Σαν καραβάνι σε επίθεση ληστών

κάνω ένα κύκλο

ταμπουρώνομαι - προσμένω.

Βάζω τα εφόδια σε μέρος σκιερό

μετρώ τα βόλια

και τις κάνες μου υψώνω.

Τις ξέρω όλες τις κινήσεις των ληστών

γνωρίζω κόλπα

που τα έχουν ξεχασμένα.

Η υπομονή μου ... των αγνών ακροατών

είν' ένα όπλο

απ' τα πιο αδικημένα.

Μου' πες με άλλονε πως βρέθηκες και ζεις

πρέπει να πάψω να σε βλέπω, δεν πειράζει

να' σαι καλά τον έρωτά σου να χαρείς

θα μείνω γλάστρα σ' ένα άπιαστο περβάζι.

Ήταν τα λόγια σου απλά και σταθερά

πάντα εξηγήσεις εμείς κάναμε ωραίες

όμως μου τάραξες λιγάκι τα νερά

γιατί οι βραδιές που έχουμε ζήσει ήταν σπουδαίες.

Θα σε κοιτώ από μακριά αυτόν τον καιρό

θα νοσταλγώ κάποιες ανάσες στο σκοτάδι

θα σε κοιτώ μα τέτοια στάση θα κρατώ

που θα σου δείχνει, πως δεν αλλάξαμε ούτε χάδι.

Πήρα τηλέφωνο να πω ένα γειά χαρά

τα νέα σου έμαθα χωρίς να'σαι μπροστά μου

μα δεν πειράζει στη ζωή όλα εφικτά

ακόμη και μια μαχαιριά πάν' στην καρδιά μου.

Έχεις το δίκιο σου, δε σε κακολογώ

άλλωστε πάντοτε τα λέγαμε οι δυό μας

εμένα μ' έχανες, δεν είχα τον καιρό

μα αυτή η σχέση θα' ρχεται στο όνειρό μας.

Στο σπίτι με τα πράσινα μπαλκόνια

εμπόριο χασίς κάνουν για χρόνια

εξόδους και εισόδους έχει δυο

τρία παπάκια κι ένα φορτηγό.

Γνωρίζουν οι περίοικοι τι τρέχει

τι το σπίτι εκείνο περιέχει

πήραν το εκατό πολλές φορές

μ' ακόμη να φανούν κάποιες στολές.

Τα συμπεράσματα μόνο που βγαίνουν

είναι κι άλλοι στο κόλπο ότι μπαίνουν

γιατί σ' άλλη περίπτωση αυτοί

θα είχαν για δωμάτιο κελί.

Αφού αδιαφορεί η αστυνομία

και κλίση δεν ακούει ούτε μία

πως πρέπει οι πολίτες να φερθούνε

για τα παιδιά τους που τυχόν παρασυρθούνε;

Αν οι εργάτες βγούνε στους δρόμους

και σταματήσουν στα εργοστάσια οι μηχανές

τότε απ' το κράτος θ' αλλάξουνε τους νόμους

κι οι κυβερνόντες ίσως νιώσουν ενοχές.

Τεράστια συνθήματα - πανό

η γροθιά τους πάνω σηκωμένη

στον κόσμο αυτόν τον τόσο στυγνό

οι εργάτες είναι πάντα ενωμένοι.

Με καταλήψεις σας και με πορείες

με κάθε μέσο που' ναι αγωνιστικό

υποστηρίξτε τις απεργίες

διαδηλώστε γι' απολύσεις και διωγμό.

Τεράστια συνθήματα - πανό

σαν δάχτυλα γροθιάς όλοι ενωμένοι

στον κόσμο αυτό τον τόσο τωρινό

οι εργάτες είναι πάντοτε θιγμένοι.

Με δακρυγόνα τους τα ΜΑΤ και ασπίδες

σας λεν γυρίστε πίσω στη δουλειά

μα είσαστε άνθρωποι και όχι κατσαρίδες

πάνε τα χρόνια που' φθανε ψωμί μόνο κι ελιά.

Οι νοικιασμένες στα ισόγεια γκαρσονιέρες

από ζευγάρια που δεν έχουν βάλει βέρες

είναι τα φρούρια τ' απόρθητα της νιότης

είν' το ξεκίνημα της επαφής της πρώτης.

Μια πόρτα έχουν, που μ' ασφάλεια κλειδώνει

τέσσερις τοίχους που δεν βγάζουν σε μπαλκόνι

ένα κρεβάτι, ένα τασάκι και σκαμπό

μία κρεμάστρα κι έν' απλό φωτιστικό.

Αν ψάξεις όνομα, δε θα' βρεις στο κουδούνι

ούτε χαλάκι με σημάδι απο τακούνι

μα ίσως ακούσεις κάποιες άναρθρες κραυγές

και καταλάβεις που τρυπώνουν οι ηδονές.

Οι νοικιασμένες στα ισόγεια γκαρσονιέρες

είναι στη θάλασσα του κόσμου σαν τις ξέρες

είναι το διάλειμμα μετά τα φροντιστήρια

είναι γι' ανθρώπους, π' αγαπούν κρυφά, μυστήρια.

Απόψε είπα δε θα πιω, δε θα καπνίσω

είπα για ύπνο πως θα πέσω από νωρίς

θα βγω βιτρίνες βιαστικά να σεργιανίσω

σε θέλω τόσο, μα να έρθεις δεν μπορείς.

Ήπια καφέ στην κουνιστή την πολυθρόνα

φόρεσα πρόχειρα ένα τζιν κι ένα μπουφάν

τα μάτια θέλαν τη δική σου την εικόνα

δυο δάκρυα σκούπισα που αρχίσαν να κυλάν.

Βγήκα στο δρόμο, με κοιτούσαν, δεν κοιτούσα

είχε υγρασία, ο καιρός ήταν Νοτιάς

ένιωθω μέσα μου βαθιά ότι πονούσα

μου' λειπε η ζέστη της δικής σου αγκαλιάς.

Τα δάχτυλά μου που σφιγγόνταν μες την τσέπη

θα ΄θελα να' πιαναν το χέρι σου απαλά

σε λαχταράω μα υπάρχουν κάποια πρέπει

κάποιες ανάγκες, κάποια μεν και κάποια αλλά.

Μπορεί δυο ώρες να γυρνούσα, δε θυμάμαι

μπήκα στο σπίτι και σερβίρισα ποτά

το δώρο σου έβαλα στο χώρο που κοιμάμαι

αφού όμως κάπνισα και τρία απανωτά.