Το'χω πει κι άλλες φορές ότι οι φίλοι είναι πλούτος.

Από χθες απολαμβάνω από κοντά λίγο από αυτόν τον πλούτο, που έχω, αναγκαστικά, μακριά και τόσο μου έχει λείψει...

Γνωριστήκαμε μία μέρα του Οκτώβρη, την 1η του 1ου έτους στο Πανεπιστήμιο. Κι από τότε ... η ψυχή μου τόσο γλυκά και απόλυτα ξεκουράζεται "εδώ". :) Και τι δεν περάσαμε μαζί...  Το πρώτο φιλί, την πρώτη αγάπη, την πρώτη σχέση (ναι, ναι, για όλες μας στο πανεπιστήμιο έλαβαν χώρα αυτά, δεν είναι τυχαίο το ότι γίναμε κολλητές :)), τρελά γέλια, τρελά γλέντια, αλλά και κλάματα και ζόρια, εξεταστικές, εκδρομές, ορκωμοσίες, μεταπτυχιακά, επαγγελματικές ανησυχίες κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. 

Μένουμε σε διαφορετικές πόλεις κι όσο κι αν είναι "εδώ", μου λείπει πολύ πολύ η καθημερινή παρουσία...  

Υπέροχα χαλαρή, όμορφη μέρα σήμερα. Ξυπνήσαμε αργά, βγήκαμε βόλτα, φάγαμε, κάναμε ψώνια, πήγαμε βολτούλα σε μία γειτονική πόλη που είχε μία υπέροχη Χριστουγεννιάτικη αγορά, αγοράσαμε παιχνίδια για τα βαφτισήρια και τώρα έχουμε πιάσει από έναν καναπέ, με θέα τη θάλασσα, απαλό φωτισμό και... γλυκάκια. Λίγο χάζι στην τηλεόραση, λίγο στο  μπλογκάκι :).

Θα ετοιμαστούμε να βγούμε για ποτάκι σε λίγο... έτσι λέμε, δηλαδή, αλλά είναι τόσο γλυκά και χαλαρά έτσι που καθόμαστε, που δεν ξέρω αν θα ξεσηκωθούμε. 

Είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή... :) 

Ως ηλεκτρονικό ημερολόγιο το ξεκίνησα ετούτο εδώ το μπλογκάκι έναν ολόκληρο (πώς πέρασε έτσι γρήγορα; :)) χρόνο πριν. Το ήθελα ανώνυμο, για να ξεδιπλώνω κάθε σκέψη και συναίσθημα, χωρίς δισταγμό και (αυτο)λογοκρισία. Και τώρα, ένα χρόνο μετά, καθόλου "ανώνυμο" δεν είναι (ουσιαστικά), αφού γνώρισα μέσα από αυτό τόσους (& υπέροχους) ανθρώπους.   Επειδή ακριβώς είναι τόσο υπέροχοι, μετράει για μένα η γνώμη τους. Έτσι, με πιάνω έτοιμη να αυτολογοκριθώ κάποιες φορές, όπως τώρα, όταν σκέφτομαι να γράψω κάτι (πολύ) χαζό ή πολύ πολύ προσωπικό.   Όλα αυτά, όμως, πάλι εγώ είμαι... Ένα "πακετάκι" με πολύχρωμο περιεχόμενο, και φωτεινό και γκρίζο. Κι αυτό που είμαι, μου οφείλω να το αποδέχομαι και να το σέβομαι, είτε το εγκρίνω είτε όχι, είτε μου αρέσει είτε όχι. Και το να το εκφράζω έτσι ακριβώς όπως είναι, είναι ένδειξη σεβασμού προς εμένα... :)  

Πάμε, λοιπόν, με τον παιδιάστικο χθεσινό μου "έρωτα", που θέλω να τον γράψω, για να τον κάνω save, να τον θυμάμαι και μετά από χρόνια, που η μνήμη μου θα τον έχει σίγουρα προσπεράσει, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από 2 συναντήσεις βλεμμάτων και 1 χαμόγελο...  Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της Lufthansa από τη φυσούνα, τον είδα να κάθεται στη θέση του κυβερνήτη (η αριστερή δεν είναι, Αλβέρτο μου; :)) μέσα στο πιλοτήριο. Χτύπησε καμπανάκι με το που τον είδα. Όχι, δεν ήταν από εκείνους τους εμφανισιακά "θεούς" με τα τέλεια χαρακτηριστικά και τα θεληματικά πηγούνια. Αυτοί με αφήνουν αδιάφορη. Αυτός ήταν απλά... αυτός. Με σκούρα καστανά μαλλιά, όχι πολύ κοντά, γυαλάκια και αυτήν την τρυφερή γλύκα που σε κάνει να νομίζεις ότι τίποτα δε θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο από το να κάνει kuscheln μαζί σου με τις ώρες... :) 

Τον κοίταζα και τον κοίταζα και τον κοίταζα... μέχρι που μετακινήθηκε ο κόσμος κι έπρεπε να μπω στο αεροπλάνο. Ταξιδέψαμε, προσγειωθήκαμε και σχεδόν τον ξέχασα. Να, όμως, που τη στιγμή  ακριβώς που ετοιμάστηκα να βγω από το αεροπλάνο, άνοιξε η πόρτα του πιλοτηρίου και βγήκε εκείνος. Με κοίταξε, μου χαμογέλασε, καθώς περνούσα από μπροστά του, και με καληνύχτησε (μαζί με τον πολύ συμπαθή, παχουλούλη επικεφαλή των ιπτάμενων φροντιστών, που ούτως ή άλλως ήταν επί των αποχαιρετισμών). Χάρηκα με τη σύμπτωση και χαμογελούσα μέσα μου κρυφά. Προχώρησα στο χώρο παραλαβής των αποσκευών. Οι βαλίτσες μας αργούσαν. Καθόμουν σε ένα κάθισμα κι όσο οι άλλοι  περίμεναν όρθιοι μπροστά στην κινούμενη λωρίδα, εγώ αναρωτιόμουν αν τα πληρώματα που διανυκτερεύουν στην Αθήνα περνούν από τον ίδιο χώρο (αυτόν της παραλαβής των αποσκευών). Έδωσα αρνητική απάντηση στον εαυτό μου και συνέχισα να κοιτώ προς το χώρο απ' όπου έβγαιναν οι βαλίτσες. Και ξαφνικά, τον είδα. Έβγαινε με όλο το πλήρωμα και περνούσε από το πλάι, από το σημείο που καθόμουν. Το θέμα δεν είναι ότι περνούσε απλά από εκεί. Το θέμα είναι ότι καθ' όλη την "πορεία" του, τα βλέμματά μας είχαν διασταυρωθεί και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε ακόμα κι όταν με προσπέρασε, δηλ. κι εγώ γύρισα προς τα πίσω και εκείνος προχωρούσε μπροστά και το κεφάλι του κοιτούσε πλαϊνά και προς τα πίσω. Ένιωσα ότι είχα κοιτάξει υπερβολικά και γύρισα πρώτη το κεφάλι μπροστά, αλλά, πριν το κάνω, του χαμογέλασα.  Αυτό ήταν όλο...  I got a crush on an unknown pilot (κι όλο μέσα στη φαντασία μου, χαχαχα...:)) Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω την πολύ πρωινή πτήση για Φρανκφούρτη, αυτή με την οποία κι εκείνος θα επέστρεφε. Mπορούσα να το κάνω. Δεν είχα ούτε δουλειά ούτε υποχρεώσεις την επόμενη μέρα. Και μου αρέσει να ζω "επικίνδυνα" - με αυτήν την έννοια. Όμως κατά τη νοοτροπία μου, τέτοιου είδους "τρέλες" είναι, στα πρώτα βήματα τουλάχιστον, ανδρική υπόθεση. Κι έτσι, ορθά και λογικά, έκατσα στ' αυγά μου ... και στη χαζομάρα μου... :) :)

Εντάξει, εντάξει, αύριο θα τον έχω ξεχάσει. Μικρή υπόμνηση στην παιδιάστικη αφέλειά μου αυτό το ποστάκι, να το διαβάζω και να γελώ (μαζί μου) :))  

Φεύγω αύριο, πρωί πρωί, για την πλέον αγαπημένη μου πόλη κι έχω χαρά μεγάλη! :)

Αφήστε που ... κολυμπάει και στο χιόνι! :)

Ναι, ναι, το ξέρω ότι ο καιρός είναι λιγάκι παραπάνω παιχνιδιάρης απ' όσο θα θέλαμε, χρονιάρες μέρες, κι ότι όλοι ανησυχούν, αλλά ταξιδάκι αναψυχής ξεκινάμε, σιγά μην πτοηθούμε! (Νομίζω ότι ακόμα κι αν αποκλειστώ σε κάποιο αεροδρόμιο, μια χαρά θα περάσω :), τόση χαρά έχω! :))

Φιλάκια ζεστά, αγκαλίτσες τρυφερές και πολλές πολλές ευχές για αληθινή χαρά σε όλους!

ΥΓ. Α, και μην παραλείψω: είδα χθες βράδυ στο θέατρο Βρετάνια το  έργο του Άρθρου Μίλερ "Ψηλά απ' τη Γέφυρα", το οποίο ήταν  ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ο! Τέλειωσε και δεν έλεγα να σηκωθώ από την καρέκλα, προσπαθώντας να εμπεδώσω όλα όσα ... μου "έδωσε." Πάρα πολύ καλοί και όλοι οι ηθοποιοί (Φυσσούν, Βαλτινός, Μαρίνα Ψάλτη και κάποιοι πιο νέοι που σίγουρα θα παλιώσουν στο σανίδι, αφού ήταν όλοι "ένας κι ένας"). Σμακ! 

ΥΓ. 2. Φιλί σπέσιαλ, παπίσιο, ακολουθεί ("εγώ πάπια, εσύ πάγος"):) 

Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο της χθες. Βιβλίο λογοτεχνικό, με καλές κριτικές. Στο εξώφυλλο αναγράφεται ως διαφήμιση ότι η συγγραφέας του είναι και συγγραφέας ενός ακόμα βιβλίου που έγινε Best Seller.

Την "έμαθα" τυχαία. Με άγγιξε πολύ ένα (διαδικτυακό) ποιήμα της. Το βιβλίο της το αγόρασα, όταν πήγα σε μία παρουσίασή του, στην οποία θα το προλόγιζε ένα εξαίρετο, πολύ χαρισματικό παιδί, συνάδελφός μου. Στεκόταν κόσμος πολύς, για να  συγχαρεί τη συγγραφέα και να πάρει υπογραφή στο αντίτυπο που κρατούσε. Όταν πήγα κι εγώ να τη συγχαρώ, μου έγραψε  αφιέρωση. Μέχρι χτες που το έπιασα στα χέρια μου, δεν την είχα προσέξει.

Γράφει, λοιπόν: "Στη γλυκιά Latte, με  π ο λ ύ  αγάπη".

Έχω ένα θέμα με τη γραφή αυτού του επιθέτου (πολύς-πολλή-πολύ), όταν προσδιορίζει ουσιαστικό γένους θηλυκού. Κι έχω γράψει κι άλλο σχετικό ποστ.

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=latte&keyword=%CF%F1%E8%EF%E3%F1%E1%F6%DF%E1

Αφορμή για το προηγούμενο ποστ ήταν το γραπτό μήνυμα από μία φίλη μου δασκάλα. Τότε, επειδή της είχα τεράστια εκτίμηση, μπήκα σε σκέψεις για το ότι μπορεί να έκανα εγώ λάθος. Τώρα, δεν έχω πια αυτήν την αμφιβολία. 

Και για να επιστρέψω στη "συγγραφέα των best sellers": Σαφέστατα μπορεί να ήταν λάθος εκ παραδρομής. Όταν, όμως, γράφεις αφιερώσεις στο βιβλίο σου, λογικά κατ' επανάληψη γράφεις το ίδιο πράγμα. Κι η επανάληψη αναιρεί το "εκ παραδρομής", έτσι δεν είναι; 

Θυμήθηκα κι ένα άλλο αντίστοιχο γραμματικό λάθος στο status message της στο φατσοβιβλίο και αναπόφευτκα τα συνδύασα. Το αποτέλεσμα που η λογική μου δεν μπόρεσε να εμποδίσει: Η όποια εκτίμηση της είχα μειώθηκε κατακόρυφα στο μισό.  Σκέφτηκα να διαβάσω το βιβλίο και να κρίνω μετά. Δεν μπόρεσα, όμως, να μη νιώσω αυτή τη "μείωση".

Εν μέρει, λοιπόν, το θέμα μου έχει να κάνει με την ορθογραφία. Το άλλο μέρος του έχει να κάνει με τη δική μου απολυτότητα. Το'χω που το'χω το ελαττωματάκι εκ χαρακτήρα, ενισχύεται και από το χώρο που κινούμαι: Ο νόμος συχνά αποδίδει διαφορετικό βαθμό ευθύνης ή απαιτεί διαφορετικό βαθμό επιμέλειας από τους ανθρώπους, ανάλογα με τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Βέβαια, αυτό δεν είναι δικαιολογία για τη δική μου αντίδραση (απλα ελαφρυντικό ;)). Είμαι προβληματικά αυστηρή με μένα και τους άλλους και θέλω πολλή δουλειά ακόμα, για να το διευθετήσω αυτό. 

Ως εκ τούτου, εγώ --> π ο λ λ ή  δουλειά

Συγγραφείς, δάσκαλοι --> (παρακαλώ) π ο λ λ ή   προσοχή με την ορθογραφία. Θέλωντας και μη, εσάς λαμβάνουμε ως πρότυπο για τη σωστή γραφή της γλώσσας. 

Κι όλοι μας --> ας γράφουμε και ας δίνουμε  π ο λ λ ή  αγάπη :) (ό,τι κι αν σημαίνει αγάπη τελικά...)

Δεν κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου (ότι δε θα μιλήσω σε κανέναν άσχημα για τη "γνωστή"συνάδελφο που δεν τηρει το λόγο της και σε "ρίχνει"), την οποία είδα πάλι σήμερα, λόγω της δουλειάς που έχουμε αύριο. 

Τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί υπήρξα τόσο αδύναμη, γιατί δεν μπορώ να συγχωρήσω, να το προσπεράσω, να μη με αγγίζει τέλος πάντων; Σιγά το πράγμα πια! Οι μισοί άνθρωποι έτσι είναι. Γιατί δίνω τόση σημασία; Γιατί να μου σκιάζει την ψυχή ακόμα; Έπεσα στην παγίδα του  κατακρίνω... 

Το χειρότερο είναι ότι οι ενοχές μου με κάνουν να πιστεύω ότι δε θα πάω καλά με την αυριανή υπόθεση (και τη μεθαυριανή, που είναι πολύ δύσκολη), γιατί δεν κατάφερα να είμαι αληθινά καλός άνθρωπος. 

Σελίδες ημερολογίου 08.12.2009

Διέσχιζα την Πλάκα με τα πόδια.

Πριν από εκεί, ήμουν στην Ομόνοια. Πήγα σε δύο μαγαζιά της Σταδίου να αγοράσω συγκεκριμένα πράγματα. Μόλις βγαίνω από το δεύτερο, να' σου η διαδήλωση ακριβώς απέναντι, να μπαίνει στη Σταδίου και να κατευθύνεται προς Σύνταγμα. "Ελευθερώστε τους συλληφθέντες" το πρώτο πανό. Τα συνθήματα: οι γνωστές ύβρεις και κάτι υπέρ του ΕΑΜ, αν κατάλαβα καλά... Ανάμεσα στους λιγοστούς με λοστό στο χέρι, μαντήλι μπροστά στο στόμα και ορμή στις κινήσεις, χοροπηδώντας καθώς φώναζε, ήταν... ένα παιδί. Από τη σωματική του διάπλαση, δε θα έλεγα ότι είναι πάνω απο 10-11! Τόσο μικρό φαινόταν! Υποθέτω ότι ήταν μεγαλύτερο κι όχι επαρκώς ανεπτυγμένο ακόμα. Σίγουρο πάντως είναι ότι ήταν παιδί. Ένα πολύ πολύ θυμωμένο παιδί... 

Εκατέρωθεν της πορείας, αστυνομικοί αρματωμένοι σαν αστακοί, να προστατεύουν τα πεζοδρόμια (τον κόσμο, δηλ. που τυχαία ήταν εκεί, και τα καταστήματα από το ... σπάσιμο).  Παρατηρούσα κάποιους από αυτούς (ένας-δυο ήταν αρκετά εύσωμοι και κινούνταν με δυσκολία μέσα στην ολόσωμη πράσινη στολή) κι αναρωτιόμουν πώς να αισθάνονταν. Υπέθεσα ότι δεν είχαν την επιλογή να μη βρίσκονται εκεί εκείνη την ώρα κι ότι θα ένιωθαν, ίσως, κάποιο φόβο. Κι αστραπιαία έκανα μία σύνδεση με την "Ψυχή Βαθιά" του Βούλγαρη.

Ο κόσμος που ήταν στην αγορά έφευγε, σχεδόν πανικόβλητος, μόλις τους έβλεπε - υπήρχαν, βέβαια και κάποιοι, λιγότεροι, όπως εγώ, που στάθηκαν και τους παρατηρούσαν. Εγώ δεν έμεινα από τόλμη. Στάθηκα αφενός από περιέργεια, αφετέρου, γιατί αποφάσισα ότι αρνούμαι να νιώσω απειλημένη σε μία βόλτα μου στο κέντρο της πόλης, την οποία είχα ανάγκη να κάνω (και γιατί είχα ένα κεφάλι καζάνι και γιατί έπρεπε να αγοράσω απαραίτητα πράγματα κι εκείνη η μία ώρα ήταν η μοναδική μου ευκαιρία). Εγώ έκανα βόλτα, εκείνοι έκαναν διαδήλωση. Ούτε τους πείραζα ούτε (ήθελα να εκμαιεύσω ως αντίδραση), θα με πείραζαν. Μία συμφωνία "κυριών" αμοιβαίου σεβασμού.  

Στην Ερμού όλα κυλούσαν κανονικά, ως να μην ήξερε κανείς ότι από πίσω έρχεται διαδήλωση. Κι είχε χθες βράδυ αυτήν την πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα που λατρεύω στην Αθήνα. Με τα πόδια θα επέστρεφα σπίτι, σαφώς.

Και να'μαι να διασχίζω την Πλάκα. Εκεί κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι με κοιτάει έντονα ένας διερχόμενος, ο οποίος τυγχάνει και ωραίος (κι ενώ που και που ακούω λογάκια στο δρόμο, σπανιότατα εώς ποτέ προέρχονται από ωραίους άνδρες). Χαμηλώνω σεμνά τα μάτια και συνεχίζω να περπατώ. Τη στιγμή που διασταυρωνόμαστε, μου λέει την ατάκα: Πώς πάει το τρομπόνι; Εεεεεε; Συνέχισα κανονικά την πορεία μου, όπως κάνω πάντα. Αλλά εκεί που πήγα να χαρώ ότι εισέπραξα ακόμα ένα "καμάκι", άρχισα να σκέφτομαι τι ήθελε να πει ο "ωραίος".  Όρεξη που είχα να σκέφτομαι βραδιατικά...

Όπως ένας φοιτητής το πρωί που, απαντώντας στο αίτημά μου να σκεφτούν όσα είπαμε και να απαντήσουν κάποια πρακτικά μόνοι τους (δηλ. να μην τους πως τις απαντήσεις εγώ, - αυτονόητο), είπε το φοβερό: "Μα μη μας βάζετε να σκεφτόμαστε"...

ΥΓ. Όση ώρα γράφω κι επεξεργάζομαι κι άλλο τη φοβερή ατάκα (του τρομπονιού, όχι της άρνησης σκέψης) :), μάλλον καταλαβαίνω τι εννοούσε. Τι βλάκας! Δεν μπορούσε να το πει πιο κομψά;

ΥΓ.2 Ψιλοάσχετο με το "καμάκι" του δρόμου, αλλά κάτι που σκέφτομαι πολύ τελευταία: Από τη στιγμή που μία γυναίκα, λόγω της συμπεριφοράς ενός άνδρα, φτάσει να τον αποκαλέσει, έστω και μία φορά, βλάκα, (μ@...κα ή οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο "ευγενές" κοσμητικό επίθετο), δεν αξίζει να ασχοληθεί μαζί του άλλη φορά.

έχω προθεσμίες, πετάω αύριο με πολύ πρωϊνή πτήση, προβλέπεται να κοιμηθώ από ελάχιστα ως καθόλου και χάλασαν και οι δύο εκτυπωτές μου!

Ναι, και οι δύο! Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να συμβεί αυτό, ε, πόσες;;

Κι όχι μόνο χάλασαν κι οι δύο, αλλά είμαι (όπως φαίνεται) μέχρι στιγμής ανίκανη να φτιάξω έστω τον έναν... Ποιον να αγγαρέψω τέτοια ώρα και ρίχνει βροντές, αστραπές και καταιγίδες;  

Θα μου πεις αφού είναι κι οι δύο εκτυπωτές της ίδιας εταιρίας, τι περίμενες; .. Εμ, τι το διδαχτήκαμε το differentiation για risk minimisation, έτσι για τη θεωρία;

Και μετά σου λένε τι τους χρειάζεσαι τους άνδρες...

Μεταδοτικά τα συναισθήματα (ευτυχία, μοναξιά) αλλά και οι συνήθειες (κάπνισμα, αλκοόλ, παχυσαρκία) κι όχι μόνο από φίλο σε φίλο, αλλά και στο φίλο του φίλου του φίλου...

Κι αυτό είναι ένα επιστημονικά τεκμηριωμένο συμπέρασμα.

Ως εκ τούτου, βάζουμε στη ζωή μας χαρούμενους ανθρώπους. Θα νιώθουμε ευτυχέστεροι και θα κάνουμε κι εμείς κατόπιν πιο ευτυχισμένους τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μας. Τελικά αυτό το "εκπέμπεις θετική ενέργεια" που ακούμε καμιά φορά με χαμόγελο από άλλους δεν είναι λόγια του αέρα. Έχει βάση επιστημονική :)

Και η διακοπή του καπνίσματος είναι μεταδοτική, όπως και η παχυσαρκία (άρα και το αδυνάτισμα;)

Οι νεότερες έρευνες αναφέρονται και στη μοναξιά.

Διαπιστώθηκε "πως ο φίλος ενός ανθρώπου που νιώθει μοναξιά έχει έως και 52% περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσει κι αυτός παρόμοια συναισθήματα μέσα στην επόμενη διετία· η μεταδοτικότητα της μοναξιάς όμως δεν σταματά εκεί. Ο φίλος αυτού του φίλου έχει έως και 25% περισσότερες πιθανότητες και ο φίλος του φίλου του φίλου έως και 15% περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσει συναισθήματα μοναξιάς. Τον μεγαλύτερο κίνδυνο να «κολλήσουν» τον έχουν οι φίλοι. Ακολουθούν οι γείτονες και (αρκετά) πιο κάτω οι σύντροφοι και τα παιδιά." (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4549003). Αυτό που δεν καταλαβαίνω, γιατί δε δόθηκε εξήγηση, είναι γιατί κινδυνεύουν περισσότεροι οι φίλοι και λιγότερο ο σύντροφος του ατόμου που νιώθει μοναξιά και τα παιδιά του...

Πάντως, τελευταία, που τον ανακαλυψα τον Δρ. Νικόλα Χρηστάκη, καθηγητή Ιατρικής και Κοινωνιολογίας στο Χάρβαρντ, έγιναν αγαπημένο θέμα οι έρευνές του :)

Περισσότερα εν συντομία στην ιστοσελίδα "Των Νέων"

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4514606

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4549003

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4515493

Κολλήστε ευτυχία, όχι γρίπη :)