Ήρθα πάλι... Μάλλον έρχομαι εδώ, όταν θέλω να φύγω από κάπου αλλού. Θέλω πραγματικά. Να σ'αφήσω. Δεν μπορώ. Όχι επειδή σε αγαπάω, αλλά επειδή είμαι τόσο πολύ ερωτευμένη μαζί σου. Θέλω να ξέρω τι κάνεις και πότε το κάνεις. Κι εσύ; Γιατί μου φέρεσαι καλά; Γιατί λες ότι καίγεσαι; Δεν καίγεσαι; Όλα βρεγμένο χώμα μετά την καταιγίδα είναι. Πώς να καίγεσαι όταν αράζεις υπομονετικά και περιμένεις να γυρίσω από το τριήμερο που πήγα με τους φίλους μου; Πώς καίγεσαι όταν δε στραβώνεις που μιλάω με τον Χ ή τον Κ; Πώς καίγεσαι όταν λέω ότι θα τα πετάξω όλα στη θάλασσα και απλά με κοιτάς με το βλέμμα του ψυχαναλυτική και με ρωτάς "Γιατί θες να το κάνεις αυτό;". 

Ήμουν η μοναδική... Έτσι είπες... Η μοναδική που άγγιξε την ψυχή σου και έκανες σχέδια. Η μοναδική που της επετράπη να ξυπνάει δίπλα σου. Η μοναδική που της ζήτησες να κάνετε ένα παιδί μαζί. Αλλά όλα αυτά στο μυαλό σου και στα μεγάλα σου λόγια, όποτε φέρνω καταιγίδα. Πού είναι οι παλιμπαιδισμοί; Οι ζήλιες; Οι φωνές; Οι καταστροφές; Πού είναι οι φουρτούνες σου; 

Και πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που με ακούει -κι ας μην κάνει τίποτα γι αυτά που λέω-;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που ξέρει πώς πίνω τον καφέ μου;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που ακούει τους δίσκους μου;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που μου πιάνει το χέρι κάθε φορά που προχωράμε δίπλα δίπλα στο δρόμο;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που μου λέει πάντα καλημέρα το πρωί και καληνύχτα πριν ξαπλώσει;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που λέει ότι είμαι τα πάντα του, αλλά δεν το απέδειξε ποτέ;

Γιατί όταν ένας άνθρωπος είναι τα πάντα σου, δεν είσαι χλυαρός, δεν τον αφήνεις να αλητεύει μόνος του, δεν κάνεις υπομονή. Όταν ένας άνθρωπος είναι τα πάντα σου, τον κάνεις δικό σου... Και μόνο δικό σου... Γιατί μόνο τότε είστε εσείς, μαζί, ένα... 

Όλα τ'άλλα είναι ευρωπαϊκές οδοί συμβίωσης... Κι εγώ δεν είμαι από αυτές μωρό μου... Εγώ τα καίω όλα και σκορπάω τις στάχτες τους ψηλά...