Τι κι αν διαβάζω τόσα υπέροχα ποστς εδώ στο ΜΗ, που με βάζουν σε σκέψεις, με ταρακουνούν και μου δημιουργούν αυτήν την απελευθερωτική αίσθηση ότι   μ π ο ρ ώ  να γίνω καλύτερος άνθρωπος; Εγώ το χαβά μου... Μπαινάκης-Βγαινάκης, ξύλο απελέκητο...

Πάλι θα γκρινιάξω. Με την απιστία θα καταπιαστώ, με αφορμή ένα πραγματικό διάλογο.

Η Β., φίλη μου, απευθυνόμενη σε συνάδελφό της, στον οποίο σύστησε κάποια φίλη της: Λοιπόν, Κ. εγώ σου γνώρισα την Μ. (άσχετο που δεν προχώρησε η γνωριμία), εσύ θα μου γνωρίσεις κανέναν φίλο σου;

Κ.: Κοίτα, οι 24 από τους 25 φίλους μου είναι παντρεμένοι, οι οποίοι θέλουν εξωσυζυγική σχέση. Ευχαρίστως να σου τους γνωρίσω, αν δεν έχεις θέμα. Ένας είναι ελεύθερος ακόμα, αλλά δε νομίζω να σου κάνει.  

Φίλη: Όλοι; Τι, έτσι απροκάλυπτα;

Κ.: Ναι, πού βλέπεις το παράξενο; Όλοι αυτό κάνουν κι όσοι δεν το κάνουν, το  επιδιώκουν. Και μεταξύ μας τα συζητάμε αυτά. Εγώ, βέβαια, δεν είμαι σαν κι αυτούς...

Το "φυσιολογικό" του θέματος σημαίνει, άραγε, ότι σήμερα όταν λέμε  «ρομαντική αγάπη»  (γέφυρα, με την ευκαιρία, προς το τελευταίο ποστ του Σβενάκου), δεν εννοούμε ούτε πρέπει να αναμένουμε "Πως εσύ κι εγώ θα αγαπάμε ο ένας τον άλλον αποκλειστικά; Πως μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει; Πως υποσχόμαστε ο ένας στον άλλον αιώνια πίστη;..." 

Αν η συζυγική πίστη δεν είναι ο κανόνας στους γάμους της κοινωνίας μας σήμερα, αν η  αποκλειστικότητα και η μονογαμία είναι "πολύ βαριά" για τη "ρομαντική αγάπη" και δεν πρέπει να τα αναζητούμε (ή μήπως το λάθος μας βρίσκεται στο ότι τα απαιτούμε;), αν το να δοθούμε άνευ όρων συνεπάγεται το να αγαπάμε το/τη σύντροφο-σύζυγο μας, όπως είναι, δηλ. με τη φυσιολογική επιθυμία του/της να πηγαίνει ενίοτε και "αλλού", τότε εγώ τα έχω χαμένα... δεν ξέρω πια που βαδίζω ούτε τι να προσδοκώ ούτε σε τι καλούπια να βάλω τα όνειρα και τις προσδοκίες μου... 

Λάθος το προσεγγίζω; Μήπως τελικα η ρομαντική αγάπη τα έχει όλα αυτά ως αυτονόητα στοιχεία της και το λάθος είναι ότι τα απαιτούμε; Μήπως η απαίτηση κάνει φυσιολογική την απόκλιση;

Συχνά η καθημερινότητα ντύνει με γκρίζο και "ασημαντότητα" την πιο πολύτιμη τροφή της καρδιάς μας, τη βάση της αλήθειας της ζωής μας.

Λέξεις απλές, "κηρύγματα", υπενθυμίσεις, "γραφικοί" όσοι τις χρησιμοποιούν...Πόσο πολύ υποβαθμίζουμε το "οξυγόνο" μας...

Έτσι, όπως λέει αυτό το υπέροχο τραγούδι που δε χορταίνω να ακούω από το πρωί που το ανακάλυψα...Και με ταρακούνησε.

Ο Μοχαμεντ Καμραν Ατιφ, ένας συνάνθρωπός μας, πολίτης του Πακιστάν.

Ανάμεσα σε  ένα σωρό άλλων ανάλογων διακηρύξεων, το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματός μας ορίζει: "Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την ΑΠΟΛΥΤΗ προστασία της ΖΩΗΣ, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων."... 

Εκείνου η ΖΩΗ δεν προστατεύτηκε, αφαιρέθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στο "αδιευκρίνιστο" των οποίων συνέβαλε καθοριστικά η Ελληνική Πολιτεία, δηλ. εμείς. Συμβάλαμε χωρίς να το ξέρουμε, γιατί αν δεν ήταν τα μπλογκς και η κατάληψη στο Δημαρχείο Νίκαιας, ούτε ψίθυρο δε θα ακούγαμε. 

Κι εμένα η σκέψη του μαυρίζει την ψυχή μου και σιωπώ. Από ντροπή, από ανημποριά, από οκνηρία, από το ότι δεν κάνω τίποτα.  

Ούτε αγάπη, που ελευθερώνει, ούτε ευγένεια ούτε τίποτα... Μόνο η καθημερινότητα και το γκρίζο που μας πνίγει στη γραφική αναμονή μιας θεωρητικής ευγένειας κι αγάπης.

Gentileza - Marisa Monte  (Το βίντεο έχει τους γλυκύτατους στίχους με αγγλικούς υπότιτλους)

[http://video.tiscali.it/canali/truveo/1808043187.html]

Apagaram tudo
Pintaram tudo de cinza
A palavra no muro
Ficou coberta de tinta

Apagaram tudo
Pintaram tudo de cinza
S ficou no muro
Tristeza e tinta fresca

Nos que passamos apressados
Pelas ruas da cidade
Merecemos ler as letras
E as palavras de Gentileza
Por isso eu pergunto
A vocs no mundo
Se mais inteligente
O livro ou a sabedoria
O mundo uma escola
A vida o circo
Amor palavra que liberta
J dizia o profeta

Μόλις μπήκαμε για μάθημα μετά το διάλειμμα προχθές, έρχεται μία κοπέλα και με ύφος αυστηρό απευθύνεται στα παιδιά και ρωτάει τίνος είναι το ποδήλατο στο διάδρομο.

"Δικο μου", απαντάει ένα από τα παιδιά, σχεδόν φοβισμένα. "Να φύγει αμέσως από εκεί. Αν συμβεί κάτι, θα μπλεχτεί στα πόδια μας και δε θα μπορούμε να βγούμε έξω". (Σημ.: το ποδήλατο δεν εμπόδιζε καθόλου). "Εντάξει", είπε το παιδί ευγενικά. "Τώρα, όμως!" ανταπαντά εκείνη επιτακτικά και προς στιγμήν κοντοστέκεται και τον κοιτάζει. "Θα περιμένουμε", του λέω, "πήγαινε". Εκείνος σηκώθηκε και το έβγαλε έξω στο πεζοδρόμιο. Μπήκε μέσα κι έκατσε σε ένα θρανίο απ' όπου μπορούσε να το βλέπει, αφού δεν είχε κλειδαριά να το κλειδώσει...Ξεκλείδωτο ποδήλατο στο πεζοδρόμιο είναι ως να φωνάζει "κλέψε με, κλέψε με - αν δε με κλέψεις, είσαι χαζός". Αδύνατο να ξεχάσω την αίσθηση που βίωσα όταν κατέβηκα ένα πρωί να πάρω το ποδήλατο για να πάω παν/μιο κι αυτό δεν ήταν στο παρτέρι του πεζοδρομίου που το είχα κλειδώσει.  Φτερά είχε κάνει και αυτό και ... το μυαλό μου το ανύπαρκτο (που έφερε μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κλοπή, δεδομένου ότι μπορεί να είχα δύο κλειδαριές και να το είχα διπλοκλειδώσει, αλλά  έτσι όπως τις είχα βάλει αρκούσε να ξεβιδώσουν μία βίδα και μόνο από το μεταλλικό παρτέρι, για να βγούν και οι δύο κλειδαριές - και μετά λένε τις ξανθές χαζές...). Παθούσα λοιπόν, εκτός του ότι μία ακόμα από τις αδυναμίες μου είναι το ποδήλατο, δεν μπορούσα να αφήσω το αφύλακτο ποδηλατάκι στο πεζοδρόμιο.

Το βάλαμε μέσα στην αίθουσα και μας έκανε παρεούλα... :) 

Και πολύ αγαπημένο... 

Είχα ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό στον Χ., με όση ευγένεια και ευαισθησία έχω, ότι δεν είμαι διατεθειμένη να εμπλακώ σε μία ρομαντική σχέση μαζί του. Εκείνος για κάποιο λόγο που δεν είμαι σε θέση να καταλάβω, επιμένει. Κι επιμένει πολύ. Λίγο η επιμονή, λίγο το ότι είναι καλόκαρδο κι ευγενικό παιδί έφτασα να νιώθω σχεδόν άσχημα, επειδή η καρδιά μου ήταν τόσο..."άκαρδη". Στα τελευταία τηλεφωνήματά του, άλλαξε τρόπο προσέγγισης: "Μα δεν ακούς κάτι;", με ρωτησε κάποια φορά. ΄"Όχι," απαντώ σοβαρά. "Μα κάτι κάνει "τικ τακ, τικ τακ", δεν το ακούς; ", "Όχι", απαντώ πάλι, καταλαβαίνοντας που το πάει."Το βιολογικό σου ρολόι χτυπάει, κορίτσι μου, κι εσύ το χαβά σου"....   :0 :0 :)  Κοίτα να δεις που τελικά μερικές φορές η καρδιά μου είναι ... έξυπνη! :)

Αυτό το αίσθημα ασφάλειας θέλω να είμαι σε θέση να προσφέρω κι εγώ. Αν δεν μπορώ να πω με το ΄συντροφο που θα έχω δίπλα μου, "θα είμαστε εδώ, ό,τι κι αν συμβεί", αν δεν μπορώ να δώσω αυτό το επίπεδο ασφάλειας και ελευθερίας, θεωρώ ότι θα είμαι ανεύθυνη να φέρω επί τούτου παιδιά στον κόσμο. Είναι δυνατόν να γίνει έκπτωση σε αυτό, όσα βιολογικά ρολόγια κι αν χτυπούν;

Από την άλλη, όμως, υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές, αυτές που μας καθοδηγούν στις αναπόφευκτες κρίσιμες καμπές της ζωής και, εν τέλει, μας κάνουν να ξεχωρίζουμε - αν μπορούμε να τις στηρίξουμε). Στη ζωή πάντα εμφανίζονται σταυροδρόμια. Η επιλογή του δρόμου που θα ακολουθήσουμε είναι που εν τέλει θα κρίνει το ποιοί είμαστε και το τι "δημιουργήματα" (κυρίως δε τα έμψυχα) θα αφήσουμε πίσω μας. Υπάρχουν τελικά άνθρωποι με αυτές τις βασικές αρχές; Άνθρωποι που δε διατείνονται απλά ότι τις πρεσβεύουν, αλλά κάνουν αυτό έμπρακτα; Η προσωπική μου παρατήρηση της πραγματικότητας δίνει αρνητική απάντηση στους μεγάλους αριθμούς. Αυτό,βέβαια, δεν είναι νέο. Άλλά όταν ακόμα κι αυτοί οι κατά την άποψή μου "ιδιαίτεροι" άνθρωποι, άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω για την πορεία τους στη ζωή, για το ήθος και την ψυχή τους, στο κρίσιμο σταυροδρόμι επιλέγουν τον πλατύ δρόμο του "σωρού", τότε κι αυτοί αυτομάτως γίνονται ένα με αυτόν (τον σωρό), κι εγώ καταλήγω στο (παιδικό) συμπέρασμα πώς άνθρωποι με αρχές είναι ελάχιστοι (με τάση προς τον αφανισμό).

Είναι που φουσκώνω σαν το παγόνι κάθε φορά που βγαίνω από ένα τμήμα Αιμοδοσίας ή αφήνω ένα σχετικό κινητό συνεργείο, αφού για τίποτε δεν είμαι τόσο περήφανη στη ζωή μου, όσο για το ότι εδώ και χρόνια προσφέρω, παρά το φόβο μου για τα απαραίτητα "βελονοτρυπηματάκια", λίγη από αυτήν... [Δεν είναι ειρωνικά υπέροχο το ότι το πιο πολύτιμο δώρο που υπάρχει είναι σε θέση να το δώσει ο καθένας μας, και μάλιστα με ελάχιστο κόστος (λίγο χρόνο και δύο βελονοτρυπηματάκια); :)]

Χτες έμεινα με τη χαρά στο στόμα... (δεν πρόλαβε να κατέβη στο στήθος, για να το φουσκώσει) :) Συνήθως μου τη "φέρνει" ο κ. αιματοκρίτης (μου) που κοιτάει χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά. Αυτή τη φορά, όμως, το βλέμμα στον ουρανό. Απόλυτα συνεργάσιμος ο κύριος... :)).

Τι να το κάνεις, όμως; Τον φάναγε κι αυτόν οι ... καμήλες. Μαρόκο δεν ήθελα; Να περίμενω και δεύτερο χρόνο τώρα... Ενδημεί η ελονοσία, λέει, στο Μαρόκο κι όσοι πάνε εκεί, δωρεά αίματος γιοκ...  Τώρα, βέβαια, επειδή έχω και πρόσφατη εμπειρία από χώρα που πράγματι έχει πρόβλημα με την ελονοσία, από το ταξίδι μου στην Κεντρική Αφρική πέρυσι, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τα ... κιτάπια τους θέλουν ενημέρωση. Ποια ελονοσία στο Μαρόκο; Εκεί καλά καλά δεν είχε κουνούπια, ενώ είχε σχεδόν ψύχρα το βράδυ. Άσε που κανείς δεν μας είπε τίποτα, ώστε να προστατευθούμε και φέτος (εμβόλιο για την ελονοσία δεν υπάρχει, αλλά πέρυσι είχαμε αρχίσει το "χαπάκωμα" με Lariam εβδομάδες πριν - και μετά - το ταξίδι, είχαμε προμηθευτεί τα πιο ισχυρά εντομοαπωθητικά - άλλα για το δέρμα, άλλα για τα ρούχα -, ψεκάζαμε μέχρι και την κουνουπιέρα πριν πέσουμε για ύπνο και, γενικά, προσέχαμε πάρα πολύ). Αντίθετα, στο φετινό ταξίδι τίποτις, καμία νύξη, αναφορά, προειδοποίηση. Να δεχτώ ότι είναι τόσο ανεύθυνο το πρακτορείο ταξιδίων; Εν τέλει, λίγη σημασία έχει... Το παγόνι θα μείνει ξεφούσκωτο για έναν χρόνο ακόμη...  

ΥΓ. Δε θέλω να κουράζω με προτροπές. Ο καθένας ενεργεί όπως νιώθει και πιστεύει καλύτερα για τον εαυτό του (και τους άλλους;). Οφείλω, όμως, να διαβεβαιώσω όσους δεν το έχουν σκεφτεί, αποφασίσει ή προσπαθήσει, ότι δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό το "φούσκωμα του παγονιού" :). (Στην τελική πάλι για μας το κάνουμε, δηλαδή :))

Μη αναμενόμενη εθεωρείτο η απονομή του φετινού βραβείου Νόμπελ Οικονομικών στην Elinor Ostrom  (Indiana University Bloomington) και τον Oliver Williamson (UC Berkeley). Όπως και να'χει, εμένα η συγκεκριμένη επιλογή με άγγιξε κάπως πιο προσωπικά, όχι μόνο γιατί τυχαίνει να γνωρίζω τη δουλειά τους και να έχω παρακολουθήσει σεμινάριο του δεύτερου (άλλο ένα Νόμπελ για το UC Berkeley!), αλλά και γιατί, αν όχι 100% άμεσα, τότε εμμεσότατα βραβεύτηκε και η νεότατη επιστημονική θεώρηση του δικαίου που έχει σημαδέψει τη σκέψη μου (ίσως και τη ζωή μου). :)

http://nobelprize.org/nobel_prizes/economics/laureates/2009/

Και σε άλλους άξιους (κατά το "και στα δικά μας") με υγεία! 

Κι ένα τραγουδάκι - όνειρο... :) 

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
 
Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς

Αυτήν ακριβώς τη σκέψη έκανα, μόλις αντιλήφθηκα ότι η μυρωδάτη γαρδένια του κήπου που μου είχε αφήσει ο μπαμπάκας μου πάνω στο γραφείο την προηγούμενη εβδομάδα και την είχα "φυλάξει" (χωρίς μεγάλη προσοχή) ανάμεσα στα χαρτικά μου, είχε ολότελα πια ξεραθεί...  Πήγα να την πετάξω και, πριν το κάνω, τη μύρισα. Μοσχοβολά ακόμα... Πόση δύναμη και ομορφιά φέρει μέσα της η φύση..., ακόμα και νεκρή...    

   ΥΓ. Καλέ μου Σβενάκο, έχεις κάτι να πεις, επειδή στο μυαλό μου ήρθε το επίθετο "νεκρή" κι όχι "ξερή";  :)
 

Λατρεύω το νερό και την επαφή με αυτό σε κάθε του έκφανση. Μια βουτιά πάλι στη θάλασσα σήμερα και ηρέμησε κι η καρδιά και το μυαλό μου... :) Είναι τέτοια η επίδραση που έχει πάνω μου, που αψήφησα και δουλειά και ραντεβού και τα πάντα. Δε θα έβγαινα από τη δροσερή φωλιά μου, αν δεν κρύωνα κάποια στιγμή (και δεν νοιαζόμουν για ανθρώπους μου που είχαν για ώρες χάσει τα ίχνη μου και θα ανησυχούσαν για την εξαφάνισή μου,  έστω και μόνο από το τηλέφωνο... :))

Βλέπω και νέες, (κατά την άποψή μου) ταπεινές κι (ελπίζω) άφθαρτες γυναίκες στην κυβέρνηση, επικροτώ την επιλογή και, χωρίς ίχνος φεμινισμού, αισθάνομαι επιρρεπής στο να ελπίσω ... Και αυτό μου δίνει μια περίεργη χαρά, περίεργη, γιατί είναι ανάμεικτη με το βάσιμο φόβο ότι θα δούμε το ίδιο δικομματικό έργο σε επανάληψη... 

Τι σχέση έχει τώρα αυτό με το νερό που λατρεύω; Καμία, αλλά τελευταία συνδέω τα ασύνδετα... :)

Κι έχω μια πελώωωρια λαχτάρα για ταξίδι μακρινό...σε τόπους με άφθονο νερρρρρρό!

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για "πάρτη"  μ ο υ , :)

στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη μ ο υ !  :)