(or my need too strong), tonight...

Thursday, 20.05.2010 (general strike), in the middle of the sea.

"The Whispers In The Morning
Of Lovers Sleeping Tight
Are Rolling By Like Thunder Now
As I Look In Your Eyes

I Hold On To Your Body
And Feel Each Move You Make
Your Voice Is Warm And Tender
A Love That I Could Not Forsake

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'll Do All That I Can

Lost Is How I'm Feeling Lying In Your Arms
When The World Outside's Too
Much To Take
That All Ends When I'm With You

Even Though There May Be Times
It Seems I'm Far Away
Never Wonder Where I Am
'cause I Am Always By Your Side

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'll Do All That I Can

We're Heading For Something
Somewhere I've Never Been
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love

The Sound Of Your Heart Beating
Made It Clear Suddenly
The Feeling That I Can't Go On
Is Light Years Away

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'm Gonna Do All That I Can

We're Heading For Something
Somewhere I've Never Been
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love

The Power Of Love
The Power Of Love
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love"

Για την αφεντιά μου, μιλάω...

Πρέπει σε κάποιον να το πω, αλλιώς ή θα σκάσω ή θα το πω εκεί που δεν πρέπει.

Έπαθα κατακούτελο crash. Από αυτά τα αιφνιδιαστικά, που όσο γρήγορα σε γεμίζουν ενθουσιασμό, τόσο γρήγορα ξεφουσκώνουν. Τώρα είμαι στο γέμισμα, λοιπόν, κι έχω πιάσει σύννεφο... Δεύτερη φορά σε έξι μήνες είναι ανησυχητικό. Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά νόμιζα ότι με χαρακτηρίζει και μία κάποια ωριμότητα... :)

Αυτός ... τόσο μα τόσο γλυκός... :):) Άλλο στυλ τελείως από αυτό που μου αρέσει συνήθως, το οποίο, όμως, ήταν ολόιδιο με αυτό κάποιου που έχω αγαπήσει. Κι όχι μόνο έμοιαζε πολύ στην παλιά μου αγάπη, αλλά ήταν και ομορφότερος.... Εμφανίστηκε ξαφνικά ως μάρτυρας της αντίδικης πλευράς και μου χαμογελούσε τόσο γλυκά, που κόντευα να ξεχάσω ότι πρέπει να είμαι αυστηρή και σαφής. Εν τέλει την έκανα τη δουλειά μου καλά, πιστεύω, αφού μου έδωσε τις απαντήσεις ακριβώς που χρειαζόμουν. Όμως τέλειωσε η εξέτασή του κι εγώ έψαχνα να δω αν βγήκε από την αίθουσα, αν έφυγε, αν θα τον ξανάβλεπα...

Καλά, σιγά μην τον ξαναδώ...

Τι γλύκα ήταν αυτή, όμως, κοτζάμ γαϊδάρα κι έχω λιώσει... :) :) 

Αααααχ! :) :) 

Η δημιουργία ζωής.

Νιώθω έκσταση στη σκέψη της δύναμης ζωής που κρύβει η ανθρώπινη αδυναμία.

Η συναίσθηση της θεϊκής πνοής που απλόχερα αλλά απλοϊκά φέρουμε μέσα μας, με παραλύει. 

Η ένωση, η συνάντηση με τον έναν Άλλον*.

Εμείς, μικροί θεοί, δημιουργοί...

ΥΓ. Δε συντελέστηκε σε μένα το θαύμα, αλλά σε έναν άνθρωπο που μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα και αγαπώ όσο εμένα :)

* [Τι να μας διδάσκει άραγε το ότι η σοφία της φύσης και του Θεού δημιουργεί ζωή από 1+1 (=1) κι όχι από 1+2 ή 1+3 ή 1 +... ;]

Ε, λοιπόν όχι.    

Βαρέθηκα να ακούω τους πάντες να κατηγορούν τα πάντα, ως να διεκδικούν για τον εαυτό τους το αλάθητο. Βαρέθηκα να ακούω για στιλιτισμό, καταδίκες, αβύσσους και τρομοκρατίες. Δε δέχομαι ως αποδεδειγμένο ότι ζω σε μία χώρα, της οποίας οι πολίτες επιθυμούν ο ένας να καεί ο άλλος. Δε δέχομαι ότι ζω σε έναν τόπο, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εκφράζονται με σκοπούμενη αφαίρεση της ζωής. Δε δέχομαι ότι οι συνειδήσεις και οι φωνές θα ησυχάσουν με την εκδίκηση. Αρνούμαι να δώσω στο θάνατο φονική διάσταση και στην τρομοκρατία υπόσταση.

Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στο κατάστημα της Μαρφιν σκόπευαν σε υλικές μόνο καταστροφές και πίστευαν ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα. Θέλω να πιστεύω ότι έχουν κι αυτοί χάσει τον ύπνο τους από το αποτέλεσμα που έφερε η ενέργειά τους. Θέλω να πιστεύω ότι κλαίνε που, σκοπεύοντας μόνο να "χτυπήσουν" υλικά όλα αυτά που εκπροσωπεί για αυτούς μία τράπεζα, στέρησαν το φως της ζωής από τρεις ανθρώπους και την ευκαιρία να το αντικρύσει  ένας τέταρτος. Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που φώναζαν "να καείτε, ...." σε όσους από επιλογή ή ανάγκη αποφάσισαν την ημέρα της απεργίας να δουλέψουν, δεν το εννοούσαν και σέβονται την ανθρώπινη ζωή περισσότερο από το δικαίωμα στη διαφορετική επιλογή, στην εργασία ή στην απεργία...   

... γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε όλο αυτό δεν είναι παρά η "εξέλιξη" προς το χειρότερο μιας στάσης ζωής και νοοτροπίας που μας αντιπροσωπεύει όλους...  
 

-----------------------------

(όλους εμάς που διαμαρτυρόμαστε για τους νέους διορισμούς στη Βουλή, αλλά πολύ θα θέλαμε να είχαμε θείο τον Πρόεδρό της...)