Σαν μικρούλα σταγόνα δροσιάς

που εξατμίζει η πρώτη ηλιαχτίδα

σβήνω - χάνομαι σαν με κοιτάς

σαν μικρούλα του χάρτη κουκίδα.

Κόκκος άμμου ολάκερης Γης

στην ακτή μιας χαμένης πατρίδας

νοιώθω ασήμαντος σαν με κοιτάς

σαν μικρόβιο σ' άκρη ακίδας.

Νόμισμα άχρηστο που το πετάς

γιατί  η αξία του πια δεν περνάει

νοιώθω μέσα μου σαν με κοιτάς

μα η καρδιά μου γι' αγάπη μιλάει.

Σαν κλεψύδρα σπασμένη - κενή

που τον χρόνο άλλο πια δεν μετράει

σαν σπάνιο πουλί σε κλουβί

φυλακισμένο που δεν τραγουδάει.

Με ζακέτες στη μέση δεμένες

και παντελόνια με μικρούλια καρό

κοπελιές απ' το χέρι πιασμένες

κάποιο γκρουπάκι παίζει απόψε εδώ.

Νέοι με μαλλιά ή κουρεμένοι

μ' ένα σχισμένο τζιν ή ρούχα καλά

περπατούν γελαστοί κι ενωμένοι

τους φέρνουν όλους οι νότες κοντά.

Το γήπεδο απόψε θα φωτίσει

η μουσική μέχρι τα άστρα θ' ανεβεί

το χόρτο πιο πολύ θα πρασινίσει

ο καθένας θα χαρεί - θα ξεχαστεί.

Εισιτήρια φύγανε  χιλιάδες

οι κερκίδες πλημμυρίσαν καρδιές

μπύρες - γόπες και πορτοκαλάδες

κι όλος ο χώρος γεμάτος φωνές.

Δίχως ο ένας να ξέρει τον άλλο

σε αλυσίδα κρίκοι γίναν χοντροί

απόψε πάρτι είναι μεγάλο

σε όλους μέσα σπαρταρά μουσική.

Με σλίπινγκ - μπανκ, μία σκηνή και ένα Kawasaki

εγώ και το κορίτσι μου, πήγαμε Σαμοθράκη

λιμάνι Καμαριώτισσας σε δυόμιση ωρίτσες

στα Θέρμα σε δέκα λεπτά μαζί με τους τουρίστες.

Στις Βάθρες, στις βελανιδιές στήσαμε τη σκηνή μας

κατσίκι στο λαδόχαρτο ήτανε το φαϊ μας

όταν είχε πανσέληνο, πηγαίναμε στους Κήπους

εδώ νιώθεις ελεύθερος, ξεχνάς όλους τους τύπους.

Σαμοθράκη μες τη Θράκη

είσαι ο βράχος της χαράς.

Σαμοθράκη όποιος να'ρθει

με εμπειρίες τον κερνάς.

Κάτ' απ' τον πύργο του Φονιά γυμνοί κάναμε μπάνιο

εδώ αν ζεις διακοπές, παίρνεις πολύ κουράγιο

στη Χώρα ανεβήκαμε, εκεί να δεις τι θέα

όπου να πας μες το νησί, περνάς πολύ ωραία.

Είναι εκεί κι ο Κομνηνός, που'χει το ταβερνάκι

πας για Βάθρα αριστερά, με μπόλικο ουζάκι

μπρος έχει κήπο με φυτά και φρέσκο αγγουράκι

τρως ομελέτες - πρωϊνά, μεζέ με χταποδάκι.

Το τηλέφωνο κοιτάζω

που όλο μένει σιωπηλό

πόσο θέλω να σε πάρω

μα δεν ξέρω τι να πω.

Ενοχές γι' αυτά τα λόγια

που σου είπα νιώθω εγώ

και διστάζω να μιλήσω

έστω κι απ' τ' ακουστικό.

Ντρέπομαι!

που μαζί σου

γίνομαι έτσι

που δε βλέπομαι.

Δε συμβαίνει μια και δύο

είν' φαινόμενο συχνό

να ξεχνιέμαι και να λέω

ό,τι μου'ρθει στο μυαλό.

Σε πληγώνω και το ξέρω

είν' ελάττωμα κακό

μα έχω τέτοιο χαρακτήρα

θέλω να διορθωθώ.

Ο πρώτος λεν πουλάει χαρτιά, ο δεύτερος χρυσάφι

αμφότεροι το εμπόρευμα το έχουνε στο ράφι

πολύχρωμα εξώφυλλα στον έναν θ' αντικρίσεις

βιβλίων που'χουν ποίηση, διηγήματα ή ρήσεις.

Πολύχρωμες πέτρες, φυλαχτά, βραχιόλια, δαχτυλίδια

έχει ο άλλος δίπλα του μα όλα άψυχα και ίδια

πίσω απ' τις πόρτες και των δυο, ο θησαυρός μεγάλος

ένας πουλάει μόρφωση, ένας πουλάει κάλλος.

Αν σε γεμίζει ο χρυσός, αυτόν θα προτιμήσεις

αν θέλεις άνοιγμα του νου, τον άλλον θα τιμήσεις

διαχρονικό το μενταγιόν που'χει διαμάντια αράδα

μα αιώνιος ο Πλάτωνας και η Ομήρου Ιλιάδα.

Υπάρχουν τόσες ζυγαριές που ανόμοια ζυγίζουν

μα βάρος σοφίας και μυαλού ποιές το υπολογίζουν;

άλλος ζητά το σώμα του απλά να καλλωπίσει

άλλος ζητάει το μυαλό με γνώση να γεμίσει.

Εγώ κριτής δεν ήμουνα κι ούτε ποτέ θα γίνω

είμαι του κόσμου ποιητής κι έτσι θα παραμείνω

δε μου γυαλίζει ο χρυσός και το βαρύ διαμάντι

νοιώθω απλός περπατητής που'χει τον κόσμο αγνάντι.

Μα εσείς που κοροϊδεύεται τον κόσμο της κουλτούρας

που επιτελεί ο χρυσός για σας το έργο της σημαδούρας

πάρτε μια μέρα απόφαση, μπείτε στο βιβλιοπώλη

να γίνουν οι δρόμοι σας πολλοί, χρυσοί κι ακτινοβόλοι.