I tried to forget you
Is it wrong to feel regret?
But how naive
How immature

I hold nothing against you
You're free of any doubt
My secret alibi
You're free of any guilt

Sometimes it feels like
The air in this world
Is not enough to keep me breathing

And sometimes it feels like
I make the same mistakes
Over and over again

Can I run from failure?
Can you shelter me?
Can you embrace my dying heart?

An ocean of doubts burying its hideous legacy
A storm awakening
A reason without doubt
Your ideology torn into pieces

Out of the depth arises what was long forgotten
Know that light was made of darkness
Days that end are never lost

Sometimes it feels like
The air in this world
Is not enough to keep me breathing

And sometimes it feels like
I make the same mistakes
Over and over again ...

…μια  μωβ νύχτα λοιπόν

σύννεφα έτρεχαν χωρίς να κινούνται
ανάμεσα στο φως των φαναριών 

νυχτώνει και είμαι τυφλή

 «φοβάμαι» λέω
και φεύγω
(αυτό ξέρω καλά να το κάνω)
σέρνοντας πίσω μου όλα μου τα υπάρχοντα
σε μία και μοναδική βαλίτσα 

σηκώθηκε αέρας
κρατάω το βιβλίο μου γερά
να μην σκιστεί το εξώφυλλο
σαν να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω 

…δεν είναι
το αφήνω να παρασυρθεί από τα κύματα αέρα
στον δρόμο, στα πεζοδρόμια
μαζί με φύλλα και αποτσίγαρα

 πρέπει αν θέλω ακόμα να μείνω εδώ
να βρω έναν τρόπο
να σου μοιάσω
να σας μοιάσω 
να μην τρέφω την κατάθλιψη με μαύρο
να την αφήνω να ξεθυμάνει 

θα ξεκινήσω από την αρχή

…μια λευκή νύχτα λοιπόν

2.038 χιλιόμετρα... 

Πολλά; 

Λίγα;

Εξαρτάται από το πόσο αξίζει αυτό που βρίσκεται εκεί μακριά. 

Η δυστυχία είναι να ξέρεις ότι δεν αξίζει, αλλά να επιμένεις να κάνεις την απόσταση να φαίνεται μικρή.

Προσπαθώ να το ρίξω στην τρέλα... "Μ'αρέσει το μέρος", γι αυτό θα ξαναπάω.

Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει κανείς τίποτα. Το μυστικό μου... Το μυστικό μας! 

Κρατώντας το έτσι κρυφό, είναι σαν να κάνω κάτι μόνο για την πάρτη μου. Κάτι για μένα... 

Για μένα το κάνω! 

Μόνο η Λ. και η Μ. ξέρουν... Το "Να πας... Η ζωή είναι μικρή, μη λυπάσαι για τίποτα" εναλλάσσεται με το "Προσπάθησε να ξεχάσεις...". 

Δε θέλω να ξεχάσω... Θέλω να θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο... Το κρύο στην πόλη. Το χέρι που μου έπιασες για να ζεσταθείς. Τα φιλιά που μου έδωσες. Κάθε χιλιόμετρο που περπατήσαμε χέρι χέρι... Κάθε λεπτό που έκατσα, με την καρδιά να φτερουγίζει και τα χείλια μου να καίνε, να σκέφτομαι τις μέρες που περάσαμε... Το πώς μετά από τόσα χρόνια, ανακάλυψα ότι δεν είμαι ο καλύτερος κριτής. Το ότι πήρα απόφαση, να μην κάνω πια πίσω σε τίποτα... Την καρδιά μου που είχε παγώσει και την ξύπνησες σε μία βραδιά... 

Πονάω όσο δεν έχω πονέσει ποτέ (και νόμιζα ότι δε θα το ξαναζούσα αυτό), αλλά δε θέλω να ξεχάσω... 

Το να νιώθεις - να αισθάνεσαι είναι ό,τι πιο καλό μπορεί να συμβεί. 

Πέρασα πολλούς μήνες, σχεδόν χρόνια, χωρίς να αισθάνομαι θλίψη, πόνο, έρωτα... 

Κάθε συναίσθημα είναι καλό όταν το νιώθεις πολύ... 

Το θέμα είναι να αισθάνεσαι, να κλαις, να φωνάζεις! 

Για ποιο άλλο λόγο θα ταξίδευες 2.038 χιλιόμετρα;

Η γενιά μου δε θα έχει συντάξεις, η επόμενη δεν έχει παιδική ηλικία. Κάθε πέρσι και καλύτερα... Δε λέω όχι, απλά έχω αρχίσει να νιώθω τυχερή. 

–Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού.

Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.

Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

–Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

–Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού.

Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα.

Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων.

Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…