρος μαζί μου, να είσαι περισσότερο και από ντόμπρος. Και θέλω να αγαπάς τη ζωή περισσότερο από το facebook, να την αγαπάς όπως και εγώ. Και θέλω να σου αρέσουν αυτές οι ψαγμένες συναυλίες, θέλω να ακούς Παυλίδη και Μαραβέγια και Μπαλάφα. Θέλω να τρελαίνεσαι για ταξίδια και ας μην έχεις λεφτά. Θέλω να είσαι το ίδιο τρελός με μένα. Και θέλω μαζί σου να μοιάζει σωστό απ' την αρχή, να φωνάζουν τα σημάδια ότι είμαι για εσένα και είσαι για εμένα.   Και θέλω όταν περνάει μία μέρα και δεν έχουμε μιλήσει να με σκέφτεσαι...να με σκέφτεσαι θέλω πολύ. Και θέλω να ξέρεις ότι θα σε σκέφτομαι και εγώ. Και θέλω να σου αρέσουν τα γούστα μου και να μου αρέσουν τα δικά σου. Και θέλω τόσο πολύ να σου αρέσουν τα παλιά μου φιλαράκια και άλλο τόσο να τους αρέσεις. Και θέλω και οι φίλοι σου να με πάνε και να τους πάω. Και θέλω να γουστάρεις να βγεις κανά δυο βράδια με τις πιτζάμες σου χειμώνα και να 'ρθεις να χορέψουμε τανγκό. Και θέλω να με εντυπωσιάζεις και να σε εντυπωσιάζω. Και θέλω να σε θαυμάζω συνεχώς και να με θαυμάζεις άλλο τόσο. Θέλω όταν θα σε πάρω τηλέφωνο και σου πω «με πήρανε στη δουλειά», να ζητωκραυγάσεις περισσότερο από μένα, θέλω να χτυπήσουν τα ντεσιμπέλ κόκκινο. Δεν θέλω τα αδιάφορα τα συναισθήματα, δεν τα θέλω. Δεν χωράει άλλη αδιαφορία η δική μου η ζωή. Δεν χωράει αδιαφορία κανενός η ζωή. Αρκετά.   Θέλω να ακούω το όνομά σου και να δημιουργείται πανδαιμόνιο. Θέλω να ακούς το δικό μου και η καρδιά σου να χάνει έναν χτύπο. Θέλω να με βλέπεις παντού, να με ζητάς παντού. Δεν έχω την απαίτηση να το κάνεις...όμως θα 'θελα πολύ. Θέλω να αισθανόμαστε το ίδιο δυνατά, το ίδιο ζωντανά, θέλω να με νιώθεις και να σε νιώθω κάθε στιγμή. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Δεν είναι ωραίος του ενός ο βασανισμός. Θέλω να ξέρω αν είσαι διατεθειμένος να τα δώσεις όλα. Θέλω πολύ περισσότερο να ξέρω αν όταν εγώ σου τα δώσω όλα θα τα αξίζεις. Θέλω να σε εμπιστεύομαι με τα μάτια κλειστά και θέλω να ξέρεις ότι μέχρι να το πετύχεις αυτό θα πασχίσεις. Η Αχίλλειος πτέρνα δεν δίνεται έτσι εύκολα. Θέλω να μην στέκεσαι στην επιφάνεια των πραγμάτων. Θέλω ό,τι πιστεύεις για την επιφάνεια να τα διασταυρώνεις με το από μέσα. Δεν θέλω να στέκεσαι στην εξωτερική ομορφιά, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο άσχημοι είναι οι περισσότεροι όμορφοι. Δεν θέλω να 'σαι ρηχός. Εγώ δεν είμαι ρηχή.   Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο. Δεν θα 'πρεπε να συμβιβαζόμαστε με τα λιγότερα. Ακούς εσύ ψηλέ μελαχρινέ που κοιτάς τόσο λάγνα από την μπάρα; Αν δεν μπορείς να είσαι όλα αυτά, τότε μην έρθεις. Φτάνει πια με το λίγο του κόσμου!

Αφού ανακάτεψα και έφερα στην επιφάνεια, διάφορα πράγματα που είχα γράψει στο παρελθόν, ήρθε η ώρα να γράψω κάτι καινούριο... 

Βιώνω μία περίεργη -για εμένα- περίοδο. Για αρχή, είμαι άνεργη. Από επιλογή! Αποφάσισα αυτή τη χρονιά, στο επαγγελματικό κομμάτι μου να κάνω κάτι πιο δημιουργικό. Δουλεύοντας ασταμάτητα τα τελευταία εννέα χρόνια, έχω καταφέρει να μαζέψω κάποια χρήματα, μέρος των οποίων θα διαθέσω φέτος για να κάνω μία έρευνα-εργασία με μία παλιά μου καθηγήτρια. Στα πλαίσια της έρευνας αυτής, θα χρειαστεί να ταξιδέψω σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και να παρακολουθήσω το εκπαιδευτικό τους σύστημα, πράγμα που μου προκαλεί κάτι περισσότερο από ενθουσιασμό! Το μόνο κακό είναι ότι επειδή δεν μπορώ να υπολογίσω ακριβώς πόσο θα μου κοστίσει όλο αυτό, έχω ήδη αρχίσει και κόβω από παντού, πράγμα που βολεύει γιατί έχω χρόνο να κάνω την προετοιμασία για το Σεπτέμβρη, διαβάζοντας και μεταφράζοντας ήδη άπειρα αντίστοιχα άρθρα και έρευνες...

...πράγμα που αναπόφευκτα με οδηγεί στο να μείνω στην Αθήνα... (ναι είμαι στην Αθήνα ξανά, αν και την αγάπησα πολύ τη Θεσσαλονίκη!).

Η μία κολλητή μου είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, ερωτευμένη με έναν τύπο με ηλιοκαμένο δέρμα, πίνοντας γάλα καρύδας σε κάποια τροπική παραλία. Η άλλη μου κολλητή περνάει midlife crisis, κλειδωμένη στο γραφείο της στην Αγγλία, επιμένοντας ότι βαριέται να κλείσει εισιτήρια για να έρθει επιτέλους να με δει τον άλλο μήνα. Κι εγώ; Εγώ διαβάζω... Έχω πέσει με τα μούτρα... Ό,τι έκανα πάντα. Η απόλυτη άμυνα. Δε σου άφηνε περιθώρια για πολλά πολλά... Με το που βρίσκαμε τα σκούρα, η Χαρά άνοιγε ένα βιβλίο και βυθιζόταν εκεί μέσα. Not this time... Διαβάζω όντως, αλλά η μέρα μου έχει αποκτήσει άλλες ταχύτητες... Δεν ξυπνάω για δουλειά... Κοιμάμαι ό,τι ώρα θέλω (καλά... αυτό το έκανα και όταν ξύπναγα για δουλειά). Ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω και αποφασίζω τι έχω να κάνω μες στη μέρα μου... 1. Να διαβάσω ένα άρθρο την ημέρα και να γράψω το resume του. 2. Να πιω καφέ/πάω για μπάνιο/δω ταινία/μαγειρέψω/φάω/πάω για τρέξιμο/βάλω κραγιόν/κοιτάξω καλά καλά ένα φύλλο που έπεσε από τη γλάστρα και τέλος πάντων, ό,τι μου έρθει στο κεφάλι. Μετά από 26 χρόνια, έχω επιτέλυος τη δυνατότητα να κάνω Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ! Και θέλω πολλά τελικά! 

Ας το πάω σαν τα ζώδια... Στα αισθηματικά, ο Ερμής μου δεν είναι ανάδρομος (whatever that means). Μετά από πολλά χρόνια και πολλές αυτοκαταστροφικές σχέσεις, είμαι με έναν Άνθρωπο. Όταν είμαι μαζί του, δεν είμαι μόνη... Όταν με κοιτάει, βλέπω ένα παιδί που δεν μπορεί να το χωνέψει ότι η μητέρα του, του πήρε τις αγαπημένες του καραμέλες... Όταν τον κοιτάω, βλέπω εμένα, χωρίς θολά φίλτρα και αναμασημένες δικαιολογίες... Βλέπω έναν άνθρωπο που όταν θα πει ότι είναι στη δουλειά, είναι εκεί... Που όταν θα του πω ότι διαβάζω, δε θα πάρει 29 τηλέφωνα για να επιβεβαιώσει ότι όντως είμαι μόνη μου... Που με κάνει να κοκκινίζω και έχει πάρει αυτή τη σκιά από τα μάτια μου... Το τραγικό δεν είναι αυτό όμως... Είναι ότι από την πρώτη βδομάδα που τον γνώρισα αναρωτιόμασταν πώς θα φωνάζουμε την κόρη μας και πού θα την μεγαλώσουμε... Είναι ωραίο να γίνεσαι παιδί λίγο πριν τα 30 σου... Και τελικά είναι ωραίο να ερωτεύεσαι και να σε ερωτεύονται... 

Και απλά όλο αυτό γύριζε σαν μέλισσα μέσα στο κεφάλι μου, ενώ προσπαθούσα να τελειώσω αυτήν την τελευταία περίληψη για να πάω να ξαπλώσω δίπλα του... Καληνύχτα MusicHeaven...

Με περιτριγυρίζει αυτή η κατάθλιψη…δεν μπορώ να την αποφύγω.

Δεν ξέρω καν αν θέλω.

                                               εσένα όμως δεν πρέπει να σε μπλέξω σε όλο αυτό.

Τι το ήθελες και ήρθες μαζί μου;

Ακόμα αναρωτιέμαι.

Στο είχα πει ότι δεν θα είναι εύκολο…

                      στο είχα πει 

Κάτω από το τραπέζι έχει ένα κουτί

…ξέρεις…

από αυτά που είναι ντυμένα με ύφασμα

και μέσα κρύβουν κωδικοποιημένες στιγμούλες της ζωής μου…

Διάβαζα χτες…

χειμώνας ’96, βράδυ, μάρτιος ’97, ’98, και πάει λέγοντας…

γράμματα, κάρτες, εισιτήρια, αποκόμματα…ήρθαν και έμειναν

…από διαφορετικούς αποστολείς, διάφορες διευθύνσεις, χώρες, πρόσωπα…

Κόσμος που πέρασε από την ζωή μου και έφυγε.

Όλοι δέθηκαν μαζί μου με έναν μαγικό τρόπο, δυνατά…

όλοι άφησαν κάτι

…έδινα έδινα έδινα…μέχρι που δεν έμενε άλλη λύση απ’ την φυγή

Δεν ξέρω αν θυμάστε.

Δεν ξέρω αν υπάρχετε

…κάποιοι έχουν χαθεί

το ξέρω αλλά δεν θα το δεχτώ ποτέ.

Είστε τα «φαντάσματα της εφηβείας» μου

σας αγάπησα πολύ

σας πόνεσα ακόμα περισσότερο

σας άφησα να φύγετε…

Έκλεψα όμως σκέψεις, λέξεις, δευτερόλεπτα από όλους σας

 αυτά τώρα είναι δικά μου