Και τώρα που κορυφώνεται η προεκλογική "προπαγάνδα" και είναι σε γνώση όλων μας (είτε την εκφράζουμε είτε όχι) ότι τίποτα δε θα αλλάξει την επομένη των προσεχών εκλογών (εκτός ίσως από τις πινακίδες με τα ονόματα έξω από τις πόρτες και πάνω στα γραφεία), εγώ θα παραθέσω αποσπάσματα από ένα βιβλίο που ξαναδιαβάζω, το οποίο αν και φαίνεται να αναφέρεται σε άσχετο θέμα, είναι όμως σχετικό. (Σε τι διαφέρει άλλωστε το κυνήγι για την με κάθε τίμημα κατάληψη μιας καρέκλας από το κυνήγι για την με κάθε τρόπο σεξουαλική "κατάληψη", όταν κανείς δεν είναι διατεθειμένος (ή αν είναι στην αρχή, τον "εξημερώνει" το εκάστοτε κόμμα/"η ζωή" στην πορεία), να καταθέσει, με όποιο τίμημα, διάφανη και καθαρή την ψυχή του; 

Παντού με τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε...

"Είναι παράξενο που στην κοινωνία μας αυτά που θεμελιώνουν μία σχέση, δηλ. το μοίρασμα των συναισθημάτων, των προτιμήσεων, των οραματισμών, των ονείρων, των ελπίδων για το μέλλον και των φόβων από το παρελθόν, φαίνεται να κάνουν τους ανθρώπους πιο δειλούς και πιο επιφυλακτικούς, από το να πηγαίνουν στο κρεβάτι ο ένας με τον άλλο. Είναι πιο επιφυλακτικοί με την τρυφερότητα που πάει μαζί με την ψυχική και πνευματική απογύμνωση απ' ότι είναι με τη σωματική γύμνωση και τη σεξουαλική προσέγγιση. Όσο πιο εύκολα γυμνώνουν το σώμα, τόσο πιο δύσκολα γυμνώνουν την ψυχή και ίσως χρησιμοποιούν τη γύμνωση του σώματος σαν έναν από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους με τον οποίο μπορούν να αποφεύγουν οποιαδήποτε γύμνωση της ψυχής". 

"Όταν αγνοήσουμε όλες τις ανοησίες για ρόλους και επιτυχημένη εκτέλεση, αυτό που τελικά παραμένει είναι το πόσο φοβερά σημαντικά είναι η ουσιαστική συνάντηση και η ανεπιφύλακτη αυτοεγκατάλειψη, για να είναι η ερωτική εμπειρία εκστατική".

Όποιος μαντέψει από ποιο βιβλίο είναι τα αποσπάμσατα κερδίζει πινακιδούλα με το όνομά του! :)  

Περιγράφεται άραγε αυτή η αίσθηση πληρότητας, ελευθερίας κι απόλαυσης για το κορμί και την ψυχή;

Βυθίζεσαι στην απεραντοσύνη της ήρεμης, σκοτεινής θάλασσας και ταυτόχρονα γλυκαίνεσαι από τα παιχνιδιάρικα δάκρυα γέλιου του ουρανού. Ναι, ναι, γελούσε μέχρι δακρύων ο ουρανός σήμερα! :) Αποκλείεται αυτός να έκλαιγε κι εγώ, εκεί από κάτω, τρελαμένη από το υπέροχο πλούσιο άγγιγμα, το δικό του και της θάλασσας, να ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη. Αποκλείεται!

Κι εκεί που απολάμβανα τα δροσερά φθινοπωρινά παιχνίδια του, εκείνος ξαφνικά αποφάσισε ότι είναι ώρα για δουλειά! Πήρε τα συννεφάκια του και φύγαν γι' άλλα μονοπάτια. "Καλέ, που πάτε, γλυκά μου συννεφάκια; Γυρίστε πίσω!" Τους μιλούσα δυνατά - δεν κάνω πλάκα (ούτε η τρέλα πάει στα βουνά, βέβαια :)). Ημουν σχεδόν απελπισμένη που τέτοια απόλαυση τελείωνε πριν τη χορτάσω. Δεν μπορούσα να μείνω μουγγή κι "αδιαμαρτύρητη"!! :)

Σιγά να μη με άκουγαν. Βγήκε ένας ήλιος λαμπερός, χαμογελαστός και μας έφτιαξε μια μέρα ανοιξιάτικη. (Ναι, ναι, αρχικά απογοητεύτηκα!)

Εν τέλει, όμως, την καλοδέχτηκα αυτήν την αλλαγή της μέρας από γλυκοφθινοπωρινή σε ανοιχτοανοιξιάτικη. Αυτή, όμως, (η ανοιξιάτικη μέρα, ντε), μου το κράτησε...

Αφού τελείωσα το υπέροχο μπανάκι μου στη θάλασσα και πήγα σπίτι κι έκανα ντουζάκι και φόρεσα μια ανοιξιάτικη διάθεση "μέχρι τα μπούνια", μου μύρισε, μιαμ μιαμ, ψητό κοτοπουλάκι και πατατούλες τηγανιτές και και σλουρπ, σλουρπ... κατηφόρησα με λαχτάρα τη σκάλα. Κι όπως την κατέβαινα όλο χαρά και νάζι, καρφώνεται η ματιά μου στο ροδοκόκκινο κοτοπουλάκι με τις πατατούλες (και τζατζίκι!) πάνω στο τραπέζι. Η λαχτάρα μου (άλλως κοιλιοδουλεία μου:)) επιταχύνει το βήμα μου... και τρώω, αντί για το κοτοπουλάκι, ένα πέσιμοοοο μούρλια! Προσγειώθηκε με τέτοιο γδούπο το ... ποπάκι μου στο πάτωμα (αφού πρώτα πήρε σβάρνα 4-5 σκαλιά, έτσι για να είναι πιο εντυπωσιακή η προσγείωση) που κόντεψε να ζωντανέψει η κότα και να φύγει...

Πονάω ακόμα, λίγο, αλλά έπνιξα τον πόνο μου σε λίγη ζεστή πέτσα κοτόπουλου... :):)

Σαν σήμερα γεννήθηκε η γιαγιάκα μου, η αγαπημένη μου. Ήμουν 13 χρονών, όταν μετακόμισε ανάμεσα στα σύννεφα, αλλά ούτε αυτή η μετακόμιση ούτε το ότι πέρασαν χρόνια από τότε  άλλαξε τίποτα μέσα μου. Την αγαπώ πολύ. Κάθε φορά που τη σκέφτομαι, δακρύζω. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω παρελθοντικό χρόνο για αυτό που αμείωτα νιώθω μόνο και μόνο, γιατί εκείνη εδώ και χρόνια με καμαρώνει από μακριά. Μα τι άνθρωπος ήταν αυτή η γιαγιά, τι άνθρωπος!

Ένα σωρό πράγματα πάλι σήμερα..., η δουλειά που δεν τελειώνει, ο κόπος που πάει χαμένος, οι εκκρεμότητές μου, η κούρασή μου, αυτός ο Θαλασσινός με στίχους και μουσική που βαλαντώνουν και.... η αχαριστία μου...

Στίχοι: Παντελής Θαλασσινός
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
 

Πέρασαν κι αυτά τα γενέθλια...

Με την ανωριμότητα έφηβης και τη ματαιοδοξία γυναίκας κάθε ηλικίας κοιτώ τις φωτογραφίες της πολυαναμενόμενης 09.09.09 βραδιάς και αναζητώ επιβεβαίωση για το ότι δε φαίνομαι τόσο όσο "έγινα"... :)

Η ψυχή μου, η ζωή μου, αυτό που νιώθω πως είμαι κι όλα όσα ονειρεύομαι καμιά σχέση δεν έχουν με αυτό το νούμερο που βαραίνει την πλατούλα μου κι, όμως, αισθάνομαι "εγκλωβισμένη" στη σκέψη ότι αυτό με καθορίζει.

Την απάντηση τη βρίσκω στο εύρος των επιλογών: Αισθάνομαι ότι εξακολουθούν να είναι άπειρες κι η "κοινή λογική", που παλεύω να απεκδυθώ, μουρμουράει ότι στενεύουν.

Ελευθερία ή παραλογισμός; Χαρά της ζωής ή έλλειψη σοβαρότητας; Τι απ' όλα είναι η στάση και η αίσθησή μου;  

Σάκος του μποξ το μυαλό μου. Και την ξέρω τη λύση: Να χαλαρώσω, να βάλω ένα τέρμα στις "πολυσπούδαστες" αναλύσεις μου και να ρουφήξω τη ζωή με θέρμη απ' το ποτήρι μου. 

Εύκολα είναι τα λόγια...

:)

Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας & Πυξ Λαξ ( Ντουέτο )

Άσε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

Άσε με πάλι να ρωτώ
ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα ρθεις
στάλα στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς
 

Έχω "αδυναμία" στο νούμερο 9, όπως έχω "αδυναμία" και σε συγκεκριμένο χρώμα, το κίτρινο. Κοινώς, είμαι ένας άνθρωπος με ..."αδυναμίες". :) :)

Ειδικά η προσμονη της σημερινής μέρας, με αυτό το 09.09.09, μου έφτιαχνε τη διάθεση. Ως μικρό ονειροπόλο κοριτσάκι που είμαι (δε θέλω γέλια κι αμφισβητήσεις! :)), φανταζόμουν ότι κάτι υπέροχα σημαδιακό θα συνέβαινε σήμερα, ίσως και γιατί

"...the date ...... also represents the last set of repeating, single-digit dates that we'll see for almost a century (until January 1, 2101), or a millennium (mark your calendars for January 1, 3001), depending on how you want to count it."

(από την ιστοσελίδα:

http://news.yahoo.com/s/livescience/20090908/sc_livescience/why090909issospecial, που μου έστειλε ένας παλιος φίλος)

Να, λοιπόν, που ξημέρωσε η μέρα αυτή και τίποτα συναρπαστικό, ιδιαίτερο ή σημαδιακό δε συμβαίνει/συνέβη. Η διαπίστωση ανεβάζει έναν κόμπο στο λαιμό μου... 

ΣΤΟΠ! Σε λίγο θα μου βγει το όνομα... :)

Καλημέρα, κάθε μέρα, με ζεστή, χαμογελαστή καρδιά...! :)

ΥΓ. Κι αφού σήμερα μιλώ για "αδυναμίες", να κι ένα από τα πιο πιο πιο αγαπημένα μου τραγούδια..., κατά τη γνώμη μου ένα ποιήμα/αριστούργημα! Κάθε φορά που το ακούω, δακρύζω (ακόμα κι αν το ακούω κάθε φορά που βάζω μπρος το αυτ/το)...

Άντε, και του χρόνου! ;)  

"Έχω εσένα να αγαπώ"

Μοσχολιού Βίκυ,  Μουσική/Στίχοι: Παπαβασιλείου Σπύρος/Βρεττός Νίκος 

Το πρόσωπο σου 

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Είναι τα μάτια σου γεμάτα ουρανό

Δίπλα σου ο ήλιος δείχνει ασήμαντο λυχνάρι

Δίπλα σου ξέχασα να κλαίω και να πονώ  

Έχω εσένα να αγαπώ

Κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω

Έχω εσένα να αγαπώ

Γι αυτό ξεχνάω τους καημούς κι αντέχω

Έχω εσένα να αγαπώ

Κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω  

Είν’ η καρδιά σου του παράδεισου κομμάτι

Είν’ η φωνή σου μελωδία αγγελική

Δίπλα σου φέγγει η καλύβα σαν παλάτι

Δίπλα σου νιώθω κάθε μέρα Κυριακή  

Έχω εσένα να αγαπώ...  

Πολύ συχνά συγκινούμαι παρακολουθώντας ταινίες. Τρέχουν ζουμάκια από τα μάτια μου, ακόμα κι όταν για τους περισσότερους δεν υπάρχει τίποτα το συγκινητικό. Κι ανάλογα με το ποιοι είναι στην παρέα μου, μπορεί και να γίνω δέκτης  ανάλαφρου σχετικού πειράγματος που κάνει τα δάκρυα να μετατραπούν σε γέλια. Χθες, όμως, ήταν αλλιώς. Χτες πήγα να περάσω ένα ευχάριστο "επιφανειακό" δίωρο, χωρίς προβληματισμούς και σκέψεις, και κατέληξα να κλαίω από ταύτιση, από παράπονο. Κι επειδή είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο που με πολλή φροντίδα και τρυφερότητα προσπαθούσε να με ανακουφίσει, ένιωθα, επιπλέον, και άσχημα απέναντί του. Ειδικά αυτήν την ταινία έπρεπε να τη δω μόνη μου. Όμως δεν είχα φανταστεί, απ' τα λίγα που είχα διαβάσει γι' αυτήν, ότι υπήρχε κάποιος συσχετισμός με γεγονότα από το παρελθόν μου. Το αντίθετο. Πέραν αυτού, όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καν φανταστεί (συνειδητοποιήσει) ούτε ότι αυτά τα πεπερασμένα γεγονότα είχαν τέτοια επιρροή πάνω μου...   

Η ταινία χαρακτηρίζεται ως (ρομαντική) κωμωδία. Η ζωή (και η πάλη του μυαλού και της καρδιάς μου) μία κωμωδία. :)

Κι ένα άσχετο-σχετικό πολύ γλυκό τραγούδι που ανέβασε πριν λίγο στο Facebook το αγαπημένο μου Μ/άκι και πολύ μου άρεσε! :) 

Σκέφτομαι συχνά πυκνά ... την καρδιά μου. Την καρδιά μου την ατίθαση, την καρδιά μου τη χαζή, την καρδιά μου την πεισματάρα. Ένα σωρό επιχειρήματα χρησιμοποιώ, χίλια δίκια έχω, αλλά αυτή εκεί, το χαβά της. Ώρες ώρες συνέρχεται, συμμορφώνεται στη λογική και στην πραγματικότητα και νιώθω ανακούφιση. Άλλες πάλι, τις περισσότερες, με γράφει στα παλιά της τα κατάστιχα κι εγώ κουράζομαι με την ανημποριά μου. Κι άλλες φορές, με βάζει απλά στη θέση μου...Αδιαφορεί και για την ύπαρξή μου και για τις αναλύσεις μου. Εκείνες τις στιγμές εγώ πάλι χαλαρώνω. Αφήνομαι στην απλή συναίσθησή της κι απολαμβάνω την απλότητα των χτύπων της. Λες κι η ζωή ρέει απλά, όπως το δροσερό νεράκι σε ανοιξιάτικο ρυάκι κι εγώ παλεύω να χτίσω υδροηλεκτρικά φράγματα.

Κι όμως, το δροσερό νεράκι εμφανίζεται ως ένα βουβό εισιτήριο στο γραμματοκιβώτιό μου για μακρινό προορισμό. Τίποτα δε χτίζεται. Τα φράγματα δεν πέφτουν, γιατί απλά είναι ανύπαρκτα. Καμία λογική, καμία προθεσμία, καμία δουλειά, κανένα εγώ δεν με εμποδίζει να απολαύσω την έκπληξη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινώ για το αεροδρόμιο...