Αν με ρώταγες πριν έξι μήνες, θα σου έλεγα ότι θα ήμουν αλλού... Εντελώς αλλού... Σε μία παγωμένη χώρα ίσως... Σκυμμένη πάνω από τα βιβλία μου ως συνήθως, σε μια προσπάθεια να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να διαβάσω εκείνο το ρημάδι που μου έκανες δώρο τα Χριστούγεννα... Φορτισμένη από την ανάγκη να επιλέξω ανάμεσα στο να ζούμε σε απόσταση και στο να ζω σε μία πόλη, που πλέον δεν αντέχω (Ω Αθήνα...). 

Αν με ρώταγες χθες; Ναι, ήμουν εδώ... Με ένα τεράστιο μπολ μακαρόνια με την πιο καυτερή σάλτσα που έχω φτιάξει ποτέ μου και με ένα κουτάκι capcakes στο ψυγείο, για το οποίο, αναγκάστηκες να γυρίσεις σπίτι μία ολόκληρη ώρα αργότερα για να φέρεις. Και όχι τίποτα άλλο... Έφαγα μόνο ένα τρομάρα μου. Γιατί έφαγα μόνο ένα; Πού πήγε η παλιά ανάγκη για ζάχαρη; Αυτή που είχα μέχρι τα 17 μου; Από τότε... Και ο καφές σκέτος και τα γλυκά δε με συγκινούσαν καθόλου και όλα ανάποδα!!! Το διάβασα το βιβλίο! "Ύστερος αστικός κόσμος"...  για να "ξεβολευτώ", όπως είχες πει τότε... Έκοψα το κάπνισμα για 94829572η φορά... Έκοψα το αλκοόλ για... πρώτη φορά... Και να 'μαι κάπου εδώ... Με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και μία Χαρά που την έχει δει ξαφνικά χαρωπή νοικοκυρά, στα 29 της... Και τώρα; Τώρα θα ξεβολευτούμε για τα καλά μωρό μου... Αλλά τουλάχιστον βρήκα λύση στο πρόβλημά μου... Δε θα ζούμε σε απόσταση και επιτέλους φεύγουμε από την Αθήνα... μαζί αυτήν τη φορά... Για να δούμε... Έμεινε κανένα capcake;

Και κάποια στιγμή έπρεπε να νιώσω την ζωή μου να ολοκληρώνεται, που έλεγε και η μάνα μου, τόσα χρόνια. Ευτυχώς, η μητέρα μου δεν ήταν από αυτές τις κλασικές ελληνίδες που σκούζουν "πότε θα παντρευτείς; πότε θα κάνεις παιδιά" κτλ... Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μία μεγάλη σχέση είχα κάνει όλη κι όλη και δε γνώρισε ποτέ κάποιον από τους συντρόφους μου (ούτε καν μίλαγα γι αυτούς). 

Δεν ξέρω αν θα νιώσω την ζωή μου να ολοκληρώνεται... Το μόνο που ξέρω είναι πως όλα αυτά έτυχαν σε μία ήδη μεταβατική περίοδο. Ωστόσο, αυτό αποφασίσαμε και πραγματικά πιστεύω ότι είναι η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε... Για να δούμε...

Πριν κάποιους μήνες, τελείωσε άδοξα μία σχέση που είχα για πέντε χρόνια. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Το συμπέρασμα ένα: "Δε θα ξανακάνω ποτέ κάτι περισσότερο, με έναν άνθρωπο που ήταν στο φιλικό μου περιβάλλον". Το θέμα είναι ότι πρώτον, δεν έχει μυστήριο το σκηνικό. Ξέρεις ήδη πάρα πολλά πράγματα για τον άλλον, οπότε χάνεις τη μαγεία του να ανακαλύψεις τον άλλον, μέσα από τα εμπόδια των πολλών συναισθημάτων. Το δεύτερο είναι ότι όταν αρχίζεις και βλέπεις ότι κάτι δε θα τραβήξει, κάθεσαι και το τραβάς από τα μαλλιά, αντί να το τελειώσεις όταν πρέπει. Υπάρχουν άλλα συναισθήματα που σε δένουν με αυτό το άτομο, τα οποία όμως, δεν ανήκουν σε μία φρέσκια ερωτική σχέση. Τέλος, κάποιος από τους δύο βλέπει τον άλλον πιο πολύ σαν φίλο, παρά σαν εραστή. Όλα αυτά είναι λάθος. Σε μία φρέσκια σχέση θα πρέπει να υπάρχει πάθος, θυμός, έρωτας, ανάγκη, αγωνία και όλα αυτά στο κόκκινο! Δε χωράνε ημίμετρα στη φρεσκάδα αυτή που πρέπει να ζήσεις. Σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να ανοίγεις την πόρτα και ο άλλος να πέφτει πάνω σου, πριν καν προλάβεις να κλείσεις. Θα πρέπει να λείπεις για 5 μέρες και να φαίνονται αιώνες. Θα πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα για να σβήσεις μία ξαφνική, σχεδόν εφηβική επιθυμία να τον δεις. Θα πρέπει να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, να είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα... Πρέπει να καίγεσαι και να καις τα πάντα γύρω σου... Αλλιώς δε θα κρατήσει. Γιατί αν τα κάνεις όλα αυτά μισά, όταν θα έρθει η ώρα να "αλλάξει" αυτή η μεταξύ σας σχέση (γιατί, προσωπικά, δεν πιστεύω ότι μπορεί να διατηρηθεί αυτή η φλόγα για πάντα, όσο κι αν προσπαθούν και οι δύο να κρατήσουν το μυστήριο και το πάθος ζωντανό, κάποια στιγμή γίνεται κάτι άλλο), αντί να αλλάξει σε κάτι όμορφο, γεμάτο φλογερές αναμνήσεις, θα αλλάξει σε κάτι βαρετό, με πίτσα μπροστά στην τηλεόραση κάθε παρασκευή βράδυ και διακοπές στο Δήλεση, μία εβδομάδα το χρόνο, στον κουμπάρο σας. 

Αν όμως έχει υπάρξει αυτό, τότε αλλάζει σε κάτι πολύ όμορφο... Δύο άνθρωποι με κοινές τις πιο έντονες αναμνήσεις τους. Δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν τα πάντα... Δύο άνθρωποι που θυμούνται πώς είναι να κοιτάει ο ένας τον άλλον, από τα δύο άκρα ενός dancefloor και να σκάνε πυροτεχνήματα τριγύρω. Το είχα πει, πριν γνωρίσω τον Α. Αυτή τη φορά δε θα συμβιβαστώ. Έχασα πολύ χρόνο μεσα σε τύψεις και ενοχές. Και δε συμβιβάστηκα. Τα διέλυσα όλα! Έκανα άπειρα χιλιόμετρα για εκείνη την πρώτη μας φορά. Άλλαξα πόλη -πάλι-. Σταμάτησα τη δουλειά. Και όλα αυτά τελικά, μου βγήκαν σε καλό, από κάθε άποψη. Στην ζωή, πρέπει να δείξεις ότι έχεις περισσότερο τσαμπουκά από αυτήν, αλλιώς σε καταπίνει... 

(Πάλι βγήκα εκτός θέματος)... Όταν χωρίζεις λοιπόν με έναν άνθρωπο, μαθαίνεις διάφορα πράγματα, που δεν ήξερες πριν, γιατί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να τα μοιραστούν μαζί σου... Ας πούμε, μία κοινή φίλη με ενημέρωσε ότι ο πρώην σύντροφός μου, της είχε εκμυστηρευτεί ότι ήθελε να μου ζητήσει να αρραβωνιαστούμε, αλλά φοβόταν ότι δε θα συμφωνούσα. Από όπου και να το πιάσω αυτό, μου φαίνεται μια μπούρδα... Α) Ποιος αρραβωνιάζεται εν έτη 2014; Β) Πώς γίνεται να θες να αρραβωνιαστείς κάποιος και να ΦΟΒΑΣΑΙ; Γ) Πώς γίνεται να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, όταν διανύετε μία εμφανώς άθλια περίοδο, με ελάχιστη σεξουαλική δραστηριότητα και μηδενικές διαπροσωπικές επαφές; 

Τέλος πάντων... Το θέμα είναι ότι ένα από αυτά που έρχονται όλοι να σου σχολιάσουν όταν χωρίζεις με έναν άνθρωπο, είναι ο/η επόμενος/η. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, είχαμε τον Γ., ο οποίος χωρίζοντας, αντικατέστησε μέσα σε ελάχιστες μέρες την πρώην του, με κάποια που είχε το ίδιο καλούπι και διάφορα κοινά ενδιαφέροντα με την πρώην του. Πριν καν κλείσει μία εβδομάδα χωρισμένος, την εμφάνιζε παντού ως "κοπέλα του" και γέμισε κάθε social media με φωτογραφίες με φιλιά και καρδούλες. 

Από την άλλη, έχουμε τη Χαρά (ναι, εγώ δε χρειάζεται να γραφτώ με αρχικό μόνο), η οποία αρκετούς μήνες μετά το χωρισμό της και έχοντας η ίδια δηλώσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει αυτήν τη σχέση-παρωδία, γνωρίζει τον Α., έναν άνθρωπο που δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός από τον Γ. Δε θα πω ψέματα... Εκείνη την περίοδο, μου έλειπε αρκετά η σαρκική επαφή, οπότε ο πρωταρχικός στόχος της επαφής μου με τον Α. ήταν αυτός. Kαι πήρε αρκετό καιρό για να γίνει κάτι άλλο... Δε θα μπορούσε όμως αυτό, να μην είχε γίνει κάτι άλλο... Χωρίς φαντεζί δηλώσεις στα social media (στα οποία δεν έχουμε καν λογαριασμό), χωρίς καρδούλες να πέφτουν από το ταβάνι όποτε πετυχαίνουμε κοινούς φίλους και γνωστούς στο δρόμο, χωρίς να βγάζουμε την προσωπική μας ζωή στο σκαρί. Είμαστε μαζί και δε μας νοιάζει ποιος θα το ξέρει ή ποιος πρέπει να το μάθει. 

Μετά από όλα αυτά λοιπόν καταλήγω σε ένα συμπέρασμα... Και η Χαρά και ο Γ. πιέζονταν μέσα στη σχέση που είχαν και γι αυτό δε λειτουργούσε καθόλου όλο αυτό. Η Χαρά ήταν αυτή που έπρεπε να το πάρει πάνω της και το έκανε. Γιατί όμως η Χαρά; Γιατί όχι ο Γ.; Επειδή δεν είχε "what it takes" (που λένε και στο χωριό μου); Ή ίσως επειδή ο Γ. ήθελε τη Χαρά, γι αυτό βρήκε μία άλλη Χαρά, όσο πιο γρήγορα μπορούσε και προσπάθησε να πείσει τους πάντες, ότι είναι οκ; Από την άλλη η Χαρά, που είχε αυτό το "what it takes" (από τη Θεσσαλονίκη είμαι), γιατί έτυχε να βρει έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, όχι απαραίτητα για να μην της θυμίζει τον Γ., αλλά γιατί ο Γ. δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελε... Ο Γ. ήταν ένας φίλος από μία μακρινή ανάμνηση... Τελικά, πάντα στις σχέσεις ο ένας θέλει κάτι περισσότερο από τον άλλον... Αν βρείτε αυτή τη μοναδική κατάσταση, στην οποία και οι δύο θέλετε το ίδιο, μην την αφήσετε να διαλυθεί...