Είχα μία κουβέντα πρόσφατα με μία φίλη... 40άρα, χωρίς παιδιά και μόνιμη σχέση. Χωρίς σχέση βασικά, πέρα από κάποια περιστασιακά κρεβάτια. Σε "καλή κατάσταση", όπως δηλώνει η ίδια. Με γκόμενους που απεγνωσμένα διαφημίζει ότι είναι κατά -τουλάχιστον- μία δεκαετία μικρότεροί της. Συζητούσαμε για έναν φίλο που παντρεύεται.

- Θα καταλάβει τη δυστυχία του κι αυτός...

- Είναι μαζί τόσο καιρό, γιατί όχι;

- Γιατί μετά θα κάνουν και παιδί ρε Χαρά.

- Ε, πού το πρόβλημα;

- Η Εύα θα γίνει μία κλασσική Ελληνίδα μάνα. Όταν η Ελληνίδα γίνεται μάνα, ξεχνάει ότι είναι και γυναίκα. Θα ασχολείται μόνο με το μωρό, θα είναι το μόνιμο πράγμα για το οποίο θα μιλάει και δε θα έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον. 

Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση αυτή με "άγχωσε" (αν και δεν είναι πολύ σωστή η επιλογή της λέξης) λίγο. Ναι, σίγουρα ένα παιδί τρώει πολύ χρόνο από την ζωή σου, αλλά σίγουρα δεν την σταματάει. Μία γυναίκα θα είναι πάντα όσο γυναίκα θέλει. Αν μία γυναίκα, ξαφνικά παρατήσει τελείως έναν ρόλο και αρπαχτεί από έναν άλλο, σημαίνει εξ αρχής ότι ο πρώτος της ρόλος, ήταν εκεί, μόνο σαν ένα κομμάτι low badget τηλεοπτικής σαπουνόπερας. Αν το να περιποιείσαι τον εαυτό σου, σταματήσει με το που θα έρθει ένα παιδί στην ζωή σου, σημαίνει πολύ απλά ότι ποτέ δεν είχες όρεξη να το κάνεις, απλά καταπιεζόσουν για να το καταφέρεις. Και η δική μου η μάνα έτρεχε από το πρωί ως το βράδυ για δουλειά, έχοντας και ένα παιδί στη μέση, αλλά ποτέ της δε σταμάτησε να είναι γυναίκα. Ίσως γι αυτό να είναι και ο πατέρας μου ακόμα δίπλα της. Γιατί τους ρόλους της τους έκανε ένα μεγάλο σύνολο στο πρόσωπό της, δεν τους παρατούσε για να γίνει κάτι άλλο. Όλο αυτό, ήταν η προσωπικότητά της, με διαφορετικές προτεραιότητες κάθε φορά, αλλά τους ίδιους πάντα ρόλους... Γυναίκα, σύντροφος και μάνα... 

- Τι θα κάνεις αν σου ζητήσει να τον παντρευτείς; Ο Μ. είναι σε ηλικία γάμου... Γιατί να μην το κάνει;

- "Ηλικία γάμου" χαχαχαχα! Ε τότε θα τον παντρευτώ.

- Είσαι σοβαρή ρε Χαρά;

- Ποια η διαφορά ρε Κ.; Μένουμε μαζί, κοιμόμαστε μαζί, ζούμε μαζί και έχουμε κρατήσει και τις προηγούμενες συνήθειές μας, χωρίς να έχει κανένας από τους δύο πρόβλημα. Επειδή δηλαδή τώρα θα λέει "εδώ με τη γυναίκα μου" αντί να λέει "εδώ με την κοπέλα μου"; Ποια σκατά είναι η διαφορά;

- Αυτή ακριβώς! Ότι τώρα έχετε και τις προηγούμενες συνήθειές σας! Εσύ βγαίνεις με μένα... Ο Κ. βγαίνει με τον Ν.... Αν παντρευτείτε τι θα γίνει;

- Ό,τι γίνεται και τώρα... (?)

- Και αν κάνετε ένα παιδί; 

- Ό,τι γίνεται και τώρα, αλλά εναλλάξ για να κρατάει κάποιος και το παιδί... (???)

Κακά τα ψέματα, δε βγαίνω όπως έβγαινα, δεν περνάω τόσο χρόνο με φίλους, όπως πέρναγα, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Πλέον δε με γεμίζει το να πάω σε ένα ημιάδειο μαγαζί και να ακούσω ένα μουσικό πρόγραμμα, πιο δεδομένο και από εκείνο το CD "Berlin 2003", το οποίο θυμάμαι και πότε πηδάει... Ίσως να φταίει η εποχή, ή το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μιζεριάσει πολύ περισσότερο. Ίσως να φταίει το ότι προτιμώ να κάτσω στο σπίτι μερικές φορές, να σκεπαστώ μέχρι τη μύτη και να δω μία καλή ταινία. Ίσως φταίει ότι θεωρώ μερικά ξενύχτια άσκοπα και εσύ καλή μου Κ. δεν έχεις την όρεξη να ανταλλάξεις το μισό μπουκάλι ποτό με έναν αραχτό καφέ κάποια ηλιόλουστη μέρα. Είσαι 40 χρονών και φοβάσαι μήπως βγει το συμπέρασμα ότι μεγάλωσες. Πρέπει να βγαίνεις για ποτό τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, να προσπαθείς να ρίξεις τον -το πολύ- τριαντάχρονο γκόμενο, να γκρινιάζεις για το πώς και πού ζεις και να λες στην 30χρονη κολλητή σου ότι γέρασε, επειδή δουλεύει 08.00-20.00 και στη 01.00 θέλει να κοιμηθεί, αντί να πάτε για ποτά. 

Η ζωή προχωράει με τρελούς ρυθμούς και καλό θα είναι να το αποδεχτούμε όλοι. Γνωρίζεις πράγματα, τα οποία σε γεμίζουν και αναγκάζεσαι να βγάλεις κάποια από την καθημερινότητά σου. Αυτό δε σημαίνει ότι θα βγάλεις και τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Όχι αυτούς που αξίζουν τουλάχιστον. 

Μία γυναίκα 40 ετών, που έχοντας χωρίσει εδώ και μία 5ετία από μία μακρόχρονη σχέση, υποστηρίζει ότι δε θέλει γάμους και παιδιά και πως όποια γυναίκα καταλήγει σε κάτι τέτοιο, θα καταστραφεί και θα μιζεριάσει. Μιλάς για τον εαυτό σου σαν κάποιο υπεράνθρωπο που έχει καταφέρει και έχει βρει τη χρυσή τομή, την ανώτατη φιλοσοφική ιδέα. Είσαι μόνη σου και σου αρέσει. Μαγκιά σου... Αλλά το να μιλάς τόσο απαξιωτικά για οποιονδήποτε επιλέγει να περάσει ένα κομμάτι της ζωής του με κάποιον άλλον, δείχνει ματαιοδοξία και όχι ικανοποίηση. 

Χθες στις 23.30 χτύπησε το τηλέφωνο...

- Έλα, πού είσαι;

- Σπίτι...

- Ωραία, να έρθω σε κανά δύωρο να πάμε για ποτά;

- Δεν το έλεγες πιο πριν... Μόλις βάλαμε ταινία και σε λίγο με κόβω να αποσύρομαι.

- Χριστέ μου! Πόσο γέρασες!!! Κάτσε εκεί να το παίζεις καλή νοικοκυρά... 

Πόσο ματαιόδοξα όλα... Αλλά κάποια στιγμή, από εκεί που λυπάσαι τον άλλον και δε μιλάς, θα γίνει το μπαμ και αυτό δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσει η ματαιοδοξία σου. Είναι επιλογή σου να ζεις όπως ζεις. Είναι επιλογή όλων μας να ζούμε όπως ζούμε. Δε θέλω να σε χάσω, αλλά δεν μπορώ να σηκώνομαι όποτε θες και να τρέχω να καλύψω τα κενά που μόνη σου δημιούργησες. Θέλω να είσαι καλά και σε όλες αυτές τις στιγμές που έρχονται στην ζωή μου, να είσαι δίπλα μου και να τις χαρούμε μαζί, όχι να είσαι δίπλα μου και να σχολιάζεις αρνητικά το οτιδήποτε συμβαίνει, μόνο και μόνο επειδή δεν (θα) το έκανες εσύ. Είσαι φίλη μου και σ'αγαπάω όπως είσαι, αλλά σε παρακαλώ, μη μου καταστρέφεις τις ωραίες στιγμές που επιλέγω να ζω, απλά και μόνο γιατί δεν είσαι η πρωταγωνίστρια...