Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εγώ... στις αναζητήσεις μου.

Ποια είναι η φύση του έρωτα;

Πώς την αντιλαμβανόμαστε μεγαλώνοντας, πώς τη διδασκόμαστε, πώς τελικά τη βιώνουμε;

Οι περισσότεροι περνούμε τη ζωή μας χωρίς καν να αναρωτηθούμε γι' αυτή, άλλοι βασανιζόμαστε από τις καταβολές μας και τη σύγκρουση ανάμεσα στο "ηθικό" και το "ανήθικο", ενώ άλλοι αντιμετωπίζουμε τον έρωτα ως σκοπούμενο στην οργασμική απόλαυση, την επιτυχή ικανοποίηση βασικών σωματικών μας αναγκών.

Το ομότιτλο με το ποστ βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου με ταρακούνησε, δίνοντας στη σκέψη μου τροφή και στο χάος μου ένα μονοπάτι.

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, των οποίων η τιτλοποίηση και  επισήμανση είναι, βέβαια, προσωπική επιλογή.

Περί "ηθικής" και πουριτανισμού

..."Είναι κρίσιμο για τον άνθρωπο να γνωρίζει ότι το άγγιγμα, όπως η όραση, η γεύση και η ακοή είναι βασική ανάγκη και λειτουργία του ανθρώπου. Το άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου ικανοποιεί τη βαθειά ανάγκη μας για την ουσιαστική παρουσία του άλλου στη ζωή μας. Το άγγιγμα είναι η προϋπόθεση για μια πλήρη επικοινωνία με τον άλλο.

Όταν ο΄ανθρωπος αγγίζει το συνάνθρωπό του ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά είναι φυσικό να έχει ανάγκη να τον αγγίξει και σωματικά. Κάθε μορφή επικοινωνίας είναι κανονικά ψυχοσωματική και κάθε μορφή επικοινωνίας έχει μία σωματική διάσταση ανάλογη της ψυχικής και της πνευματικής.

Μόνο μία διεστραμμένη και βασικά δυϊστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση ταυτίζει το σωματικό άγγιγμα με τη γενετήσια λειτουργία και το συνδέει με οργασμιακή δραστηριότητα. Η γενετήσια λειτουργία και η οργασμιακή διάθεση έχουν την αντίστοιχη σωματική τους διάσταση, αλλά είναι αποτρόπαιο να ταυτίζεται το σωματικό άγγιγμα με τη γενετήσια λειτουργία. Η ταύτιση αυτή δεν υπάρχει στην ανθρώπινη φύση, αλλά την επιβάλλει στον άνθρωπο η κυριαρχούσα διεστραμμένη σχετική αντίληψη, πού συχνά ενώ φαίνεται να αποβλέπει στην παρεμπόδιση της ερωτικής ανηθικότητας ουσιαστικά είνα η βασικότερη αιτία της. 

Ασφαλώς πολλοί παράγοντες και καταστάσεις έχουν συμβάλλει στη σεξουαλικοποίηση του σώματος, αλλά το ευσεβιστικό στοιχείο στη ζωή της Εκκλήσίας την έχει αναμφισβήτητα στηρίξει και ενισχύσει και έχει έτσι γίνει πρόξενο μιας εντελώς ανόητης ταλαιπωρίας σε αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων ανά τους αιώνες, γιατί βρώμισε κι έτσι ματαίωσε την ικανοποίηση της πιο ανθρώπινης ανάγκης που είναι η ανάγκη για πραγματική ψυχοσωματική επικοινωνία. 

Η σεξουαλικοποίηση του σώματος έκανε λαγνεία την ανάγκη του ανθρώπου να αγγίζει το συνάνθρωπό του και να αγγίζεται από αυτόν, ανάγκη που αισθάνθηκε και εξέφρασε ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, που ανέπεσε επί το στήθος του διδασκάλου κατά τη διάρκεια του μυστικού δείπνου. Η σεξουαλικοποίηση του σώματος διέστρεψε αυτήν την υπέροχη ανθρώπινη ανάγκη και έκφραση που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πραγματικής αγάπης και την έκανε αισθησιασμό, λαγνεία και τελικά ανηθικότητα και κτηνωδία, που όχι μόνο ματαιώνουν την ικανοποίηση της κρίσιμης αυτής ανάγκης του ανθρώπου, αλλά και τον κατακλύζουν με ενοχές, νευρώσεις..."

Περί σεξουαλικής απελευθέρωσης

... με τη φιλοσοφία των 'πώς να το κάνεις' εγχειριδίων, όπου γίνεται λόγος για το άγγιγμα, ο έρως "απομακρύνεται από τα συναισθήματα και οδηγείται στο χώρο των αντικειμένων, όχι σαν κάτι που βιώνεται, αλλά σαν κάτι που χρησιμοποιείται. Γίνεται μία επιδεξιότητα που μπορεί να διδαχθεί και να μαθευτεί, όπως ένα επάγγελμα ή ένα άθλημα, και που μπορεί να ασκηθεί όταν χρειαστεί. Εκείνο που χρειάζεται να ξέρει κανείς είναι πώς να κινήσει ένα χέρι, που να βάλει το στόμα ή τη γλώσσα. Η ερωτική ένωση περιορίζεται στη συνένωση χωριστών σχεδόν αποκομμένων ανατομικών μερών. Έτσι στο όνομα της σεξουαλικής απελευθέρωσης οι άνθρωποι δε μαθαίνουν πώς να αγγίζουν έναν άλλον άνθρωπο, αλλά πώς να μεταχειρίζονται το σώμα κάποιου άλλου. 

Η άποψη ότι η σεξουαλική τεχνική είναι το παν κι ότι η εξάσκηση κάνει τέλεια την ερωτική εμπειρία, δεν είναι καινούρια. Πριν πολλά χρόνια η άποψη αυτή βρήκε την κλασσική της έκφραση στα λόγια του ... Ονορέ ντε Μπαλζάκ, που είπε ότι όταν δίνεται μία γυναίκα ερωτικά σε έναν άνδρα είναν σαν να βάζει ένα βιολί στα χέρια ενός γορίλα. Ο Μπαλζάκ με αυτήν την παρατήρηση εξέφρασε τη διάθεση να κάνει ένα φιλοφρόνημα στη γυναίκα, αλλά  γεγονός είναι ότι περιγράφει τη γυναίκα σαν ένα όργανο προς χρησιμοποίηση, για την ευχαρίστηση προφανώς κάποιου άλλου, αφού τα βιολιά δεν ακούν τον εαυτό τους όταν παίζουν. Αυτό που απεδοκίμαζε ο Μπαλζάκ ήταν η ανικανότητα του γορίλα να παράγει ωραία μουσικής, όταν θα είχε ένα τόσο ευαίσθητο όργανο.

Αυτή η θέωρηση της γυναίκας ως σεξουαλικού οργάνου κυριαρχεί στη σκέψη των σύγχρονων ανδρών και γυναικών και η πιο πανηγυρική επιβεβαίωσή της έρχεται από τις γυναίκες και ιδιαίτερα από εκείνες που αγωνίζονται για την ισότητα των φύλων.

Πολλές από αυτές απηχούν πλήρως τον Μπαλζάκ. Κι αυτές επιμένουν ότι οι άνδρες στην οργασμιακή συνάντηση είναι σαν τους γορίλες που δεν ξέρουν πώς να μεταχειριστούν τις γυναίκες και πιστεύουν ακόμη ότι οι γορίλες πρέπει να μάθουν να εκτελούν πιο ικανοποιητικά. Αυτή η αντίληψη καταδικάζει οριστικά την ερωτική σχέση. Η ενασχόληση με τεχνικές χειρισμού μεταβάλλει τα πρόσωπα σε αντικείμενα και το άγγιγμα γίνεται η επιστήμη της διεγέρσεως για το σκοπό της αισθησιακής ικανοποιήσεως και του οργασμού. Κι αντί να είναι ο έρωτας κοινωνία των συναισθημάτων γίνεται περίπου μία ανταλλαγή απρόσωπων υπηρεσιών, που υπονομεύει το δεσμό των εραστών. Έτσι, αφού κανείς δεν εκτιμά τη μοναδικότητα του άλλου, το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο εραστής για να βρει αντικαταστάτη του συντρόφου του είναι να κοιτάξει για κάποιον που θα μπορεί να εκτελεί τις απαραίτητες κινήσεις.  

-----

Ψυχοθεραπευτής και κληρικός (!) με πολλές σπουδές, αλλά κυρίως με ένα συνδυασμό ψυχής, γνώσεων, εμπειρίας ζωής και λόγου αλήθειας που (τουλάχιστον) αφυπνίζει...

Ολόκληρη η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Εδώ παραθέτω ένα μέρος αυτής, στην οποία εξηγεί αφενός την οργή των εφήβων, αφετέρου τη δυσλειτουργία στις ανθρώπινες σχέσεις (όχι μόνο τις ερωτικές, αλλά γενικά). Ξεκινά (στο βίντεο 2/8) από την απλή διαπίστωση ότι στην απόλυτη πλειοψηφία των οικογενειών, οι γυναίκες-σύζυγοι δεν καλύπτονται σε κανέναν τομέα (ερωτικό, συντροφικό, επικοινωνιας, κλπ) από το σύζυγό τους. Άλλες, για να καλύψουν τα κενά τους στρέφονται στις εξωσυζυγικές σχέσεις, ενώ άλλες, οι περισσότερες, επικεντρώνονται στα παιδιά τους, αφιερώνονται και επενδύουν σε αυτά. Με σκοπό να εξασφαλίσουν την απόλυτη επένδυσή τους αυτή, προσπαθούν να τους γίνουν απαραίτητες. Και αυτό το πετυχαίνουν με το να τα προετοιμάζουν (ουσιαστικά) για μία πραγματικότητα, η οποία δεν υπάρχει, δηλ. με το να πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους, να τα κανακεύουν υπερβολικά, να τα κάνουν να πιστεύουν ότι είναι πρίγκιπες-πριγκίπισσες κι ο κόσμος είναι εδώ, για να τα ικανοποιεί. Τα παιδιά, λοιπόν, μαθαίνουν να παίρνουν, να παίρνουν, να παίρνουν, αλλά δεν έχουν ιδέα, ως ενήλικες αργότερα, τι σημαίνει να δίνουν. Ανάμεσα σε άλλα λέει κι ότι το να μάθει κανείς πώς να συμπεριφέρεται ως γονιός είναι πιο δύσκολο από το να εκπαιδευτεί για τον πόλεμο. 

Θυμήθηκα εδώ τα σπουδαία λόγια του Νίτσε:

Μην κάνεις παιδιά, μέχρι να είσαι έτοιμος να γίνεις δημιουργός και να γεμίσεις τον κόσμο δημιουργούς.

Είναι λάθος να γεννήσεις παιδιά από ανάγκη, 

λάθος να χρησιμοποιήσεις ένα παιδί, για να ανακουφίσεις τη μοναξιά,

λάθος να δώσεις σκοπό στη ζωή σου φτιάχνοντας άλλο ένα αντίγραφο του εαυτού σου.

Είναι επίσης λάθος να αναζητάς την αθανασία γεννοβολώντας το γόνο σου στο μέλλον, ως να περιείχε το σπέρμα σου τη συνείδησή σου... 

------------

Στο βίντεο 5/8 ανέφερε και κάτι άλλο που μου άρεσε, ίσως γιατί πια το έχω εμπεδώσει και πρόσφατα κιόλας, εφαρμόσει. Είπε, λοιπόν, ότι για πολλά χρόνια εργαζόταν ως σύμβουλος γάμου και σχέσεων. Κι ότι όταν ένα ζευγάρι πήγαινε σε αυτόν και ξεκινούσε λέγοντας: "Αυτός έκανε αυτό, εκείνο το άλλο", "αυτή έκανε εκείνο, το άλλο, το παρ' άλλο", διέβλεπε μεγάλη δυσκολία στη διάσωση της σχέσης. Επειδή ακριβώς ποτέ μία δυσλειτουργία δεν οφείλεται αποκλειστικά στον έναν, ορθή προσέγγιση για την εξεύρεση λύσης  και την αυτοβελτίωση είναι να πει κανείς: "Σε αυτό το πρόβλημα που δημιουργήθηκε, εγώ συνέβαλα με αυτόν κι αυτόν τον τρόπο...".

Εντυπωσιασμένη από το τεράστιο κατάστημα με έπιπλα αντίκες, κάθησα σε ένα ανάκλιντρο από δέρμα, ξύλο και πολύτιμα πετράδια, ενώ δύο άτομα από την παρέα μας συζητούσαν με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος σχετικά με το κόστος και την αποστολή ενός δερμάτινο καναπέ στην Ελλάδα κι οι υπόλοιποι χάζευαν. Όση ώρα καθόμουν, ένας ντόπιος νεαρός με γλυκιά φυσιογνωμία με κοιτούσε συνεχώς. Κάποια στιγμή με πλησίασε κι αφού μου έκανε ένα-δυο κοπλιμέντα, με κοίταξε με σοβαρό ύφος στα μάτια και με ρώτησε: "Θα μείνεις εδώ, μαζί μου;" Χαμογέλασα  και χωρίς να θέσω θέμα λογικής του ερωτήματος, απάντησα: "Όχι". Εκείνος, με το ύφος μικρού, αθώου παιδιού που ζητά κάτι απολύτως φυσιολογικό, συνέχισε: "Θα σου δώσω και καμήλες". Κάτι είχα ακούσει για το ότι τις νύφες τις "πληρώνουν" στο Μαρόκο, δηλ. δίνουν δώρα στον πατέρα τους κι ότι το πιο ακριβό δώρο που μπορούν να κάνουν οι μέλλοντες γαμπροί είναι οι καμήλες, οπότε "μπήκα στο κόλπο". "Πόσες;" τον ρώτησα; "1000", μου απάντησε εκείνος, χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκεινη τη στιγμή τα παιδιά με πήραν να φύγουμε κι έτσι δεν πρόλαβα ούτε ένα παζάρι να κάνω, να δω μέχρι πόσες καμήλες μπορώ να φτάσω, η "γυνή"!  :)

Όχι, τίποτε άλλο, αλλά, αργότερα, από έναν Μαροκινό μεσίληκα, μισό βέρβερο μισό άραβα, έμαθα ότι οι καμήλες στην περιοχή κοστίζουν γύρω στα 1000-1.500 ευρώ η μία. Κι εκεί που έκανα τον υπολογισμό να  δω την αξία μου σε ευρώ, πήρα τη χαριστική βολή: Για μια καλή νύφη δίνουν 4.000-5.000 χιλιάδες καμήλες! Εγώ με 1000 αδιαπραγμάτευτες ήμουν, δηλαδή, "του πεταματού";; :):)  Είπε κι εκείνος ότι για μένα θα έδινε 5.000 καμήλες  (αλλά εκτός του ότι η "προσφορά" δεν ήταν "σοβαρή", γιατί ήταν ήδη παντρεμένος και εμφανώς γυναικάς, ήταν ήδη αργά για το πληγωμένο ζωντανό μέσα μου αυθορμήτου αξίας χιλίων καμήλων μόνο...) :)

- Πόσες καμήλες πάει "το κορμί", πατριώτ' ;