Όπως είναι σε όλους γνωστό, είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ η καταγραφή εικόνας και συνομιλίας εν αγνοία των προσώπων που συμμετέχουν. Εκτός της όποιας αστικής ευθύνης για αποζημίωση, ο νόμος προβλέπει και ποινική ευθύνη και, μάλιστα, σε βαθμό κακουργήματος (άρθρο 370 Α  παρ. 2 και παρ. 3 του Ποινικού Κώδικα). Κακούργημα μάλιστα διαπράττει, όχι μόνο αυτός που παρακολουθεί ή αποτυπώνει με τεχνικά μέσα προφορικές συνομιλίες και μη δημόσιες πράξεις άλλων, αλλά και αυτός που κάνει χρήση των υλικών φορέων, στα οποία έχουν αποτυπωθεί τα παραπάνω,  χωρίς να το γνωρίζουν και να συναινούν σε αυτό ρητά τα πρόσωπα που αφορούν.

Πέραν των όποιων νομικών ευθυνών, ας σκεφτούμε λίγο τι θα σημαίνει το να διακινούνται  ευρέως τέτοια τεχνικά μέσα, δηλ. το να μπορεί ανά πάσα στιγμή ο οποιοσδήποτε (είτε είναι ένας ανώριμος έφηβος είτε ένας "ώριμος" ενήλικας) να παρακολουθεί και να καταγράφει σε video αυτά που λέμε ή αυτά που κάνουμε, ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ. Big Brother η ζωή μας, όπου κι αν βρισκόμαστε...  

Με βάση τα ανωτέρω, η διακίνηση και διαφήμιση του παραπάνω προϊόντος (και αντίστοιχων προϊόντων) θα μπορούσε να θεωρηθεί όχι μόνο ως προτροπή στην τέλεση εγκληματικών ενεργειών "έτσι για πλάκα" (εκμεταλλευόμενη τα πιο σκοτεινά ένστικτά μας), αλλά και ως η απαρχή του οριστικού τέλους της ιδιωτικότητας μας.

Ναι, είναι σοβαρό. Για την ίδια τη ζωή μας πρόκειται, για την προστασία της προσωπικότητάς μας, των σκέψεών μας, των ενεργειών μας.  

Κι εμείς; Το δεχόμαστε να φιγουράρει στους κήπους μας, έτσι απλά... ; 

Παρασκευή βράδυ και αντί να είμαι κάπου εκεί έξω, με κόσμο, χαρές και τραγούδια, εγώ είμαι μέσα και προσπαθώ να συγκεντρωθώ, για να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου και να απολαύσω το ΣΚ μου (αλλιώς πάλι εδώ αύριο... :( )

Και, φυσικά, αν και κακώς, το μυαλό μου ταξιδεύει...

Κυρίαρχη στις σκέψεις μου αγαπημένη μου φίλη που πάσχει αυτόν τον καιρό από κατάθλιψη. Η υγεία της είναι επιβαρυμένη από διάφορα "μικρά" θέματα, οι σκέψεις της για την ταλαιπωρία που υφίσταται από όλα αυτά, χρόνια τώρα, την κάνουν να νιώθει αδικημένη και "χτυπημένη" από την κακή υγεία, έχει μετανιώσει την αγορά του σπιτιού που έκανε με τον άνδρα της και δε βρίσκει λύση στο πώς να φύγουν από αυτό, κοιμάται λίγο, είναι μονίμως κουρασμένη, δεν αποδίδει στη δουλειά της και τρώει με το ζόρι. Δυστυχώς την έχω μακριά. Της έχω προτείνει να πάμε ένα ταξίδι μόνο κορίτσια, εγώ, εκείνη και 1-2 αγαπημένες φίλες ακόμα, της πρότεινα να τη φιλοξενήσω. Δεν έχει διάθεση για τίποτα. Λέει πως θα έιναι κακή παρέα. Μα, της λέω, αυτό το ξέρουμε και δεν πειράζει. Σκοπός είναι να ξεχαστεί και να νιώσει καλύτερα όχι να αγχώνεται για το αν εμείς περνάμε καλά μαζί της.

Σαφέστατα  πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Την παρότρυνα πολύ έντονα γι' αυτό και το έκανε. Μία φορά μόνο. Δεν ξαναπήγε. Η αλήθεια είναι ότι από αυτά που μου διηγήθηκε ούτε εγώ θα ξαναπήγαινα. Εδώ φαίνεται πόσο σημαντικό είναι να απευθυνθείς σε κάποιον σωστό, "δουλεμένο", αξιόλογο ψυχολόγο, όπως είναι ο Σβενάκος, ας πούμε, κι όχι σε όποιον να'ναι που έχει ένα πτυχία Ψυχολογίας... Αλλά άντε να τον βρεις τον κατάλληλο.

Κι εγώ, τη συμβουλεύω άραγε σωστά; Κύρια τοποθέτησή μου είναι ότι περνά κάτι που περνά πολύς κόσμος κι οτι πρέπει να μην του αντιστέκεται. Να το αποδεχτεί, για να κάνει τον κύκλο του και να περάσει. Την παροτρύνω να πάει σε γυμναστήριο, να ψάξει για άλλο σπίτι, να ξεκινήσει μία ξένη γλώσσα ή ένα οποιοδήποτε χόμπι, όπως τα μαθήματα μαγειρικής, γενικώς να μην αφήνει τις μαύρες σκέψεις για κάθε τι παρελθοντικό, που τώρα δεν αλλάζει, να καταλαμβάνουν το μυαλό της. Η επανάληψη των κακών ίσως επιλογών που έχει κάνει και για τις οποίες μετανιώνει έχουν κάνει το μυαλό της σάκο του μποξ που τον χτυπάει με δύναμη ακατάπαυστα μόνη της.

Την αγαπώ πάρα πολύ και δεν ξέρω με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσα να τη βοηθήσω. Της τηλεφωνώ συχνά, να ξέρει ότι τη σκέφτομαι και τη νοιάζομαι, της λέω τα δικά μου όσο γίνεται πιο χιουμοριστικά, για να φεύγει λίγο η σκέψη και η συζήτηση από την κατάστασή της και της υπενθυμίζω συνεχώς ότι η ζωή είναι τώρα και οφείλει στον εαυτό της να μη σπαταλά ούτε ένα δευτερόλεπτο μετανιώνοντας για το παρελθόν. 

Εύκολα τα λέει κανείς όλα αυτά, δύσκολα τα κάνει. Εκεί είναι η διαφορά, η δύναμη, η θεραπεία: στο να μπορείς να εφαρμόζεις στην πράξη αυτά τα θεωρητικά σωστά που ξέρεις και οραματίζεσαι... να τα εφαρμόζεις...

εεεεμ, της γυναίκας, δηλαδή. (Εντάξει, εντάξει: I speak for myself only) :).

Με παίρνει, λοιπόν, τηλέφωνο ένας γνωστός, που μένει καμιά ώρα + μακριά από εμένα, με τον οποίο κάνουμε παρέα που και που και με τον οποίο είχαμε κανονίσει να βρεθούμε το βράδυ, μαζί με 7-8 ακόμα άτομα και μου λέει:

-"Είμαι κοντά στη γειτονιά σου. Σε λίγο θα σου κάνω αναπάντητη να κατέβεις". 

- "Μα, μου, τώρα μπήκα σπίτι, ξεντύθηκα, δεν είμαι για βόλτα τώρα, θα τα πούμε το βράδυ, κλπ".

- "Δεν ακούω τίποτα. Θα έρθω, να κατέβεις".

Τραβάτε με κι ας κλαίω, είμαι κι εγώ, που αν και πέρασε καιρός από τότε που ήμουν φοιτήτρια, δυσκολεύομαι να απαρνηθώ την αιώνια φοιτητική μου φύση  (όλη μέρα έξω δηλ.). Ντύνομαι, σινιαρίζομαι κι ετοιμάζομαι για απογευματινό καφεδάκι. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο, κατέβηκα. Με παίρνει αγκαλιά (προς μεγάλη μου έκπληξη) και μου λέει:

"Ήθελα απλά να σου πω ένα γεια και να σε δω για λίγο. Τώρα επιστρέφω σπίτι να  ξεκουραστώ, να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ και τα λέμε το βράδυ".

Εγώ, εκτός από το ότι έμεινα στήλη άλατος με έκφραση βατράχου (μάτια ανοιχτά και βλέμμα ηλίθιας:) κι όσο κι αν αγαπώ τις αγκαλιές, δεν μπόρεσα να την ανταποδώσω, εκνευρίστηκα κιόλας: "Καλά, με βάζεις να ξαναντυθώ που μόλις είχα γυρίσει κουρασμένη, με κατεβάζεις από το σπίτι άρον άρον κι όλα αυτά για να με δεις, ενώ θα ειδωθούμε και το βράδυ; Έλεος, δηλαδή!"

Έφυγε ο χριστιανός κακήν κακώς...

Και σκέφτομαι εγώ τώρα ότι αν τυχόν ο άνθρωπος αυτός με ενδιέφερε, με την κίνηση αυτή θα πετούσα στους επτά ουρανούς, (για να μην πω ότι θα τον ερωτευτόμουν κιόλας). Επειδή, όμως, είναι κάποιος, για τον οποιο δεν έχω το παραμικρό ερωτικό ενδιαφέρον, εκνευρίστηκα. Ακόμα κι έτσι, όμως, θα έπρεπε να γλυκαθώ και να κολακευθώ, όχι να θυμώσω. Τι γαϊδούρα που είμαι και δεν το ξέρω...

Σκέφτηκα και κάτι άλλο τώρα (αυτή τη φορά, κάτι που δε με ενοχλεί καθόλου να κάνω,  και με το παραπάνω, όταν ο άνδρας δε με ενδιαφέρει, ενώ, αν με ενδιαφέρει τον θέλω αιώνιο... ιππότη...).

Αχ, κραξ κραξ κουακ κουάκ.... 

Ζεστές, τρυφερές και ενώπιον όλων... :)

Έτσι να γεμίζει ο κόσμος άγγιγμα... :) 

Γλυκαίνει η ματιά μου (για την καρδιά μου τι να πω, λιώνει και δε μιλεί :)), όταν βλέπω ανθρώπους να αγκαλιάζονται δημοσίως. Την τελευταία μία μιση μέρα δε, γίνεται ένας χαμός κι όλο αγκαλίτσες βλέπω (ή δεν είναι σύμπτωση και κάτι έχει το μάτι μου; :))

Τι να πρωτοσημειώσω;

Εκείνον τον ευτραφή ψηλό κύριο με το μουσταρδί παλτό που αγκαλιαζε μία πολύ συμπαθή στην όψη κυρία, όση ώρα περίμενε το μετρό; (Γαλαζοπράσινες πεταλούδες όλη η στάση!) :)

Εκείνον τον κούκλο με το καρέ μαλλί που κρατούσε αγκαλιά (στη στάση κουτάλι -  απίστευτα τρυφερό) την κοπέλα του (προφανώς) και περίμεναν στο αεροδρόμιο;  (τι τυχερό κορίτσι !) :)

Εκείνο το ζευγαράκι στην πλατεία Κοραή που κοιταζόταν αγκαλιά (και σιωπηρά) στα μάτια όση ώρα έκανα να διασχίσω την πλατεία και τους είχα σε οπτική επαφή; (Πέθανα απ' τη γλύκα!)

Ένα άλλο ζευγάρι (στην εφηβεία ήταν αυτά, τα πουλάκια μου), που μαζί με την αγκαλιά έδιναν φιλί κινηματογραφικό; (Εδώ αναστήθηκα :))

Και τελευταίο, ένα ζευγάρι μεγάλων ανθρώπων, αλλοδαπών τουριστών εκτιμώ, που με αθλητικά παπούτσια, σάκους στους ώμους και τα χέρια σφιχτοδεμένα περπατούσαν την Αρεοπαγείτου σούρουπο... ("το πρωί με ξυπνάς με φιλιά")...

Και ΤΟ τραγούδι που αγαπώ από παιδί, από τότε που κατάλαβα τι είναι η μουσική.

Λατρεύω τη μουσική στην εισαγωγή του...

Έφτασα και με περίμεναν όλο χαρά στο αμάξι μπαμπάς και μαμά. Πάμε κατευθείαν για φαγητό, θα πεινάς πολύ, ε; είπε ο μπαμπάκας. Είναι και ο Α. σπίτι και θα φάμε μαζί. (Σημ.: Ο Α είναι ο Αλβανός τεχνίτης που έρχεται που και που στο σπίτι και βοηθάει κυριολεκτικά στα πάντά, βάφει, χτίζει, ξεχορταριάζει, συντηρεί, κλπ). Φτάνοντας, πλένω βιαστικά τα χέρια και κάθομαι στο τραπέζι που η μαμά είχε ήδη στρωμένο για 4 με δύο λαχταριστές σαλατούλες, μελιτζάνα τουρσί, ελιές από τα δύο ελαιόδεντρα της αυλής μας και  φετούλα. Ο μπαμπάς έρχεται μετά από λίγο, κάθεται  κι αυτός και λέει ότι ο Α. τελειώνει κάτι που δε θέλει να αφήσει στη μέση και θα έρθει σε 3 λεπτά. Εγώ, με τη βιασύνη να φύγω καπάκι για το γραφείο, είχα ήδη αρχίσει να τσιμπάω ό,τι υπήρχε στο τραπέζι και μόλις η μαμάκα προσγείωσε τους αγαπημένους λεμονάτους γίγαντες μπροστά μου, άρχισα να τρώω κανονικότατα. Ο μπαμπάς δεν ξεκινάει. Θα περιμένω τον Α., λέει. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα (λίγη) ντροπή και μία τεράστια τεράστια περιποιημένη περηφάνια (ταυτόχρονα). Ντροπή για τη δική μου  βιασύνη και την τεράαααστια περηφάνια για τον μπαμπάκα μου. Του έδωσα ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο (γιατί περιμένεις τον Α., του είπα, και γιατί αυτό εξηγεί γιατί εγώ βγήκα τόσο καλό κορίτσι χαχαχα:)).

Πέρασα τα πάνδεινα αυτήν την εβδομάδα. Τρία ξενύχτια και μάλιστα απανωτά. Για το 1ο δεν έφταιγα, ήταν επείγουσα περίπτωση κι αν δεν το δούλευα, θα είχαν τεράστιο πρόβλημα οι άνθρωποι. Έπρεπε να σταματήσουμε έναν πλειστηριασμό. Για τα άλλα δύο ξενύχτια, όμως, έφταιγα: είχα κάνει λάθος υπολογισμό... Για να γίνει η δουλειά, όπως την ήθελα, έπρεπε να αφιερώσω 1 εβδομάδα ολόκληρη κι εγώ αφιέρωσα 2 μέρες μόνο... Με τη λεπτομέρεια που έξαχνα, πού να βγει; Αλλά και πάλι,  με τις δύο μέρες και τα δύο ξενύχτια, το αποτέλεσμα δε συγκρίνεται με το γραπτό της συναδέλφου (αυτής, που δεν κρατάει το λόγο της, ντε...) Αν δεν την κερδίσω αυτήν την υπόθεση μετά από τόσο προσεγμένη δουλειά, τόσο κόπο  και ξενύχτι ... θα φλιπάρω!! :)

Το τραγουδάκι είναι άσχετο, αλλά το άκουσα πριν λίγο. Όταν είχε πρωτοβγεί, είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά στη ζωή μου και με θυμάμαι να το ακούω και να μελαγχολώ... :)

Το αφιερώνω στο Σοφάκι, που χτυπάει η καρδούλα του ερωτευμένη εκεί, στα Γιάννενα ... :) 

http://bigthink.com/talbenshahar/what-you-can-do-today-to-be-happier

Tal Ben-Shahar

Psychology Lecturer, Harvard University

Σε πρόχειρη μετάφραση, επιγραμματική καταγραφή των συμπερασμάτων και προτροπών του Λέκτορα του Harvard από το παραπάνω βιντεάκι: 

1. Αποδοχή των οδυνηρών συναισθημάτων. Έτσι "ανοιγόμαστε" και στα θετικά συναισθήματα

2. Ποιοτικός χρόνος με δικούς μας ανθρώπους (π.χ. ο χρόνος που απλά καθόμαστε και φλυαρούμε με τους φίλους μας --> Κριτήριο ευτυχίας).

3. Γυμναστική/περπάτημα 3 φορές την εβδομάδα (30-40 λεπτά έκαστη)

4. Να καλλιεργήσουμε τη συνήθεια να σκεφτόμαστε ή να γράφουμε καθημερινά 5 πράγματα ,για τα οποία είμαστε ευγνώμονες (μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία)

5. Απλοποίηση (να κάνουμε λιγότερα πράγματα ταυτόχρονα, π.χ. να μην απαντάμε το κινητό τηλέφωνο, όταν είμαστε με δικούς μας ανθρώπους)

...

"Κοίτα το φως του κάθε ανθρώπου,

όχι τη σκιά του"

Τζέρι Τζαμπόλσκι

Ολόκληρο το ποστ θέλησα να είναι αυτή η φράση που μόλις διάβασα.

Αν κάθε φορά που τείνουμε να νιώσουμε αρνητικά για κάποιον σκεφτούμε ότι πίσω από τις πράξεις ή τα λόγια του υπάρχει θετική πρόθεση (που μπορεί απλά να είναι η ανάγκη του να ανεβάσει την αυτοεκτίμησή του, να νιώσει ότι αξίζει, είναι δηλ. οι πράξεις ή τα λόγια του σχεδόν μια κραυγή για προσοχή ή βοήθεια), τότε ίσως πολλά να αλλάζουν μέσα μας και "έξω μας"...  :) 

Πάλι αυτό το υπέροχο ρετρό τραγουδάκι με τη φωνή της Βέμπο, επειδή το ακούω συνέχεια από χθες και είναι τόσο παραστατικό...

Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά

Στίχοι: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Μουσική: Γιάννης Κυπαρίσσης
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο

Το 'θελα κι εγώ σαν τρελή
το 'θελες κι εσύ πιο πολύ
κι έγινα παιδί μου για πάντα δική σου
Όμως ούτε το 'χα σκεφτεί
ούτε το 'χα ονειρευτεί
πόσο ευτυχισμένη θα είμαι μαζί σου

Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά
μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά
όλη μέρα γελάς
λόγια λες τρυφερά
και γεμίζεις το σπίτι χαρά
Πόσο χαίρομαι που μ’ αγαπάς
πάντα κάπου τα βράδια με πας
και τις νύχτες ρωτάς
αν κι’ εγώ σ’ αγαπώ
αλλά πια δεν μπορώ να τα πω

Βρίσκουμε τις μέρες μικρές
που περνούν γεμάτες χαρές
πάντα με την ίδια που λέγαμε τάξη
άλλο δεν προσμένω καλό
και μονάχα παρακαλώ
στη ζωή μας τίποτα να μην αλλάξει

:) 

"Μην κρίνεις, μη συγκρίνεις και μην ανταγωνίζεσαι (κανέναν)".

Ένα μικρό μάθημα (ζωής) έλαβα από την κυρία που καθόταν στη διπλανή θέση στο αεροπλάνο σ' ένα σύντομο 30λεπτο ταξίδι. Με άκουσε να μιλώ ανεβαίνοντας τη σκάλα και να εκφράζω την άποψη ότι βλέποντας ένα πρόσχαρο, χαρούμενο παιδί, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μεγαλώνει με καλούς, ώριμους συναισθματικά, γονείς. "Η οικογένεια,  με την αγάπη και την ασφάλεια που δίνει στο παιδί είναι το παν για την εξέλιξή του" έλεγα σε μία γνωστή φίλη της μαμάς μου που ανέβαινε στο αεροπλάνο με το υπέροχο, αξιολάτρευτο κοριτσάκι της. Η άγνωστη κυρία, ακούγοντάς με, παρενέβη στην κουβέντα λέγοντάς μου πώς αυτό είναι μόνο εν μέρει αλήθεια, διότι "και τα γονίδια παίζουν το ρόλο τους". "Αν ρίξεις έναν 'κακό 'σπόρο σε εύφορο έδαφος, δε θα ευδοκιμήσει", μου είπε.

Η τύχη το έφερε να καθίσουμε ακριβώς δίπλα και ξεκινήσαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε στους λόγους, για τους οποίους οι άνθρωποι εν γένει σήμερα είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους μη ευχαριστημένοι με τη ζωή τους (τόσο γενικά και απλά...). "Μπλεκόμαστε στον κυκεώνα των συγκρίσεων" μου είπε. "Συνεχώς συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γύρω μας αναζητώντας επιβεβαίωση. Κι όταν δε λαμβάνουμε την επιβεβαίωση αυτή, αισθανόμαστε λίγοι, μικροί, δυστυχείς. Κριτικάρουμε τότε τους άλλους σε μία προσπάθεια να νιώσουμε ανώτεροι, καλύτεροι. Κι αυτό μας οδηγεί σε σχέσεις και πράξεις ανταγωνιστικές προς όλους, οι οποίες μας γεμίζουν άγχος, ένταση και, εν τέλει, δυστυχία. Η ηρεμία, η χαρά και η ομορφιά στη ζωή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους κι όταν ζούμε έτσι, αυτή εξαπλώνεται γύρω μας, επηρεάζει τους άλλους και πολλαπλασιάζεται.  Και το πιο μίζερο περιβαλλον μπορεί να αλλάξει, αν εμείς είμαστε ήρεμοι και θετικοί. Η ζωή μπορεί εύκολα να γίνει πολύ πιο όμορφη γι όλους".

Είναι γνωστό ότι "διψώ" για τέτοιες συζητήσεις κι αναζητήσεις. Και της το είπα και το είδε. Μας κάλεσε στο ξενοδοχείο της, έτσι χωρίς να με ξέρει, "ακόμα κι όταν αυτή λείπει", είπε. Και προσφέρθηκε, τόσο σε μένα όσο και στη γνωστή μου κυρία με το κοριτσάκι, να συναντηθούμε ξανά και να συζητήσουμε αναλυτικά αυτές τις βασικές αρχές των three don't(s). 

Ακόμα δεν την έχω συναντήσει ξανά και νιώθω άσχημα γι' αυτό (φαίνεται ως να μην ανταποκρίθηκα στο ανιδιοτελές, απλόχερο και ζεστά ανθρώπινο κάλεσμά της να μου δώσει λίγο φως παραπάνω - ενώ  εγώ αυτό σκέφτομαι συνεχώς, αναζητώντας τον κατάλληλο χρόνο...)   

Αφιερωμένο στην υπέροχη κυρία Σ.  (Έναν από αυτούς του "Ανθρώπους" του Σβενάκου :)

:) :) 

:) :) 

Αναδημοσιεύω ένα απολαυστικά έξυπνο ποστ από μια χαρισματική μπλογκερ:

http://itsaousa.blogspot.com/

Δεν ξέρω πόσοι παρακολούθησαν στην τηλεόραση ή διάβασαν στα Νέα του Σαββάτοκύριακου την εκπλητική συνέντευξη της Κ. Κούνεβα στο Σ. Θεοδωράκη. Εκπληκτική χαρακτηρίζω τη συνέντευξη (αφού σωστό είναι να χαρακτηρίζουμε πράξεις και λόγια, όχι ανθρώπους), αλλά, εν προκειμένω, εκπληκτικός είναι ο άνθρωπος που την έδωσε. Τέτοια καλλιέργεια πνεύματος, τέτοια καθαρότητα ψυχής  που να καθρεπτίζεται σε πράξεις μακάρι να συναντούσαμε πιο συχνά...

Όλο το κείμενο της συνέντευξης μπορεί κανείς να το διαβάσει εδώ:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4544875&ct=1

αν και όταν την άκουσα στην τηλεόραση, κάποια σημεία (όπως αυτό που παραθέτω για το τι λέει στο παιδί της) είναι ελαφρώς διαφορετικά, με την εννοια ότι στο άρθρο αναγράφονται λιγότερα από αυτά που πράγματι είπε. Αναφέρθηκε, μιλώντας στο παιδί της, στον άνθρωπο που της επιτέθηκε ως ένα "παιδί που πρέπει να βοηθήσουμε"... Ίσως είναι καλύτερα να ψάξουμε το βίντεο της συνέντευξης. 

Σε κάθε περίπτωση, παραθέτω από την ιστοσελίδα της εφημερίδας, δύο αποσπάσματα, που, θεωρώ, το λιγότερο, διδακτικά...

1. Του γιου σας του Εμμανουέλ τι του  είπατε;
Να μην έχει θυμό και μίσος. Ούτε για τον άνθρωπο αυτό ούτε για αυτόν που τον πλήρωσε. Εγώ πιστεύω ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο φόβος τους τόσο πιο σκληρή ήταν η επίθεση.

Μιλάτε σαν να μην έχετε μίσος μέσα σας.
Όντως δεν έχω μίσος, ναι. Ούτε καν γι΄ αυτόν, τον συγκεκριμένο άνθρωπο που το ΄κανε;
Τον λυπάμαι, αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα. Πρόβλημα με την ψυχή του, τον εαυτό του. Έχει εγωισμό και φόβο.

Σας έκανε ένα μεγάλο κακό όμως.
Σ΄ εμένα το κακό φαίνεται, σ΄ εκείνον δεν φαίνεται, αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη. Όταν κάνεις επίθεση σε έναν άνθρωπο, αυτό πολλαπλασιάζεται και γυρνάει σε σένα.

2. Έγιναν διαδηλώσεις, έγραψαν συνθήματα.
Με αυτό, που γράφουν δηλαδή συνθήματα στους τοίχους, δεν συμφωνώ. Καλό είναι να έχεις άποψη, αλλά να μη χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά ο ίδιος. Πρέπει να προσέχουμε το περιβάλλον γύρω μας. Και τα μαγαζιά, τον κόσμο.

Δεν πιστεύετε δηλαδή στη βία. Ούτε ως απάντηση στη βία του κράτους.
Ε βέβαια, η βία δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένας τρόπος πολύ καλός: ο λόγος.

Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μόνο με τον λόγο;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Βία σημαίνει φόβος. Βία χρησιμοποιεί αυτός που φοβάται. Για ποιον λόγο να χρησιμοποιήσει βία ο εργαζόμενος; Τι έχει να κερδίσει;

-----------------------------------

- Να πω κι από εδώ ότι λίγες φορές ένιωσα ως πολίτης χαρά και περηφάνεια για  κίνηση που έγινε με σκοπό την (αληθινή) απονομή της δικαιοσύνης. Ένα μπράβο στο Μ. Χρυσοχοίδη (που δήλωσε ότι θα ασχοληθεί με το όλο θέμα και τη σύλληψη των δραστών ενεργά και από την αρχή).

- Μπράβο θα ήθελα να πω και σε έναν άλλο άνθρωπο που με εντυπωσίασε χθες, την τραγουδίστρια Λήδα. Ακούγοντάς τη στο Κύτταρο (με την υπέροχη παρέα ενός πολύ αγαπητού μέλους του ΜΗ :)), ενθουσιάστηκα μαζί της (με τη φωνή της, τον τρόπο της, τις επιλογές της). Μου έβγαλε κάτι ιδιαίτερο ως άνθρωπος.

Κατόπιν της δικής της προτροπής ακούσαμε χθες σε μία υπέροχη (άνευ πρόβας) εκτέλεση από έναν καλλιτέχνη που βρισκόταν στο κοινό, το Ιmagine των Beatles (λυπάμαι που δε θυμάμαι το όνομα του ερμηνευτή... Στεφανος....).

Πολύ καλός και ο Γκαϊφύλλιας. :)   

Δέσμευση και μάλιστα, προσωπική, πρωθυπουργική... :) :)

Ένα σωρό παραλογισμοί στις ζωές αυτών των ανθρώπων που γεννιούνται και μεγαλώνουν στη χώρα μας (μη έχοντας γνωρίσει άλλη πατρίδα) θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας αν η δέσμευση αυτή τηρηθεί! Τόσο σημαντική είναι! 

Για να δούμε, για να δούμε... στοπ! Όχι, τη χαρά μου για αυτή την έκφραση σεβασμού βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα αφήσω να διαδεχθει μόνο η προσμονή ψήφισης (και εφαρμογής - ο τομέας στον οποίο χωλαίνουμε περισσότερο) του σχετικού νόμου (κι όχι η δυσπιστία).

Κι άλλη μια φορά ο Προφήτης Gentilezza (όχι ο Ζάρα :)), γιατί απλά το λατρεύω αυτό το τραγούδι :) 

Kindness generates kindness, λέμε!:)

Πριν λίγο έφτασα στον προορισμό της Δευτέρας...

Μου έδωσαν ένα δωμάτιο ψηλά. Άνοιξα τις κουρτίνες και τσουπ...  η πανέμορφη αγρiεμένη θάλασσα. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι από αυτό το ξενοδοχείο, που είναι στο κέντρο της πόλης, δε φαίνεται η θάλασσα, που τρελάθηκα από τη χαρά μου, όταν την αντίκρυσα.:) Κι όπως ακούμπησα στο κρεβάτι να ξεκουραστώ ένα 10λεπτο πριν φύγω για τη δουλειά, κοίταξα ξανά έξω από το παράθυρο, και το είδα: εκεί ανάμεσα στα λευκά και γκρίζα σύννεφα ενός σκοτεινού ουρανού ξεπρόβαλε, υπέροχο, επιβλητικό και .... τεράστιο, ένα χρωματιστό-χρωματιστό ουράνιο τόξο! :):):)

Μα τι δωράκι υπέροχο!

Ταιριάζει γάντι με τη φωνή του μοναδικού Andrea Bocelli....

Χαμογελάκια χρωματιστά! :) :) :)

Κι ακολουθεί και η πραγματικά ανεπανάληπτη εκτέλεση του τραγουδιού με τη φωνή του Βασιλιά...:)