... σερβιέτα!

"Αχ, χίλια συγγνώμη, χίλια συγγνώμη! Τι έκανες βρε "παλιόπαιδο";"

"Λυπάμαι πάρα πολύ, τι να πω; Ξέρετε, δεν ήθελε να κατουρήσει την τσάντα σας, αλλά, να, αυτή είναι η αγαπημένη του γωνία!"

Καθώς κλείνω το κινητό, αντιλαμβάνομαι ότι αυτές οι κουβέντες λέγονται δίπλα μου και γυρνώ προς τη μεριά (ακριβώς πίσω, στα πόδια μου) όπου είχα αφήσει τη βαριά, παραφουσκωμένη, μαύρη τσάντα μου. Βλέπω την πλευρά του "μικρού" να στάζει...  Το μυαλό μου στροφάρει (το παθαίνει πού και πού κι αυτό:)) στο πολύ άμεσο παρελθόν: Είχα δει προηγουμένως, όση ώρα μιλούσα στο τηλέφωνο, ένα μεγάλο λευκό σκύλο να περνά από δίπλα μου, αλλά δε συνειδητοποίησα ότι είχε κάνει και "μια στάση εδώ"! Είχε πιάσει και η άκρη του ματιού μου (ή του αυτιού μου, σίγουρη δεν είμαι) μία κυρία από τον απέναντι δρόμο να μιλά δυνατά και να κουνά χέρια-πόδια προς τα δω λέγοντας κάτι του στυλ "όχι, βρε, όχι εκεί, τι κάνεις;", αλλά που να πάρω χαμπάρι ότι απευθύνεται στο σκύλο της και προσπαθεί να τον αποτρέψει από το να (μας) κατουρήσει...

Κι ενώ κοιτώ αποσβολωμένη την τσάντα κι αναρωτιέμαι αν τα ούρα περνούν μέσα από το δέρμα κι αν κι "ο μικρός" κατουρήθηκε κι αυτός (όχι μόνος του, λαπτοπάκι πράγμα, αλλά δια μέσου της τσάντας, που κατουρήθηκε από το σκύλο, που μετά σίγουρα ξανα κατουρήθηκε  από το φόβο του, γιατί είχαν σηκωθεί πολλά μποφόρ - εν αναμονή του πλοίου γαρ), η κατα τ' άλλα αγαπητή και φουλ εξαγριωμένη κυρία (και κυρία του κυρίου σκύλου) βγάζει από την τσάντα της μία σερβιέτα να καθαρίσει τα κάτουρα! "Αχ, και δεν έχω και κανένα χαρτομάντηλο, τι να κάνω; Με συγχωρείτε, θα γελάει και ο κόσμος, αλλά τι να κάνουμε, να μη σας αφήσω έτσι, να, έφυγαν τα πολλά", λέει, και δώστου να "σερβιετίζει  την τσάντα (και τον "μικρό" από μέσα)!

Κι εκεί που αναρωτιόμουν πώς να αντιδράσω, αφού η αλήθεια είναι ότι τίποτε δε θα μπορούσε να εμποδίσει το ευγενές τετράποδο από το να μας ουρήσει, (δεν αφήνει ο κόσμος τις τσάντες του σε αγαπημένες γωνιές σκυλοκατουρήματος, κοπελα μου!) άρχισα να γελάω, λέγοντάς της: "Δεν πειράζει, μην κάνετε έτσι, δε γινόταν να το εμποδίσετε. Κι αφήστε, έχω εγώ μαντηλάκια" (hondos, επιτέλους χρήσιμος!) και βγάζω κι ένα υγρό μαντηλάκι να αποτελειώσει τη δουλειά της σερβιέτας. Η κυρία συνέχισε να ζητά συγγνώμη σαν μανιακή , ενώ εγώ χαμογελούσα σαν ευλογημένη (και κατουρημένη κι ευλογημένη) και της έλεγα "μακάρι να είναι όλες οι ατυχίες μου τέτοιες, μη στεναχωριέστε, συμβαίνουν αυτά". 

Ηρέμησε κι εκείνη με τα πολλά, πήρε τον κατουρητή, λευκό, 'ρσενικό σκύλο της, μου ξαναζήτησε συγγνώμη, μου ευχήθηκε καλό ταξίδι κι έφυγε. Και μείναμε εγώ, η τσάντα, ο κατουρημένος "μικρός" κι η ανάμνηση μιας κατουροκαθαριστικής σερβιέτας να περιμένουμε το πλοίο... :)

ΥΓ. Κι όλα αυτά ενώ ο Ερντογάν "συναντήθηκε"με τον Καραμανλή και μάλιστα σε "κλίμα ψυχρότητας"... Πήγε χαμένη η σερβιέτα... Δε μας βρισκόταν κανένα Βήμα της Κυριακής... 

τη λύση; ... τον τρόπο; ... το απόφθευγμα; ... την τροφή της ψυχής,

στα βιβλία, στα ακούσματα, στις καρδιές των φίλων, στην αγκαλιά της μαμάς, στη σοφία του πατέρα, στην εκμυστήρευση, στην ανταλλαγή.

Ως να τη βρίσκω και να μου ξεφεύγει. Και να την κυνηγώ, να την ξαναβρίσκω προς στιγμήν κι εκείνη να το σκάει πάλι. Κι εγώ να προσπαθώ εκ νέου. Ξανά και ξανά και ξανά. Αχόρταγα.

Κάποιες φορές η αναζήτηση με ανεβάζει εκεί ψηλά, στην αγαπημένη μου θέση ανάμεσα στα σύννεφα, να παρατηρώ τη ζωή και τους ανθρώπους με ηρεμία και πραότητα, να χαμογελώ στην αδυναμία που μεταμφιέζεται σε κακία, να μη θυμώνω, μόνο να κατανοώ, να είναι η ματιά μου γεμάτη αγάπη, το χαμόγελό μου ζεστό, η μιλιά μου πηγή γλύκας. Και κάποιες άλλες φορές μπλέκομαι μέσα στη δίνη του ανεμοστρόβιλου, αδύναμη ανάμεσα σε αδύναμους, θυμώνω, εκνευρίζομαι, κρίνω και χάνομαι, ναι, χάνομαι. Και τότε η ψυχή μου πονά.  Διψάει να μην αναλωθεί κι η ανάγκη της ολοένα δυναμώνει. Σχεδόν βασανιστικά.    

Τι δίψα, Θεέ μου..!