Margaret Anderson

http://en.wikipedia.org/wiki/Margaret_Caroline_Anderson

είμαι σήμερα. Δικαστήρια ως αργά το μεσημέρι, άσκοπο χάσιμο χρόνου το απόγευμα...

Κι εχω τόσα να βγάλω ακόμη.

Κουράγιο δεν έχω ...

Ούτε επιλογή...

Ξέρω πολύ καλά τι θα' θελα, τι θα με ξεκούραζε.

Αλλά ούτε αυτό το έχω.

Επιλογή, άραγε;

Κι ακούω ξαφνικά αυτό το τραγουδάκι στο ράδιο, σε αυτήν την παλιά εκτέλεση, κι ανθίζει η καρδιά μου... για όσο διαρκεί...  

Χθες είχαμε κανονίσει να βγούμε μετά τις 11. Ο Γ. πρότεινε να έρθει να με πάρει και συμφωνήσαμε ότι θα μου τηλεφωνούσε λίγο πριν ξεκινήσει.  Είχα ξυπνήσει, ως συνήθως, από τις 5.00, δεν είχα ξαπλώσει για μεσημέρι και σκέφτηκα να ξεκουραστώ λίγο πριν βγω. Ξάπλωσα, λοιπόν, κατά τις 9.00. Τότε θυμήθηκαν όλοι να με πάρουν τηλ... Χαμήλωσα το κιν. και γύρισα μπρούμυτα.

Next thing Ι know, ξυπνάω στην ίδια στάση και είναι 2.30 τα ξημερώματα :). Από τη μία το χάρηκα το ότι κοιμήθηκα, γιατί είναι κάτι που έχω πολλή πολλή ανάγκη. Από την άλλη, ένιωσα τύψεις και ... γιαγιά :). Θυμήθηκα ότι πριν κάποια χρόνια, καλοκαίρι, υπήρξαν βραδιές που έβγαινα τέτοια ώρα! Τώρα ήμουν ξεκούραστη, αλλά τέτοια διάθεση δεν είχα ούτε για σκέψη.... Δε νύσταζα, όμως, άλλο κι άνοιξα την τηλεόραση. Η ταινία που άρχισα να παρακολουθώ παραήταν προβλέψιμη κι έτσι έκλεισα το χαζοκούτι κι έπιασα το Logicomix (εξαίρετο, by the way). Λίγο αργότερα ξανακοιμήθηκα. Μάλιστα! Και μέχρι τις 8.00. Για μένα τόσες ώρες ύπνου είναι... ευτυχία! Δεν τελειώνει, όμως, εδώ η επίθεση του ύπνου: Ξανακοιμήθηκα μετά από ένα διάλειμμα μιας ώρας περίπου μέχρι τις 11. (Ευτυχία, είπα; Παράδεισος!) Πώς να μην περάσω όλη μέρα στη θάλασσα σήμερα, με φινάλε ένα εξαιρετικό απογευματινό γεύμα by the sea? Αν δεν είχα και χαζοδικ. αύριο, :(... ακόμα μέσα στην ευτυχία θα ήμουν...

Καλή εβδομάδα, καλό, δροσερό, ξεκούραστο και χαμογελαστό καλοκαιράκι (και καλούς ...  ύπνους!)

:) 

Γνωρίζοντας καλά πόσο παραποιημένα και συχνά απέχοντα απο την ακριβη αλήθεια φτάνουν στη δημοσιότητα τα στοιχεία υποθέσεων από τους δημοσιογράφους, προσπαθώ να μην επηρεαστώ απο αυτά που ακούω/διαβάζω. 

Δεν τα καταφέρνω.  

Τόσους πολλούς μπαμπάδες μαζεμένους, χαλαρούς, να έχουν βγει βόλτα με τα παιδιά τους απόγευμα καθημερινής δεν είχα ξαναδεί. Οι μαμάδες πλειοψηφούσαν, μεν, αλλά ο αριθμός των μπαμπάδων ήταν αξιοπρόσεκτος. Τοποθεσία: Παραλία Θεσ/νίκης. Κι εγώ συνόδευα τον κουμπάρο μου και τα τέσσερα παιδιά του στη βόλτα, τη στιγμή που η σύζυγός του εργαζόταν.

Το να υπάρχει (ή να βρίσκεται επί τούτου) χρόνος για τα παιδιά από αμφότερους τους γονείς (και ειδικά τους μπαμπάδες), είναι κάτι που, υποθέτω, όλοι επιθυμούν και εύχονται. 

Αυτό που με εξέπληξε είναι που το είδα να γίνεται πράξη (σε όποιο βαθμό, βέβαια, ένα απόγευμα Τετάρτης μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτικό του τι ισχύει γενικότερα).

Γνωρίζοντας τις ιδέες των κουμπάρων μου, θεωρούσα το παράδειγμά τους (μήνες τώρα κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και προσέχει τα παιδιά ο κουμπάρος μου, - λόγω γονεϊκής άδειας από το Δημόσιο - και όλο αυτό το διάστημα τρέχει, κυριολεκτικά από το πρωί ως το βράδυ, για τη δική της δουλειά στον ιδιωτικό τομέα η κουμπάρα μου) φυσικό για αυτούς, αλλά την εξαίρεση στον κανόνα. Ξέρω κι δύο άλλους που, δεδομένων των συνθηκών εργασίας αυτών και των συζύγων τους, θα μπορούσαν να βοηθούν με τα παιδιά, αλλά δεν το "καταδέχονται"... Εξήγηση αυτής της άρνησης δίνει η επιστήμη της ψυχολογίας: η αυταξία στην ανδρική ψυχοσύνθεση εντοπίζεται πρωταρχικά στην επαγγελματική τους επιτυχία. 

Με αφορμή την τόσο όμορφη εικόνα των τόσο πολλών μπαμπάδων που είχαν βγάλει βόλτα, πρόσεχαν ή έπαιζαν με τα παιδιά τους στην παραλία την Θεσσαλονίκης ένα απόγευμα καθημερινής, αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ισχύει αυτή η γενική ψυχολογική διαπίστωση; Μήπως, τελικά, είναι πολλοί αυτοί που επενδύουν (εξίσου ή περισσότερο) ευχαρίστως και στην πατρότητα;